โรงเรียนเปลี่ยนสาวน้อยเป็นนางเอก (เสื่อม)

 

1

ลาก่อนคฤหาสน์ที่รัก

 

 

 

ประเทศไทย  

ณ คฤหาสน์บ้านทรายเงิน  ที่แสนสงบสุขเป็นบ้านของเศษรฐีนามว่าคุณชายกิ่งทอง สว่างจันทร์  กับคุณนายใบหยก สว่างจันทร์ มีบุตรอยู่ 5 คน ชาย 3 หญิง 2 และคนรับใช้อีกนับ 200 กว่าชีวิต ภายในบ้านแต่งออกแนวในปราสาทชาวตะวันตกสวยหรูอลังการ  แต่ฉันคนบรรยายชื่อ คุณหญิงกลาง สว่างจันทร์ ชื่อเล่น แอนนี่ แต่พ่อแม่กับพี่ๆน้องๆจะเรียกแคลซี่ คนอื่นๆก็จะเรียกหญิงกลาง เป็นลูกคนที่ 3 ของบ้าน ตอนนี้แอนนี่อายุ จะ 12 ปีก็วันนี้แล้วล่ะ คุณท่านพระบิดาเคบกล่าวว่าถ้าแอนนี่12จะให้ไปเรียนที่โรงเรียนสนุกๆด้วยล่ะ ที่ผ่านมาแอนนี่ก็เรียนอยู่แต่กับบ้านเป็นเรียนตามอัธยาศัย(คิอการเรียนรู้เองตามความสนใจ มุ่งเน้นพัฒนาตนเองให้มีศักยภาพสูงสุด) ตั้งแต่เกิดไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อนเลยล่ะ

 

"คุณหญิงกลางเจ้าคะ อยู่ไหนล่ะเจ้าคะออกมานะคะไม่สนุกเลยนะคะคุณหนู" เสียงคนในคฤหาสน์ตามหาเด็กน้อยที่โดดวิชาภาษาต่างประเทศตอนนี้ทุกคนต่างจ้าละหวั่นกับการตามหาหญิงกลางของบ้าน 

 

 "โด่วก็มันไม่เรียนวิชานี้แล้วจะบังคับฉันทำม้ายยยให้เสียเวลา" 
 

 

"คุณหญิงกลาง!!!ขึ้นไปทำอะไรบนต้นไม้เจ้าคะ อันตรายนะเจ้าคะ"สาวใช้ที่เดินผ่านมาพบฉันที่พึ่งจะตื่นจากการนอนกลางวันอันแสนสุขขี

 

"แคลซี่ลงมาเดี๋ยวนี้นะ วันนี้วันสำคัญอย่าดื้อนักสิ" เสียงหวานๆอ่อนละมุน ไม่น่ามีใครเทียบเท่ากับความงามของเธอไปอีกกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดีผมที่ดกดำเงางาม ผิวพรรณดีสีขาวอมชมพูดูแล้วท่าทางนุ่มมาก ริมฝีปากเล็ก จมูกโด่งหน่อยๆ คิ้วงามไม่ต้องเขียนเลยด้วยซ้ำ ร่างกายหุ่นนาลิกาทรายแต่ส่วนเว้าโค้งส่วนบนจะเว้ากว่าส่วนล่างนี้ ใช่คนๆนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณหญิงรอง สว่างจันทร์ หรือพี่หยาดฟ้า ลูกคนที่ 2

 

"พี่ฟ้าตามหาแอนเจอด้วยเหรอเนี่ย ช่างน่าชมเชย" ฉันได้ทำหน้าตาทราบซึ้งที่พี่สาวหาฉันเจอได้อีกครั้ง พร้อมกับปรมมือและย

 

"ยังจะมาเล่นอีก ลงมาเร็วไปเรียนและค่อยไปตัดชุดงานวันนี้สำคัญนะมีขุนนางชั้นสูงและผู้ธุระกิจการค้าก็มีท่านชายไกรสรก็จะมานะและยังรวมไปถึงท่านผอ.โรงเรียนที่เธอจะเข้าด้วยท่านก็มาเพราะงั้นลงมาทำตามเลย"  คนอื่นยังพอว่าแต่ให้ไปเจอไกรสร(ว่าที่คู่หมั้นแอนนี่) โดดตึกตายเถอะค่ะ

 

"โด่วช่างประไรยังไงก็ช่างแหละน-" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ พี่หญิงรองก็แผ่ออร่าสีม่วงคล้ายไอปีศาจไม่สินี่ใช่เลย

 

"ว่าไงนะ" พี่หญิงรองกล่าวด้วยรอยยิ้ม(อาถรรพ์)ฉันถึงกับสะดุ้งเลย

 

"ปะ ปล่าวค่ะกำลังจะลงแล้วค่ะ"ถ้าฉันไม่ลง(อนาคต)คงดับ

 

"ระวังนะคะคุณหญิงกลาง"เมื่อลงมาได้สักระยะหนึ่งคนใช้ก็มาประครองลง

 

เมื่อฉันและพี่ฟ้าเดินกลับมาที่คฤหาสน์ทุกคนต่างมองมา คนใช้บางส่วนรีบเข้ามาตรวจสอบร่างกายฉันว่ามีบาดแผลตรงไหนมั้ย และจู่ๆก็มีเสียงหนุ่มน้อยดังมา "พี่แคลซี่ ไปไหนมาฮับ" หนูน้อยร่างเล็กได้เข้ามาโอบกอดพี่หญิงรอง แต่เดี๋ยวนะถามหาพี่แล้วไหงไปกอดพี่หญิงรองล่ะคะเนี่ย

 

หนุ่มน้อยมองฉันด้วยสายตาเรียบๆว่า "ก็พี่แคลซี่ไม่น่ากอดนี่ฮับ" ประโยคนี้ฉันถึงกับถลึงตาเลยทีเดียว 

 

ฉันรีบดึงตัวหนุ่มน้อยออกมาและหยิกที่แก้มพร้อมพูดว่า "เมื่อกี๊แกรว่าไงนะอิหนู" หนุ่มน้อยคนี้คือคุณชายเล็ก สว่างจันทร์ หรือชื่อหนูน้องคนที่ 4  แห่งบ้านทรายเงิน และยังเหลืออีก 2 คนคือพี่ชายใหญ่ สว่างจันทร์ ชื่อเล่นเมล่อน และอีกคนอยู่ในท้องคุณแม่อยูชื่อชายน้อย สว่างจันทร์ ชื่อเล่นยังไม่ได้ตั้งเลย (วอนคนอ่านช่วยตั้งหน่อยสิและเดี๋ยวจะสุ่ม เอาชื่อชายน้อยนะ) 

 

ร่างกายเล็กของอิหนูชายเล็กกำลังโดนลาก(?)เข้าคฤหาสน์ไปโดยสกิลวิชาหัตถกรรมเจ้แอนนี่เริ่มทำงาน"พี่ฟ้าช่วยหนูด้วยฮับพี่แคลซี่จะจับผมย่าง(?)แล้ว" เดี๋ยวนะอิหนูเห็นเจ้เป็นยักษ์ใจมารรึไง "ใช่ฮับ" อิหนูนี่แกอ่านใจคนออกรึ "ฮับเพราะงั้นปล่อยผมนะฮับ" เอาจริงดิอิหนูมีพลังจิต!!โอ้ อุนตร้าแมนอเวลอสออฟฟันหัก(?) แต่ก็ช่างเถอะแค่มีพลังจิตใช่ว่าจะทำลายคดีกระทงนี้ของเเกได้นะอิหนูเอ้ย

 

เมื่อฉันลากอิหนูเข้ามาได้สักพักก็มีเสียงเข้มๆดังขึ้น "แคลซี่จะทำอะไรตาหนูเหรอ ได้ข่าวว่าโดดเรียนไม่เบานี่อาจารย์หลินๆนี่ก็ร้องห่มร้องไห้และนะ" คนๆนี้เป็นใครไปไม่ได้อีกนอกจากบุตรคนโตของตระกูลสว่างจันทร์นี้ 

 

"พี่เมล!!" หลังจากสิ้นคำที่ฉันพูดก็มีเสียงโครมดังขึ้น(เสียงปล่อยอิหนู) ตัวฉันได้ถลาไปยังอกอันกว้างใหญ่ของพี่ชายคนโต "ไม่ไดเจอกันตั้ง 3 ปี คิดถุงจุงเบรย ไปอเมริกาเป็นไงบ้างคะหมอ" พี่เมลลูกคนโตของบ้านเราได้ไปเป็น doc ที่อเมริกาล่ะ

 

"พี่เมล!" ชายเล็กรีบยัน(ถรีบ)ฉันออกจากตัวพี่เมลและเข้าที่เอง " พี่เมลๆ เมื่อกี๊พี่แคลซี่แกล้งหนูด้วย แถมยังว่าพี่เมลเป็นDOG อีกด้วยฮับ" อิหนู!!!นี่จะหา*คดีฆาตกรรมเจ้เหรอห้ะ!!!  "โถๆ ไม่เป็นไรนะหนู" พี่ชายกลางโอบกอดและลูบหัวชายน้อยอย่างอ่อนโยน "แคลซี่เธอไปเรียนจีนได้แล้วนะและก็อย่าเล่นอะไรพิริ พิเรนทร์ล่ะ" 

 

=^=' เอาใจแต่อิหนู ที่แคลล่ะสั่งไปเรียน ไม่ชอบง่าาายังจะบังคับอีก "ค่ะ" แต่ยังไงแคลก็ต้องไปเรียนจีนจนได้เกลียดสุดๆภาษาต่างประเทศ!!!

 

"Oh คุณหญิงกลางในสุดก็ยอมมาสักทีวันนี้เรามาทบทวนตัวเลขกันนะเจ้าคะ" เมื่อมาถึงห้องเรียนไม่กี่ก้าวก็เริ่มเลยเร๊อะ

 

ชิ "yi(อี1) er(เอรอ2) san(ซาน3) si(ซื่อ4) ww(วู่5) liu(ลิ่ว6) gi(จี7) ba(ปา8) jiu(จิ่ว9) shi(ชือ10)"ฉันเดินไปนั่งที่และนับเลขถึงสิบ

 

"เก่งมากค่ะคุณหญิง แต่ลืมอะไรรึปล่าว" อะไรอีก... อ่อ" เซียๆเหล่าซือห่าว(สวัสดีอาจารย์)"

 

"เก่งมากค่ะคุณหญิง วันนี้เราจะมาเรียนคำทักทายกันนะคะคุณหนู" จะชมอารายเยอะแยะน่าเบื่อคร้าบ "ค่ะ"

 

"เปิดหนังสือไปบทที่ 11หน้า27 นะคะ" 

 

"คุณหญิงท่องตรงช่องรูปประโยคได้มั้ยคะ" 

 

จิ๊บๆน่าอะโด่ว--- "..." ถึงแม้จะคิดว่าจิ๊บๆแต่ตอนนี้ถอนคำพูดทันมั้ยนะ "มะ ไม่ได้ค่ะ"  กรี๊ด!! น่าอายสุดๆแค่ประโยคสั้นๆทำไมอ่านไม่ออกห้ะเนี่ย!!(หน้าแดง)

 

"งั้นคุณหญิงอ่านตามนะคะ"

 

1.  Ni jiao shenma?  หนี่ เจี้ยว เฉิ่นมา? แปลว่า คุณชื่ออะไร?

 

2. Wo jiao ........ .  หว่อ เจี้ยว .......(ชื่อตัวเอง) .   แปลว่า ฉันชื่อ....... .

 

3. Ni shi na guo ren ?  หนี่ ชื่อ หน่า กว๋า เหริน ? แปละว่า คุณเป็นคนประเทศอะไร?

 

4. Wo shi taiguoren. หว่อ ชื่อ ท่ายกว๋าเหริน. แปลว่า ฉันเป็นคนไทย

 

"ไหนๆคุณหญิงลอง..."

 

"ใครมันจะไปได้คะ" ฉันตะโกนลั่นห้องอย่างสุภาพ(?)

 

3 ชั่วโมงต่อมา

 

" เอาล่ะวันนี้เราพอเท่านี้ค่ะคุณหญิง "

 

"เซียๆ เหล่าซือ เหล่าซือจ้ายเจี้ย (บ้านเราก็ประมาณว่า ขอบคุณค่ะคุณครู)"  

 

"อ๊า เมื่อยจริงจรี๊งง " ฉันบิดตัว (ครูหลินๆ: ดิฉันก็เมื่อยค่ะสอนคุณหญิงเหนื่อยยิ่งกว่าสอนเด็กพันคนในวันเดียวอีกนะคะ)

 

เมื่อฉันบิดตัวเสร็จ ก็จะสูดอากาศหายใจผ่อนคลายสักเฮือก แต่ระหว่างที่สูดอยู่ "คุณหญิงกลางเจ้าขา ไปตัดชุดค่ะ ช่างมาแล้ว "  คือนี่ไม่คิดที่จะให้ออกนอกบ้านเลยรึไงกันเนี่ย

 

ผ่านไป 1 ชั่วโมง 47 นาที ตอนนี้เวลา 18.07น. งานเริ่มพอดี แขกเริ่มทะยอยกันมามากมายงานนี้จัดยิ่งใหญ่กว่าทุกปี จัดได้หรูเริดอลังการ มีเสียงดนตรีสไตน์ชาวตะวันตกที่บรรเลงอยู่ในขณะนี้เพิ่มความหรูหราไปอีก

 

"โอ้ ดูสิคุณหญิงกลางวันนี้สวยพิเศษมาก วันนี้ก็ 12ปีแล้วสินะเจ้าคะ " <แขก

 

"ยินดีด้วยนะคะคุณหนู" <แขก

 

"ยินดีด้วยนะครับคุณหญิงกลาง" <ไทย

 

"ขอบพระคุณทุกท่านมากค่ะ" ฉันกล่าวอย่างนอบน้อม แต่ในใจ 'เมื่อไหร่ผอ.จะมาเนี่ยอยากไปแล้วเกลียดงานแบบนี้ตายชัก'

 

จู่ๆไปก็ดับลง แล้วมีสปอตไลท์ฉายไปที่เวที และปากฏกายของคุณพ่อ "สวัสดีทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาร่วมงานนะครับ ตอนนี้แขกผู้สำคัญได้มางานแล้ว ขอเชิญพบกับ ท่าน ผอ.โรงเรียนแอคชั่นสคูลคนที่7   ท่านฟีโรโรส เอริออน " ทุกคนในงานต่างให้ความสนใจ และก็สปอตไลท์ ได้ฉายไปที่ประตูงานมีชายใส่สูทสีขาว รัสมีเปร่งปรั่งออร่าจับมา เป็นคนที่หน้าตาหล่อผิวพรรณดีสมชายตรีผมสีดำซอยสั้นเขาสูงประมาณ 180 ซม. ได้  ทุกคนในงานต่างปรมมือต้อนรับเขาเมื่อมองไปรอบๆก็มีผู้หญิงบางคนถึงกับหน้าแดงเลยทีเดียว

 

"เเละตามมาอีกคนท่านไกรสร กรนาริกาวารายุทธพงษ์โครงวรานพดิรักษ์  ว่าที่คู่หมั้นของคุณหญิงกลาง สว่างจันทร์ " เสียงปรมมือดังขึ้น แสงสปอตไลท์อีกอันฉายไปที่ไกรสรหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเดินแบบที่เขาคิดว่าเท่และดูดีที่สุดของเขา แต่ฉันยังคาใจกับนามสกุลของตานี่จริงๆ จะยาวแข่งกับโครงโลกนิติรึไง

 

และฉันได้ยินเสียงแขกที่มางานซุบซิบกันว่า "เธอดูนั่นสิท่านไกรสรล่ะ หล่อจังอยากให้มาเป็นพ่อของลูกสุดๆเลยอ่ะ อร๊าย" "ใช่มั้ยๆ หล่อ เท่ ดูดี แต่ที่ผอ.ก็ดูดีนะเธอว่ามั้ย" "นั่นสิๆ แต่อยากแต่งกับท่านไกรสรจังเลย แต่เสียดายเขามีคู่หมั้นแล้ว" "ใช่ๆ"  คือฉันอยากจะดข้าไปร่วมวงสนทนาซุบซิบนี้จังและบอกว่าอยากได้เอาไปเลยค่ะจริงๆ แต่ถ้าไม่ติดตรงที่คุณพ่อพูดว่า'ถ้าไม่แต่ก็จะตัดออกจากกองมรดก' เห้อซังกะตายดีกว่า

 

"สวัสดีเธอคือคุณหญิงกลางใช่มั้ย? " ท่านผอ.เดินมาหาฉันตอนที่ฉันยังไม่รู้ตัว

 

"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักฉันหญิงกลาง สว่างจันทร์ค่ะ" โค้งไหว้พองาม

 

" แคลซี่ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" ท่านพอเดินมาพอดี

 

"อะไรเหรอคะ? " 

 

"หลังจากงานนี้จบลูกจะได้ไปโรงเรียนกับท่านผอ.นะ"

 

"ห้ะ เร็วไปมั้ยคะ" (ความในใจแอนนี่ : ช้าไปมั้ยป๋าทำไมไม่เดี๋ยวนี้ล่ะคะ)

 

"รถไฟขบวนสุดท้ายไปโรงเรียนตอน24.00น.นะลูก" ช้าไปป๋าเดี๋ยวนี้ไม่ได้เหรอ

 

"ค่ะ" แต่ก็ไม่เป็นไร ดีใจจุงเบรยพรุ่งนี้ๆงไม่ต้องอยู่นี่แล้วyesss!!!!

 

และฉันก็ได้ขอตัวมาสูดอากาศที่สวนของบ้าน เพราะถ้าอยู่นานไปคงได้ไปเต้นโคโยตี้บนเวทีล่ะเพราะดีใจเกินไป

 

"อ่าวแอนนี่ มาทำอะไรคนเดียวล่ะเนี่ย" เสียงคนบางคนที่ไม่อยากได้ยินดังขึ้น 

 

"ไงจิ้งจก" ใช่แล้วเขาคือไกรสร นามสกุลยาวเป็นกาแล็กซี่นี่แหละค่ะ

 

"โถ่ทำไมไม่เรียกไกรสรสักทีนะคุณคู่หมั้น" ย้อนความกันหน่อยเหตุใดแอนนี่ถึงไม่เรียกไกรสรเพราะเคยทำสัญญากับตานี่ไว้ค่ะถ้าฉันเผลอเปิดปากเรียกเขาว่าไกรสรเมื่อไหร่ที่เขาได้ยินตอนนั้นเราจะตัดงานแต่งโดยเร็วถ้าหากยังไม่พูดเขาก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวฉัน

 

"ได้ข่าวว่าเธอจะไปโรงเรียนเหรอ แถมยังเป็นโรงเรียนตำนานอีกนะเนี่ยโห" เขากล่าวแต่ฉันก็ไม่อยากพูดไรมาก

 

"งั้นบายงานจะเลิกเเล้วฉันเหนื่อย" และพูดจบฉันก็ไม่ช้าที่จะเดินกลับไปงานเพื่อปิดพีธี

 

...

 

เมื่องานจบ ทั้งครอบครัวก็มาที่สถานีรถไฟ 

 

"แคลซี่ ไปแล้วอย่าซนนะตั้งใจเรียนเชื่อฟังท่านผอ.นะ" พี่เมลพูด

 

" แคลซี่ลูกมีอะไรขาดเหลือโทร.บอกพ่อได้นะลูก" ขุ่นพ่อกล่าว

 

"แคลซี่มาเยื่ยมบ้านบ้างนะลูก" ขุ่นแม่กล่าวพร้อมกอดและลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน

 

"แคลซี่ นี่เครื่องรางนะ มันช่วยปัดเป่าเรื่องร้ายๆออกไป พกติดตัวตลอดนะ" พี่ฟ้ากล่าวพร้อมเอาสร้อยเครื่องรางแปดเหลี่ยมตรงกลางมีอัญมณีอยู่ห้าเม็ด มีสี แดง ชมพู เขียว ฟ้า และขาว

 

"พี่แคลซี่ เวลากลับมาอย่าลืมหาแฟนกลับมาด้วยนะ เอ~หรือหนูขอมากไปอย่างพี่แคลน่ะนะคงไม่ใครสนล่ะมั้ง" 

 

ก๊อก " อิหนูอยากตายรึ" ฉันได้เขกหัวอิหนูไปทีหนึ่ง แหมน้องคนนี้เล่นไม่เลิกแสบนักเดี๋ยวก็จับย่าง

 

"เหอะๆโชคดีแล้วกันนะครับพี่แคล" อิหนูพูดกวนประสาทส่วนล่างโอ้เป็นไปได้ไงเนี่ย

 

"อืม" 

 

"อ๊ะ แคลซี่ นี่เอทีเอ็มลูกรหัสก็ที่บอกไปเมื่อวานใช้ได้ให้เต็มที่เลยนะลูก" พ่อยื่นเอทีเอ็มให้ฉันและรถไฟก็มาพอดี

 

"ผอ.ครับ ฝากลูกสาวด้วยนะครับ"พ่อกล่าว

 

"ไม่ต้องห่วงนะครับท่านกิ่งทอง" 

 

"น้องชายเล็กเป็นเด็กดีนะจ๊ะ " ฉันสัมผัสน้องชายเล็กผ่านห้องคุณแม่

 

"เอาหล่ะได้เวลาแล้ว พวกเราไปกันเธอคุณหญิงกลาง" 

 

"ไปก่อนนะคะดูแลตัวเองด้วยนะทุกคน" ฉันกล่าวและก็ขึ้นไปบนรถไฟและประตูก็ได้ปิด ฉันโบกมือผ่านกระจกให้ครอบครัวซึ่งเป็นที่รักยิ่ง

 

"คุณหญิงเราไปห้องที่จองไว้กันเถอะครับ"ท่านผอ.กล่าวและเดินนำไป

 

เมื่อมาถึงห้องก็ไม่ได้หรูอะไรก็มีที่นั่งพอสำหรับ 6 คน มีหน้าต่างแบบเลื่อนเปิดหรือปิดขึ้นลง 1 บาน

 

ประมาณ 30 นาทีผ่านไป ประตูห้องก็ได้ถูกเปิดขึ้นและก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งใกล้ผอ.แต่ท่าทางจะไม่ค่อยพูด

 

แปลว่านี่ไม่ใช่ห้องเรากับผอ. ตะอยู่สองคนแต่ยังมีคนอื่นด้วยเหรอเนี่ยชายนั้นสูงเพียว เขาผอมขาวบางผมซอยสั้นสีแดงใส่ต่างหูเป็นรูปอัญมณีสีแดงข้างขวาในอัญมนีสลักตัว F พิมพ์ใหญ่เหมือนอัญมณีที่พี่ฟ้าให้เลยมีดวงตาสีแดงเหมือนแวนไพร์ไม่ผิดเพี้ยนแน่(เขาเป็นแวมไพร์ป่าววะ) และทุกๆ30นาทีก็จะมีคนมานั่งเพิ่มขึ้นจนห้องนี้เต็ม 6 คน

 

 

 

คนแรกผู้ชายผมแดงที่ว่า

 

คนที่สองเป็นผู้หญิงอายุน่าจะประมาณ 20ปลายๆ มีดวงตาสีบานเย็น เธอมีต่างหูอัญมณีสีชมพู สลักตัวอักษรเป็น Lพิมพ์ใหญ่ รูปร่างของเธอสวยมากอาจจะเป็นนางแบบล่ะมั้งเนี่ยทั้งผอมสูงผมเงาสีเผือกฟูงามดูนุ่มลื่น รูปร่างอย่างกะนาฬิกาทรายสวยอย่างกะนางแบบฝรั่งตะวันตก

 

คนที่สามเป็นผู้หญิง น่าจะเรียนอยู่มัธยมแล้ว ตัวน่ารักขาวผอม แลดูบอบบางผมสีมรกต ดวงตาสีฟ้า มีต่างหู(อีกและ)สีเขียว สลักตัวอักษรตัว P พิมพ์ใหญ่ และมีหน้าอกมหึมานั่นมันอารายกันเนี่ย และเธอยังมานั่งติดกับฉันอีก เห็นถึงความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

 

คนที่สี่เป็นผู้ชายก็ไม่ใช่หญิงก็ไม่เชิง สรุปกระเทยแล้วกัน ปลายผมสีเขียวไล่นขึ้นมาเป็นสีเขียวฟ้าและก็ใกล้โคนผมก็จะดำ แต่ตัวประหลาดโชว์ใหล่ซ้ายเสื้อผ้าฉูดฉาดนั่งใกล้กับผู้ชายผมแดง แสใส่ต่างหูสีฟ้า(ช่วงนี้เทรนใหม่ใส่ต่างหูสลักตัวอักษรรึไงเนี่ย)สลักอักษร เป็นตัว S พิมพ์ใหญ่ เขายิ้มและมองมาที่ฉัน

 

 

จู่ๆ ผอ.ก็ลูกขึ้นและกล่าวว่า "เอาล่ะมาครบกันเพียงเท่านี้เดี๋ยวอีก 3 วันจินจะตามมาตอนนี้เขาติดธุระ เตรียมของเราจะลงสถานีต่อไป" อ่าวผอ. รู้จักเจ้าพวกนี้ด้วยเร๊อะแหมนั่งเงียบซะ 

 

"แต่ผอ.คะ เราต้องลงอีก2สถานีข้างหน้าไม่ใช่เหรอคะ" ฉันถาม

 

 

"อ่อเดี๋ยวไปต่ออีก 2 สถานีที่วัด" 

 

"อ่อค่ะ" แต่เดี๋ยวนะวัด?วัด? วัดบ้านไหนมันจะไปมีรถไฟผ่านกันฟร้า ผอ.มั่วป้ะเนี่ย แต่ยังไงก็เงียบไว้ก่อนดีกว่า

 

 

ณ วัดแห่งหนึ่งในประเทศไทย  เมื่อเราลงจากรถไฟแล้วก็นั่งรถเมย์ไปวัดแห่งหนึ่งเหมือนวัดศาลเจ้าของญี่ปุ่นแต่ ทำไมมันโทรมอย่างงี้เนี่ย และพวกสี่คนนี้มันเป็นใครเนี่ย? มาได้ไง แล้วผอ.ทำไมถึงต้องเดินเข้าป่าหลังวัดด้วยกลัวนะ กลัวนะเนี่ย กลัวนะ กลัวนะคร้าบ  แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นหลังวัดนี้มี..บ่อที่มีบันไดลงไปด้านล่าง ผอ.และคนอื่นๆลงไประหว่างทางเราไม่ได้คุยไรกันเลย และเมื่อลงไปสิ่งที่ไม่น่าจะมีกลับมี... มันมีสถานีรถไฟในบ่อวัดร้างนี้!!!แถมยังดูดีอีกแสงไฟสลัวดูมีระดับกับรอบๆสถานีประดับด้วยทอง เงิน เพชร อัญมณี สลับกันไปและมีรถไฟจอดอยู่ผอ.เดินเข้าไฟในรถไฟฉันไม่รีรอรีบเร่งฝีเท้าเข้าไฟในรถไปเพราะเสรยงหวูดรถไฟดังแล้ว ปุป!(เสียงประตูรถไฟปิดลง)

 

 

"แฮ่ก แฮ่ก เกือบไม่ทัน" ฉันรีบเดินไปหาผอ.ไมละสายตา

 

 

"คุณหญิงกลางไหวมั้ยครับ"ผอ.นั่งลงพร้อมถามฉันที่เหงื่อตก(เพราะวิ่งเข้ารถไฟ)

 

"ค่ะสบายมาก" ฉันพยายามยิ้มเพราะหายใจแค่จมูกคงไม่ไหวปากต้องช่วยด้วยอ่ะค่ะ

 

อีกสองสถานีข้างหน้าคือโรงเรียนที่ฉันกำลังจะไปอยู่ตื่นเต้นจัง ^^

 

 

 

~~~~~ติดตาม ตอน ต่อ ไป~~~~~

 

โซโนะกิ นามิเอะ กล่าวว่า

: hi hi  ชาวนักอ่านที่มาเยี่ยมเยีนผลงานทุกคน ไรท์ชื่อ โซโนะกิ นามิเอะ เรียก นามิ ก็ได้นะคะ แรงบันดานใจเกิดจากความฝันเฟื่องของนามิล้วนๆ และปนเปกับเนื้อหาสาระนิดหน่อย เท่านั้นจบข่าวรอตอนต่อไปนะจ๊ะ

 ปล. เม้นกันด้วยน้า คนอ่านผู้น่ารักของไรท์ทุกคน จุ๊บๆ