หวงรักประกาศิตลับ

ครั้งแรกอีกเช่นกันที่คนอย่างเขาอยากสัมผัส จูบซับผู้หญิงที่เพิ่งผ่านจุดสูงสุดในอารมณ์มาด้วยกัน เทียบกับเขาแล้วเธอตัวเล็กไปถนัดตา ดูเปราะบางแตกหักง่ายไม่ต่างจากตุ๊กตากระเบื้องเคลือบราคาแพง

        “ต่อไปนี้ห้ามแต่งตัวโป๊ เที่ยวอ่อยผู้ชายหน้าไหนอีก เข้าใจไหม” ถามเสียงพร่าจัดหลังจากที่พลิกเธอขึ้นมานอนทับอยู่บนตัว

        “ค่ะ...” ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดพอฤทัยถึงได้ตอบรับอย่างว่าง่ายจนเรียกรอยยิ้มพรายจากจอมเสเพลได้เป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวว่ากำลังรับปากออกไปอย่างส่งเดช จึงผงกศีรษะขึ้นจ้องมองดวงตาสีเขียวหม่นที่ปรือตามองเธออย่างง่วงงุน ทั้งยังมีสีหน้าอิ่มเอมเปรมปรีดิ์จนเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

        แน่นอนว่ารอยยิ้มหวานล้ำนั้นทำให้เขาต้องสอดมือเข้าใต้ท้ายทอยได้รูปแล้วดึงเธอลงมาจูบรับรางวัล จุมพิตอ่อนหวานเคล้าความอิ่มเอมใจ ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากยาเสพติดที่ต้องเผยอปากเปิดทางให้เขาได้เกี่ยวกระหวัดลิ้นไปตามอำเภอใจ เหมือนมีมดตัวเล็กๆ กำลังไต่ตอมให้ความรู้สึกเสียวซ่านระคนจั๊กจี้หยอกล้ออยู่ในที

        ...รางวัลแห่งความภูมิใจที่ทำให้ผู้ชายอย่างเขาหัวใจพองโตขึ้นอีกหลายเท่า

        ...รางวัลสำหรับรอยยิ้มแสนหวานและตอบสนองเขาในทุกความต้องการอย่างศิโรราบ

        ...รางวัลของความรื่นรมย์ที่จะได้ครอบครองเธอจากนี้ต่อไป

        เซเลสตร้าไม่ได้เข้าใจผิดหรือคิดไปฝ่ายเดียว เพราะเธอเพิ่งรับปากอย่างเต็มอกเต็มใจว่าจะไม่แต่งตัวเปิดเผยเนื้อตัวเช่นวันนี้ให้ใครได้เห็นอีก นอกเสียจากเขาเพียงผู้เดียว

        พอฤทัยแนบหูเข้ากับแผงอกกว้างหลังจากเป็นอิสระจากจุมพิตหวานล้ำ แม้สมองจะกำลังคิดหาวิธีถอยห่างจากผู้ชายคนนี้ แต่ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังขึ้นลงอย่างเพลินมือ อ้อมกอดแข็งแรงที่โอบรัดไว้ช่างน่าหลงใหลไม่ต่างจากเสียงเต้นของหัวใจหนุ่มที่เธอได้ยินอยู่นี้

        “พรุ่งนี้ย้ายมาอยู่กับฉันนะ ฉันชักติดใจเธอแล้วล่ะนางฟ้า” ครั้งแรกที่เขานึกอยากจะมีนางบำเรอส่วนตัว ตอบตัวเองได้อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดว่าหลงใหลจนหน้ามืดตาลาย รับรองว่าถ้าเธอยังตอบสนองเขาได้น่ารักน่าชังเช่นนี้ เธอจะมีความเป็นอยู่ที่สุขสบายกว่าคนอีกค่อนโลก

        คำสั่งด้วยน้ำเสียงง่วงงุนนั้นทำให้พอฤทัยสะท้อนใจกับตัวเองยิ่งนัก มีหรือที่เธอจะไม่รู้ในจุดประสงค์นั้น แม้ไม่อาจจะทำตามแต่ก็อดไม่ได้ เพราะอยากรู้เหลือเกินว่าถ้าเธอทำตัวเป็นเหมือนนางบำเรอของเขาแล้ว จะมีความสุขเช่นนี้ไปได้นานสักแค่ไหน

        “คุณจะให้ฉัน เอ่อ... คุณยังต้องการฉันนานสักแค่ไหนคะ” พอฤทัยถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

        “จนกว่าจะเบื่อ” จอมเสเพลอย่างเขาพูดทุกอย่างตรงไปตรงมาเสมอและรู้สึกได้ว่าร่างนุ่มนิ่มที่นอนทับอยู่นี้ เกร็งตัวต่อต้านขึ้นในทันที “ถึงจะเป็นผู้หญิงของเซเลสตร้าแค่คืนเดียวถ้าทำให้ฉันติดใจได้แบบเธอล่ะก็ รับรองว่าเธอจะสบายจนหลายคนต้องอิจฉา”

        คำพูดร้ายกาจที่ได้ยินไม่ได้ทำให้พอฤทัยมีน้ำตาสักหยด เพราะตอนนี้น้ำตาเหล่านั้นกำลังไหลรินไม่ขาดสายอยู่ภายในใจต่างหาก ครั้งแรกที่ได้รู้ซึ้งกับคำว่าน้ำตาตกใน มันเจ็บช้ำ รวดร้าวหัวใจจนเกินกว่าสัมผัสจากฝ่ามือหนาบนแผ่นหลังจะเยียวยา

        “ฉันยังติดใจเธออยู่มาก ตอนนี้มีเวลาให้พักก็ควรจะงีบสักหน่อยนะคนสวย” เซเลสตร้าบอกพร้อมดันร่างเปลือยเปล่าลงบนที่นอน พลิกตัวเธอให้นอนตะแคงแล้วขยับตัวเข้าไปกอดซ้อนแผ่นหลังบาง มั่นใจเหลือเกินว่าราตรีนี้ยังต้องการเธออีกนับครั้งไม่ถ้วน

        แม้ร่างกายจะเรียกร้อง โหยหาการพักผ่อนอย่างคนที่สวมกอดอยู่ด้านหลังแต่จิตใจที่บอบช้ำจากคำพูดของเขาผสมรวมกับความรู้สึกย่ำแย่จากการประพฤติตัวนอกกรอบประเพณีอันดีงาม ที่ถูกพร่ำสอนมาตั้งแต่เด็กยังทำให้พอฤทัยตาค้าง ไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะเหตุใดถึงได้แอบรัก แอบหวังกับผู้ชายคนนี้อยู่เพียงฝ่ายเดียว

        สี่ปีของการเป็นนักศึกษาทุนมูลนิธิเด มาร์คอส สี่ปีที่คอยติดตามข่าวคราวของเขาจากนิตยสารทุกฉบับที่เขาได้ลงหน้าปกจนพราวพุธ ผู้เป็นน้องสาวก็ได้แต่ปั้นหน้าหน่ายใจ เมื่อบังเอิญไปเห็นนิตยสารมากกว่าสี่ฉบับที่เธอเก็บไว้ในลิ้นชักเป็นอย่างดี

        แม้ว่าอ้อมกอดอบอุ่นนี้จะทำให้หัวใจเธอเปี่ยมสุขสักแค่ไหนแต่คงไม่กล้าเอาศักดิ์ศรีของตัวเอง มาวางใต้ฝ่าเท้าให้เขาเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดี ถึงจะต้องจากไปในนาทีนี้ก็ขอจดจำแต่สัมผัสเสน่หาตราตรึงเอาไว้ในใจ

        พอฤทัยจับท่อนแขนแข็งแรงที่พาดอยู่บนเอวขึ้นแล้วค่อยๆ ขยับตัวถอยห่างจากเขา แม้จะต้องกัดฟันข่มความเจ็บร้าวที่เกิดขึ้นกลางกายแต่เธอก็ไม่เหลือเวลาให้กับความอ่อนแอ เพราะรู้ดีว่าหากเขารู้สึกตัวขึ้นมาแล้วเธอจะไม่อาจหลีกหนีไปจากอ้อมกอดเขาได้เลย ซ้ำร้ายเธอจะมีความสุขเคล้าความขมขื่นใจที่ต้องอยู่กับเขาในฐานะที่ไม่ต่างจากของเล่นชิ้นหนึ่งซึ่งรอวันเขาเบื่อและเขี่ยทิ้งอย่างไม่แยแส