ลูเรีย ภาคการเรียกร้องของพ่อมดซาล

จดหมายของนักเรียนคนนั้นมันไม่ใช่ลายมือที่เขาเลย มันคุ้นเคยมากกับครูที่เห็น มันเป็นลายมือของ.....พ่อ มด ซาล  ครูคนนั้นตะลึงและรู้สึกโกรธกับตัวเองมากที่ดูเด็กไม่ดี ทำให้ครูคนนั้นเป็นลมไปล้มลงไปกับพื้น ทุกคนที่อยู่ในห้องโถง ต่างกันมองมาอย่าน่าตกใจมากทำไมถึงเป็นอย่างงี้

ทำให้ห้องโถงเงียบกริบอย่างตกใจ ทันใดนั้นห้องโถงได้ไฟดับลง มืดมิดมากเกินเหตุจนทุกคนได้กริ้ดร้องกัน  ดังจนไฟมาติดอีกรอบพบว่า ครูคนนั้นที่เป็นลมได้หายตัวไป อย่างลึกลับ ผอ.ทำตาตะลึง พบว่าไม่ทราบสาเหตุที่รู้ๆกันอยู่ว่าใครเอาตัวไป... ผอ.ได้ประกาศให้นักเรียนไปกลับในห้องพักของตัวเอง  ทุกคนได้กลับห้องกันหมด  ผ่านไปหลายๆวัน เรื่องนี้ก็ถูกลืมเลือง และทุกคนก้ไม่แปลกใจเลย แต่...มีบุคคลหนึ่งที่ไม่ลืมเลย เขาเป็นคนเก็บความทรงจำได้หมด มาจากตระกูล ดิ เขาได้ไปคุยกับผอ.  แต่ผอ.เขาตอบกับมาว่า “ใครเด็กคนนั้นหรอแล้วมีครูด้วยหรอ??”

เขาไปถามเพื่อนของเขาเหมือนกันว่า ‘พวกนายจำเธอกันไม่ได้หรอ เธอคนนั้นไหนไง??’ .....คำตอบของเพื่อนเขาได้บอกกลับมา  “เขาคือใคร??...”  

เอริสได้บอกคำตอบที่เธอถามเพื่อนของเธอไปว่า

‘เขาคือคนที่ถูกพ่อมดซาลจับไปและทำให้ครูคนหนึ่งได้พักที่ห้องพยาบาลและเธอได้หายไปอีกคนทำให้ฉันเริ่มสงสัยว่าเธอ จะถามเพื่อนของเธอทำไม เพื่อนของเธอเป็นแม่มดที่ยังฝึกหัดอยู่เขายังไม่รับวิชา ถ่ายทอดเก็บความทรงจำมีแต่คนที่จำได้ต่อเมื่อได้รับมาจากครอบครัว เธออยากถามเพื่อนเธอเลย เธอคงชื่อ ดิ ชันธี’

เอริสพูดขึ้นมาทำให้ ชันธี อึ้ง!! ทำให้เพื่อนของเธอในแววตาเปลี่ยนสีไปจากสีเขียวขจี กลายไปสีน้ำตาลสีเดิมของเพื่อนเธอแล้ว ทำให้อึ้ง!!ไปอีก!!เธอคงรู้ว่า เขาโดนสะกดจิตอยู่ในขนาดที่เพื่อนถูกสะกดจิตเมื่อมีคนหนึ่งกำลังดูอยู่ทำให้ เอริสและขันธีรู้ตัวได้ในพริบตาเดียว แล้วเขาก้ถามกันว่า

‘เธอเห็นอย่างที่ฉันเห้นใช่ไหม??’

“ก็ใช่อย่างที่เธอเห็นเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราควรเงียบๆไว้”

‘อืม....โอเครตอนนี้ฉันต้องช่วยเพื่อนก่อน’

ขันธีก็ได้พาเพื่อนของเขาไปห้องพยาบาล แต่เอริสนึกได้ว่า ไม่ใช่ทั้งโรงเรียนที่โดนสะกดจิตไว้หรอ?? ......เอริสเดินไปที่ห้องขนาดที่เดินไปพบกับ ลูเรียขึ้นเธอกำลังจ้องมาที่เอริส ขนาดที่เธอพูด

‘เอริส เอริส เอริส เธอคนนี้คือลูกของฉัน เธอต้องช่วยนางกำจัด กะกำ จะจัด พะพ่อ มด ซะ ซา ซาล ได ได้โปรด’

คำพูดของลูเรีย นั้นไม่เหมือนที่เธอพูดแต่เป็นอีกคนพูด ฉันต้องทำไรสักอย่างเอริสนึกขึ้น เอิ่ม..

แต่เดี๋ยว!!นี้คงเป็นคำใบ้อะไรไว้ ฉันต้องกลับไปคิด ขนาดนั้น ลูเรียตาของเธอเปลี่ยนสีไปกลับมาเหมือนเดิมเอ๋??

“ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง??”

เอริสได้ตาตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น เอ้!!

‘ฉันต้องกลับห้องแล้วละแล้วเจอกันพรุ้งนี้เช้า’

เอริสก็เดินเข้าห้องไป แต่เอริสไม่ได้นอน เขาไปที่โต็ะของเขา แล้วเขากำลังเขียนอะไรบางอย่างที่เรามองไม่เห็นและไม่มีใครเห็นได้เลย.....................................

เช้าวันต่อมา

นักเรียนทุกคนดูแปลกไปและเหมือนอย่างตอนนั้น ตาถูกเปลี่ยนเป็นสีเขียวขจี แต่คุณครูไม่ได้สังเกตุเลยว่าเป็นไป แต่คุณครูก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน เอิ่ม... แต่เปลี่ยนเป็นสีเขียวขจี เช่นกัน สถานการณ์ตอนนี้ไม่มีใครแก้ได้เลยทำให้ เหมือนตกอยู่ใน โรงเรียนที่ถูกสะกดจิตไป แต่ อย่างไรก็ตาม คนที่ สีตาไม่เป็นก็มีแต่  เอริส,ลูเรีย,พิตหาร,ขันธี, เอมลี่,กาลเซนต์,กาสึ