ราชาชั่วนิรันดร์

 
     ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยสงครามมาตลอด แต่แล้ววันหนึ่งมันก็หยุดลงด้วยเหตุผลบางอย่างที่ข้าไม่สามารถเข้าใจได้ เป็นตำนานที่ไม่เคยมีใครเข้าใจ มีคนพูดมากมายหลายอย่างเกี่ยวกับสงคราครั้งนั้นในหลายรูปแบบ บ้างก็ว่ามันเป็นเกมส์ของราชาของทั้งสองฝ่ายที่พอเบื่อก็เลยเลิกและยุติ มันฟังดูน่าเหลือเชื่อหรือเขาแค่แต่งเรื่องทำให้มันดูตลกกันแน่ ไม่ว่าจะอ่านหนังสือสักกี่เล่มก็ไม่เข้าใจ แต่ละเล่มบอกจุดจบของสงครามแตกต่างกันจนข้าอยากจะเผาหนังสือพวกนี้ให้หมด ......ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก !!! เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาที่ประตูห้องหนังสือของข้า เริ่มนับถอยหลัง ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ....
     เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ก็อกๆๆ
         โอริเวอร์ : "ขออภัยฝ่าบาทพระองค์จะทรงอยู่ในห้องหนังสือไปตลอดทั้งวันไม่ได้นะ พะยะค่ะฝ่าบาท"
     ใช่เสียงที่คุ้นหูในทุกๆวัน ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของข้าเอง โอริเวอร์
          ดิโนแวน : "ข้าไม่อยู่ในห้องนี้กลับไปสะ"
     ข้าพูดด้วยเสียงที่ดูนิ่งเฉย เพื่อให้เขารู้สึกว่าไม่ควรมารบกวน
         โอริเวอร์ : "แต่ฝ่าบาท ราชาที่หนึ่งกลับมาแล้วนะ พะยะค่ะ มื้อเย็นวันนี้จะทรงปล่อยให้ พี่ชายของพระองค์ทานคนเดียวอย่างงั้นหรอ พะยะค่ะ"
     ข้านิ่งสักพักและตอบกลับไปว่า
         ดิโนแวน : "งั้นก็ช่วยไม่ได้ "
      ข้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูนิ่งเหมือนเดิมแต่ไม่รู้ทำไม ตัวข้ามันลุกลี้ลุกลน ไปก่อนทุกที ข้าไม่เคยเข้าใจตัวเองว่าทำไมต่อหน้า โอริเวอร์ ข้าถึงดูเป็นเด็กซุ่มซ่ามไปสะทุกที ได้แต่ทำหน้าเขิลและเดินผ่านหน้า เจ้าพ่อบ้านที่นิ่งยิ้มเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่าขำที่เห็นข้าเป็นตัวตลก หรือเพราะสีหน้าของ โอริเวอร์ คนนี้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกกันแน่....
 -ณ ห้องอาหาร ที่กว้างขวาง
         ดิโน่ : "ไง น้องชายที่รักของข้า ได้ข่าวว่าเจ้าเอาแต่อยู่ในห้องหนังสือทั้งวันอีกแล้วหรอ"
     ช่างเป็นคำทักทายที่ดูอบอุ่นใช่มั้ยละแต่เดี๋ยวก่อน อย่าได้ดูถูกชายคนนนี้ที่ใครๆต่างเรียกเขาว่า ราชาที่ 1 แม้แต่เสียววินาที
         ดิโน่ :  "น่าสเสียดายชีวิตวันรุ่นของนายนะ อยู่แต่ในห้องค้นหนังสือนิทาน ที่มีตอนจบเป็นร้อยๆแบบ และหาว่าอันไหนคือตอนจบของจริง ถ้าข้าไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรละก็คงคิดว่าน้องชายข้าคงกำลังวางแผนชิงอำนาจอยู่แน่ "
       ข้านั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับพี่ชายอย่างเรียบร้อยและหลังจากนั้น หายใจเข้าลึกๆให้เต็มปอดพร้อมกับ กระทืบเท้าแรงๆไปบนเท้าของพี่ชายด้วยหน้าตาที่นิ่งเฉย เสียงดัง บั๊ก!!!! 
         ดิโน่ :  "เจ้า!!!!!" -ราชาที่ 1 ร้อง-
         ดิโนแวน : "เสียงพูดที่พูดไม่ออกนี่มันฟังดูดีจริง"
        ข้าเชื่อว่าคงเดาสีหน้าของพี่ชายข้าได้ ข้าได้แต่ยิ้มด้วยความสะใจอย่างบอกไม่ถูก
 
        และนั้นก็คือข้าและพี่ชายข้า ที่หลายๆคนเรียกเรา ราชาที่ 1 และ ราชาที่ 2พี่ชายข้า ดิโน่ ราชาที่ 1 ผู้ที่ใครๆ ก็ต่างเคารพนับถือ เป็นที่รักของใครต่อใครเขาชอบออกไปดูประชาชนทั้งวันในคราบของนักเดินทางเสมอๆ แต่ข้าว่าเขาไปเที่ยวสบายใจและหนีงานในปราสาทหรือพระราชวังแห่งนี้สะมากกว่า และข้า ดิโนแวน ราชาที่ 2 น้องชายของราชาที่ 1 และทำหน้าที่ดูแลพระราชวังและงานกองเป็นพันๆของทั้งข้าและพี่ชายจอมอู้งานคนนี้
          พวกเราคือราชาทั้งคู่ ที่นี้เราคือผู้ที่ปกป้องดินแดนนี้ อาณาจักรแห่งดวงอาทิตย์ที่เราสร้างมากับมือ อาณาจักรเรามีอายุมาเป็นพันๆ ปี ที่นี้ไม่มีคำว่าพระเจ้า ไม่มีคำว่าศาสนา พวกเราทั้งคู่เป็นต้นแบบ เป็นความรู้ เป็นความถูกต้อง เราสอนประชาชนของเราให้เดินในทางที่ถูกที่ควรตลอดมา เราทั้งสองมีชีวิตนิรันดร์ ที่ใครๆต่างเรียกพวกเราทั้งคู่ว่า "ราชานิรันดร์ "
 
***ใช่แล้วพวกท่านกำลังอยู่ในดินแดนที่ราชาไม่มีวันตาย***
***แต่การจะเป็นนิรันดร์นั้น***
***มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่เหมาะสม***