หมาป่ากับลูกสาวของราชินี

 หลังจากเสรีภาพครั้งแรกไม่เป็นอย่างที่คิด ผู้ที่คาดว่ามีความกลัวรุนเเรงหรือโฟเบียระดับต่ำ แกเริ่มออกอาการมากขึ้นๆ ตัวกระตุกเป็นพักๆ เธอลุกขึ้นไปล็อกประตูที่ล็อกอยู่แล้วอีกครั้ง!แต่ก็ไม่วางใจ        แม้อากาศเย็นจนหนาวแต่เหงื่อก็เกิดตามตัว มันคืออิสระครั้งแรก นี่คือความกลัวครั้งแรก โดดเดียวครั้งแรก เธอล้มตัวกับเตียง 'ฟีบี้'คือเพื่อนคนเดียวในตอนนี่ เธอคดตัวและหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก         
"พี่ฮะ พี่ฮะ"เด็กชายวัย8ขวบเรียก หญิงที่โตกว่าบนโซฟาแต่ใช่ว่าเขาเรียกคนบนโซฟาคนเดียวแต่ยังมีเด็กหญิงผมยาวอายุ7ขวบกับเด็กชายตัวน้อยอายุ3ปี ทั้งคนบนโซฟาเด็กหญิงและเด็กชาย2คนมีสิ่งที่เหมือนทั้งหมดคือ ผมดำ สื่อถึงกรรมพันธุ์เดียวกัน "เอ๋"หญิงที่โดนเรียกตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย"พี่ตื่นแล้ว"เด็กหญิงที่เด็กกว่ามากเรียกอย่างดีใจ เด็ก3ขวบก็ดีใจไม่แพ้กันเเละทำตามเด็ก7ขวบ   "พี่ช่า ตื่นแล้ว" เด็ก8ขวบเข้ากอดอย่างเเรง "พี่ต้องนั่งกินข้าวกับเกรซนะ" "ไม่ พี่ต้องนั่งกับเปอร์" "ไม่ แจสเปอร์นายไปนั่งกับมาตินเลยไป"เด็กที่อายุต่างกันปีเดียวถกเถียงเรี่องที่นั่งผู้ที่โตที่สุดในหมู่เด็กๆงงเล็กน้อย "เป็นพี่สาวที่เนื้อหอมจังนะไอช่า" เสียงที่ระบุเพศไม่ได้ดังขึ้นเเละทุกอย่างก็ดับลงนานมากที่ความมืดปกครุมเเละเมื่อเเสงสว่างกลับมา แจสเปอร์ เกรซ มาติน น้องๆของเธอศิโรราบกับพื้นจมกองสีแดงจากร่างกาย "ต่อไปคือเธอ ไอช่า "                                                        
ชีวิตนักเรียนเริ่มอีกครั้ง นักเรียนเอวานเจลีนทำกิจวัตรทุกอย่างตามเดิม เเต่ความฝันเมื่อคืนทำให้เธอรู้สึกว่า ถ้าเธอมีน้องทั้งสามดั่งฝันเธอคงจะดีมากๆเลย