70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว

      ไปท์ได้ทราบสาเหตุ ที่มาที่ไปคร่าวๆของภู จากนมศรีใจดี ขณะไปท์และภูสนทนากันจบไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น..ตืดๆๆๆ ตืดๆๆ 

     ไปท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ใช่แล้วเสียงโทรศัพท์เป็นของไปท์ ถึงภูจะแสดงสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น

ไปท์ : "ใครครับ ?" ไปท์ถามด้วยความสงสัย เพราะหมายเลขนี้ก็ไม่ได้บันทึกไว้ แล้วยังคุ้นๆว่าเป็นเบอร์เดียวกับสายไม่ได้รับเมื่อคืน

ศร : "ผมเอง ศรครับ"

ไปท์ : "อ่าว มีอะไรหรือศร แล้วได้เบอร์มาได้ยังไง"

ศร : "ก็น้องไปท์เป็น member ที่ร้าน ผมก็ต้องมีข้อมูลดิ"

ไปท์ : "แหมเรียกน้องเลยนะ ดูวัน เดือน ปีเกิด ผมมาเหรอ"

ศร : "ใช่ครับ ถ้าไม่ว่าอะไร จากนี้ขอเรียกน้องไปท์ แล้วแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหมครับ"

ไปท์ : "เอิ่มมม.... ว่าแต่โทรมา มีอะไรหรือเปล่าครับ"

ศร : "ก็..ก็ เห็นว่าวันนี้น้องยังไม่เข้าร้าน ปกติมาทุกวัน เลยโทรมาดูน่ะครับ ว่าไม่สบายหรือเปล่า"

ไปท์ : "อ๋อ..คือ" ขณะสนทนาบนความประหลาดใจ และรู้สึกแปลกกับการเปลี่ยนไปของศร ต้องจบเมื่อ....

ภู : "อะแห่ม หึ่มมม" เสียงกระแอมเตือนให้รู้ว่าจุดนั้นมีคนได้ยินอยู่ และมีคนรออยู่

ไปท์ : "แค่นี้ก่อนนะพี่ศร ไว้ค่อยคุย ตอนนี้ไม่สะดวก" ตัดสายทิ้งทันทีเมื่อจบประโยค ไม่ได้รอฟังเสียงเอื้อนเอ่ยตอบรับใด เพราะเห็นสีหน้าของภูเริ่มแสดงอาการไม่พอใจ

(กฏข้อที่ 4 งดการใช้เครื่องมือสื่สารทุกชนิดระหว่างปฏิบัติงาน เพื่อความปลอดภัย และคุ้มค่าต่ออัตราจ้าง)

     เวลาผ่านไป 10 วันไปท์เริ่มชินกับภู และถูกตำหนิน้อยลง ในแต่ละวัน ต้องปลุกภูแต่เช้า ป้อนข้าว 3 เวลา พาออกกำลังกาย 1-2 ชม ที่ยิมภายในบ้าน ออกมานั่งเล่นที่สวนเป็นพักๆ หาเพลง หาข่าวที่ที่ภูสนใจ เอามาให้ฟัง และพาอาบน้ำ อัพเดทเรื่องราวทั่วไป รวมถึงเรื่องที่บริษัท จนกระทั่ง..นมล้มป่วย

ไปท์ : "ทานข้าวนะครับ เช้านี้ข้าวต้มกุ้งทรงเครื่องครับ"

ภู : "อื้ม หึ หึก" ภูมำหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนคายข้ามต้มออกมา

ไปท์ : "คุณภู" ไปท์รีบเอามือไปช้อนรองที่ปาก และปลายนิ้วได้สัมผัสคางเล็กน้อย

ภู : "..." ภูนิ่งเงียบไป ด้วยความตกใจ เพราะข้าวไม่กระทบตัวเขา และนิ้วที่โดนคางนั้น สื่อให้รู้ได้ว่าคนที่อยู่ข้างๆเขาใช้อะไรรองเศษอาหารที่คายออกจากปากเขา

ไปท์ : "มีอะไรหรือครับ" พูดพร้อมกับส่งทิชชู่ให้

ภู : "ใครทำข้าวต้ม" น้ำเสียงภูไม่พอใจเท่าไหร่นัก

แจ๋ว : "หนูเองค่ะคุณภู ป้าศรีแกไมาสบาย หนูเลยทำเอง ขอโทษค่ะคุณภู"

ภู : "รู้อยู่แล้วใช่ไหม รสชาติแย่ขนาดนี้ ทำออกมาได้อย่างไร เรียกว่าของกินหรือไง ไปทำมาใหม่ ทำไม่ได้ก็ไปหาซื้อที่รสชาติไม่แย่ขนาดนี้มา " น้ำเสียงแฝงด้วยอารมณ์มากมายจนเกินคำว่าเอาแต่ใจ ไม่รู้ทำไมถึงอารมณ์เสียขนาดนั้น

ไปท์ : "ทานอย่างอื่นรองท้องก่อนไหมครับ พวกขนมปัง หรือ อื่นๆ" ไปท์พูดพลางส่งสัญญาณให้แจ๋ว ออกนอกพื้นที่ เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะระลอกสอง

ภู : "คราวหน้าคราวหลังหัดดูให้ดีหน่อยน่ะ อย่าให้ผมต้องกินอะไรแบบนี้อีก"

(กฏข้อที่ 5 อย่านำอาหารข้างนอกให้ทาน ทานเฉพาะอาหารที่ทำจากบ้านเท่านั้น) เพิ่งรู้ว่าต้องเป็นนมทำเท่านั่นด้วย เรื่องมากชะมัด เพราะอะไรนะ ?

ไปท์ : "ครับ .. ทราบครับ แต่นมป่วย และคุณไม่ทานข้างนอก แจ๋วจะทำอย่างไรล่ะครับ"

ภู : "นั่นไม่ใช่ธุระอะไรของนาย ให้แจ๋วจัดการไปเถอะ ห่วงแจ๋วมากหรือไง"

ไปท์ "ผมก็ห่วงคุณด้วยนั่นล่ะครับ ไม่ทานอะไรเสียหน่อย เดี๋ยวไม่สบาย"

ภู : "หือ..ห่ว..."

.... "พี่ภู สวัสดีคราฟ คิดถึงจังเลย สำบายดีหรือปล่าววว".....

 เสียงปริศนาดังขึ้น...พร้อมกับเด็กหนุ่มหน้าตาหมดจดอีกคนวิ่งเขามาในบ้านพร้อมกอดภูคารถเข็นสร้างความประหลาดใจให้ไปท์เป็นอย่างมาก

ไปท์ : "ขอโทษนะครับ คุณคือ..."