I forget you วุ่นรักฉบับนายขี้ลืม

"ขอโทดแต่ผมจำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร ผม......ขอโทด"

"-o-*" ไม่จริงใช่ไหมไอ้ที่ว่าจำชื่อตัวเองไม่ได้น่ะ ล้อกันเล่นใช่หรือเปล่า? ไม่จริงใช่ไหม เฮ้อๆๆๆ ^-----^

"ฉันรู้ว่านายล้อเล่นใช่ไหม^___^ ที่จริงนายจำได้ใช่ปะ ห๊ะ!"

"ไม่ จำไม่ได้จริงๆ-_-' " ฉันเคยเห็นแต่ในหนังนะไม่คิดว่าจะมีจริงนะเนี่ย ไอ้ที่ว่าพอโดนตีหัวจนสลบปุ๊บ ฟื้นมาอีกทีก็จำอะไรไม่ได้เลย กลายเป็นคนสมองเสื่อม นี่มันคือเรื่องจริงใช่ไหม

"โอเคๆ นายสมองกระทบกระเทือนความจำหายซินะ งั้นนายฟังฉันให้ดีๆนะ นายนะเป็นซุปตาร์อยู่ที่เกาหลีและนายกำลังจะมีคอนเสิร์ตครั้งใหญ่ที่นี่ ที่ประเทศไทย นายอยู่วงที่มีชื่อว่าexo มีสมาชิกทั้งหมด12คน และตัวนายเองมีชื่อว่า ปาร์ค ชานยอล ตำแหน่งแรปเปอร์ของวงเข้าใจไหม ที่นี้นายก็ไปได้และ" ฉันพูดก่อนจะจับข้อมือแล้วออกแรงดึงให้เขาเดินตามฉันมา แต่ว่าหมอนี่กลับใช้แรงดึงฉันไว้นะซิ

"ไปไหน? "ก่อนที่เขาจะสะบัดข้อมืออย่างไม่ใยดี

"กลับไปหาสมาชิกทั้ง11คนในวงของนายไง ป่านนี้คงตามหานายกันวุ่นแล้ว ตัวนายเองก็ยังต้องขึ้นคอนเสิร์ตใหญ่อีก ไปได้แล้ว-_-" จับข้อมือ

"ผมไม่ไปไงคุณจะมาบังคับผมไม่ได้นะ แล้วจะเอาผมไปไว้กับใครที่ผมไม่รู้จักตั้ง11คนอีก ผมยังจำใครไม่ได้ซักคน แล้วไหนจะคอนเสิร์ตอะไรนั่นอีก แค่คิดผมก็ปวดหัวแล้ว"

"แล้วนายจะเอายังไง นายเป็นคนมีชื่อเสียงนะ การที่นายหายไปแบบนี้ต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ แล้วถ้าพวกเขามารู้ว่าศิลปินที่เขาชื่นชอบต้องมาความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อของตัวเองพวกเขาจะรู้สึกยังไง ทางที่ดีนายกลับไปหาสมาชิกในวงของนายเหอะแล้วก็ไปรักษาตัวซะ อย่าทำให้ใครต้องมาห่วงนายเลยนะ"

"ไม่! ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแระตอนนี้ ใครจะไปรู้การที่ผมโดนตีหัวในสภาพแบบนี้อาจจะมีเมมเบอร์คนไหนไม่ชอบผมก็ได้ หรือไม่ก็คิดร้ายกับผมอยู่ เพราะงั้นผมจะไม่กลับไปจนกว่าผมจะฟื้นความทรงจำกลับมาได้ทั้งหมด" หมอนั่นพูดก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น นี่คงจะเป็นท่าทีต่อต้านของซุปตาร์ซินะ ก็ได้ในเมื่อไม่กลับไปหาเมมเบอร์คนอื่นในวงของนายก็ได้ ก็......ด้าย~X:(

"ได้ซิไม่ไปก็ไม่ไป"

"จริงนะ^_____^" หมอนั่นฉีกยิ้มกว้างราวกับพอใจในคำตอบของฉันครั้งนี้

"แต่นายออกไปจากบ้านฉันซะ"

~ปัง~

"นี่เปิดประตูเดี๋ยวนี่เลยนะ ผมยังไม่หายดีเลยอย่าทิ้งผมไว้อย่างนี้ซิ เปิดประตู เปิดซิ ทำไมผู้หญิงไทยถึงใจร้ายเนี่ย ไหนเขาว่าสยามเมืองยิ้มมีน้ำใจไงคุณ เปิดดิคุณ"

แค่นี้ก็เรียบร้อยในเมื่อไม่ยอมไปดีๆก็ต้องทำแบบนี้ละนะ แต่ว่าจะไม่โหดเกินไปใช่ไหมเนี่ย ไม่หรอกมั้งเดี๋ยวหมอนั่นคง หาทางแก้ไขได้หรอกมั้ง คงจะไม่ทนนั่งรอนอกบ้านได้นานหรอก ก็เขาคือซุปตาร์นี่

~ผ่านไป3ชั่วโมง~

"คุณเปิดประตูให้หน่อย นี่มันดึกแล้วนะคุณ" ฉันนึกว่าไปตั้งนานแล้วนะเนี่ยนี่เขายังอยู่อีกเหรอ? อึดดีเหมือนกันนะเนี่ย

"คุณยุงกัดเต็มตัวผมแล้วอ่ะคุณ นี่รู้สึกฝนจะตกอ่ะ นั่นไงตกแล้วๆๆ คุณเปิดประตูให้เข้าไปหน่อยตัวเปียกหมดแล้ว ผมห-น-า-ว" ให้ตายซิหมอนี่ พูดเหมือนที่ดูในyoutubeเลย ใครว่าชานยอลreactionเกินจริงฉันว่ามาจากชีวิตจริงมากกว่า เอ๋!ว่าแต่หมอนั่นบอกว่าฝนตกนิไหนลองดูหน่อยซิฉันค่อยแง้มหน้าต่างที่มีผ้าม่านกั้นอยู่ จริงด้วยฝนตกนิ แล้วหมอนั่นละไม่เห็นเลยหรือว่าไปแล้ว

ฉันเดินไปยังหน้าบ้านพร้อมร่มคันหนึ่ง เพื่อออกไปดูว่าหมอนั่นไปหรือยัง แต่ทว่าหมอนั่นยังคงไม่ไปไหนแต่กลับไปนั่งหลบฝนตรงมุมประตู ดูจากสภาพตอนนี้เขาดูเปียกมากเลยละ นี่ฉันใจร้ายไปหรือเปล่านะที่ให้เขามาตากฝนทั้งที่ยังป่วยแบบนี้

"นี่นายยังไม่ไปอีกเหรอ?"

"ผมไม่มีที่ไปนอกจากที่นี่" เขาตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"โอเคร ฉันยอมแพ้เข้ามาก่อนซิเดี๋ยวจะป่วย"

"- -"

"อะ ผ้านี่เช็ดตัวซะเดี๋ยวไม่สบาย"

"ตกลงคุณให้ผมอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม?"

"ทำไมถึงอยากอยู่ที่นี่นัก?" ฉันถามด้วยความอยากรู้

"ก็ผมไว้ใจคุณมากกว่าคนอื่น"

"-_-"

"อีกอย่างคุณก็เป็นแฟนคลับผมด้วยคุณคงไม่ทำร้ายผมหรอก"

"-_-*ใครว่าฉันเป็นแฟนคลับนาย'ไอ้หยอย'ฉันเป็นแฟนคลับดีโอexoต่างหาก"

"เอาน่าอย่างน้อยคุณก็เป็นแฟนคลับ'exo'ละน่า"

"-_-*"

"ผมขออะไรอย่างนึงได้ไหม?"

"ให้อยู่แล้วยังจะเรื่องมากอีก!"

"ขอแค่อย่างเดียวเอง เรื่องที่เราอยู่ด้วยกันคุณห้ามบอกใครสัญญานะ" เขายื่นนิ้วก้อยมาเป็นเชิงบอกให้ทำสัญญา

"อืม. มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่แล้ว" ฉันยื่นนิ้วไปเกี่ยวเป็นการตกลง

"ผมเชื่อใจคุณ^_^"เขายื่นหน้ามาพลางพูดเสียงแผ่วเบา

"(-///-)"

~ตึกๆๆๆๆๆ~ ให้ตายเหอะใจเต้นกับเรื่องแค่นี่อะนะ ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

"ห.....หิวไหม ด.....เดี๋ยวไปหาไรมาให้กินนะ เดี๋ยวมา" รีบหนีก่อนที่หมอนี่จะได้ยินเสียงหัวใจฉันดีกว่า ถ้าหมอนี่ได้ยินต้องแย่แน่(-///-)

"^---^ ไม่ละไม่หิว ผมจะนอนละ ฝันดี"

"(-///-) (_///_) (-///-) (_//_)" ฉันเดินขึ้นมายังห้องนอนตอนนี้เหมือนหัวใจจะระเบิดเลย การที่ฉันต้องมาอยู่กับหมอนี่จนกว่าจะจำอะไรได้ มันไม่ปลอดภัยต่อตัวฉันและ.......หัวใจ แม้แต่น้อย ฉันกลัวใจตัวเอง

ฝากติดตามด้วยนะคะ