You're my mine

     12.00 น.
     "อริสไปกินข้าวกัน" เยลลี่เดินมาชวนฉันไปกินข้าวหลังจากที่ออดดังเมื่อสักครู่ ฉันส่ายหัวก่อนจะตอบ
     "ไม่อ่ะ พวกเธอไปกินกันเลย ฉันไม่หิว"
     "ไปด้วยกันเถอะ จะมานั่งในห้องอยู่คนเดียวได้ไง"
     "เธอไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว" ฉันพูดสีหน้าเรียบเฉย
     "เฮ้อ~ งั้นก็แล้วแต่ รออยู่บนห้องแล้วกันเดี๋ยวซื้อขนมขึ้นมาฝาก"
     เยลลี่ที่พยายามคะยั้นคะยอฉันให้ไปด้วยถอนหาย ใจแล้วยอมอย่างเสียไม่ได้ เยลลี่และผองเพื่อนโบกมือให้ฉันแล้วพากันเดินออกไปทำให้ทั้งห้องในตอนนี้เหลือแค่ฉันเพียงคนเดียว ก็ฉันไม่อยากไปนี่นาแค่นั่งเรียนอยู่ในห้องยังมีคนซุบซิบนินทาตอนเดินผ่านหน้าห้องฉันเลย หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้าที่วินมาสารภาพรักกับฉันแล้วฉันปฎิเสธก็มีแต่คนเอาแต่นินทาและแขวะฉัน ตอนไปเข้าห้องน้ำก็เจอคนแกล้งโดนการขังฉันในไว้ในห้องน้ำแล้วเอาแท่งปากกาขัดประตูไว้โชคดีที่เยลลี่ที่เห็นฉันหายไปนานเลยมาตามฉันแล้วเจอฉันอยู่ในห้องน้ำพอดี ไม่คิดเลยว่าอิทธิพลของแฟนคลับวินจะร้ายแรงกันได้ขนาดนี้หลังจากที่เหตุการณ์เมื่อเช้าผ่านไปไม่นานบรรดาแฟนคลับของวินก็แห่กันมาดูหน้าฉันกันให้เต็มแล้วคนทั้งโรงเรียนก็ได้รู้ข่าวนี้ เวลาที่มีคนเดินผ่านห้องเรียนฉันก็นินทาฉันกันเสียงดังลั่นโดนไม่กลัวว่าฉันจะได้ยินเลย แล้วคิดดูว่าถ้าฉันไปกินเข้าที่โรงอาหารฉันจะไม่โดยแขวะยิ่งกว่าตอนที่อยู่ในห้องเรียนเหรอ แล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบเวลาโดนใครนินทาหรือแขวะ ได้ยินแล้วอยากจะกระโดดไปงับคอยัยพวกนั้น สู้อยู่ในห้องเงียบๆคนเดียวจะดีกว่า ฉันฟุบหน้าลงบนโต๊ะเตรียมจะงีบหลับก็ได้ยินเสียงเท้าคนเดินเข้ามาในห้องซะก่อน พวกเยลลี่ลืมของเหรอ?
     "ลืมของเหรอเยลลี่?" ฉันถามขณะที่ยังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงคนตอบ ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีคนยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เยลลี่แต่เป็นเพื่อนผู้หญิงร่วมห้องคนนึงที่ชอบมองหน้าฉันด้วยสีหน้าแปลกๆพร้อมเพื่อนของเธออีกห้าคน
     "ฉันลูกตาล ไม่ใช่เยลลี่" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหลมๆ
     "เธอ..มีอะไรเหรอ?" 
     "มีสิ ไม่มีฉันคงไม่มาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้หรอก"
     หืม? นี่ตั้งใจจะมากวนประสาทฉันใช่มั้ย? -_-*
     "มีอะไรล่ะ รีบๆพูดฉันจะได้นอนต่อ" ฉันพูดด้วยสีหน้ากวนประสาทกลับไป
     "นี่! อย่ามาสั่งฉันนะ แล้วไม่ต้องมาทำหน้ากวนประสาทด้วย!" ยัยลูกตาลพูดอย่างโมโหแล้วพบโต๊ะฉันดังปั้ง
     "ถ้างั้นมีอะไรล่ะ..คะ?" ฉันยังคงกวนประสาทต่อ ยัยลูกตาลเห็นแล้วกำมือแน่น หล่อนกัดฟันกรอดๆก่อนพูด
     "คิดว่าตัวเองสวยมากหรือไง ฮะ!? ถึงได้กล้าปฏิเสธวินไปแบบนั้น!" อ้อ! ที่แท้ก็แฟนคลับวินนี่เอง -_-^
     "ก็ฉันไม่ได้ชอบวินจะให้ฉันตอบตกลงเป็นแฟนกับวินหรือไง? แล้วอีกอย่างนะฉันคงจะสวยมากแหละ ไม่งั้นหนุ่มฮอตอย่างวินคงไม่มาขอฉันเป็นแฟนหรอก" ฉันพูดยาวเหยียวอย่างจีบปากจีบคอแล้วลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับยัยลูกตาลแล้วจ้องหน้าหล่อนที่จ้องฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ยัยลูกตาลหันไปมองทางเพื่อน จากนั้นเพื่อนยัยลูกตาลก็พยักหน้าแล้วเดินมาผลักฉันที่ไม่ทันได้ตั้งหลักจนล้มไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้น แล้วยัยลูกตาลก็เดินมานั่งยองๆอยู่ข้างฉันก้อนจะพูด
     "เห็นท่าทางเงียบๆที่แท้ก็ปากดีใช่ย่อยเลยนะ พูดแบบนั้นมันจะไม่มั่นหน้าเกินไปหน่อยเหรอ!?"
     "แล้วเธอไม่ดีใจหรือไงที่ฉันปฏิเสธวินไปอ่ะ ถ้าฉันตกลงเป็นแฟนกับวินเธอจะมาหาเรื่องฉันหรือเปล่า?"
     "ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละพวกฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับวินแต่ที่ฉันมาหาเรื่องเธอก็เพราะว่าเธอทำให้วินเสียใจ ฉันยอมไม่ได้!" ยัยลูกตาลพูดแล้วให้นิ้วชี้ผลักหัวฉัน 
     "ไร้สาระหน่า วินเขาไม่สนใจเธอเอง ไม่เห็นจำเป็นต้องมาหาเรื่องกันแบบนี้เลย" ฉันเตรียมจะลุกขึ้นสู้แต่ก็โดนลูกสมุนของยัยลูกตาลผลักลงไปอีกรอบ โอ๊ย! จะผลักอะไรกันนักหนา ก้นฉันจะพังแล้วนะ แรงเยอะกันจริงๆยัยแรดพวกนี้!
     "ฉันกะว่าจะไม่ใช้กำลังแล้วนะ แต่ในเมื่อเธอปากดีซะขนาดนี้ฉันคงต้องสนองเธอสักหน่อย!"
     "ก็เอาสิ คิดว่าฉันจะยอมให้เธอทำฉันฝ่ายเดียวหรือไงยัยโรคจิต!" ฉันลุกขึ้นอย่างไวเพราะกลัวลูกสมุนยัยลูกตาลผลักลงไปอีกรอบ ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆยัยลูกตาลยัยลูกตาลมองหน้าเพื่อนอีกครั้ง จากนั้นเพื่อนยัยลูกตาลสองคนก็เข้ามาล็อคแขนฉันไว้สองข้าง ฉันพยายามสะบัดแรงๆจนเกือบหลุดพ้น ยัยลูกตาลเห็นท่าไม่ดีจึงให้เพื่อนอีกสามคนที่เหลือเข้ามารั้งตัวฉันไว้สองคนฉันยังพอสู้แรงไหวแต่นี่ห้าคน! ฉันสะบัดยังไงก็ไม่หลุด ยัยลูกตาลบีบหน้าฉันให้เงยขึ้นก่อนจะเงื้อมือกว้างเตรียมจะตบหน้าฉัน ฉันหลับตาปี๋ >_<!!
     "ถ้าฉันไม่ได้เอาเลือดปากแกออกวันนี้ อย่ามาเรียกฉันว่าลูกตาลอีกเลย!!" <-- ยัยลูกตาล
     "\>_</!!" <-- ฉัน
     "ทำไรกันน่ะ!" <-- ใครไม่รู้?
     ฉันลืมตาแล้วหันไปมองที่หน้าประตูพร้อมกับลูกสมุนของยัยลูกตาล และยัยลูกตาลที่หันไปมองทั้งที่มือยังค้างอยู่บนอากาศ
     "มาร์ค!" ยัยลูกตาลเอ่ยเรียกชื่อผู้ที่มาใหม่ อ้อ! มาร์ค คนที่นั่งโต๊ะข้างๆฉันนี่นา เธอมาได้ทันเวลาพอดี >_<~
     "โห หกรุมหนึ่ง มันไม่ขี้โกงไปหน่อยเหรอ?" มาร์คพูดแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะเดินมาดึงฉันออกมาจากฝูงแรด 
     "นี่มันเรื่องของผู้หญิง นายอย่ามายุ่ง!" ยัยลูกตาลพูดอย่างโมโห
     "ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แต่ฉันไม่ชอบเห็นคนมีเรื่องกัน แล้วยิ่งรุมกันแบบนี้ยิ่งไม่ชอบเลย"
     "ตอนแรกฉันก็จะมาเคลียร์ดีๆนั้นแหละ แต่ยัยนี่มันปากดีฉันเลยจะสั่งสอน" จะมาเคลียร์ดีๆ? สตอเบอร์รี่มากค่ะ -_-*
     "ยังไงก็เถอะ ฉันไม่ชอบเห็นคนทะเลาะกัน จบมั้ย?"
     "นายอย่ามายุ่ง ออกไปเดี๋ยวนี้!" ยัยลูกตาลตะเบ็งเสียงไล่นายมาร์คดังลั่น
     "ไล่ฉันออกไปตอนนี้จะดีเหรอ?" มาร์คพูดแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
     "ทำไม จะไปฟ้องครูหรือไง? ก็ไปสิ ไปฟ้องเลย!"
     "..จะดีเหรอ? รู้สึกว่าเธอจะโดนเข้าห้องปกครองเพราะเรื่องทะเลาะวิวาทหลายครั้งแล้วนี่"
     "แล้วไง!?"
     "รู้สึกว่าจะโดนทัณฐ์บนไว้นี่นา ถ้าเธอมีเรื่องทะเลาะวิวาทอีกครั้งเดียวก็คงจะโดนไล่ออกเลยมั้ง.. แล้วไล่ฉันไปแบบนี้จะดีเหรอ ถ้าฉันออกไปตอนนี้ฉันก็คงจะรีบวิ่งไปบอกฝ่ายปกครองเลยล่ะนะ คิดดีๆนะ ไม่อยากอยู่เป็นติ่งไอ้วินแล้วเหรอ ^_^?" มาร์คพูดพล่ามยาวแล้วยิ้มอย่างสง่าปิดท้าย ฉันหันไปมองยัยลูกตาลซึ่งตอนนี้หน้าตาไม่ค่อยสู้ดี เมื่อเห็นว่ายัยลูกตาลเงียบไม่ยอมตอบ มาร์คจึงไม่พูดอะไรต่อแล้วกุมมือฉันไว้ก่อนจะพาเดินออกมาจากในห้อง มาร์คพาฉันเดินมาที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน (คงเป็นสวนหย่อมที่พวกเยลลี่ชอบมา)ที่นี่ไม่มีคนเลย มันดูเงียบสงบและเย็นสบายเพราะต้นไม้ที่ให้ร่มใบ ฉันบิดมือของตัวเองออกมาจากมือของมาร์คและหันไปหามาร์คที่ก้มหน้ามองฉันอยู่(คือมาร์คตัวสูงมากกกก) 
     "เอ่อ.. ขอบคุณนายมากนะ" ฉันพูดแล้วก้มหน้างุดๆ
     "เรื่องอะไรเหรอ?" 
     "ก็เรื่องที่ช่วยฉันไง"
     "ฮ่าๆๆๆ ช่างเถอะ ฉันไม่ชอบเห็นคนถูกรังแกอยู่แล้ว" 
     มาร์คหัวเราะจนตาหยี >_<~ 
     "อืม ยังไงก็ขอบคุณนะ" ฉันพูดขอบคุณอีกครั้งก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้าที่เขียวชะอุ่ม มาร์คนั่งลงข้างๆฉันก่อนจะพูด
     "เห็นมีแต่คนพูดว่าเธอไปปฏิเสธไอ้วิน เพราะสาเหตุนี้สินะที่พวกยัยลูกตาลไปหาเรื่องเธอ?"
     "อืม ก็คงงั้น เหตุผลงี่เง่า ไร้สาระ -_-^" ฉันพูดพร้อมทำหน้ามุ่ยอย่างไม่ชอบใจ
     "ฮ่ะๆๆๆๆ" นี่ก็จะหัวเราะอะไรนักหนาชีวิตไม่มีเรื่องเศร้าเลยหรือไง? 
     "-_-*"
     "..ถึงยัยพวกนั้นจะงี่เง่าไร้สาระแต่ก็มีอำนาจในโรงเรียนนี้มากเลยนะ ทางที่ดีอย่าไปมีเรื่องกับยัยพวกนั้นจะดีกว่า"
     "อำนาจด้านความปัญญาอ่อนล่ะสิไม่ว่า"
     "..เธอนี่ปากดีเหมือนที่ยัยลูกตาลพูดเลยนะ ฮ่าๆๆ แต่ถ้ายัยพวกนั้นมาหาเรื่องเธออีกตะโกนเรียกฉันดังๆเลยนะแล้วฉันจะรีบวิ่งมาช่วย ^^"
     "จะบ้าเหรอ ใครจะไปทำแบบนั้น ถ้าทำมีหวังโดนยัยพวกนั้นหัวเราะเยาะตาย -_-* แล้วอีกอย่างกว่านายจะวิ่งมาช่วยฉันได้ ฉันก็คงโดนยำเละซะก่อนน่ะสิ"
     "ฮ่าๆๆ นั่นสินะ ..แต่ยังไงก็เถอะอย่าไปมีเรื่องกับยัยพวกนั้นเลย ฉันเตือนด้วยความหวังดี ^^"
     "อืม โอเค" 
     "แล้วนี่เธอกินอะไรหรือยัง?" 
     "..ยัง" 
     "ทำไมไม่กินล่ะ? นี่ไปหักอกเขา เศร้าจนกินอะไรไม่ลงเลยเหรอ?" เขาถามอย่างกวนประสาท ฉันทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะตอบ
     "จะบ้าเหรอ ก็แค่ไม่อยากกิน -_-*"
     "งั้นไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน ฉันก็ยังไม่ได้กิน"
     "ไม่อ่ะ นายไปเหอะ ฉันไม่อยากกิน" 
     "งั้น.. แปปนะ" มาร์คบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปคุยโทรศัพท์กับใครสักคน ไม่ถึงนาทีเขาก็วางสายแล้วเดินมานั่งที่เดิม เขาและฉันนั่งรับลมกันอยู่เงียบๆราวห้านาทีแล้วมาร์คก็หันมาพูดกับฉัน
     "..แล้วทำไมเธอถึงปฏิเสธไอ้วินไปล่ะ ผู้หญิงเกือบทั้งโรงเรียนหวังจะได้ไอ้วินเป็นแฟนกันทั้งนั้น"
     "ก็..ฉันไม่ได้ชอบวินสักหน่อย ยอมรับนะว่าเขาหน้า ตาดีมากแต่ฉันไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรเลยสักนิด"
     "ก็นะ จะให้ตกลงเป็นแฟนกับคนที่ไม่ได้ชอบมันก็คงยังไงอยู่.."
     "พี่มาร์ค!" 
     ก่อนที่มาร์คจะพูดอะไรสักอย่างต่อก็มีใครบางคนมาเรียกเขาไว้ซะก่อน หันไปดูก็พบว่าเป็นกลุ่มเด็กผู้ชายสามคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ประมาณม.4 หนึ่งในนั้นถือถุงใส่อะไรสักอย่างเดินเอามาให้มาร์ค มาร์ครับไว้แล้วยื่นเงินแบงค์ร้อยไปให้เด็กผู้ชายคนนั้นแต่เด็กผู้ชายส่ายหัวบอกไม่เอา
     "ไม่เป็นไรครับลูกพี่ถือว่าเลี้ยงแฟนคนสวยของลูกพี่"
     เด็กผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ฉันอย่างเจ้าเล่ห์ 
     "แฟนบ้านแกดิ พูดแบบนี้ผู้หญิงเขาเสียหายนะเว้ย!"
     มาร์คพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่เตะเด็กคนนั้นจนหายลับตาไป จากนั้นเขาก็เดินกลับมานั่งข้างฉันเหมือนเดิมแต่ระยะห่างไปนิดนึง เขาเกาคอแก้เก้อแล้วพูด
     "ขอโทษแทนไอ้พวกนั้นด้วยนะ มันชอบพูดจากวนประสาทแบบนั้นแหละ อย่าไปถือสาพวกมันเลย"
     "อื้ม ไม่เป็นไร ว่าแต่ฉันได้ยินเด็กคนนั้นเรียกนายว่าลูกพี่? คบเด็กไว้ใช้งานหรือไง?"
     ฉันถามมาร์ค เขาหัวเราะจนตาหยี(อีกแล้ว) ก่อนจะหันมาตอบ
     "ฮ่าๆๆ ก็คงงั้นแหละมั้ง" มาร์คตอบแล้วคุ้ยๆหาอะไรสักอย่างในถุงที่เด็กคนนั้นเอามาให้ เขาหยิบนมรสชอคโกแลตมาหนึ่งกล่องกับแซนวิชอีกหนึ่งกล่องออกมา
     "อ๋อ! เมื่อกี้ที่คุยโทรศัพท์คือโทรให้เด็กซื้อขนมมาให้เนี่ยนะ"
     "ก็เธอไม่อยากไปโรงอาหารไม่ใช่เหรอ ฉันก็ขี้เกียจเดิน เลยให้เด็กซื้อขนมมาให้กินไง" เขาพูดพร้อมกับยื่นแซนวิชกับนมให้ฉัน ฉันส่ายหัว
     "ไม่หิวอ่ะ นายกินเถอะ ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอ?"
     "ไม่หิวก็ต้องกินลองท้องเอาไว้ เดี๋ยวปวดท้องนะ"
     "แล้วนาย..?" มาร์คยัดแซนวิชกับนมใส่มือฉันก่อนจะหันไปคุ้ยในถุงอีกครั้งแล้วหยิบแซนวิชอีกกล่องกับนมรสสตรอเบอร์รี่(หวานแหววซะไม่มี)ออกมาอีกกล่อง
     "นี่ไง ^^ กินสิ กินเลย" เขาหยิบกล่องนมในมือฉันไปเจาะก่อนจะยื่นมาตรงปากฉัน ฉันรับมาแล้วดูด และแกะแซนวิชออกมากิน อืมม ก็อร่อยดีนะ
     "ขอบคุณนะ" ฉันหันไปบอกมาร์คที่กำลังเอร็ดอร่อยกับแซนวิช เขาหันมาแล้วทำคิ้วขมวดใส่
     "เธอพูดขอบคุณฉันมากเกินไปแล้วนะ -_-^"
     "ก็ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆนี่นา"
     "งั้นเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นดิ ^^"
     มาร์คพูดด้วยสีหน้าเจ้าชู้ แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าฉัน
     "อะ..อะไรล่ะ?"
     "อืมมม อะไรดีน้าาา~?" มาร์คพูดอย่างเล่นหูเล่นตา
     "-///-"
     "ฮ่ะๆๆๆ คิดอะไรอยู่เนี่ย?" มาร์คหัวเราะก่อนจะถอยหน้าออกไปห่างฉัน
     "..ป่าวสักหน่อย"
     "ไว้คราวหน้าเลี้ยงข้าวฉันคืนละกัน ^^"
     "อะ อืม ได้.. อยากกินอะไรก็ว่ามาเลย"
     "แต่ไม่เอาข้าวที่โรงเรียนนะ"
     "หืม?"
     "หมายถึงให้เธอไปเลี้ยงข้าวข้างนอก ตอนวันหยุด"
     "อะ อ๋อ ได้สิ" ฉันอึกๆอักๆ แล้วก้มหน้าดูดนมต่อ และก็มีโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดที่ราคาแสนแพงยื่นมาตรงหน้าฉัน ฉันทำหน้างงใส่มาร์ค
     "งั้นขอเบอร์เธอไว้หน่อยสิ วันไหนอยากไปกินจะได้โทรนัดกันไง"
     "อ้อ"
     ฉันยื่นมือไปรับโทรศัพท์ของเขามาแล้วกดเบอร์ตัวเองลงไป และยื่นคืนเขาไป เขารับไปแล้วกดโทรออกและโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงของฉันก็ดิ้นๆๆๆ ฉันจึงล้วงโทรศัพท์ออกมา มาร์คเห็นว่าที่โทรออกใช่เบอร์ของฉันแน่นอนก็กดวางสาย
     "โอเคแล้วเนอะ ^^"
     "อื้ม"
     ออดดดด!~
     "ออดดังแล้ว ไปห้องเรียนกันเถอะ"
     มาร์คชวนฉันก่อนจะลุกแล้วเก็บถุงขนมไปทิ้งถังขยะฉันลุกตามแล้วเดินไปห้องเรียนพร้อมกับมาร์ค พอเดินออกมาจากสวนหย่อมก็เจอกับซันที่เดินมากับลูกหมีและใครอีกคนที่ฉันไม่รู้จัก ซันและลูกหมีเห็นฉันจึงโบกมือและยิ้มให้จากนั้นก็เดินไปอีกทาง ฉันยังคงยืนอึ้งในความหล่อของซันพร้อมกับใจเต้นแรงเพราะเขาอีกครั้ง
     "รู้จักกันด้วยเหรอ?" มาร์คถามขึ้นมาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์พร้อมกับสติที่กลับมาอีกครั้ง
     "อืม เคยบังเอิญเจอกันอ่ะ" 
     "หืม? เธอนี่เพิ่งเข้าเรียนมาไม่กี่วันก็รู้จักหนุ่มฮอตหลายคนเลยนะ -_-^"
     "ก็รู้จักกันด้วยความบังเอิญเท่านั้นแหละ"
     "บังเอิญหรือพรหมลิขิต ^^"
     "0//0"
     "ฮ่าๆๆๆ พูดเล่นหน่า! ทำเป็นตกใจ ..รีบเดินเถอะเดี๋ยวจะเข้าเรียนสายนะ"
     "อะ อืม"
     ฉันเดินตามมาร์คไปเงียบๆ ภายในใจก็คิดเรื่องที่มาร์คบอกว่าที่ฉันเจอซันมันเป็นเพราะพรหมลิขิต 
     ..พรหมลิขิตเหรอ?
     ..จะใช่พรหมลิขิตจริงๆหรือเปล่านะ?
     .. อืม น่าคิดแฮะ -///-