Brother upset จับเท็จหัวใจ พี่ชายสายโหด

     เช้าวันใหม่ในบ้านหลังใหม่ ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นเป็นที่สุด เพราะอากาศที่นี่ดี้ดี ขนาดเป็นช่วงหน้าร้อนนะ อากาศยังไม่รู้สึกว่าร้อนตรงไหน ต่างจากหน้าร้อนเมืองไทยลิบลับ นั่นน่ะ ร้อนตับแตก!

     เมื่อคืน หลังจากสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่ก็พาฉันไปดูห้องนอนที่อยู่ทางปีกขวาของวิลล่า ส่วนห้องของแม่กับลุงซิเอโน่พักอยู่ที่ส่วนปีกซ้าย ห้องนอนใหม่กว้างขวางหรูหรากว่าที่คิดไว้มาก นั่นเพราะคุณลุงสั่งให้สถาปนิกมาตกแต่งให้ใหม่ ให้กลายเป็นห้องนอนเจ้าหญิง เน้นโทนสีขาวกับสีของไข่มุกเป็นส่วนใหญ่ มีเตียงสี่เสาตั้งอยู่กลางห้อง และมุมโต๊ะเขียนหนังสือที่ฉันแสนปลื้ม^^

     เราทานมื้อค่ำกันสามคนด้วยบรรยากาศที่แสนเป็นกันเอง นั่นเพราะลุงซิเอโน่เป็นคนที่คุยสนุก ร่าเริง และอเมริกันแชร์มากๆทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายอย่างกับได้อยู่กับครอบครัวที่พลัดพรากกันมานานแล้วได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง แม่ยิ้มแย้มตลอดเวลา ท่านคงเป็นปลื้มที่เห็นสลูกสาวคนเดียวเข้ากันได้ดีกับสามีใหม่ อีกเหตุผลที่ฉันทำตัวไม่มีปัญหา นั่นเพราะฉันอยากให้แม่สบายใจไร้ห่วง ท่านเลี้ยงดูฉันมาเพียงลำพังตั้งแต่เด็ก นับแต่พ่อจากไปด้วยอุบัติเหตุ ท่านไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลย จนกระทั่งได้มาเจอกับลุงซิเอโน่ และฉันรู้ นั่นคือความสุขของแม่ แล้วทำไมฉันจะมอบมันให้แม่ไม่ได้ล่ะ ^_^

     อ้อ…คงลืมสมาชิกครอบครัวไปอีกคนสินะ ถ้าถามถึงตาลูเซียโน่จอมกร่างนั่น ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาหายหัวไปไหน เพราะตั้งแต่เหตุการณ์นั้น เขาก็ไม่ปรากฏตัวให้ฉันเห็นอีกเลย ลุงซิเอโน่เองก็ไม่แม้แต่จะพูดถึง เหมือนทุกคนพยายามลืมเขาไปเสียอย่างนั้น จนกระทั่งเช้าวันนี้!=_=

     “มาเรีย จัดโต๊ะให้ฉันด้วย หิวแล้ว”

     ลูเซียโน่เดินเข้ามาในบ้านด้วยเสื้อผ้าตัวเดิมของเมื่อวาน เสื้อยืดสีดำลายกะโหลกผี กับกางเกงยีนสีเข้มพอดีตัว ผมสีทรายของเขาดูยุ่งเหยิงอย่างกับรังนก แต่มันกลับดูเซอร์อย่างน่าประหลาด หน้าตายับยู่เหมือนคนอดหลับอดนอนมาเป็นชาติ ยิ่งตาขวางๆออกแดงนิดๆนั่น เดาว่าแฮงค์มาแน่นอน เอ๊ะ! แล้วฉันมายืนพิจารณาเขาทำไมล่ะเนี่ย คนพันธุ์นี้ ถึงจะหน้าตาดีผิดมนุษย์มนามาก -///- แต่ก็ไม่ควรมองนาน เดี๋ยวใจเต้น เอ๊ย! ไม่ใช่นะ ยัยน้ำว้า สติ สติ!O///O

     โอเค … ฉันควรรีบเดินออกไปจากตรงนี้ ก่อนที่หมอนั่นจะทันสังเกตสินะ ไม่งั้นคงได้โดนเล่นงานอีกแน่ ยิ่งไม่อยากมีปัญหาให้ลุงกับแม่ปวดหัวอยู่ด้วย ฉันรีบกลับตัวเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบเชียบ แต่ก็ไม่ทัน เพียงสองก้าวเท่านั่น เสียงห้วนก็เรียกไว้เสียแล้ว

     “เธอ ยัยปลิงทะเล!”

     ท่องไว้น้ำว้า อย่ามีปัญหา หมอนี่ก็แค่มนุษย์จอมกวนคนหนึ่ง อย่าไปแสดงท่าทางใดใดเชียว เดี๋ยวเขาจะยิ่งได้ใจ >_< ฉันท่องเตือนสติตัวเองในใจก่อนก้าวเดินต่อไปไม่สนใจเสียงเรียกนั่น

     “ฉันเรียกไม่ได้ยินหรือไง เฮ้!”

     “…..”

     ไม่ว่าเปล่า หมอนี่ยังเดินมากระชากแขนฉันเสียตัวปลิว เกือบตกบันไดแน่ะ ดีที่มือหนาประคองไว้ …แล้วก็ผลักตัวฉันออกอย่างรังเกียจ

     “เล่นตัว! วางแผนให้ฉันเดินตามล่ะสิ นี่คิดจะล่อหลอกให้ฉันเดินตามไปถึงห้องนอนเลยใช่มั้ย ร้ายกาจนักนะ ยัยตัวแสบ”

     “ประสาทรึไง ใครจะทำแบบนั้น”

     “ก็เธอไง แม่เธอจับพ่อฉันได้แล้ว เธอเลยคิดจะจับฉันด้วยใช่มะ แต่เสียใจนะ ฉันไม่ชอบของเกรดต่ำ!”

     “พูดจาน่าเกลียด ฉันไม่อยากคุยกับคนอย่างนายแล้ว!”

     เหลืออดแล้วนะ เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องหาคำมาด่ากันทุกที ทั้งที่ฉันยังไม่เคยทำอะไรให้ซักหน่อย พวกหน้าใสใจมารมันเป็นอย่างนี้นี่เอง น่ารังเกียจที่สุดเลย

     “แล้วใครเขาอยากคุยกับเธอ สำคัญตัวเองผิดแล้ว”

     “ไม่อยากคุยแล้วจะเดินตามมาทำไม ฉันเดินของฉันอยู่ดีดี ทางใครทางมันสิ รังเกียจนักก็ไม่ต้องมาพูดด้วย จบป่ะ!”

     ฉันกระแทกเสียงใส่บ้าง เรื่องอะไรจะต้องยอมให้เขาตะโกนใส่หน้าอยู่ฝ่ายเดียว กลิ่นเหล้าเคล้าน้ำลายนี่กระเซ็นใส่หน้าฉันเต็มๆ เกินจะทน=O=

     “เรื่องอะไรจะยอม  ได้ประจานความเลวของเธอกับแม่เป็นอะไรที่ฉันสะใจที่สุด จะทำจนกว่าเธอกับแม่ของเธอจะออกไปจากกองสมบัติของพ่อฉัน”

     “ถ้าไม่สบายขนาดนี้ ฉันว่านายควรไปพบจิตแพทย์นะ ดูแล้วจิตของนายมันคงป่วยมาก ดูจากปากร้ายๆที่ออกมาจากจิตสำนึกเลวๆแล้ว พบแพทย์เถอะ”

     ฉันต่อว่าอย่างรำคาญสุดๆและด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายที่สุด แต่ดูเขาไม่อนาทรร้อนใจซักนิด กลับเบะปากแล้วยักไหล่ ประสาทจริงๆด้วย=_=

     “อยากว่าอะไรก็ว่าไป ฉันไม่แคร์หรอกนะ สิ่งที่ฉันโฟกัสที่สุดคือเธอกับแม่ต้องย้ายออกไป ให้ เร็ว ที่ สุด”

     ลูเซียโน่เน้นเสียงหนักพร้อมยื่นหน้าหล่อเหลานั่นเข้ามาใกล้จนหน้าเราห่างกันแค่คืบ แล้วก็รีบผละออกไป

     “นายมันความคิดเด็กๆ ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ”

      “ยังไม่เข้าใจที่พูดสินะ เอางี้! ฉันมีข้อเสนอมายื่นให้ ถ้าพวกเธอยอมออกไปดีดี อยากได้เท่าไหร่ฉันจะเซ็นเช็คให้ เงินเก็บในธนาคารฉันก็พอมีมากโขอยู่แหละ แต่ต้องคิดดีดีก่อนยื่นเสนอราคานะ เพราะฉันจะไม่จ่ายมากเกินจำเป็นให้พวกผู้หญิงหากินอย่างพวกเธ…”

     เพี๊ยะ!

     ฉันสะบัดมือใส่ใบหน้าลูเซียโน่เต็มแรงจนเขาหน้าหันไปเลย ทนไม่ไหวจริงๆกับคำดูถูกถากถางที่เขาพ่นออกมา ดูถูกฉันยังพอว่า แต่นี่เขามาดูถูกแม่ฉัน ฉันยอมไม่ได้!

     พอได้ตบคนปากร้ายแล้ว ฉันกลับหอบหายใจแรงซะเอง ไม่เคยเลยที่จะทำกับใครแบบนี้จริงๆมันทำให้ฉันตื่นเต้นมากมายด้วยความสับสน แต่อีกความรู้สึกหนึ่ง …สมควรโดน!

     “เธอ! ยัยปลิงชั้นต่ำ กล้าตบลูเซียโน่คนนี้หรอ อย่างนี้ต้องโดน!”

     ลูเซียโน่ง้างมือขึ้นสูง นี่เขาจะตบฉันหรอ ไม่นะ!

     “ว้าย!”

     ฉันรีบเอามือป้องหน้าไว้ทั้งสองข้าง พร้อมก้าวถอยหลังหลบจนลืมไปว่าเรายืนอยู่บนบันไดขั้นที่สามของบ้าน และกว่าจะรู้ตัว เท้าฉันก็ลื่นตกขอบบันไดไปเสียแล้ว เหมือนเวลาค่อยๆเดิน ฉันที่ตกใจสุดขีดมองเห็นผู้ชายตรงหน้ามองมาด้วยความตกใจ เขายื่นมือออกมาหมายคว้าแขนฉันไว้แต่ว่าไม่ทัน ตัวฉันจึงถลาลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว เสียงหลังกระแทกพื้นดังอั๊ก และโชคร้ายเหลือเกินที่หัวก็ลงไปกระแทกกับพื้นด้วยเต็มๆ #_#

     ภาพตรงหน้าลางเลือน  แต่ก็ยังพอเห็นว่า ผู้ชายใจร้ายรีบวิ่งลงมาดูฉัน แล้วรีบตะโกนเรียกคนในบ้านให้รีบเรียกรถโรงพยาบาล จริงๆฉันก็ไม่ได้ตกลงมาสูงหรอกนะ เพียงแต่จุกมากเท่านั้นเองเลยพูดบอกอาการไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไม ฉันกลับรู้สึกมึนหัวแปลกๆแล้วสติก็ดับไปพร้อมเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน

     “ชักช้าอยู่นั่นแหละ เธอเลือดออกด้วยไม่เห็นรึไง!”