เทพป่วน กับ เด็กเป๋อ

“มาอีม!”เสียงทรงอำนาจดังขึ้น

เทพบุตรหนุ่มสะดุ้งตัวตื่นจากนิทรา หันไปทางต้นเสียง ก็พบชายสูงวัยในชุดขาวยาวกรอมเท้า ใบหน้าที่รกหนวดเครา ที่เคยใจดี บัดนี้ กลับเคร่งครึม 

มาอีมรีบคุกเข่าคารวะ”ท่าน ฟารัน”

“เจ้าจอมขี้เกียจ ดูผลงานของเจ้าซิ” เทพอาวุโสผู้เป็นเจ้าของสวน ชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ที่เหี่ยวเฉาเพราะขาดน้ำ

มาอีม หน้าซีดเผือก …บ้าน่า ต้นไม้สวรรค์ไม่น่าจะเหี่ยวเฉาได้นิ…

เทพอาวุโสคาดคั้นเสียงเรียบแต่แฝงความน่าเกรงขาม“เจ้าละเลย ที่จะรดน้ำต้นไม้ เพราะอะไร”

เทพบุตรรูปงามก้มหน้า”ขะ…ข้าน้อยเห็นว่าต้นไม้ บนสวรรค์ไม่มีทางแห้งเฉาเหมือนโลกมนุษย์ กะ…ก็เลย”

เทพอาวุโสตำหนิ“ใช้ไม่ได้ สมุนไพรสวรรค์ไม่เหมือนต้นไม้อื่นบนสวรรค์นะ  หากเกิดเหตุที่มีผู้ต้องการสมุนไพรเล่า จะทำอย่างไร  ช่างสะเพร่านัก!”

มาอีมไม่กล้าเงยหน้า เพราะรู้ว่าตนผิด

ฟารันนิ่งอยู่นาน”เอาล่ะ เพื่อเป็นการลงโทษข้าจะส่งเจ้าไปทำภารกิจที่โลกมนุษย์อย่างหนึ่ง “

มาอีมเงยหน้า”ภารกิจอะไรรึ ท่านฟารัน”

ภารกิจที่มาอีมได้รับนั้น ถือว่าเป็นเรื่องที่แปลกสุดๆ

เมืองเคมบริดจ์ รัฐแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา

หอพัก มาเอลล่า

ห้องๆหนึ่ง เสียงพิมพ์คอมพิวเตอร์ได้ดังขึ้นเป็นระยะๆ ภายในห้อง มีสาวร่างท้วม ผิวขาวซีดเพราะแทบไม่ได้ออกแดด ผมสีน้ำตาลถูกรวบเป็นมวยน้อยๆแบบไม่ให้เส้นผมดูยุ่งเหยิง  ใบหน้านั้นสวมแว่นกรอบดำหนาเตอะ

ตาสีฟ้าที่กำลังเพ่งเนื้อหาที่กำลังพิมพ์ อย่างพึงที่เธอปิดต้นฉบับนิยาย เรื่องล่าสุดได้สักที”เอาล่ะ ‘สมบัตินิทรา’ภาคสุดท้ายจบแล้ว” ว่าจบเธอก็บิดขี้เกียจสองสามทีเพื่อคลายความล้า “เอาล่ะแต่งเรื่องใหม่ต่อดีกว่า”

ทางด้านมาอีม ที่เพิ่งโดนสวรรค์ลงโทษ ให้มาทำภารกิจสุดแปลกที่โลกมนุษย์

เทพบุตรหนุ่มมองดู เป้าหมายจากนอกหอพัก  ก่อนจะบ่น”เพิ่งแต่งจบ จะแต่งใหม่อีกแล้วเราะ ขยันไปไหม”

ใช่ ภารกิจที่ท่านฟารันสั่งมาคือ ’จงไปทำให้มอร์แกน เมเดน ส่งนิยายเรื่องใหม่ให้กับสำนักพิมพ์ช้ากว่ากำหนด  โดยมีเงื่อนไข 1.ห้าม ขัดขวางนางในการแต่งนิยายเรื่องใหม่ 2.ต้องทำให้นางอู้งาน  หากนางยังคงสามารถส่งงานได้ทันเวลาถือว่าเจ้าทำภารกิจไม่สำเร็จ ’

เทพบุตรหนุ่มกุมขมับ”บ้าเอ้ย!ถ้าไม่ให้ขัดขวางแล้วจะให้ทำยังไงฟะ”

สามชั่วโมงผ่านไป

มาอีมคิดอยู่นาน สุดท้ายก็”เอาวะ ไปกวนนางแล้วชวนให้อู้ ง่ายๆแค่นี้ อีกอย่างยัยนี่ท่าทางป้ำๆเป๋อๆดี ท่านฟารัน ให้ทำภารกิจแบบนี้พิลึกชะมัด”

เมื่อคิดได้มาอีมก็สยายปีกสีขาวร่อนลงไปหา เป้าหมายทันที

บนสวรรค์

ฟารันกำลังขบขัน เทพบุตรผู้ถูกลงโทษให้ทำภารกิจ ให้’ อดีต เทพธิดาเอวารีน ‘ ผู้ที่ขยันที่สุดบนสวรรค์ อู้งานให้ได้  ถึงแม้ว่าปัจจุบัน เทพธิดา เอวารีนจะลงไปจุติบนโลกมนุษย์เพราะหมดอายุขัยบนสรวงสวรรค์แล้ว แต่นิสัยที่ขยันขันแข็งยังคงอยู่ “มาอีมเอ๋ย ถ้าคิดว่างานที่ข้ามอบหมายให้เจ้าไป มันง่ายนั้น เจ้าคิดผิดเสียแล้ว หึๆ”

“มีอะไรน่าสนุกรึ ท่านฟารัน”เสียงทุ้มเอ่ยทัก

ฟารันหันพบเทพบุตรหนุ่มผมสีทองปีกสีขาว ผิวใสขาวงาช้าง ตาสีฟ้าในชุดขาวท่าทางสง่างาม มาเอลยังเป็นพี่ชายของมาอีม “อ้าว มาเอล มานี่สิ  มาดูอะไร”

“อะไรรึ”

มาเอล มองลงยังโลกมนุษย์ “เจ้ามาอีม ไปโลกมนุษย์ได้ยังไง”

“พอดี ข้าเห็นเจ้ามาอีม มันแอบหลับในเวลางานเลย แกล้งเสกต้นไม้ให้เหี่ยวเฉาต้นหนึ่งแล้วใช้ให้ไปทำภารกิจที่โลกมนุษย์ เพื่อสั่งสอนมันเสียบ้าง”

มาเอลแย้มยิ้ม”ก็ดีเหมือนกัน ขอรับ เจ้ามาอีม จะได้มีความรับผิดชอบเสียบ้าง ”มาเอลส่ายหน้ากับความขี้เกียจของน้องชาย ก่อนจะเอ่ยถามเทพอาวุโส”ท่านฟารันใช้ให้ มาอีมไปทำภารกิจอะไรรึ”

“เจ้ารู้จักเอวารีน รึไม่”

“เทพธิดาผู้ดูแลสวนดอกไม้สวรรค์ที่เพิ่งไปจุติบนโลกมนุษย์ไม่นานมานี้รึขอรับ”

“ใช่ ข้าส่งมาอีม ไปทำให้นางอู้น่ะสิ”

มาเอลมีสีหน้าปั้นยาก เพราะ เทพธิดา เอวารีน ขึ้นชื่อว่าขยัน จริงจังต่อหน้าที่ จนเป็นที่เลื่องลือ ถึงแม้ว่านางจะไม่ค่อยไปร่วมงานสังสรรค์ที่สวรรค์จัดขึ้นบ่อยนัก “มาอีมเอ๋ย งานช้างแล้ว”

กลับมาทางด้านโลกมนุษย์

มอร์แกน เมเดน หรือ นักเขียนนิยายชื่อดัง วีด้า กำลังเอนหลังเพื่อใช้ความคิด บนเตียงนอน เล็กๆ ในหอพักราคาถูก เธอกำลังเรียนต่อปริญญาโท คณะวิทยาศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เธอส่งตัวเองเรียน เพราะเธอไม่มีพ่อแม่แล้ว ญาติที่เหลือก็ตัดขาด ไม่อยากยุ่งกับเธอ แต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอสามารถเลี้ยงดูและเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น “ฮัลโหล ชาลี  คะ ชั้นเพิ่งปิดต้นฉบับ สมบัตินิทราภาคสุดท้ายไป คะ ส่งไปทางเมลล์แล้ว”

[มอร์แกน อย่าลืมนะว่าเธอจะต้องส่งต้นฉบับเรื่องใหม่ในอีกสามเดือนนะ]

“ค่าๆ ชั้นไม่ลืมหรอก อีกสามเดือน “

[คุณจะแต่งแนวไหนรึ รู้รึเปล่า ว่านิยายของคุณกำลังดัง ผมว่าคุณน่าจะมางานแจกลายเซ็นต์บ้างนะ]

“โถ่ ชาลี ชั้นยังไม่พร้อม คุณก็รู้นี่ ชั้นต้องเรียนและทำงานนะ”

[ครับๆ ผมเข้าใจ แต่เหล่าแฟนคลับเค้าอยากเจอคุณนี่]

“ความลึกลับคือเสน่ห์ของชั้นนี่นา หึๆ โอเค แค่นี้นะ บาย”

เด็กสาวทิ้งตัวลงบนเตียง”อ่า…อีกสามเดือน จะแต่งแนวไหนดีนะ”

“สวัสดีสาวน้อย”เสียงปริศนาดังขึ้น

มอร์แกนรับนำกระบองยืด ออกมาป้องกันตัวตามสัญชาตญาณทันที แต่เธอต้องแปลกใจ เมื่อที่มาของเสียง เบื้องหน้าเธอคือชายหนุ่มรูปงามราวกับภาพวาด ผมสีทองหยักศกละต้นคอ ราวกับแสงตะวัน ผิวขาวนวลสวย ตาสีมรกตทรงเสน่ห์ รูปร่างโปร่งบางสวมชุดสไตล์กรีกโบราณสีขาว แต่ที่เด่นสุดๆคงจะเป็นปีกสีขาวบริสุทธิ์ แบบนี้คงจะไม่ใช่คนธรรมดาเสียแล้ว

มาอีมยิ้มหวานเพื่อผูกมิตรกับเด็กสาว  หลังจากที่เป็นเพื่อนกันแล้ว ก็จะสามารถชวนเธออู้ได้โดยง่าย แบบนี้เธอก็จะส่งงานเขียนได้ไม่ทันแน่

ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่นาน…จนมอร์แกนเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน”คุณคือใคร?”