The Chronicles of Gaia พลิกตำนานโลกใบใหม่

Prologue Act

Chapter 8th

Conclusion of the Night

หน้าโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง

เขตที่พักนักท่องเที่ยว

คริสซาลิส เมืองหลวงแห่งราชอาณาจักร

22 กันยายน ก.ศ.327

1. 21.18 น.

            ชายหนุ่มในชุดไปรเวทดูไม่โดดเด่นอะไรก้าวออกมาจากล็อบบี้ของโรงแรมสุดหรู เดินโซเซไปยังรถที่เขาขับมาจอดเมื่อสิบห้านาทีก่อนหน้านี้ ก่อนจะขับออกไปโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งเฝ้าติดตามจนกระทั่งเขาหายลับไปในการจราจรอันวุ่นวายของคริสซาลิส

            เอแคลร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกวักมือเรียกหุ่นยนต์พนักงานของคาเฟ่ที่เธอมานั่งซุ่มเฝ้ามองเหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่เลเดนพาซินเธียมาส่งยังที่พักของเธอจนกระทั่งเขากลับไปเมื่อครู่ แต่ถึงกระนั้น ในใจเธอก็ท่วมเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่ถ้าจะให้เรียบเรียงสั้นๆคงออกมาเป็นคำๆนี้

            สับสน

            เมื่อเกือบหนึ่งชั่วโมงก่อน เธออยากจะหาอะไรดื่มแก้เบื่อ เลยตัดสินใจแวะไปที่เอลลีเซียม เลือกบาร์ธรรมดาๆที่ไม่น่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น แต่กลับเจอเข้ากับตอเบ้อเริ่ม

            ตอที่ชื่อว่า ‘อดีต’

            หรือพูดให้ถูกคือ คนจากอดีตที่เธอคิดว่าคงไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้ว

            ‘สองคนนั้นรอดมาได้ยังไง?’

            ‘สองคนนั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง?’

            ‘แล้วทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันได้?’

            ฯลฯ

            พริบตาแรกที่ได้พบว่าคนที่ตัวเองได้ช่วยไว้คือเพื่อนสมัยเด็กทั้งสอง หัวสมองของหญิงสาวก็หมุนอย่างไม่ได้หยุดพัก ความสงสัยที่ทบทวีทำให้เธอแอบดูทั้งคู่ตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากบาร์เพื่อหลบเลี่ยงตำรวจ และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อเลเดนดูจะไม่สามารถจำซินเธียได้ทั้งๆที่เห็นหน้าซะขนาดนั้น

            เมื่อคิดถึงตรงนี้ เอแคลร์ก็นึกขำเมื่อนึกถึงสมัยก่อนที่เขาชอบเรียกเธอว่า ‘ยัยซื่อบื้อ’ บ่อยๆ แต่ในตอนนี้มันดันกลับกันเสียแล้ว

            “กรุณาเลือกวิธีการจ่ายเงินด้วยครับ”

            เสียงแหลมๆฟังดูน่าขันของหุ่นยนต์พนักงานทำให้เอแคลร์หันไปจ้องมองมันซักครู่ด้วยดวงตาที่เรืองแสงขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าหุ่นจะเอ่ยขึ้นอีกหน

            “ขอบพระคุณมากครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ”

            ถึงแม้ว่าอิลิยาจะสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามใช้แอคเซสอาย (Access Eye) นอกเหนือจากเวลาปฏิบัติภารกิจ แต่เอแคลร์ก็ไม่ค่อยจะเชื่อฟังซักเท่าไหร่ เพราะมันทั้งสะดวกสบายและรวดเร็วกว่าการหยิบ PCD ขึ้นมากดเป็นไหนๆ

            ด้วยแอคเซสอายนี้ เธอสามารถเจาะเข้าสู่ระบบของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่มีระบบป้องกันในระดับต่ำได้อย่างง่ายดาย และหากเจอกับระบบป้องกันระดับสูง เธอก็สามารถให้อิลิยาทำการแฮคได้ทันที และแอคเซสอายก็เป็นเพียงหนึ่งในฟังก์ชั่นหลายๆอย่างที่ดวงตาของเธอมีอยู่

            ในฐานะของเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการลับของสมาพันธรัฐ ร่างกายของเธอต้องผ่านกระบวนการดัดแปลงหลากหลายอย่าง ทั้งที่เธอรู้และไม่รู้ จนหลายครั้งหญิงสาวก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า ตัวเธอนั้นยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า หรือกลายเป็นเครื่องจักรอะไรสักอย่างไปเสียแล้ว

            “นี่เธอคิดจะดื่มไปถึงเมื่อไหร่กันยะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ไหวกันพอดีหรอก”

            ท่าทางว่าอิลิยาผู้รออยู่ที่เซลล์คงเห็นว่าเธอออกมานานเกินไปแล้วจึงติดต่อเข้ามาขณะที่เอแคลร์กำลังดึงหมวกกันน็อกมาสวมพร้อมกับขึ้นคร่อมโฮเวอร์ไบค์สีดำสนิทกลืนไปกับยามค่ำคืนขนาดใหญ่ซึ่งผู้หญิงตัวเท่าเธอไม่น่าจะขี่ได้เสียด้วยซ้ำไป เมื่อคนขับขึ้นประจำที่ โฮเวอร์ไบค์ก็สตาร์ทตัวมันเองและลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนที่เอแคลร์จะบังคับมันทะยานออกไปด้วยความเร็วปานสายลมได้ห้าสิบเมตร ก่อนไปติดแหงกอยู่กลางหายนะแห่งการจราจรของคริสซาลิส

บ้านจัดสรรหลังหนึ่ง

หมู่บ้านจัดสรร

บริเวณตัวเมืองชั้นนอก

2. 22.03 น.

            ถึงแม้ว่าโฮเวอร์ไบค์ของเธอจะทำความเร็วสูงสุดได้ถึงสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่สำหรับท้องถนนของคริสซาลิสแล้ว ความเร็วสูงสุดของพาหนะทุกชนิดคือยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงโดยไม่มีข้อยกเว้น ทำให้การเดินทางซึ่งถ้าหากเป็นที่ฟรอนเทียร์เมืองหลวงของสมาพันธรัฐคงใช้เวลาแค่สิบนาทีจึงยืดออกเป็นสี่สิบนาที

            เอแคลร์จอดพาหนะของเธอในโรงจอดรถ และเมื่อประตูปิด ทั้งโรงก็เลื่อนลงเชื่อมต่อเข้ากับเซลล์ที่ถูกซ่อนไว้ได้บ้านจัดสรรธรรมดาๆหลังนี้อย่างแนบเนียน แขนกลสองสามแขนยื่นออกมาจากผนังเพื่อทำการตรวจเช็คสภาพรถและซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ พร้อมๆกับที่ประตูทางเดินเชื่อมไปยังเซลล์เปิดออก เผยให้เห็นอิลิยาซึ่งยืนกอดอกมองเพื่อนร่วมงานของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ขนคอของเอแคลร์ลุกชันแบบไม่ทราบสาเหตุ

            “เอลลีเซียมเป็นไงบ้างล่ะ?”

            “กะ...ก็ดีมั้ง...แหะๆ...”

            “แหม รู้งี้ฉันน่าจะไปด้วยนะเนี่ย”

            “นะ...นั่นสินะ”

            “เอาเถอะ ไปอาบน้ำก่อนไป กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว”

            อิลิยาถอยออกจากการยืนขวางทางให้เธอผ่าน ถึงแม้จะรู้สึกประหลาดใจที่ไม่ได้โดนไล่จี้ว่าไปทำอะไรมา แต่เอแคลร์ก็ทำตามคำแนะนำนั้นโดยดี การแช่น้ำอุ่นๆคงช่วยให้สมองเธอปลอดโปร่งและคิดอะไรได้มากขึ้น โดยเฉพาะเรื่องของเพื่อนสมัยเด็กทั้งคู่ที่อยู่ๆก็โผล่เข้ามาจนเธอตั้งตัวไม่ติด

            “พรุ่งนี้งานของเราจะเริ่มตอนไหนเหรอ”

            “ประมาณบ่ายโมงละมั้ง นี่เธอไม่ได้อ่านกำหนดการที่ฉันส่งให้เลยเหรอ”

            หลังจากอาบน้ำยามดึกเสร็จเรียบร้อย เอแคลร์ในชุดนอนก็ทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆอิลิยาซึ่งกำลังดูอะไรบางอย่างใน PCD อยู่

            “ก็คนมันยุ่งนี่นา...”

            “นอนกลิ้งอ่านหนังสือการ์ตูนนี่คือยุ่ง?”

            “มะ...แหม ฉันก็อยากจะพักผ่อนเหมือนกันนะ ภารกิจแต่ละครั้งมันใช่ง่ายๆซะที่ไหน...”

            “เหรอ...”

            อิลิยาหันมาหาคู่หูพร้อมรอยยิ้มเฉิดฉาย แต่แล้วเอแคลร์ก็สังเกตถึงเส้นเลือดที่ปูดบนขมับของเธอ แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ของคนตรงหน้าที่ใกล้จะระเบิดเต็มทนแล้ว

            “งั้นการอธิบายว่าเธอไปทำอะไรมาคงไม่ใช่เรื่องยากใช่มั้ย”

            รูปๆหนึ่งถูกฉายออกมาจาก PCD แทบจะทิ่มหน้าเอแคลร์ มันคือรูปตอนที่เธอเอาปืนไปจ่อเป้าของหนึ่งในคนที่เธอมีเรื่องด้วยในบาร์นั่นเอง

            “แหม...ท่าสวยเชียว...”

            และความอดทนของอิลิยาก็ถึงขีดจำกัด

            “ก็บอกแล้วไงว่า...”

            “เอ่อ...”

            “อย่าเที่ยวไปทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นได้มั้ยฮะยัยบ้า!!”

            “เค้าขอโต้ดดด...”

            “เธอนี่มัน...โอ๊ย ไม่เอาด้วยแล้ว ฮึ่ย!”

            เจ้าหน้าที่สนับสนุนโยน PCD ทิ้งไปอย่างหัวเสีย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้กับเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการซึ่งทำหน้าจ๋อยสนิท ก่อนจะพยายามดึงรอยยิ้มแห้งๆมาแปะเอาไว้แทน เธอเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาหลายครั้งแล้วนับตั้งแต่เป็นคู่หูกับแฮคเกอร์ผิวสีคาราเมลคนนี้ และทักษะที่ได้เรียนรู้มาจากโปรแกรมฝึกเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการลับก็ใช้ได้ผลทุกครั้งไป

            “นี่...ฉันอธิบายได้น้า” เธอขยับไปเตียงข้างๆ สวมกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลังและเอ่ยโดยพยายามให้ฟังดูน่าสงสารที่สุด

            “เก็บไว้พูดกับตัวเองเถอะยัยบ้า”

            “ใจคอเธอจะไม่ฟังฉันหน่อยเหรอ...”

            ความเงียบเข้าปกคลุมห้องพักอยู่ชั่วครู่ใหญ่ ก่อนที่อิลิยาจะทำลายมันลงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย

            “ว่ามาสิ”

            เอแคลร์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเริ่มเรียบเรียงเรื่องราว

            “คือว่านะ...”

            และเธอก็ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงถัดมาในการฝอยสิ่งที่ได้ไปทำมาแบบละเอียดยิบ แต่เว้นส่วนที่ทั้งสองคนที่ช่วยไว้ในบาร์เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอเอาไว้ ถึงไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนคงดีกว่า

            ตลอดทั้งเรื่อง อิลิยาก็ฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ออกความเห็นใดๆทั้งสิ้น จนกระทั่งเอแคลร์หยุดเล่า เธอก็เม้มปากเล็กน้อยและสรุปเรื่องของเอแคลร์ด้วยประโยคเดียว

            “เห็นคนเดือดร้อนเลยอยากจะช่วย ว่างั้น”

            คนเล่าพยักหน้าหงึกๆ ดีใจอย่างเงียบๆเมื่อเห็นว่าคู่สนทนาอารมณ์เย็นลงแล้ว

            “นี่เธอคิดว่าข้ออ้างแค่นี้มันจะทำให้ฉันใจอ่อนงั้นเรอะ!”

            แต่เสียงตวาดที่ระเบิดใส่แบบสายฟ้าฟาดก็ทำให้เธอย่นคอยกมือขึ้นอุดหู เตรียมรับการโดนฟาดด้วยหมอนตามที่ปกติเธอจะโดน ทว่าอิลิยากลับเพียงแค่ยิ้มอย่างอ่อนใจก่อนจะยก PCD ที่ถูกโยนทิ้งไปแล้วขึ้นมากดคำสั่งลงไปอีกครั้ง

            “ฉันก็เข้าใจว่าเธออยากจะทำตัวเป็นคนดีบ้างอะไรบ้าง แต่ว่าพวกเราไม่ใช่คนทั่วๆไปที่นึกอยากจะทำอะไรก็ทำได้ ถ้าพวกเราถูกจับขึ้นมา ราชอาณาจักรอาจใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างประกาศสงครามกับสมาพันธรัฐอีกครั้งเลยนะ ฉะนั้น เธอควรที่จะคิดให้ดีๆก่อนที่จะทำอะไร เข้าใจไหม”

            เธอเรียกข้อมูลของใครบางคนขึ้นมาฉายขึ้นกลางอากาศก่อนจะสะกิดให้เอแคลร์ที่ยังก้มหน้าสำนึกผิดเงยขึ้นดู

            “แต่ที่เธอทำไปมันก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ซะทีเดียวหรอกนะ”

            มันคือข้อมูลของซินเธีย เดอ ลาพาซอย่างละเอียดยิบชนิดที่ว่าเจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ถึงขนาดนี้ โดยมีการเปรียบเทียบระหว่างรูปในไฟล์ข้อมูลกับรูปที่ถูกถ่ายในบาร์ พร้อมการวิเคราะห์จากคอมพิวเตอร์ว่าเธอน่าจะเก็บข้อมูลสำคัญอะไรไว้กับตัวบ้าง

            “ถึงภารกิจหลักของเราจะไม่ใช่การสืบข้อมูล แต่ศูนย์บัญชาการคงจะชอบถ้าเรามีอะไรติดไม้ติดมือกลับไปเพิ่มด้วย” อิลิยาดึงข้อมูลอื่นๆขึ้นมาเพิ่มเติมโดยไม่ได้สังเกตถึงแววแห่งความเจ็บปวดใจที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคู่หู

            ยังไม่ทันจะได้ทักทายกัน เธอก็ต้องแทงข้างหลังเพื่อนเก่าเสียแล้ว

            “เอ้า ฉันปรับแผนของพรุ่งนี้ให้เข้ากับข้อมูลที่เพิ่งได้มาแล้ว เอาไปดูสิ”

            เอแคลร์รับ PCD มาจากอีกฝ่าย ไล่สายตาไปตามตารางเวลาที่แน่นเอี๊ยด เมื่อนั้นอิลิยาถึงได้เห็นสีหน้าของเธอและถามอย่างเป็นห่วง

            “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ดูเธอเครียดแปลกๆนะ”

            เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการไม่ตอบ เพียงแค่กดดูข้อมูลของซินเธียอีกนิดหน่อยและเริ่มอ่าน

            “คิดมากกับเรื่องที่ฉันว่าเมื่อกี้เหรอ? ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกเจ้าหน้าที่รัฐของที่นี่คงไม่มานั่งดูบันทึกจากกล้องวงจรปิดของบาร์อะไรก็ไม่รู้หรอก”

            “เปล่าหรอก...แค่รู้สึกเหนื่อยๆนิดหน่อยน่ะ...”

            เอแคลร์ขยับกลับมาที่เตียงของตัวเองและเอนหลังลงนอน วางลง PCD หลังจากอ่านข้อมูลของซินเธียจนพอใจแล้ว ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยออกมาลอยๆ

            “นี่พวกเราทำงานแบบนี้กันมานานขนาดไหนแล้วนะ?”

            “ไม่รู้สิ สามปีแล้วละมั้ง”

            “เธอเคยรู้สึกเหนื่อยหรือเบื่อบ้างไหม”

            คำถามนั้นส่งให้คนถูกถามเบิกตาเล็กน้อยอย่างประหลาดใจก่อนที่จะหัวเราะออกมา

            “หึๆ ทำงานกับคนอย่างเธอนี่มันไม่มีทางที่จะไม่เหนื่อยอยู่แล้ว แต่ก็นะ ถึงจะเหนื่อย มันก็ไม่เคยน่าเบื่อเลย”

            คราวนี้ก็ถึงตาคนถามขมวดคิ้วบ้าง

            “ฉันคิดว่าเธอเบื่อที่ต้องคอยตามดูแลฉันซะอีก”

            “ก็มีหงุดหงิดบ้างเป็นบางครั้งแหละ แต่ฉันไม่เคยคิดว่ามันน่าเบื่อเลยซักครั้งเดียว...”

            เอแคลร์เหลือบไปมองเพื่อนสาว ก็พบกับสายตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความจริงจัง ถึงแม้ปกติดวงตาคู่นั้นจะไม่ค่อยมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทรกอยู่แล้วก็ตามที

            “เพราะงั้น เธอช่วยอย่าทำให้มันจบลงเร็วกว่าที่มันควรจะเป็นเลยนะ”

            “...แน่นอนอยู่แล้ว สัญญาเลย”

            เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ได้พูดเล่นๆ หญิงสาวจึงยื่นนิ้วก้อยออกไปให้เกี่ยว แต่อิลิยาก็เพียงแค่ถอนหายใจยาว ยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาพูดเสียงเข้ม

            “งั้นคราวหน้าก็ช่วยอย่าไปกระทืบคนในบาร์อีกนะ เข้าใจไหม?”

            “คะ...ค่า...”

            “เอาละ นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้า แค่นี้เวลานอนก็จะไม่พอแล้ว”

            แล้วก็เป็นดังเช่นทุกๆคืนที่ผ่านมาที่อิลิยามักจะผล็อยหลับไปก่อนเสมอขณะที่เอแคลร์จ้องมองเพดานห้องอยู่คนเดียวในความมืดด้วยว่าความว้าวุ่นใจที่ดับไม่ลงสกัดกั้นหญิงสาวออกจากห้วงนิทรา เธอเอื้อมมือไปคว้ากรอบรูปเก่าตรงหัวเตียงขึ้นมาดู ในกรอบนั้นก็ยังคงเป็นรูปถ่ายรูปเดิมของเธอกับเลเดนและซินเธีย แต่ความรู้สึกของเธอตอนมองรูปนี้นั้นมันต่างออกไปจากครั้งอื่นๆอยู่มากโข

            ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งมองรูปนี้ในใจของเธอจะเปี่ยมไปด้วยความโหยหาถึงอดีตที่งดงามและน่าจดจำ แต่ในตอนนี้มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังจ้องมองไปในอนาคตอันมืดหม่นและคาดเดาไม่ได้ และเธอก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่ลึกๆว่าบางทีอนาคตนั้นอาจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

            ถึงกระนั้น เอแคลร์ก็ยังคงไว้ซึ่งความมั่นคง ไม่ว่าอนาคตจะมอบอะไรให้กับเธอ เธอก็พร้อมที่จะท้าชนกับมัน และจะฝ่าฟันผ่านมันไปให้ได้ เฉกเช่นเดียวกับที่เธอเคยทำเสมอมาหลังจากเหตุการณ์ที่พลิกผันชะตาชีวิตของเธอไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อสิบสามปีก่อน

            แม้ว่าในครั้งนี้เธอจะยังไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องข้ามผ่านนั้นมันใหญ่ถึงขนาดที่ว่าเรื่องทุกเรื่องที่เธอเคยพบมานั้นไม่อาจที่จะเทียบเคียงได้เลยแม้แต่น้อยก็ตาม