70 day of caretaker

ความเดิมตอนที่แล้ว
      ขณะที่ไปท์หลับอยู่นั้น ในกลางดึกก็ได้มีคนย่องเข้าไปในห้อง ในความเงียบ เงาปริศนาค่อยๆคืบคลานไปจนประชิดเตียง และทันใดนั้น ไปท์ก็ได้สติขึ้นมา
ผั๊วะ ... ไปท์ซัดออกไปด้วยความตกใจ "โอ๊ยย !! " เสียงร้องดังขึ้นก่อนไฟที่ถูกเปิด สว่างตามมา...
ไปท์ : "คุณภัทร !! "
ภัทร : "โอย โอยย " ภัครนั่งกุมกรามข้างซ้าย ที่ปะทะหมัดไปท์อย่างจัง
ไปท์ : "ผม ขอโทษครับ ว่าแต่คุณเข้ามาในห้องผมทำไมกลางดึกล่ะครับ"
ภัทร : "ผมเมาน่ะครับ น่าจะเข้าผิดห้อง"
ไปท์ : "อ่าวหรือครับ ขอโทษทีครับผมนึกว่าโจร" (เราล็อคห้องไปแล้วนี่นา) ไปท์เดินเข้ามาจับไปที่จุดปะทะหวังจะช่วยดูอาการ
ควับ...ภัทรคว้ามือไปท์เอาไว้ในทันที ไปท์สะดุ้งเล็กน้อยพยายามดึงมือกลับ แต่ถูกจับเอาไว้อยู่ ภัทรดึงมือของไปท์ ไปจับที่หน้าของตนเอง
ภัทร : "เจ็บตรงนี้ครับ มือคุณไปท์อุ่นดี ขอยืมประคบไว้แปป"
ไปท์ : "เอ่อ...ผมว่านะ ให้ผมไปเอาผ้าอุ่นๆมาประคบให้ดีกว่า"
ภัทร : "ไม่เอาหรอกครับ ผ้าแข็งจะตาย มือคุณนุ่มกว่าเยอะ" ภัทรเคลื่อนตัวเองจากพื้นขึ้นไปบนที่นอน พร้อมมือไปท์
ไปท์ : "ให้ผมไปส่งที่ห้องไหมครับ" (กลิ่นเหล้าคลุ้งมาก คงเมาหนักแน่ๆ)
ภัทร : "ผมเดินไปไม่ไหวแล้วครับ เวียนหัวด้วย เจ็บกรามด้วย ขอพักด้วยสักคืน คงไม่เป็นไรนะครับ" แล้วภัทรก็ล้มตัวลงบนที่นอน แต่...ยังคงไม่ปล่อยมือของไปท์
ไปท์ : "ผมว่าคุณเมามาก ให้ผมไปส่งคุณเถอะ เดี๋ยวผมเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นะครับ" ไปพยายามออกแรงดึงมือ เพื่อจะลุกไปเอาผ้าชุบน้ำ
ภัทร : "หอมจัง กลิ่นอะไรเนี่ย กลิ่นตัวคุณเหรอ ติดเต็มหมอน เต็มผ้าห่มเลย" มือหนึ่งยังคงจับมือไปท์ไว้ อีกมือดึงผ้าห่มขึ้นมาดมกลิ่น และก็กระชากไปท์ขึ้นที่นอน
ไปท์ : "เหวออออ คุณภัทร !!! ทำอะไรครับเนี่ย ผมเจ็บนะ" 
     ร่างของไปท์เสียหลักทั้งยืนขึ้นไปบนเตียงด้วยแรงเหวี่ยงจากภัทร ก่อนที่ภัทรจะง้างมือไปกอดตัวของไปท์ไว้ ก็มีเสียงแทรกเข้ามา ซื้ดๆ แซ่กๆ 
"คุณไปท์ มาหาผมหน่อย" เสียงของภูผ่านวอล์คกี้ทอล์คกี้ขึ้นมาระหว่างนั้น
ภัทร : " หือ...พี่ภูยังไม่นอนหรือครับ " ภัทรคลายมือออกจากไปท์
ภู : "คุณไปท์ ! ผมเรียก ไม่ได้ยินหรือ"
ไปท์ : "ครับ ครับ ไปเดี๋ยวนี้เลย" ไปท์รีบลุกขึ้นจากเตียง หลังจากได้รับอิสระภาพ จากการพันธนาการไว้โดยภัทร 
(หึหึหึ พี่ภู กะแล้วเชียว เป็นอย่างที่คิดจริงๆสินะ) ภัทรนอนยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่อยู่บนเตียง ก่อนจะหลับไป
     ไปท์คว้าอุปกรณ์สื่อสารที่ช่วยตนไว้ พร้อมมาหยุดที่หน้าห้องภู ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เป็นเพราะโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
ก้อก ก้อก ก้อก " ขออนุญาติครับ" ไปท์เดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ มาหยุดที่ข้างเตียง
ภู : "ขอมือหน่อย..."
ไปท์ : "เออ..มือ คือ..." ไปท์เก้ๆกังๆ ยังรู้สึกตกใจเล็กน้อย กับเรื่องเมื่อสักครู่นี้
ภู : "ส่งมือมา ..!! ผมจะเข้าห้องน้ำ"
ไปท์ : "เอาะ อ่อ ได้ครับ " ไปคว้าคุณภูไว้ พยุงขึ้นจากเตียง (ปกติให้ใช้แขนประคอง วันนี้มาขอมือ มาแปลกแหะ)
  ภูจับมือไปท์ไว้ และสืบเท้าไปยังห้องน้ำ เมื่อเข้าห้องน้ำได้ ก็ให้ไปท์ปิดประตู และตนทิ้งร่างลงบนโถทั้งกางเกง  
(มือนิ่มจริงๆอย่างเจ้าภัทรว่าแหะ เล็กกว่าที่คิด มิน่าเจ้าภัทรถึง...หึ่ย.ย.ย .. เราคิดอะไรเนี่ย ทำไมต้องโมโหเจ้าภัทรด้วยนะ) หัวใจภูเต้นแรง เมื่อย้อนนึกถึงเสียงสนทนาในห้องไปท์ เมื่อสักครู่ (ทำไมนะ ทำไมเราต้องเรียกนายเป๋อนี่มาหา ไม่ปล่อยไว้กับเจ้าภัทรนะ) ความคิดหลากหลายตีกันในหัวของภู
ไปท์ : "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณภู ให้ผมเข้าไปไหม"
ภู : "ไม่ต้องผมเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมเรียกให้เข้ามาเอง" ภูตอบสวนกลับไป
ไปท์ : "งั้นถ้าเสร็จแล้ว ..ว.ว ผะ ผม ผม "
ภู : "เอ้า !! จะรู้เรื่องไหมวันนี้ พูดมา ! "
ไปท์ : " ผมขอนอนที่นี่สักคืนได้ไหมครับ โซฟาก็ได้ พื้นก็ได้นะครับ  คือ.อ..คือว่า.."
ภู : "ได้"  (เอ่อะ ตอบไปง่ายๆงี้เลย อะไรของเราเนี่ย)
ไปท์ : "ขอบคุณครับ คุณภู" ไปท์ส่งเสียงผ่านประตูไปอย่างแผ่วเบา
ก่อนพาภูกลับขึ้นที่นอน และตนไปพักกายบนโซฟา ด้านข้างของห้อง
 
     ความหม่นหมองข้องใจของภูหายไป หลังจากได้ยินไปท์ ขอหลบภัยด้วยสักคืน กลายเป็นความรู้สึกสบายใจเข้ามาแทนที่ และสงบความคิดลงอย่างน่าประหลาด กลิ่นที่ตนคุ้นเคยมาตลอดหนึ่งเดือน แต่ไม่เคยสังเกตุใส่ใจ กลับเด่นชัดขึ้นในคืนนี้ กลิ่นที่แปลกแยกออกมา จากกลิ่นห้องปกติ คือกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของไปท์ สัมผัสนุ่มมือที่ติดอยู่ในความรู้สึกเมื่อสักครู่ แล่นผ่านไปมาในความคิด เผยให้เห็นอมยิ้มเล็กๆ ของภูก่อนผลอยหลับไป
 
...............
*อัพอีกครั้ง วันหยุดหน้าเน่อ ถ้าว่างก่อนจะมาเพ้อเจ้อใหม่*
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตอนนี้แล้วเน่อ รับรองความวุ่นวาย และภาพต่างๆจะชัดเจนขึ้น
มาตามลุ้นกันต่อน๊า ว่ารักของใคร จะลงเอยอย่างไร .....