You're my mine

     @บ้านอริส
     ค่ำวันนั้น
     "พี่อริส วาดภาพให้มั่งดิ" 
     'อเล็กส์' น้องชายแท้ๆของฉันที่อายุห่างกันสองปีเรียกฉันที่กำลังนั่งดูหนังอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับยื่นกระดาษวาดรูปแผ่นใหญ่กับดินสอและยางลบมาให้ฉัน
     "วาดรูปอะไร ทำไมต้องให้พี่วาดนี่มันงานของแกนะ"
     น้องชายฉันมักจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ เวลาที่มีการบ้านหรืองานอะไรจากที่โรงเรียนเวลาทำไม่ได้หรือขี้เกียจทำก็จะเอามาให้ฉันทำให้ตลอด(ย้ำว่าทำให้ -_-^") แล้ววิชาหลักๆที่มักจะเอามาให้ฉันทำให้ก็จะเป็นภาษาอังกฤษกับศิลปะซะส่วนใหญ่ เพราะหมอนี่ไม่มีความฉลาดทางด้านสองวิชานี้...ซึ่งฉันมี -_-*
     "ก็พี่อริสวาดรูปสวยอ่ะ นะๆๆๆๆ ทำให้ผมหน่อย ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย >_<"
     "แกพูดคำว่าครั้งสุดท้ายมาร้อยกว่าครั้งและ"
     "พี่อริสทำให้ผมเถอะนะ ครั้งนี้ครูให้วาดแข่งกับเพื่อนถ้าชนะจะได้บัตรไปกินบาร์บีกอนสองใบเลยนะ ถ้าผมชนะเดี๋ยวผมพาพี่ไปกินด้วยเลย"
     "อย่าเอาของกินมาล่อพี่เลย -_-*"
     "แล้วจะทำให้ปะล่ะ ไม่มีใครพาไปกินง่ายๆนะ"
     "เอ่อ.."
     "ยังไง บาร์บีกอนเชียวนะ :)"
     "...โว๊ยยยย! ทำให้ก็ได้ T^T"
     แล้วฉันก็ยอมอีน้องบ้านี่ทุกที T^T เพราะเวลาอเล็กส์ให้ฉันช่วยงานอะไรถ้าฉันไม่ทำอีตานีก็จะเอาของกินมาล่อฉันซะทุกที เกลียดๆๆๆๆ!… แต่ก็ทำให้ -_-*
     "ไม่ค่อยจะเห็นแก่กินสักเท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆ" ดูมัน..
     "-_-*"
     "อะไร ไม่พอใจอะไร ไม่อยากกินบาร์บีกอนเหรอ~"
     "วาดหัวข้ออะไรล่ะ!? -_-+"
     "อ้อ วิวทิวทัศน์ที่ฉันประทับใจ"
     "แล้วแกประทับใจวิวทิวทัศน์อะไรล่ะ"
     "ไม่รู้สิ ร้านบาร์บีกอนมั้ง" มันยังไม่เลิก -_-*
     "ไม่ตลก พี่จะวาดจริงๆนะ"
     "ฮ่าๆๆๆ โอ๋ๆๆๆ วาดทะเลก็ได้~"
     ฉันลงมือเริ่มวาดทะเลตามที่อเล็กส์บอก งานนี้คงต้องตั้งใจวาดให้เริ่ดที่สุด ไม่งั้นจะไม่ได้กินบาร์บีกอน (โคตรเห็นแก่กิน 55555+) 
     ตื้อดึ่ง!~ 
     ลงมือวาดยังไม่เท่าไหร่จู่ๆโทรศัพท์ของฉันที่วางอยู่ตรงหน้าก็มีแจ้งเตือนไลน์เข้า ฉันวางดินสอแล้วเอื้อมมือจะไปหยิบโทรศัพท์มาดูว่าใครไลน์มา เป็นพวกยัยเยลลี่หรือเปล่านะ
     "อ๊ะๆๆๆ ถ้ายังวาดไม่เสร็จห้ามหยิบนะ" 
     ยังไม่ทันได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีน้องเวรที่นั่งไขว้ห้างดูหนังอย่างสบายใจเฉิบก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะ
     "นี่ เพื่อนพี่อาจจะไลน์มา อาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้"
     "เพื่อนหรือผู้ชาย"
     "อย่ามากวนประสาท -_-*"
     ฉันสะบัดบ็อบใส่อเล็กส์อย่างไม่สนใจแล้วเอื้อมมือจะไปหยิบโทรศัพท์มาดู ..ฟึ่บ~ และอีน้องเวรก็มาจิ้กไปซะก่อน ฉันหันไปมองอเล็กส์ที่กำลังใช้นิ้วหมุนๆโทรศัพท์ของฉันอย่างกวนทีน ฉันเอื้อมมือจะไปคว้ามาจากมือ
อเล็กส์แต่อีตานี่ดันไวกว่าฉันเพราะเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นอเล็กส์ก็เอาโทรศัพท์ของฉันยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนของตัวเองซะก่อน 
     "อเล็กส์ เอามา นั่นมันโทรศัพท์พี่นะ!"
     "ก็บอกแล้วไงถ้ายังวาดรูปไม่เสร็จก็ห้ามเล่น"
     "นี่! เพื่อนพี่อาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้นะ!"
     "เพื่อนหรือผู้ชาย?"
     "ฉันไม่มีผู้ชาย!"
     "ไม่เชื่อ อย่ามาๆ วาดรูปไปเลย"
     "ถ้าแกไม่เอาโทรศัพท์พี่คืนมาพี่ก็ไม่วาด -_-*"
     "ไม่อยากกินบาร์บีกอนเหรอพี่สาววว~"
     มันเอาของกินมาล่ออีกแล้ว :(
     "ไม่ :("
     "ไม่กินจริงเหรอ? ของแพงแบบนี้ใช่ว่าจะได้กินง่ายๆนะ ^_^"
     "...งั้นเอามาดูแปปเดียวว่าใครไลน์มา"
     "ไม่! ถ้าดูเดี๋ยวพี่ก็มัวแต่ตอบไล์งานผมก็ไม่เสร็จน่ะสิ ส่งพรุ่งนี้นะไม่ใช่อาทิตย์หน้า"
     "..นิดนึงน่า"
     "ไม่!"
     "น่านะ"
     "ไม่!"
     "อเล็กส์!"
     "ไม่!"
     "เออ! ไม่ดูก็ได้! ฮึ! :(" ยอมอย่างเสียไม่ได้
     ตื้อดึ่ง!~
     "โอ๊ะ! ไลน์มาอีกและ ผู้ชายแหงมๆ"
     "เอามาดู.."
     "อย่าวอกแวก วาดให้เสร็จ -_-*"
     "เดี๋ยวๆๆ ใครเป็นพี่ใครกันแน่เนี่ย ทำไมต้องสั่ง :("
     "วาดไป -_-^"
     "เออ!"
 
     สองชั่วโมงผ่านไป~
     และแล้วฉันก็วาดรูประบายสีวิวทิวทัศน์ทะเลให้อีน้องบ้าเสร็จสักที สวยงามเวอร์วังมากค่ะ ไม่ชนะก็ให้มันรู้ไปสิ หึๆ บาร์บีกอนจ๋า รอฉันก่อน >_<
     "เราคงได้ไปกินยาร์บีกอนด้วยกันจริงๆแหละ สวยมากเลยพี่อริส 0_0"
     อเล็กส์ดูท่าทางจะอึ้งในความสวยของผลงานที่(พี่สาว) ตัวเองทำมาก ฉันยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะแบมือไปตรงหน้าอเล็กส์ 
     "อะไร ไม่มีค่าจ้างให้หรอก รอกินบาร์บีกอนนู้น"
     "โทรศัพท์ฉันย่ะ!"
     "อ้อ! ลืมเลย อ่ะ" อเล็กส์คืนโทรศัพท์ให้ฉันก่อนจะเดินถือผลงานที่สวยงามขึ้นไปบนห้อง ฉันที่เป็นไทยแล้วรีบกดโทรศัพท์ดูอย่างไวว่าใครไลน์มา โห! .. แจ้งเตือนไลน์ตั้งห้าอันแหน่ะ(น่าตื่นเต้นมาก -_-*) ฉันเห็นแล้วรีบกดเข้าไปดูอย่างไว
     'Marker เพิ่มคุณจากหมายเลขโทรศัพท์'
     หือ? ไลน์ของมาร์คเหรอ? ฉันเห็นแจ้งเตือนแดงๆขึ้นอยู่ตรงแชทฉันกดเข้าไปดูพบว่าคนที่ส่งข้อความไลน์มาคือมาร์คนั่นเอง
     19.30 น.
     'Marker : ทำไมต้องเอารูปนักร้องเกาหลีมาตั้งเป็นรูปโปรไฟล์ด้วย' อ่อ ฉันตั้งรูปโปรไฟล์ในไลน์เป็นรูปของ  
ฮยอนอา ก็คนมันชอบนี่นา -3-
     19.32 น.
     'Marker : Sent a sticker' สติ้กเกอร์รูปหมีบราวน์ทำหน้างง
     19.45 น.
     'Marker : ทำไรอยู่เหรอ?'
     19.58 น.
     'Marker : หลับแล้วเหรอเนี่ย นอนไวจัง?'
     ยังไม่นอนหรอกแต่โดนไอ้น้องเวรกลั่นแกล้งอยู่น่ะสิ  -_-* ฉันกดเข้าไปรับเพื่อนเขาก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
     21.40 น.
     'Aris_Arisara : ยังไม่นอน'
     'Aris_Arisara : เมื่อกี้ช่วยน้องทำงานอยู่'
     ไม่อยากพิมพ์ไปว่าโดนน้องสั่งให้ทำงานอยู่ เลยต้องโกหกไปนิดนึงแม้ว่าคำว่าช่วยมันจะขยาดปากมากก็เถอะ :(
      ไม่อ่านเลยแฮะ สงสัยจะหลับไปจริงๆแล้วล่ะ ..จะว่าไปก็เริ่มจะหิวแล้วสิ ตั้งแต่กลับบ้านมายังไม่ได้กินข้าวเลย(ก็โดนน้องใช้งานซะยิ่งกว่าทาสเยี่ยงนั้น : เป็นคนที่แค้นหนักมากค่ะนางเอกเรื่องนี้ -_-*) ฉันด่าอีตาอเล็กส์ในใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน ก็พบไม่พบของกินอะไรสักอย่างบนโต๊ะหรือแม้แต่ในตู้กับ ข้าว อ้อ! ลืมไปว่าแม่ไปกินเลี้ยงส่วนพ่อไปประชุมงานที่ต่างจังหวัด อืมม สงสัยอีตาอเล็กส์คงกินมาจากข้างนอกแล้ว หิวมากด้วยสิ กว่าจะทำกับข้าวอะไรเสร็จ ไส้ขาดตายพอดี งั้นคงต้องพึ่งอาหารจากเซเว่นตรงปากซอยบ้านซะแล้วล่ะ คิดได้ดังนั้นฉันจึงเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์เอามาใส่ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้านแล้วคว้าจักรยานสีชมพูคู่ใจปั่นไปที่เซเว่น
     
     @7-11
     อืมม กินอะไรดีน้า ผัดกระเพราไก่ไข่ดาวก็น่ากิน สปาเกตตี้ผัดขี้เมาก็น่ากิน ข้าวผัดกุ้งก็น่ากิน ..เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ งั้นเอาทั้งสามกล่องเลยละกัน -_-^ (นางเอกเรื่องนี้กินเก่งมากกกกก)ฉันหยิบอาหารแช่แข็งทั้งสามกล่องไปให้พนักงานเวฟ ระหว่างรอก็หาขนมเอาไว้กินเล่น ได้ขนมมาประมาณห้าห่อ น้ำผลไม้สองขวดและนมหนึ่งกล่อง เลือกเสร็จก็ถือตะกร้าที่ใส่ขนมยื่นไปให้พนักงานคิดเงิน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ยืนอยู่เคาน์เตอร์ข้างๆ..
     "ตัวแค่นี้แต่กินเยอะนะเรา ^^"
     "ซัน!" 
     ใช่แล้วล่ะ คนที่ยืนอยู่เคาน์เตอร์ข้างๆฉันคือซันนั่น เอง บังเอิญเกินไปแล้ว! เจอกันที่นี่ เวลาดึกๆแบบนี้ แถมยังเป็นเซเว่นหน้าปากซอยบ้านฉันอีก แล้วการแต่งตัวของเขาก็ดูชิลล์มากเลยเหมือนเพิ่งออกมาจากบ้าน กางเกงสามส่วนสีดำ เสื้อยืดตัวโคร่งสีขาว กับ...รองเท้าแตะ! ใส่ช้างดาวเหมือนฉันด้วย T^T ว่าแต่ชิลล์ขนาดนี้บ้านอยู่แถวนี้งั้นเหรอ? 
     "ทั้งหมดสามร้อยห้าสิบสี่บาทค่ะ"
     เสียงพนักงานเรียกสติฉันกลับคืนมา ฉันละสายตาจากซันแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายเงินพนักงานเท่าไหร่นะ สามร้อยห้าสิบสี่บาท อืมม แปป.. หือ? มีแต่แบงค์ร้อยสามใบถ้วนๆเลยอ่ะ ไม่มีเหรียญหรือเศษอื่นอีกเลย ฮือๆๆ แย่แล้ว ขาดไปห้าสิบสี่บาทเอาไงดี T_T
     "ทั้งหมดสามร้อยห้าสิบสี่บาทค่ะคุณลูกค้า"
     จ้าา รู้แล้วจ้า ไม่ต้องพูดซะดังหรอก :(
     "เอ่อ..คือ"
     "เงินไม่พอเหรอ?"
     ซันที่เห็นว่าฉันกำลังกระวนกระวายอยู่จึงเอ่ยปากถาม ฉันพยักหน้าหงึกๆ เขาหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะควักแบงค์ห้าร้อยยื่นให้พนักงาน เขาชี้มาที่ฉันเพื่อบอกพนักงานว่าเขาจ่ายแทนฉัน เขารับเงินทอนมาก่อนจะออกไปข้างนอกโดยมีฉันเดินตาม จากนั้นฉันก็ยื่นแบงค์ร้อยสามใบไปให้เขา
     "เอ่อ ฉันคืนนายสามร้อยก่อนนะ อีกห้าสิบสี่บาทเดี๋ยวฉันเอาไปให้ที่โรงเรียนพรุ่งนี้ -///-"
     "ฮ่ะๆๆ ไม่เป็นไรหรอก ถือว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยง ^^"
     "แต่ว่า ฉันเกรงใจอ่ะ ตั้งสามมร้อยกว่าบาท"
     "งั้นไว้คราวหน้าเธอเลี้ยงฉันคืนแล้วกัน แบบนี้พอจะโอเคมั้ย? ^^"
     "อื้ม โอเค~"
     "แล้วนี่เธอบ้านอยู่ไหนอ่ะ มายังไง?"
     ซันเอ่ยถามฉันขณะที่เรายืนอยู่หน้าเซเว่น
     "บ้านฉันเข้าซอยนี้ไปนิดเดียวเอง ฉันปั่นจักรยาน มาน่ะ"
     "หืม? ปั่นจักรยานมาเซเว่นคนเดียวดึกๆแบบนี้เนี่ยนะ"
     "ฉันก็ปั่นมาคนเดียวประจำนั่นแหละ บ้านก็ไม่ได้ไกลสักหน่อย"
     "มันก็อันตรายอยู่ดีนั่นแหละ" 
     หือ? พูดเหมือนเป็นห่วงกันเลย เขินนะเนี่ย -///-
     "ว่าแต่บ้านนายอยู่แถวนี้เหรอ?" ฉันแกล้งพูดเปลี่ยนเรื่องกลบอาการเขินอายของตัวเอง
     "อ๋อ อยู่ในหมู่บ้านฝั่งตรงข้ามนี่เอง"
     ไปๆมาๆ ไหงกลายเป็นบ้านอยู่ใกล้กันไปซะได้ล่ะ 
     "อ้อ ..งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ"
     รีบกลีบก่อนที่เขาจะได้เห็นอาการเขินของฉันแล้วจะตกใจเอา >//<
     "งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่ง"
     "มะ ไม่เป็นไร เข้าซอยนี้ไปนิดเดียวเอง ไม่อันตรายหรอก"
     "ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ เกิดมีโจรฆ่าจ่มขืนหลบอยู่ในมุม มืดล่ะจะทำไง -_-*"
     แหม ตอนแรกก็ไม่กลัวหรอกนะ แต่ตอนนี้ดันกลัวซะแล้วสิ พูดให้กลัวทำมายยยย T^T
     "เอ่อ ^^;"
     "จะให้ฉันไปส่งได้หรือยัง?"
     ขนาดนี้แล้วพ่อคุณณณณณ~
     "อะ อื้ม รบกวนด้วยนะ"
     เราสองคนกำลังเดินเข้าไปในซอยบ้านฉันที่มืดสลัวๆ ดูน่ากลัว แล้วทำไมตอนแรกที่ออกมาไม่ยักจะกลัว -_-* ซันอาสาจูงจักรยานของฉันให้และถือถุงขนมให้ฉันทั้งๆที่ปฏิเสธไปแล้วก็ยังแย่งไปจากมือ แถมจักรยานของฉันก็ไม่มีตะกร้าข้างหน้าเพราะพ่อดันพิเรนทร์ถอดตะกร้าออกแล้วเอาไปเป็นกระถางต้นไม้ปลูกต้นไม้กว่าฉันจะรู้ตัวว่าตะกร้าจักรยานหายต้นไม้ที่พ่อปลูกก็ขึ้นซะรากนี่สวยงามเชียว :( ซันจึงต้องเอาถุงขนมคล้องไว้กับข้อมือแล่วจูงจักรยานของฉันไปด้วย สภาพบุรุษซะจริงๆ คือซันไม่ได้เข้าไปซื้ออะไรในเซเว่นเลยเห็นบอกว่าเข้าไปจ่ายค่าอะไรสักอย่างจำไม่ได้ 
     "ที่ซื้อมานี่กินคนเดียวเหรอ?"
     ซันเอ่ยถามขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อย คือจะตอบว่าไรดีอ่ะ ถ้าบอกว่ากินคนเดียวคงต้องโดนเค้าคิดว่าเป็นคนที่ตะกละมากแน่ๆ
     "อะ อ้อ! ของน้องชายด้วยอ่ะ น้องชายฝากซื้อ ^^;"
     "ถึงว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆกินคนเดียวไม่ไหวหรอก ฉันก็ถามแปลกๆ ฮ่ะๆๆ"
     "ฮ่ะๆๆๆ ^^;"
     "ว่าแต่ เมื่อกี้เธอบอกว่าซื้อให้น้องชาย เธอมีน้องชายด้วยเหรอ?"
     "อื้ม น้องชายแท้ๆ อายุห่างกันแค่สองปีน่ะ แต่ตอนนี้เรียนกันอยู่คนละโรงเรียน"
     "เรียนอยู่โรงเรียนเก่าที่เธอออกมาน่ะเหรอ?"
     "ใช่ๆ"
     "แล้วน้องชายเธอชื่อ..."
     "โอ๊ะ! ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ"
     "..บ้านสวยดีนะ น่าอยู่มากเลย"
     "อื้ม พ่อฉันเป็นสถาปนิกอ่ะ บ้านเลยสวยได้ขนาดนี้"
     "ดีจังเลยนะ ไว้ถ้าฉันมีบ้านเป็นของตัวเองฉันจ้างพ่อเธอไปทำบ้านฉันบ้างดีกว่า ^^"
     "ได้เลย ยิ่งหล่อๆแบบนายนะ พ่อฉันคงทำให้ฟรี ฮ่ะๆ"
     "หือ? O_O"
     กรี๊ดดดดดดๆๆๆ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย น่าอายมาก ชมเขาได้น่าตาเฉยมากเลย เขาจะบอกฉันเป็นผู้หญิงยังไงเนี่ยยยย T^T
     "เอ่อ.."
     "ฮ่าๆๆ ไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนชมว่าหล่อแล้วใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนเลย ^^"
     "O///O"
     "..งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า เธอก็..รีบเข้าบ้านเถอะ ^^"
     ซันพูดก่อนจะยื่นถุงของกินที่เดินถือมาให้ตลอดทางให้ฉัน ฉันรับไว้พร้อมกับกำถุงแน่น
     "อะ อื้ม ขอบคุณที่อุตส่าห์เดินมาส่งนะ -///-"
     "อื้ม ..ฝันดีนะ :)"
     "อืม ..ฝันดีนะ"
     ซันเดินออกไปไกลห่างจากตัวฉันเรื่อยๆจนลับสาย ตาแต่ฉันก็ยังคนยืนอึ้ง เขิน อาย อยู่ที่เดิม ..มันหมาย ความว่าไงกันที่เขาพูดเมื่อกี้ เขาแค่พูดหยอดหรือว่าพูดจากใจจริง โอ๊ยยยยย! จะเป็นลมตาย >///<