70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว
     สองหนุ่มภัทรและศรปะทะคารมกันอีกครั้ง โดยมีไปท์คนกลาง พยายามเบี่ยงประเด็น และโทรศัพท์สายปริศนาก็เข้ามา สร้างความสงสัยให้กับทั้งสองหนุ่ม ว่าจะเป็นคนที่รู้จักของตนเองหรือไม่
 
// ร้านกาแก S coffee //
ไปท์ :"ครับ อาหมอ" 
     ทั้งสองหนุ่มถอนหายใจ ประหนึ่งลุ้นผลบอล ศรแยกตัวออกมาจากวง เพื่อไปคิดเงินลูกค้า พร้อมยักคิ้วให้ภัทรหนึ่งที ประหนึ่งท้าทาย 
     ภัทรก้มหน้าลงมองโทรศัพท์ที่สั่น และเห็นเลขาส่งข้อความมาตาม ก่อนออกจากร้าน ภัทรเดินไปที่เค้าท์เตอร์ และพูดคุยกับเฮียเจ้าของร้านชั่วครู่ แล้วโบกมือให้ไปท์ ก่อนเดินออกประตูไปท์ แต่ก็ทันสังเกตุเห็นสีหน้าไปท์ ไม่สู้ดีนัก ศรเองก็เห็นเช่นกัน
      จบสายไปท์ก็ออกจากร้านไป ไม่ได้พูดอะไรให้ศรฟัง ล่ำลาตามปกติ
 
// บ้านภัทร // 18:00 น.
นมศรี : "จัดสำรับเลยไหมคะคุณภู หรือรอคุณภัทรก่อน "
ภู : "ยังนมรอก่อน"
นมศรี :"แต่นี่ก็เย็นมากแล้ว คุณภัทรอาจกลับดึกนะคะ คุณภูไม่หิวหรือคะ"
ภู : "ยัง. .. รอก่อนนม"
ไปท์ :"สวัสดีครับนม" ไปท์เดินเข้ามาในบ้าน
นมศรี :"อ่าว...พ่อไปท์ กลับมาเก็บของหรือคะ"
ไปท์ :" อ่อ...คือ ป่า..."
ภู:"นมจัดสำรับเลย ฉันหิวแล้ว"
  นมศรีชำเลืองมองไปที่ภู และยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ได้ค่ะคุณภู"
ภู :"นายน่ะ พาฉันไปที่โต๊ะอาหาร" น้ำเสียงภูสงบลงอย่างเห็นได้ชัด
ไปท์ :"ครับ" ไปเดินเข้าไปหาภูที่โซฟา พร้อมประคองขึ้นรถเข็น
ภู :"ไม่นั่งรถ ฉันจะเดินไป ประคองชั้นไปที" 
ไปท์ :"ได้ครับ"
  กลิ่นอันคุ้นเคยกลับมาข้างกายอีกครั้ง ภูรู้สึกอิ่มใจ จนอาการออก ไม่ปรากฏอารมณ์ฉุนเฉียวแม่แต่น้อย
แจ๋ว :"อุ้ย !! คุณไปท์ กลับมาแล้วหรือคะ ดีใจจังเลย หายดีหรือยังคะ" แจ๋วกระตือรือล้นที่ได้พบไปท์อีกครั้ง ประหนึ่งรอดตาย พลางจัดโต๊ะไปด้วย
ไปท์ :"กลับมาแล้วครับ ยังไม่หายครับ แต่ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว"
นมศรี :"อย่างนั้น วันนี้ให้นมดูแลคุณภูก่อนไหมคะ"
ไปท์ :"ไม่เป็นไรครับ ผมทำได้" ไปท์พาภูนั่งเก้าอี้ และมาประจำการข้างๆ เตรียมข้าว
แจ็ว :"นึกว่าคุณไปท์ หนีไปสะแล้วคะ " แจ๋วแซวหน้าระรื่น
นมศรี :"เดี๋ยวเถอะ !!! นังแจ๋ว"
ไปท์ :"ทีแรกก็ตั้งใจจะให้คนอื่นมาทำแทนเลยน่ะครับ แต่..."
ภู : "ฉันจะได้ทานไหมวันนี้ เลิกจ้อกันเสียที"
  ไปท์หยุดสนทนา พร้อมตักข้าวป้อนภู
ภู : "อื้อ ยังร้อนอยู่เลย" ภูเบือนหน้าหนีช้อน
ไปท์ :"สักครู่ครับ " ไปท์เป่าลงเบาๆที่ช้อน ลมกระทบกับข้าวและกลิ่นเข้าจมูกภู ให้รับรู้ถึงการกระทำแทนการมองเห็น "ทานครับ" ไปท์ส่งช้อนอีกครั้ง
ภู :" นม !!"
นมศรี :" ขาคุณภู"
ภู :"วันนี้กับข้าวอร่อยจัง มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ?"
นมศรี :"ปล่าวนี่คะ ก็ทำอย่างทุกครั้ง คุณภูคิดไปเองหรือเปล่าคะ หรือไม่คงอย่างอื่นมั้งคะที่พิเศษ" นมยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่
ไปท์ :"อะไรพิเศษเหรอครับนม" ไปท์ทำหน้าสงสัย และมองที่กับข้าว
ภู :" นี่ นายรู้กฏดีนะ โดยเฉพาะข้อที่ 7"
ไปท์ :"ครับ ...แล้ว ? "
(กฏข้อที่ 7 ให้ปฏิบัติตามสัญญาจ้างอย่างเคร่งครัด ห้ามยกเลิกสัญญาก่อนได้รับการพิจารณาจากนายจ้าง อันเป็นเหตุสมควรให้ยกเลิกสัญญา"
ภู :"ปล่าวนี่ ฉันแค่เตือนความจำนายเฉยๆ"
ไปท์ : (พึมพำเสียงแผ่วเบา) " ขอกันดีๆ ทำดีๆ ใครเขาจะไปไหน"
ภู :"นายพูดว่าอะไรนะ !!?"
ภัทร :"กลับมาแล้วคราฟฟฟ อ้าวคุณไปท์" เสียงมาก่อนตัวหลายเมตร
ไปท์ :"สวัสดีครับคุณภัทร" ไปท์หันไปทักทายขณะภัทรเดินมาที่โต๊ะอาหาร
ภัทร :"น่าแปลกใจจังครับ นมจัดข้าวเพิ่มให้ผมอีกที่ด้วยครับ" ภัทรมองไปที่พี่ชายแล้วยิ้มมุมปาก 
ภู :"แปลกอะไร ตาภัทร" ภูทำเสียงแข็งใส่น้อง
ภัทร : "ปล๊าว..ววว ผมแค่สงสัย แต่ช่างเถอะ คุณภัทรกลับมาก็ดีครับ ผมมีเรื่องรบกวน"
ไปท์:"เรื่องอะไรเหรอครับ"
ภัทร :"พอดีเลขาผมจะลางานสักพัก มาช่วยผมสักครู่ได้ไหมครับ บัญชีทำไม่ทันเลย"
ภู : "เขาดูแลพี่อยู่จะให้ไปช่วยแกได้ยังไง"
ภัทร :"ก็ตอนนี้เขามือเจ็บ ดูแลพี่ไม่เต็มที่ ให้คนอื่นดูแลไปก่อนสิครับ"
ภู : "ไม่ได้ !! "
ภัทร :"นี่เรื่องสำคัญนะครับพี่ภู บัญชีบริษัทพี่นา"
ไปท์ :"ผมอยากช่วยนะครับ แต่ไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย"
ภู:"...." ภูเงียบลง หายใจฟึดฟัดเล็กน้อย ที่ขัดอะไรไม่ได้ เนื่องด้วยห่วงบริษัทมากเช่นกัน
ภัทร :"ไม่อยากครับ เดี๋ยวผมสอน คืนนี้เดี๋ยวผมแวะไปหาที่ห้อง"
ไปท์ :"คืนนี้เลยเหรอครับ"
ภัทร :"ครับ คืนนี้ ไม่ได้เจอคุณหลายวัน มีเรื่องอยากถามเยอะเลย"
ไปท์ : "อ่อ ดะได้ ครับ"
    หลังจบมื้อเย็น ขณะไปท์และแจ๋วยกถ้วนจาน เก็บเข้าครัว เตรียมล้าง ภัทรขึ้นไปอาบน้ำ เหลือแต่ภู และนมศรีกำลังทำความสะอาดโต๊ะ
ภู :" นม...." เสียงเรียกแผ่วเบา ตั้งใจจะเร้นเสียงจากการได้ยินของคนอื่นๆ
นมศรี :" ขา คุณภูจะรับอะไรคะ"
ภู : "เก็บข้าวของทั้งหมดของนายไปท์ ไปไว้ที่ห้องฉัน "
นมศรี :"คุณภูมีอะไรหรือเปล่าคะ"
ภู :"นม ..! ฉันสั่งก็ไปจัดการเถอะ อย่าถามให้มากความ"
นมศรี :"ได้ค่ะคุณภู" นมศรีวางมือจากงานตรงหน้า และเดินขึ้นชั้น 2 ไป สวนทางกับภัทร ที่กำลังเดินลงมาอีกครั้ง และยืนอยู่ที่ปลายบันได (แต่แอบได้ยินทุกอย่าง)