The Chronicles of Gaia พลิกตำนานโลกใบใหม่

Prologue Act
Chapter 10th
Reunited (1)
บ้านหลังหนึ่งบริเวณแถบชานเมือง
คริสซาลิส เมืองหลวงแห่งราชอาณาจักร
23 กันยายน ก.ศ.327

09.24 น.

          เลเดน ไครส์ ลืมตาขึ้นหลังจากหลับแบบไม่ค่อยสนิทไปได้กว่าเก้าชั่วโมง เขายังคงอยู่ในชุดไปรเวทเดิมที่ใส่ไปยังเอลลีเซียม ทั้งกลิ่นเหล้า และรอยรองเท้าสามแบบยังประทับอยู่อย่างชัดเจน หลังจากไปส่งหญิงสาวผู้เกือบตกเป็นเหยื่อแก๊งมอมเหล้าแล้ว เขาก็ตรงดิ่งกลับมาที่บ้าน และม่อยไปด้วยความเหนื่อยอ่อนโดยที่ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง
            เพียงแค่จะลุกออกจากเตียง หลายส่วนของร่างกายได้รับบริการนวดด้วยฝ่าเท้ามาเมื่อคืนก็ส่งเสียงประท้วงกันระนาว แต่เขารู้ดีว่าหากปล่อยไว้อาการจะยิ่งแย่ลงไปเรื่อยๆจนดีไม่ดีอาจจะถึงขั้นเจ็บจนขยับไม่ได้ เลเดนฝืนลากตัวเองไปยังตู้เก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลของบ้านและหาครีมทาแก้แผลฟกช้ำกับยาแก้ปวดออกมา
            “เลเดน ฉันรู้ว่านี่เป็นวันหยุดที่หาได้ยากของเธอ แต่ว่าโอลิเวียต้องการให้เธอเข้าพบตอนบ่ายโมงตรง เห็นว่ามีธุระสำคัญ ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”
          ขณะที่เขาจัดการกับรอยบวมหลายรอยบนร่าง ข้อความเสียงของคาร์ลอสก็ถูกส่งเข้ามายัง PCD ที่คาอยู่ในกระเป๋ากางเกง ผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้ออกไปทำธุระตั้งแต่เมื่อคืนก่อนที่เลเดนจะกลับมาถึงบ้านซึ่งถือเป็นเรื่องดี ไม่งั้นเขาคงโดนสวดที่ไปมีเรื่องมา
            ชายหนุ่มหัวเราะกับตัวเองเล็กน้อย อย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เขามาคริสซาลิส เป็นต้องถูกราชินีแห่งราชอาณาจักรเรียกเข้าพบทุกที แต่เขาก็ไม่เคยปฏิเสธคำสั่งนี้สักครั้งเดียว เพราะเธอเองก็มีบุญคุณต่อเขาไม่น้อยไปกว่าผู้บัญชาการทหารสูงสุดเลย
            มื้อเช้ายามสายๆของเขาเป็นอาหารสำเร็จรูปจากเครื่องทำอาหารอัตโนมัติ ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เขามีปัญญาจะทำอาหารอร่อยๆกินเองซะเมื่อไหร่
            ‘งั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับตอนอยู่สนามรบเลยนี่หว่า’
            เขาคิดขณะตักอาหารเข้าปาก อย่างน้อยรสชาติของมันก็ดีกว่าที่แจกในโรงอาหารของกองทัพราชอาณาจักรเป็นไหนๆ
            เลเดนเปิดข่าวยามสายจาก PCD ขึ้นดู เสียงของผู้ประกาศข่าวก็ดังก้องไปทั่วบ้าน ดูเหมือนข่าวช่องนี้กำลังถ่ายภาพมุมสูงของเมืองไหนซักเมืองอยู่ มันเป็นเมืองในการครอบครองของราชอาณาจักรอย่างไม่ต้องสงสัย และทั่วทั้งเมืองก็เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งการทำลายล้าง หลายจุดพังราบเป็นหน้ากลอง และมีบางอย่างที่ดูคล้ายๆค่ายสำหรับผู้ลี้ภัยถูกจัดตั้งขึ้นตามส่วนต่างๆของเมือง
            ‘และนี่คือภาพของเมืองทาร์โซนิสในปัจจุบันนะครับท่านผู้ชม ซึ่งตัวเมืองได้รับความเสียหายอย่างหนักจากการปะทะกันระหว่างกองทัพและกลุ่มโจรที่ได้พยายามทำการเข้ายึดเมืองครับ ผลจากการต่อสู้ทำให้บ้านเรือนกว่าร้อยละห้าสิบถูกทำลายและมีผู้ไร้ที่อยู่อาศัยเป็นจำนวนมาก ซึ่งทางราชอาณาจักรได้ทำการดูแลอย่างเต็มที่และจะเริ่มการซ่อมแซมเมืองให้กลับสู่สภาพเดิมโดยเร็วที่สุดครับ ทางด้านโฆษกของกองทัพได้ออกมาปฏิเสธข่าวลือเรื่องที่ว่ากองทัพได้ทำการสังหารประชาชนโดยเจตนาและระบุว่าประชาชนที่เสียชีวิตทั้งหมดเป็นฝีมือของกลุ่มโจรครับ ต่อไปเป็นข่าวของ...’
            ชายหนุ่มปิด PCD ลง อาหารในจานพลันหมดรสชาติขึ้นมาเสียดื้อๆ สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในการรบครั้งล่าสุดทยอยกันโผล่ขึ้นมาในความทรงจำกันไม่ขาดสายอย่างกับจะมาจัดงานเลี้ยงรุ่นในหัวของเขา
            ความไม่ชอบมาพากลที่ทาร์โซนิส
            คำพูดสุดท้ายของซาซิล
            ผู้บุกรุกชุดดำยามราตรี
            ทั้งหมดยังคงเป็นปริศนาที่เขาขบไม่ออก และอาจคงอยู่เช่นนั้นไปตลอด
            บางอย่างบอกชายหนุ่มว่า ถ้าอยากจะมีชีวิตอย่างสงบสุขต่อไป เขาก็ควรจะทำเป็นลืมๆพวกมันซะให้หมด ประสบการณ์ในโรงเรียนนายร้อยสอนเขามาอย่างดีว่าเรื่องบางเรื่องก็มีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ใหญ่กว่าคนธรรมดาๆจะเข้าไปยุ่มย่ามได้
            ร้อยเอกแห่งกองทัพราชอาณาจักรสะบัดศีรษะไล่เรื่องเครียดๆออกไป นี่คือวันหยุดที่หาได้ยากอย่างที่คาร์ลอสบอก เขาควรจะมีความสุขกับมัน ไม่ได้มาจมอยู่กับเรื่องแบบนี้
            หลังจากใช้เวลาอีกนิดหน่อยไปกับการหาทางซ่อนรอยช้ำบนใบหน้าโดยไม่ได้ผลอะไรขึ้นมา เลเดนก็ยอมแพ้และเริ่มเดินทางไปยังพระราชวังเกรเซียสในทันที ด้วยสภาพการจราจรของคริสซาลิสในช่วงนี้แล้ว การไปใจกลางเมืองจากตัวเมืองชั้นนอกคงใช้เวลาไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว
            “กำหนดสถานที่เป้าหมายเสร็จสิ้น จะถึงที่หมายในในอีกสองชั่วโมง สิบห้านาที”
            เลเดนเอนหลังพิงเบาะหลังตั้งระบบขับอัตโนมัติเรียบร้อย นั่นถือว่านานกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก
            ‘จริงสิ เรายังไม่ได้ตอบซีบิลเลยนี่นา’
            ทีแรกชายหนุ่มคิดจะโทรไป แต่ก็ล้มเลิกความคิดนั้นเมื่อนึกได้ว่าเธออาจกำลังยุ่งกับการทำขนมอยู่ เพราะอย่างไรที่บ้านของเธอก็เป็นร้านเบเกอรี่ คงไม่ดีถ้าเขาจะไปรบกวนการทำงานของเธอ เลเดนจึงพิมพ์ข้อความแทน
            ‘ขอบคุณที่ชวนนะครับ ผมไปแน่นอนครับ แต่ว่าจะให้ไปตอนไหนเหรอครับ’
            ยังไม่ทันทีเขาจะวาง PCD ลง ข้อความจากซีบิลก็ถูกส่งเข้ามา
            ‘ตามที่คุณเลเดนสะดวกเลยค่ะ’
            ‘งั้นเอาเป็นช่วงสายๆแล้วกันครับ’
            ‘ค่ะ แล้วฉันจะรอนะคะ’
            เป็นอันสิ้นสุดการสนทนา เลเดนพลันนึกถึงหนังสือการ์ตูนที่เขาเคยอ่านสมัยเด็กๆ ซึ่งไม่ว่าเรื่องไหนนางเอกก็มักทำอาหารได้ห่วยจนเข้าขั้นเป็นอาวุธชีวภาพ และเกิดขำเมื่อนึกเล่นๆว่าเกิดพรุ่งนี้เขาต้องกระเดือกของแบบนั้นขึ้นมา ไม่สิ ถ้าต้องทำจริงๆเขาคงขำไม่ออกแน่ๆ
            เลเดนรีบดึงตัวเองกลับสู่ความเป็นจริง นี่ไม่ใช่การ์ตูน เขาไม่ใช่พระเอก ซีบิลก็ไม่ใช่นางเอก และคงเป็นไปไม่ได้ว่าเธอจะทำอาหารได้ห่วยในเมื่อที่บ้านของเธอเป็นเบเกอรี่
            “จากข้อมูลสภาพการจราจรในปัจจุบัน ถนนสายที่ผ่านพลานิเทียฮอลล์จะมีการติดขัดมากกว่าสายอื่นๆ อาจทำให้การเดินทางล่าช้ากว่าที่กำหนด ต้องการปรับเส้นทางใหม่หรือไม่”
            เมื่อเข้าสู่บริเวณตัวเมืองชั้นใน สภาพการจราจรก็เริ่มเลวร้ายขึ้นเป็นลำดับ ชายหนุ่มกดคำสั่งเปลี่ยนเส้นทางพลางนึกสงสัยว่าศิลปินคนไหนกันหนอที่ช่างเลือกวันแสดงได้เหมาะเจาะขนาดนี้
พระราชวังเกรเซียส

12.43 น.

            แม้จะล่าช้ากว่าที่คิดไว้ แต่เขาก็มาถึงพระราชวังเกรเซียสโดยสวัสดิภาพ หลังผ่านด่านตรวจของทหารรักษาพระองค์ซึ่งค้นหน้าคุ้นตากันดีมาแล้ว เลเดนผู้รู้สึกปวดเมื่อยจากการนั่งในรถเกือบสามชั่วโมงก็สูดอากาศสดชื่นของสวนด้านหน้าพระราชวังเข้าไปเต็มปอด สวนนี่อาจจะดูสวยแปลกตาสำหรับคนส่วนใหญ่ แต่ในสายตาของเขาที่เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว มันดูไม่ค่อยต่างกับแปลงพืชผักสวนครัวซักเท่าไหร่
            ถึงอย่างนั้น ก็ไม่มีอะไรที่น่าทำไปกว่าการเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ชายหนุ่มรู้ดีว่าถ้าเขาเตร่อยู่แถวนี้ ไม่เกินสิบนาทีเวลรียาจะมาพาเขาไปหาโอลิเวีย เขาจึงประหลาดใจเล็กน้อยที่ตัวเองเดินจนทั่วทั้งสวนแล้วก็ยังไม่มีวี่แววของราชองครักษ์เลยแม้แต่น้อย
            ‘วันนี้อาจจะหยุดงานละมั้ง’
            เลเดนไม่รู้ว่าราชองครักษ์มีสิทธิขอลาหยุดหรือเปล่า แต่เขาไม่อยากจะผิดนัดกับโอลิเวียด้วยเหตุแค่ว่า ‘ไม่มีคนเดินพาไปหา’ ในเมื่อเขาเป็นทหาร ไม่ใช่เด็กอนุบาล
            เนื่องจากเขาเคยเข้าไปที่สวนด้านหลังหลายหนพอสมควร เลเดนจึงจำเส้นทางลัดเลาะผ่านตัวอาคารหลักของพระราชวังที่ค่อนข้างใหญ่และซับซ้อนจนคนที่ไม่เคยมาอาจหลงเอาได้ง่ายๆ จนไปถึงสวนพักผ่อนส่วนพระองค์ที่อยู่ด้านหลัง สำหรับเขาสวนนี้มีข้อแตกต่างจากสวนหน้าพระราชวังตรงที่ดูกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ และบรรดาสิงสาราสัตว์ต่างๆที่อยู่ในสวนนี้ก็ค่อนข้างที่จะชอบเขาพอสมควรเลยทีเดียว
            ขณะพยายามผลักกวางสองสามตัวที่เข้ามาคลอเคลียออกไป หูของเขาก็ได้ยินเสียงการสนทนาระหว่างราชินีแห่งราชอาณาจักรกับใครสักคนจากศาลาใจกลางสวน ซึ่งทำให้ความประหลาดใจของชายหนุ่มยิ่งทบทวี เพราะนอกจากเวลรียาและคาร์ลอสที่มาด้วยเป็นบางครั้งแล้ว ทุกครั้งที่โอลิเวียเรียกเขามาพบจะไม่มีใครคนอื่นเข้ามามีส่วนร่วมเลย
            เมื่อเข้าไปจนสามารถมองเห็นผู้ที่อยู่บนศาลาได้ และอีกฝ่ายก็เห็นเขาได้ด้วยเช่นกัน โอลิเวียก็โบกมือให้เขาอย่างร่าเริง ราชินีแห่งราชอาณาจักรยังคงดูเหมือนในวันนั้น
            วันแรกที่ทั้งคู่ได้พบกันเมื่อสิบสามปีก่อน
            วันที่เธอตัดสินใจจะรับเขาซึ่งสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ในการอุปการะ ยอมดูแลเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่ไหนก็ไม่รู้ มิหนำซ้ำยังส่งเข้าเรียนในโรงเรียนฝึกนายทหารระดับสูงของราชอาณาจักรโดยไม่เคยเรียกร้องอะไรตอบแทนจากเขาเลยแม้แต่อย่างเดียว
            หรือพูดง่ายๆ โอลิเวียก็เป็นดั่งแม่คนที่สองของเขา บุญคุณที่เธอมีต่อชายหนุ่มนั้นมากเสียจนเขาไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมด
            เลเดนหันเหความสนใจไปยังแขกอีกคนหนึ่งในศาลา คนๆนั้นเป็นหญิงสาวอายุน่าจะไล่เลี่ยกับเขา เธอดูคุ้นตามากๆ
            ‘นั่นมัน...’
            เขารู้สึกว่าไกอามันช่างกลมเหลือเกินเมื่อความทรงจำของคืนที่เพิ่งผ่านมาแล่นเข้ามาในหัวของเขาและนึกออกว่าเธอคือหญิงสาวที่เขาได้ช่วยไว้ อีกฝ่ายเองก็กำลังจ้องมาที่เขาราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาของตนเอง บางทีเธอก็คงกำลังชื่นชมความกลมของไกอาอยู่เหมือนกัน แววตาท่วมเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งสับสน ประหลาดใจ และยินดี        
            ใช่ ดวงตาสีน้ำเงินดั่งมหาสมุทรสุดหยั่งที่งดงามจับใจคู่นั้น...
            พลันทุกสิ่งก็หยุดนิ่งลง
            ดวงตาคู่นั้น...
            ...เขาเคยเห็นมันมาก่อน
            ในอดีตนานแสนนาน
            ในความทรงจำสีหม่นที่ถูกเผาผลาญด้วยเปลวเพลิงและฉีกกระชากด้วยคมเขี้ยวแห่งสงคราม
            นั่นคือดวงตาของเธอคนนั้น เธอคนที่มอบล็อกเกตซึ่งเขาไม่เคยปล่อยให้ห่างตัว เธอผู้เคยเป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลาอันมีความสุขที่สุดในชีวิตของเขา
            เธอคนที่เขาเคยคิดตลอดมาว่าได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันหวนกลับเหมือนกับพ่อแม่ของตนเอง
            แต่ความเป็นจริงตรงหน้าฟ้องชัดว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น
            เธอยังคงมีชีวิตอยู่
            ซินเธีย เดอ ลาพาซยังคงมีชีวิตอยู่
            และเธอได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขา แม้จะเป็นในสภาพการณ์ที่ไม่น่าเชื่อสักเพียงใดก็ตาม
            ความคิดถึงตลอดทั้งสิบสามปีเริ่มเอ่อล้นออกมาที่หางตา ถึงแม้ว่าผู้ชายร้องไห้มันจะดูไม่น่าสงสาร มิหนำซ้ำยังอาจดูทุเรศ แต่เขาไม่แคร์
            เท้าของเลเดนเริ่มก้าวไปด้วยตัวมันเอง เป้าหมายมีเพียงแค่ไปหาเธอคนนั้น
            หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดอกแดฟโฟดิลยามผลิบานก็เข้ามาหาเขาด้วยอาการเหม่อลอยเช่นเดียวกัน ดวงตารื้นไปด้วยน้ำตาแต่ริมฝีปากบางคล้ายจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
            เมื่อทั้งคู่มายืนอยู่ต่อหน้ากัน เลเดนจึงค่อยได้สติและอ้ำอึ้ง ตัดสินใจไม่ถูกเขาควรจะพูดหรือทำอะไรดี
            ซึ่งซินเธียก็ตัดสินใจแทนด้วยการสวมกอดเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยไม่สนใจสายตาใคร ซบใบหน้าลงบนหน้าอกของเขา แขนของชายหนุ่มจึงถูกยกขึ้นโอบรอบตัวอีกฝ่ายไว้แน่น เขาปล่อยให้สายธารแห่งความปลื้มปิติไหลผ่านแก้ม ไออุ่นจากร่างที่สั่นเทิ้มทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่น เขาอยากจะให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ไป...นานเท่าที่จะเป็นไปได้
            แต่นั่นก็ไม่นานนัก เมื่อเสียงกระแอมจากราชินีแห่งราชอาณาจักรได้ทำให้เลเดนและซินเธียรู้สึกตัวว่าพวกตนไม่ได้อยู่ตามลำพัง ทั้งสองรีบคลายวงแขนและผละออกจากกันทันที แต่ความรีบร้อนทำให้หญิงสาวสะดุดชายกระโปรงตัวเองเกือบล้ม ร้อนถึงเลเดนที่ต้องเข้าไปประคองไว้
            “ขอบคุณค่ะ...” จึงกลายเป็นคำพูดแรกที่เธอได้เอ่ยกับเขาหลังจากไม่ได้เจอกันมาสิบสามปี
            “ไม่เป็นไร...”
            หลังจากที่ทั้งหมดนั่งล้อมโต๊ะตัวเดิมที่เพิ่งใช้เป็นที่เซ็นสัญญาระหว่างราชอาณาจักรและสหภาพไปหยกๆ ความเงียบก็แผ่ลงมาปกคลุมเหมือนหมอกหนาๆน่าอึดอัดจนโอลิเวียต้องยื่นมือเข้ามาช่วยปัดให้ เพราะตอนนี้ทั้งเลเดนและซินเธียดูจะไม่สามารถเริ่มบทสนทนาเองได้เลย
            “ทักทายกันได้น่ารักจัง หึๆ ฉันคิดว่าพวกเธอคงรู้จักกันอยู่แล้ว แต่แนะนำตัวหน่อยคงไม่เสียหายอะไร นี่ เลเดน ไครส์ ร้อยเอกประจำกองทัพบกแห่งราชอาณาจักร ส่วนเธอคือซินเธีย เดอ ลาพาซ ทูตจากสหภาพ มาเพื่อเจรจาซื้อขายดินแดน ซึ่งก็เรียบร้อยไปแล้วแหละนะ...อ้าว เลเดน ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้นล่ะ”
            “นิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวก็คงหาย ไม่ต้องไปสนหรอกครับ”
            ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องจากรอยฟกช้ำที่หาทางปิดไม่ได้ ยังดีที่ดูเหมือนโอลิเวียจะไม่ติดใจอะไรมาก ซึ่งอาจเป็นเพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่า เช่นเรื่องที่ไม่มีฝ่ายไหนเปิดปากซักที
            “ใจคอจะไม่พูดอะไรกันบ้างเหรอ”
            “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
            “ยินดีเช่นกันค่ะ”
            “อะไรของพวกเธอเนี่ย! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มันต้องดูร่าเริงกันมากกว่านี้หน่อยสิ! ถ้าเป็นแบบนี้คุณแม่ก็ไม่ไหวจะเคลียร์เหมือนกันนะ!”
            โอลิเวียโวยเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ยังคงกลัวดอกพิกุลจะร่วงอยู่ เวลรียาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเข้ามาดึงตัวราชินีแห่งราชอาณาจักรออกจากวงสนทนา และกระซิบที่ข้างหู
            “ไม่ต้องยุ่งวุ่นวายอะไรกับพวกเขาหรอกค่ะ ถ้าอยากคุย เดี๋ยวพวกเขาก็คุยกันเองแหละ พวกเราออกไปกันดีกว่า อยู่ไปก็เป็นก้างขวางคอซะเปล่าๆ”
            โอลิเวียนิ่งคิดไปชั่วขณะก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
            “เอาละ ท่านทูต ช่วงบ่ายวันนี้ว่างไหม?”
            “เอ๊ะ!? เอ่อ ก็ว่างแหละค่ะ...”
            “เยี่ยม ฉันอยากจะเชิญเธอทัวร์ชมคริสซาลิสซักหน่อย อยากไปที่ไหนก็บอกไกด์ควบโชเฟอร์ได้เลยนะ เขานั่งอยู่ข้างหน้าเธอนั่นแหละ”
            ซึ่งก็ต้องใช้เวลาสักครู่กว่าเลเดนจะรู้ว่านั่นหมายถึงตัวเอง
            “ผมเหรอ?!”
            “จะเป็นใครซะอีกล่ะ มีปัญหาเหรอ?”
            “...ไม่มีครับ”
            “ดี ไหนๆพวกเธอก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งสิบสามปี รื้อฟื้นมิตรภาพความทรงจำกันหน่อยสิ หรือจะพัฒนาไปเกินเลยกว่านั้นก็ไม่เป็นไรหรอกนะ”
            ราชินีอายุครึ่งศตวรรษในคราบเด็กสาวขำก๊ากเมื่อเห็นเลเดนและซินเธียสะดุ้งกับประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับองครักษ์หลวง  ทิ้งแขกทั้งสองไว้ตามลำพัง ฝูงเก้งกวางและสัตว์เล็กๆเมื่อเห็นว่าคนไปกันเกือบหมดแล้วก็ออกมาเดินเพ่นพ่านกันในสวนอีกครั้ง เลเดนมองพวกมันเล็มใบไม้ใบหญ้าอย่างมีความสุข บางทีพวกมันก็ดูน่าอิจฉาในบางเรื่องเหมือนกัน
            “สวนนี่สวยจังเลยนะคะ”
            ขณะที่เลเดนยังตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะถามอะไรก่อนดี ซินเธียก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
            “เอ้อ อืม นั่นสินะ...”
            “ขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อกี้จู่ๆก็เข้าไปกอด แถมร้องไห้ใส่อีก”
            “ช่างมันเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย”
            เงียบกันไปอีกครู่หนึ่ง
            “...ทูตงั้นเหรอ สมเป็นเธอจริงๆเลยนะ”
            “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ...นี่ก็เพิ่งมาเจรจาครั้งแรก คุณโอลิเวียเวลาเอาจริงนี่น่ากลัวจัง...อ๊ะ แต่ตอนปกติดูเป็นกันเองจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นราชินีเลยละค่ะ”
            “คนๆนั้นก็เป็นแบบ...”
            ชายหนุ่มชะงักไปเพราะเกิดสะกิดใจว่า ทำไมโอลิเวียถึงรู้เรื่องที่เขากับซินเธียเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันได้ แถมยังจงใจเชิญเขาให้มาพบกับเธออีก
            ‘หรือว่า...’
            “มีอะไรเหรอคะ?”
            “เปล่าหรอก...เอ่อ แล้วเธออยากไปที่ไหนในคริสซาลิสล่ะ ยังไงฉันก็ถูกโยนหน้าที่คนพาเธอเที่ยวมาให้แล้วด้วยสิ ขืนไม่ทำละก็โดนโมโหใส่แน่”
            ซินเธียคิดไม่นานก็นึกออกที่หนึ่งซึ่งเธอตั้งใจจะไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
            “เอ...ก็คง อนุสรสถานของอัลทิเซียร์ ฟาห์รอน มั้งคะ”
            “งั้นไปกันเลยดีกว่า เผื่อเธออยากไปที่อื่นอีกจะได้มีเวลาเหลือ”
            เลเดนเดินนำหญิงสาวออกจากสวนหลังพระราชวังมาจนถึงที่ๆเขาจอดรถไว้ แต่ปรากฏว่ารถของเขาได้อันตรธานไปเสียแล้ว ตรงช่องที่มันเคยจอดอยู่ถูกแทนด้วยรถที่เขาสาบานได้เลยว่าเคยเห็นแต่ในแคตาล็อกซูเปอร์คาร์เท่านั้น มันเป็นรถขนาดสี่ที่นั่งสีแดงดำ ให้ความรู้สึกแบบเรียบง่ายแต่หรูหรา ดูใหม่เอี่ยมเหมือนเพิ่งถอยมาจากโชว์รูม ดูเพรียวกว่ารถของเขาพอสมควร และที่แน่ๆคือแพงกว่ามากๆ
            “เอลลีเซนท์ FX-112...สุดยอดไปเลยนี่พี่ ผมเก็บเงินทั้งชีวิตคงซื้อได้แค่กระจกหน้าแหงๆ ว่างๆผมขอยืมมาขับบ้างนะพี่” ทหารองค์รักษ์ที่บังเอิญผ่านมาหยุดชื่นชมรถคันนั้นด้วยสายตาเป็นประกายก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ต่อโดยมีเสียงหัวเราะแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเลเดนไล่หลังไป PCD ของเขาได้รับข้อความเข้า พอยกขึ้นมาอ่านก็พบว่ามันมาจากโอลิเวีย
            ‘ของขวัญจากฉันเองจ้า เนื่องในหลายๆโอกาสเลย รถคันเดิมของเธอฉันให้คนเอาไปไว้ที่บ้านแล้วละ ถ้าคาร์ลอสบ่นก็บอกไปเลยว่า ฉันไม่ให้บ่น แล้วก็ พาท่านทูตไปเที่ยวให้สนุกนะ’
            ทั้งข้อความถูกแทรกไปด้วยอีโมติคอนราวกับผู้เขียนเป็นเด็กมัธยม เลเดนไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
            “รถของคุณเลเดนเหรอคะ ว้าว ดูดีจัง” ซินเธียผู้ถึงจะไม่คุ้นเคยกับพาหนะที่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตมาก่อนยังแสดงท่าทีสนใจในรถคันนี้
            “เอ่อ...ก็ ใช่ รถฉันเอง ขึ้นไปสิ”
            ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็อยากจะลองขับไอ้เจ้ารถคันนี้เหมือนกัน
            ชั่วอึดใจถัดมา ทั้งสองก็มาโลดแล่นอยู่บนถนนสายที่มุ่งหน้าไปยังอนุสรสถานของอัลทิเซียร์ ซึ่งเลเดนก็อดสังเกตไม่ได้ว่าถนนมันดูโล่งอย่างผิดธรรมชาติ
            “แล้วคุณเลเดนมารู้จักกับคุณโอลิเวียได้ยังไงเหรอคะ”
            หลังจากพวกเขาปล่อยให้ความเงียบเป็นเจ้าของรถอยู่สักครู่ ซินเธียก็เอ่ยขึ้น
            “เอ่อ โอลิเวียเป็น...ผู้อุปถัมภ์ของฉันน่ะ”
            “ผู้อุปถัมภ์? แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณเลเดนล่ะคะ”
            สีหน้าของชายหนุ่มหมองลง มือที่กำพวงมาลัยสั่นเล็กน้อยขณะตอบ ความเศร้าจากการสูญเสียอาจจางไปได้ด้วยกาลเวลาก็จริง แต่สำหรับเขามันไม่มีทางลบเลือนไปได้ หรือบางทีแค่สิบสามปีอาจจะยังไม่เพียงพอ
            “พวกท่านตายแล้ว ในวันนั้นนั่นแหละ...”
            ซินเธียเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์จากคำตอบที่ได้รับ
            “...เสียใจด้วยนะคะ ฉันอุตส่าห์หวังว่าจะได้กินคุกกี้ฝีมือคุณป้าอีกสักครั้งแท้ๆ”
            “ถ้าแม่ได้ยินคงดีใจแย่เลย...แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ”
            “พวกท่านสบายดีค่ะ ตอนนี้อยู่ที่อิกดราซิล”
            “ดีจัง ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากไปเยี่ยมพวกท่านบ้าง จะได้ไปดูด้วยว่าอิกดราซิลใหญ่อย่างที่เขาว่าจริงหรือเปล่า”
            หญิงสาวหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดต่อ
            “ถ้าว่างๆก็มาได้เลยค่ะ จะได้รู้ว่าอิกดราซิลน่ะใหญ่ยิ่งกว่าที่เขาว่ากันซะอีก”
            เมื่อจังหวะของการสนทนาเริ่มเข้าที่เข้าทาง มันก็สามารถดำเนินต่อไปได้โดยไม่ติดขัดใดๆ ความรู้สึกเดิมๆอันคุ้นเคยระหว่างทั้งสองเริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง และก็คงเป็นการโกหกถ้าเลเดนจะบอกว่าเขาไม่ได้โหยหามันเหลือเกิน
            “เจรจาเรียบร้อยแล้วสินะครับคุณหนู ขอแสดงความยินดีที่งานชิ้นแรกลุล่วงไปได้ด้วยดีนะครับ!”
            แต่จู่ๆร่างในชุดพ่อบ้านสีดำก็โผล่พรวดขึ้นมาที่เบาะหลังอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง แถมพูดซะดังลั่นจนเลเดนเกือบหักพวงมาลัยไปเสยรถคันข้างๆ
            “คุณกุนเธอร์! ดีจัง ติดต่อไม่ได้ตั้งนานจนฉันคิดว่ามีปัญหาอะไรแล้วซะอีก”
            “พอดีว่าเครือข่ายในเขตพระราชวังเป็นเขตหวงห้ามน่ะครับ ผมเลยตามเข้าไปไม่ได้ ขอโทษนะครับ แล้วตอนนี้...อ้าว นี่คุณ...”
            กุนเธอร์หยุดลงเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ ณ เบาะคนขับ
            “อ้อ นี่คุณเลเดน ไครส์ เพื่อนของฉันเองค่ะ พวกเรากำลังไปที่อนุสรสถานของอัลทิเซียร์ ฟาห์รอนกัน”
            “ช่างบังเอิญจริงๆ ยังไงก็ต้องขอขอบคุณเรื่องเมื่อคืนอีกครั้งด้วยนะครับ”
            เลเดนก็ได้แต่ยิ้มแหยๆกลับไป เขาอุตส่าห์ตั้งใจจะไม่พูดเรื่องนี้อยู่แล้วเชียว
            “เรื่องเมื่อคืน?”
            ซินเธียทวนคำด้วยใบหน้างุนงง ซึ่งก็ถูกถ่ายทอดไปที่กุนเธอร์ด้วยเช่นกัน
            “อ้าว คุณซินเธียไม่รู้หรอกเหรอครับ พลเมืองดีที่ช่วยคุณซินเธียไว้คือคนๆนี้แหละครับ”
            คำบอกได้นั้นได้รับการตอบสนองด้วยการอ้าปากค้างของทูตจากสหภาพ ซึ่งดูไม่เข้ากับหน้าเธออย่างแรงจนเลเดนเกือบหลุดหัวเราะออกมา
            “ขะ...ขอบคุณมากนะคะ! ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีเลย...”
            ผ่านไปครู่หนึ่งหญิงสาวก็เรียกสติกลับมาได้และพูดรัวเร็ว
            “ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ควรทำเท่านั้นแหละน่า”
            “รอยช้ำบนหน้านั่น...หรือว่า...”     
            “เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องคิดมากหรอก”
            ชายหนุ่มบอกปัดเมื่อซินเธียทำท่าจะขอโทษหรือขอบคุณเพิ่มอีกจนหญิงสาวได้แต่ก้มหน้านิ่ง
            “น่าอายจังเลยนะคะ เป็นถึงทูตแต่กลับทำตัวแบบนั้น แถมต้องทำให้คุณเลเดนต้องลำบากอีก...”
            “คนเรามันก็มีเวลาที่เผลอไผลกันบ้าง อีกอย่าง...”
            ร้อยเอกแห่งกองทัพราชอาณาจักรพลันนึกถึงหญิงสาวลึกลับที่เขามาช่วยทั้งเขาและซินเธียเอาไว้ในตอนท้าย อันที่จริง ความดีความชอบทั้งหมดต้องยกให้เธอคนนั้นเสียด้วยซ้ำไป
            ทุกอย่างที่เขาทำมันก็แค่ทำปากดีแล้วถูกรุมกระทืบเท่านั้นเอง
            เขาคงนึกทุเรศตัวเองมากกว่าเก่าหากไม่ยอมแก้ไขความเข้าใจผิดนี้ให้แก่ซินเธียและกุนเธอร์ ต่อให้ต้องถูกมองว่าเป็นไอ้ห่วยก็ตามที
            “คือว่า...”
            “อ๊ะ ถึงแล้วละค่ะ”
            แต่ก็ถูกขัดจังหวะโดยซินเธียผู้เปิดกระจกรถและยื่นใบหน้าออกไป สายตาชื่นชมมองไปยังรูปหล่อของอัลทิเซียร์ ฟาห์รอน เลเดนหักเลี้ยวรถผ่านประตูทางเข้า วันนี้มีนักท่องเที่ยวน้อยกว่าปกติจึงไม่ใช่เรื่องยากในการหาที่จอดรถ และถึงแม้จะเป็นช่วงบ่าย แต่ร่มเงาจากต้นไม้จำนวนมากก็ช่วยปัดเป่าแสงแดดออกไปได้เป็นอย่างดี
            อนุสรสถานนี้ประกอบด้วยสามส่วนหลักๆ คือรูปหล่อของปฐมราชินีแห่งราชอาณาจักร ทะเลสาบขนาดเล็กที่บ้างครั้งก็จะถูกใช้เป็นที่จัดงานฉลอง และสวนสาธารณะเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยต้นไม้ที่อยู่ล้อมรอบทั้งสองอย่างแรกอีกที
            “ฮ้า อากาศของที่นี่บริสุทธิ์จังเลยค่ะ เหมือนกับอิกดราซิลเลย นี่คืออะไรเหรอคะ”
            หญิงสาวจากสหภาพมองไปรอบๆราวกับสนอกสนใจในทุกสิ่ง ซึ่งตอนนี้ที่เธอสนใจคือเครื่องกรองอากาศซึ่งถูกติดตั้งไว้ทั่วบริเวณอนุสรสถาน อันเป็นที่มาของอากาศอันดีกว่าส่วนอื่นๆของเมืองนั่นเอง
            “เอ่อ นั่นเป็นเครื่องกรองอากาศน่ะ ยังไงที่นี่ก็ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจด้วย”
            “งั้นเหรอคะ...”
            เสียงเห่าของสัตว์สี่ขาเพื่อนแท้ตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ดังขึ้นพร้อมกับสุนัขตัวหนึ่งที่วิ่งรี่มาทางทั้งคู่ก่อนจะนั่งลงและกระดิกหางไปมา
            “ว้าว น่ารักจัง นี่คือที่เรียกว่าสุนัขสินะคะ”
            เลเดนยืนมองซินเธียเล่นอย่างกล้าๆกลัวๆกับสุนัขตัวนั้นที่คงสะบัดหลุดจากเจ้าของมา ขณะกุนเธอร์สาวเท้ามายืนข้างๆ อมยิ้มพร้อมขยิบตาครั้งหนึ่งซึ่งเลเดนตีความได้ว่า ‘ผมรู้ว่าคุณเป็นใคร และผมอ่านสถานการณ์ออก’ ก่อนจะเลือนหายไปจนชายหนุ่มอดถอนหายใจไม่ได้
            “อ๊ะ โธ่ อย่ากระโดดสิ เดี๋ยวชุดของฉันเลอะหมด...”
            ชายหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อเห็นแววแห่งความประหลาดใจปนโล่งใจแล่นผ่านใบหน้าของซินเธียแวบหนึ่งตอนที่เธอใช้มือยันหยุดเจ้าสุนัขไว้จากการกระโจนเข้ากอด ไม่ถึงนาทีถัดมา เจ้าของของมันซึ่งเป็นชายหนุ่มในชุดวอร์มออกกำลังกายก็มาจูงมันกลับไป
            “ที่อิกดราซิลไม่มีสัตว์จากโลกเลยเหรอ”
            “ไม่มีเลยค่ะ แต่สัตว์เลี้ยงของพวกเราก็น่ารักไม่แพ้ใครหรอกนะคะ”
            เลเดนนึกถึงภาพสัตว์ของไกอาที่เขาเคยเห็นในหนังสือ ‘เอเลี่ยน: ชนิดพันธุ์และวิธีการกำจัด’ และได้ข้อสรุปว่าค่านิยมเรื่องความน่ารักของสัตว์ระหว่างชาวราชอาณาจักรกับชาวสหภาพคงต่างกันสุดกู่แน่ๆ
            “อ้าว คุณกุนเธอร์ไปไหนแล้วคะเนี่ย”
            “เห็นว่ามีธุระด่วนน่ะ จริงสิ รูปหล่อนี่มีจุดชมวิวด้วยนะ เธออยากลองขึ้นไปดูไหม”
            “อยากสิคะ!”
            จุดชมวิวนั้นถูกติดอยู่บริเวณมือข้างที่ยื่นออกไปข้างหน้าของรูปหล่ออัลทิเซียร์ มันอาจจะไม่สูงเท่าซิทาเดลหรือหอไอเฟลจำลอง แต่ก็สามารถมองเห็นคริสซาลิสได้เกือบทั่วทั้งเมืองเหมือนกัน และในมุมที่ถูกยกย่องว่าเป็นหนึ่งในมุมที่สวยที่สุดอีกด้วย
            “หวา ลมแรงจังเลยค่ะ”
            ซินเธียกล่าวประโยคนี้ออกมาเมื่อประตูของลิฟต์ที่ใช้พานักท่องเที่ยวมายังจุดชมวิวเลื่อนเปิดออก หญิงสาวพยายามรวบเส้นผมที่ปลิวไสวตามแรงลมของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ผลเธอจึงปล่อยเลยตามเลย
            “เป็นเมืองที่ดูมีชีวิตชีวาจริงๆนะคะ...”
            “ฮื่อ...”
            เป็นชั่วขณะหนึ่งอันเงียบงันที่ทั้งสองเพียงแค่ยืนเกาะราวกั้นของจุดชมวิว ทอดสายตาไปยังเมืองหลวงแห่งราชอาณาจักรอันเรืองรองใต้แสงสีทองของดวงอาทิตย์ยามบ่าย
            “คือที่จริงแล้ว...”
            “คะ?”
            “คนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืนไม่ได้มีแค่ฉันหรอก ยังมีอีกคนหนึ่ง...ไม่สิ คนๆนั้นช่วยพวกเราไว้ทั้งคู่เลยด้วยซ้ำ ฉันน่ะแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ขอโทษนะที่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้”
            เลเดนแอบกลั้นหายใจลอบมองใบหน้าของอีกฝ่าย คาดหวังว่าจะได้เห็นความผิดหวังและเสียใจ แต่ตรงกันข้าม สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขอบคุณเท่านั้น
            “เรื่องนั้นจะเป็นยังไงฉันไม่สนใจหรอกค่ะ...แค่ได้รู้ว่าคุณเลเดนพยายามที่จะช่วยฉัน แค่นั้นก็มากเกินพอแล้วล่ะค่ะ”
            รอยยิ้มนั้นช่างดูจริงใจและเจิดจ้า เป็นรอยยิ้มที่ผู้ชายร้อยทั้งร้อยคงละสายตาออกไปไม่ได้แน่ ซึ่งก็รวมถึงเลเดนด้วยเช่นกัน
            “เอ่อ หน้าฉันมีอะไรติดเหรอคะ...”
            ซินเธียถาม พวงแก้มปรากฏสีระเรื่อขึ้นเมื่อถูกดวงตาสีนิลของคนตรงหน้าจับจ้อง
            “อะ เปล่า ขอโทษที...”
            เสียงของ PCD ที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ เขารีบยกข้อความขึ้นมาอ่าน พยายามไล่อาการว้าวุ่นใจแบบแปลกๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ออกไป ซึ่งข้อความใน PCD นั้นก็ช่วยทำหน้าที่ได้อย่างดีเลยทีเดียว
            “ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย...”
            และไม่ใช่แค่เขา PCD ของซินเธียเองก็ได้รับข้อความ และไม่ว่าข้อความนั้นจะเป็นอะไร มันก็ทำให้หญิงสาวตกตะลึงได้เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน
            “ไม่จริงน่า...”