รักนะยัย แม่มด!

     เช้าวันถัดมา...07:35

ฉันกำลังนวดหลังให้คุณย่า "เเร้วหลานจะเรียนต่อมั้ยหล่ะ?ยูลาร์"เสียงของคุณย่าดังขึ้น"เรียน...ที่ไหนหรอคะคุณย่า??"ฉันถามย่าออกไปเพราะอยากเรียนมากๆ"โรงเรียนมาซาเค อยู่ใกล้ๆนี่เองหละ..พอดียายสนิทกับผอ.โรงเรียนน่ะ"ย่าพูดพลางก้มน่าอ่านหนังสือต่อ..."ก๊อกๆ..คุณคาเรนค่าาาา....หนูเอาขนมมาฝากกก"เสียงสาวปริศนาดังขึ้น.."ไปเปิดประตูให้ย่าหน่อยสิ"ย่าบอก"อ้ะ..คะ"ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตู"เชิญค่ะ.     ."ฉันเปิดประตูเเร้วเชิญตามมารยาท"อ้ะ..คะ"เธอคนนั้นก้มหัวให้ฉันน้อยๆก่อนที่จะเดินไปหาคุณยาย..."เอ่อ...คุณคาเรนคะหลานคุณคาเรนหรอคะ?"เด็กสาวถามคุณย่า"อื้ม..ใช่เธอชื่อยูลาร์หน่ะอายุ 15 น่าจะเป็นน้องเธอนะแมนดี้"คุณย่าพูดกับคุณแมนดี้     "อ้อ...ยูลาร์ มาริน..."เธอะูดพลางคิดอะไรบ้างอย่าง"ลำบากเเย่สินะคะ.."คุณย่าพยักน่าเล็กน้อย"เเต่ฉันจะดูเเลเธอคนนั้นเอง...ไม่เป็นไร"คุณย่าพูด..."น้ำชาคะ"ฉันยื่นเเก้วน้ำชาให้คุณเเมนดี้เเร้วก็คุณยาย"ขอบใจจ้า ยูลาร์"เธอยิ้มให้อ่อนๆ ฉันยิ้มกับ.. ''งั้นย่าจะกลับพรุ้งนี้นะ..พอดีมีธุระหน่ะ แมนดี้ฉันฝากดูเเลยูลาร์ด้วยนะ"ยายพูดเสดท่านก็ลุกไปหยิบผ้าคลุมมาใส่ไว้เเระเดินออกไปจากบ้าน..."ฉันชื่อแมนดี้นะ เป็นผีวูกี้เเมนหน่ะ"เเมนดี้พูดเเร้วยิ้มอย่างเป็นมิตร"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"ฉันก้มหัวให้น้อยๆ"ฮ่าๆไม่ต้องสุภาพหรอกเป็นกันเองหน่ะดีเเร้ว.."แมนดี้หลุดหัวเราะออกมา"อะอื้ม"ฉันยิ้มให้...

จากนั้นเราก็สนิทกันมาก....

วันเปิดเรียน....

ฉันอยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียนมาซาเค..ฉันเห็นนักเรียนชายหญิงเยอะเเยะไปหมด...แมนดี้อยู่ไหนเนี้ย.."ยู~~~!!"อะ..เสียงแมนดี้นี่ ฉันหันไปตามเสียง"ฉันนึกว่าเธอจะมาสายซะอีกนี่"แมนดี้บ่นฉอดๆ"-_- ฉันไม่ได้มาสาย เเร้วห้องเรียนเราอยู่ไหนหล่ะ"ฉันเปลี่ยนเรื่อง"อ้อ..เราอยู่ห้องม.3/1อะอาคาร6 ห้อง705 ชั้น7"ชั้น7!!!"ชะชั้น7เรยหรอ"ฉันพูดกึ่งจะร้องไหร้ออกมา"ใช่..ปะรีบไปกันเถอะเดียวเข้าห้องสายอาจารยจะทำโทดนะ"แมนดี้จับมือฉันวิ่งขึ้นบันได....

"แฮ่กๆ"ฉันหอบออกมา หันไปมองแมนดี้ก็หอบไม่แพ้ฉันเหมือนกัน"รีบไปมั้ย.."ฉันถามขึ้น"ถ้าเรามาช้าเดียวเราไม่ได้เลือกที่นั่งน่ะ!!"แมนดี้ทำตาเป็นประกาย "เข้าไปกันเถอะ^^"เเมนดี้จูงมือฉันเลือกโต๊ะคู่รองสุดท้ายมานั่งด้วยกัน เพราะห้องเรียนจัดโต๊ะเป็นคู่"ฉันขอนั่งริมน่าต่างน่ะ~เผื่อฉันหลับอาจารย์จะได้ไม่เห็นคิกๆ"แมนดี้หัวเราะคิกๆ"ยัยชั่วช้า..."เสียงชายหนุ่มดังขึ้นฉันกับแมนดี้หันไปมอง.."อะไรยะ!ชั้นนั่งตรงนี้เเร้วไปนั่งส่วนไหนของนายกัน!!"แมนดี้เถียง

สตายซึนๆ"ก็ไม่นิ่..ยัยขี้เกียจ"พ่อหนุ่มผมแดงคนเดิมด่าเป็นชุด"ฉันไม่ได้ขี้เกียจฮึ่!!"แมนดี้กอดอกแก้มป่องข้างๆฉัน"ยู อย่าไปใกล้เรยนะ คนนี้นิสัยไม่ดีชอบว่าให้คนอื่น"แมนดี้กันมากระซิบให้ฉันฟัง"โป๊ก!!"หนังสือเร่มบ๊างบางเคาะหัวของแมนดี้เบาๆ"ฉันเจ็บนะ!! ไอ้บากะ "แมนดี้เเยกเขี้ยวก่อนที่จะยกมือมาลูบหัวตัวเอง"อุ๊บ..ฮ่าๆ"ฉันเผลอหัวเราะออกมา "อะฉันชื่อเรสนะเทอชื่อยูลาร์สินะ"เรสบอกฉันก่อนที่จะไปทะเลาะกับแมนดี้ต่อ ฉันหันไปมองเพื่อนเรสที่มาด้วยกันกำลังนั่งข้างหลังฉัน..ดวงตาสีแดงชวนหลงใหล ผมดำยาวประบา ผิวขาวน่าหล่อ..ปากสีเเดงระเล่อ.."มองไรของเธอ"โห้เจอกันครั้งแรก..ก็กัดระ"ป่าวๆ"ฉันรีบหันกับมา "อะ.อ้าวยูลาร์"ไวท์ทักขึ้น"อ้าว..ไวท์นายเรียนห้องนี้หรอ?"ฉันเรยหันมาคุยกับไวท์แทน"ดี ไคร์ ดี เรส เเร้วก็ดี แมนดี้"ไวท์ทักทายทุกคน พวกเขาเป็นเพื่อนกันดูท่าจะสนิทกันมาก เเร้วไวท์ก็เล่าเรื่องของไคร์ให้ฉันฟังพอหมอนั่นหันมาก็ทำน่าเบื่อโลก ตลกชะมัด

เอาเป็นว่าแมนดี้นั่งติดน่าต่าง ฉันนั่งข้างแมนดี้

เรสนั่งข้างหลังแมนดี้ไวท์นั่งหน้าฉันส่วนไคร์นั่งข้างหลังฉัน  เเระเเล้วพวกเราก็สนิทกัน.....