ป่วนรักนายจิตป่วย

    
     "ได้โปรดคบกับผมเถอะ" เฮือกเจ้านี่เล่นขอร้องงผมแบบนี้ก็แย่สิ ยิ่งแพ้ลูกอ้อนอยู่ด้วย แววตาของเคย์ดูจริงจัง อึก...ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
"ฉันขอปฎิเสธ" ผมก้มหน้าลงพลางเบือนหน้าหนี จะคบกันได้ยังไงล่ะนายยังมีเรื่องปิดบังฉัน เรามันเพศเดียวกันนะ แล้วนี่เรายังเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ ถ้าผมคบกับเคย์ในฐานะแฟนล่ะก็ มิตรภาพแบบเพื่อนมันก็หายไปสิ แล้วถ้าเราเลิกกัน นายก็คงจะทิ้งฉันไว้คนเดียว
"ทำไมล่ะโซมะ" เคย์เขย่าตัวผมอย่างรุนแรง ผมเงยหน้าขึ้นเริ่มมีน้ำซึมที่ขอบตา
"นี่ถ้าเราคบกันแล้ว ถ้าวันนึงนายเลิกกับฉันนายก็จะทิ้งฉันไว้คนเดียวเหมือนที่พ่อทำกับแม่ฉันไง"
"ไม่ ผมจะไม่มีวันทิ้งโซมะ ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ" เขากดฉันเข้ากับต้นไม้ แววตาจริงจังบัดนี้ได้กลายเป็นแววตาที่ดุดัน ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวไหล่คงเป็นเพราะแรงกดของเคย์
"โอ๊ย เจ็บ" เขารีบปล่อยมือที่กดออกจากไหล่ของผม
"โซมะ ผมรู้ว่าผมมันไม่มีค่าพอที่จะคบกับคุณหรอกนะ แต่หัวใจมันพาไปแล้ว" พูดอะไรน่ะ เขาเนี่ยนะไม่มีค่า บ้านก็รวยพอๆกับผม แถมยังมาดเท่ขนาดผมเองยังเกือบเผลอใจให้((ไม่เกือบแล้วมั้ง))
"ผม...ผม...ชอบคุณจริงๆนะ รึคุณไม่เชื่อใจผม" ทำไมถึงเรียกฉันว่าคุณ ตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้วนะ เขาเข้ามากอดผมอย่างแนบแน่น ทำเอาผมรู้สึกหายใจไม่ออกและกระซิบเบาๆที่ข้างหูของผม
"ได้โปรดคบกับผมนะ ผมรักคุณ" เสียงกระเส่าของเขาทำเอาผมไปไม่เป็นเลย แต่ด้วยแรงกอดของเคย์รัดแนบแน่นจนไม่สามารถตอบโต้อะไรได้
"อือออออ อออ" ผมไม่ได้จะตอบตกลงนะ แต่คือผมเริ่มหายใจไม่ได้ แบบนี้ผมก็แย่นะ
"จุ๊บ" หือออ ริมฝีปากที่หนากว่าผมเล็กน้อยเข้ามาจู่โจมผมโดยที่ไม่รู้ตัว อะไรเนี่ยวันนี้ผมโดนผู้ชายคนนี้จุ๊บเข้าไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย หวาา หน้าร้อนผ่าวเลย
"เอาเป็นว่าเราคบกันแล้วนะ" หะ ผมตอบตกลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่
"เดี๊ยวๆ ฉันยังงง" ยังพูดไม่ทันขาดคำเจ้าเคย์ก็จู่โจมจับผมกดลงกับพื้น
"นี่ ก็ตอบอือไปแล้วนี่แล้วฉันก็จูบนายไปตั้งหลายหนแล้วนะ จะเรียกว่าเพื่อนได้อีกหรอ" หน้าตาของเขาดูมีจริตไม่เบา เขาเอานิ้วชี้ของเขามาวนที่ปากของผม นี่ผมกลายเป็นเกย์อย่างเต็มตัวแล้วสินะ แล้วที่ว่าจูบไปตั้งหลายหนน่ะ ผมไม่ได้ขอนะ ผมเหมือนโดนข่มขืนเลย วันนี้เคย์แปลกไปมาก แปลกไปจนผมเริ่มกลัวเขาขึ้นมานิดๆ
"โซมะ วันนี้ฉันไปนอนค้างบ้านนายจะได้ไหม?" ดูสิ เจ้าเคย์นี่ชักจะได้ใจใหญ่แล้วนะ ผมไม่ได้จะยอมนายเสมอไปนะ ก็เล่นใช้กำลังแบบนี้ผมก็แพ้สิ ผมมันอ่อนแอไง
"ไม่ได้นะ คุณพ่อคุณแม่ฉัน..." เขาพูดจบแล้วดึงผมขึ้นมานั่ง
"น่าๆ เพื่อนผู้ชายมาค้างที่บ้านแค่นี้ แล้วอีกอย่างความลับไม่แตกหรอก" เจ้าเกย์ขี้แอ๊บ เปลี่ยนชื่อจากเคย์เป็นเกย์เถอะ ((อย่าเปลี่ยนชื่อพระเอกฉันตามใจชอบสิ))
"แล้วคุณพ่อคุณแม่นาย" เคย์หันมาทางผม ขยิบตาใส่สองครั้ง
"พวกท่านน่ะ เดียวผมโทรไปบอกก็ได้" เคย์หยิบมือถือขึ้นมาโชว์ ผมไม่ทันตั้งตัวเคย์ก็คว้ามือของผมลุกขึ้น และลากไปที่บ้านผมด้วยแรงอันมหาศาล
“เคย์ ที่บ้านผมม” ถึงผมจะพูดอะไรเขาก็ไม่สนใจและยังลากผมเดินต่อไปย่างรวดเร็ว    
               
      ผมมาถึงหน้าบ้านในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมหันมามองหน้าของเขา เขาจ้องเขม็งมาทางผมเป็นการบอกให้เปิดประตูเดียวนี้  มือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของผมคว้าลูกบิดประตูเอาไว้ก่อนที่จะค่อย ๆ หมุนลูกบิดประตู
แอ๊ดดด
“กลับมาแล้วครับ” ผมกล่าวตามมารยาท
“รบกวนด้วยนะครับ” เคย์ดึงแขนผมให้รีบเข้ามาในบ้านก่อนที่เขาจะปิดประตูลง
“บ้านเงียบจังแฮะ” และแล้วเคย์ก็เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น ผมก็เดินตามเขาไปติดๆเช่นกัน ผมมองไปรอบๆ ก่อนจะเดินไปสำรวจที่ห้องครัว
“รออยู่นี่ก่อนนะจะไปยกน้ำมาให้” ผมเดินตรงไปยังห้องครัว ไร้วี่แววของคุณแม่และคุณพ่อ พวกเขาไปไหนกันนะไม่บอกเราไว้ด้วยสิ แต่แล้วสายตาผมก็ไปสดุดกับกระดาษโน้นแผ่นเล็กๆ สีเหลืองแปะไว้ที่ตู้เย็น เนื้อความว่า (พ่อกับแม่มีธุระด่วนจึงไม่ได้บอกลูก ภายในสองสามวันนี้ลูกต้องดูแลตัวเองนะ แม่ทิ้งเงินไว้ให้แล้ว เป็นไปได้ก็ชวนเคย์มาอยู่เป็นเพื่อนก็ดีนะ จากแม่)อะไรของเขาเนี่ย แล้วทำไมต้องให้เคย์มาอยู่เป็นเพื่อนล่ะ ผมก็โตพอแล้วนะ แล้วไปไหนกันสองสามวัน
“อะไรอ่ะ ขอดูหน่อย” เฮือก เขาตามเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรีบขยำมัน
“อย่ายุ่งน่า” ผมกำลังจะปามันทิ้งลงถังขยะ แต่แล้วเจ้ามือปลาหมึกได้มาจับที่มือผมสะแล้ว
“เสร็จฉันล่ะ” เขาแสยะยิ้มออกมาเล็กหน่อย ก่อนจะค่อยๆ งัดกระดาษโน้ตออกมาจากมือผม
“นี่จะยอมปล่อยดี ๆ หรือจะให้ผมจุ๊บ” ผมขัดขืน เจ้านี่ร้ายกาจไม่เบา เคย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม
“อย่านะ ไอ้หื่น” ผมค่อย ๆ ขยับตัวหนี แต่ด้วยตัวผมมันช่างบอบบางละม้ายคล้ายกับผู้หญิง เขาดึงผมเข้ามาในอ้อมกอดของเขาก่อนจะค่อยๆ กระซิบข้างหู
“จับได้แล้ว”  ผมค่อยๆปล่อยกระดาษโน้ตในมือออกด้วยความตกใจ เขาก็ค่อยๆคลายกอดผมเหมือนกัน
"เสร็จจนได้นะเรา" เขาหยิบมันมาอ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนะเนี่ย หึหึ” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ฉันอยู่คนเดียวได้น่า” ผมรีบปัด
“ไม่ ฉันจะมาอยู่กับนาย” เขายิ้มยั่ว
“แต่…”
“ไม่มีแต่…” เขารีบพูดขัด
“ที่บ้าน”
“ไม่มีปัญหาหรอกฉันเคลียเอง” เฮ้อ เอาสะหมดคำพูดเลย หลังจากนั้นเขาก็รีบบึ่งกลับบ้านไป ไม่นานนักก็หอบข้าวหอบของมาที่บ้านผมเหมือนจะย้ายบ้าน ผมได้แต่ยืนอึ้ง
“หรรษาน่าดูคืนนี้” เขาหันมาพูดกับผม
อึก ผมกลืนน้ำลายในลำคอ