The Invisible : The Girls
เขียนโดย 
โรแลนด์
วันที่ 6 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 6 มีนาคม พ.ศ. 2559 21.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) สมุดโน๊ตเล่มนั้น!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พวกมั๋นกล้าทรยศฉันได้ยังไง?" ประธานหญิงรูปร่างอวบอิ่มกล่าวด้วยความโมโหในสำเนียงเหน่อแบบคนกาญจนบุรี
"ได้ยินมาว่า มันจะเข้าร่วมกับองค์กรต๋งม่งเหมียวขื่อแล้วกลับมาโจมตีเราด้วยครับ!" ชายหนุ่มผู้เป็นเลขากล่าวกับประธานหญิง
"หา!! ในเมื๊อมั๋นเป็นแบ๊บนี๋... ฉันก็จะไม่ท๋นอี๋กต๋อไป๋!!!!" เธอโมโหสุดขีด!!!
ประธานหญิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และหยิบไข่ต้มเข้าปากหนึ่งลูกเพื่อเป็นการผ่อนคลายอารมณ์ตามสไตล์ของเธอ
"ฮัลโล๋๋... นี่ฉันเอ๋ง ประท๋านธ๋าร๋ากะไง๋ จำไม๊ได๊หรือ?" เธอกล่าวกับคนในสายโทรศัพท์ "ฉันต้องก๋ารให้แกท๋ำง๋านให้ฉัน
หน้อย... ง๋านนี๋ฉันให้เงิ๋นดี๋มากๆ... ง๋ายม๋ากๆ ฉันอยากให้แก๋ไปโขมยสมุดโน๊ตใน๋องค์ก๋รต๊งม๊งเหมียวขื๊อม๋า แล๋วน๋ำมั๋นม๋าให้ฉัน" เธอกล่าวจบแล้ววางสายโทรศัพท์ทันที
ณ องค์กรต๋งม่งเหมียวขื่อ
"คุณคิดว่าเค้าจะทำอย่างไรกับเรา" ท่านประธานกล่าวกับอุ๋งศรีอยู่ในห้อง
"ยังไม่ทราบแน่ชัดค่ะ..." อุ๋งศรีตอบเรียบๆ "แต่ที่แน่ๆ คนที่ฆ่าน้องสาวของท่านประธานเป็นคนจากองค์กรต๋งม่งเหมียวขื่อค่ะ! เราพบเบาะแสหลายอย่าง แต่ยังไม่ทราบตัวคนร้ายที่แน่ชัด และวันที่เราพบศพของน้องสาวของท่าน ก็เป็นวันเดียวกับที่เราปะทะกับองค์กรลัทธิเพนกวิ้น ก่อนที่เราจะพบกับสองสาวเฟิร์นกับนุชแค่แปปเดียวค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้น ก็ไปตามหามันให้เจอ ยิ่งเร็วยิ่งดี ฉันอยากจะเห็นหน้ามันด้วยตัวของฉันเอง!" ท่านประธานกล่าวเดือดๆ ก่อนจะหันไปเห็นว่าสะกำ เบียงเตย ยืนยิ้มรออยู่ที่ประตูหน้าห้องนานแล้ว ท่านประธานจึงบอกให้เธอเข้ามา
"ว่าไงสะกำ!" ท่านประธานกล่าว
"คืองี้ฮะ... ท่านประธานฮะ... วันนั้นผมเอาเลือดจากศพของน้องสาวท่านไปตรวจมาฮะ!" สะกำยิ้มด้วยรอยยิ้มแบบมีเลศนัยย์และมองไปที่ท่านประธาน
"ละ...แล้วยังไง?" ท่านประธานถาม
"ทายซิผมเจออะไรฮะ ติ๊กต่อกๆๆ" เขายังคงยิ้มแบบนั้นต่อไป "ผมเอาเลือดของเขามาตรวจ และพบว่ามีค่า ATP ที่สูงมากฮะ... ATP คืออะไรน่ะหรอ!!!มันคื๊อ... ยาสลบออกฤทธิ์ทันทีนั่นเองล่ะค้าบบ!!! เขาเคยใช้ยาตัวนี้กันที่โรงพบาบาลบ้า เพื่อจัดการพวกคนไข้ปัญหาเยอะ หายากมาก เลิกผลิตแล้วด้วยฮะ จะบอกให้"
"โอเค... น่าสนใจดี" อุ๋งศรีกล่าว
"มีอะไรอีกมั้ย" ท่านประธานถามสะกำ
"ไม่มีฮะ!" สะกำกล่าว
"ขอบคุณมากสะกำ..." ท่านประธานกล่าวเรียบๆ สะกำยิ้มรับและยังคงยืนอยู่ที่เดิม
อุ๋งศรีกระแอมหนึ่งทีเพื่อให้สะกำรู้ว่าเธอควรออกไปได้แล้ว
"ขอบคุณมากสะกำ!!" ท่านประธานเริ่มโมโห "ไปทำงานได้แล้ว และเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อน อย่าเพิ่งแถลงข่าวเรื่องนี้ออกไป"
ณ ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่งในเมือง
"บุญเสริม!" เสียงหนึ่งเรียกท่านประธานบุญเสริม เป็นเสียงของหญิงสาวรูปร่างอวบอั๋นที่กำลังยิ้มให้ท่านประธานจากหน้าประตู
"ธารากะ.. เชิญนั่งก่อนสิ" ท่านประธานกล่าวอย่างสุภาพกับประธานหญิงแห่งลัทธิเพนกวิ้น
"เรียกฉันม๋าห๋าแบ๋บนี้ โอ๋กาสพิเศษอะไรหรือเปล่าจ้ะ" ประธานหญิงกล่าว
"เข้าเรื่องเลยล่ะกัน... เรื่องแรก... คุณก็รู้ใช่มั้ยว่าลูกชายของคุณกับผมเรากำลังจะกลับมาคบกัน แต่ที่งานเลี้ยงวันที่มีคนลอบวางระเบิดผม เขาหายตัวไปเลย... คุณพอจะทราบมั้ยว่าเขาหายไปไหน?" ประธานหนุ่มเปิดประเด็นทันที
"ลูกชายฉันน่ะหรือ อ๋ออ เขากลัวม๋ากๆเลยแหละเธอ เขาเลยหนีไปก๊อนนนน" ประธานหญิงกล่าว
"หรอ?"
"อืม"
"จริงง่ะ?"
"จริงดิ่"
"แน่นะ?"
"แน่ดิ่"
"ไม่ยั่วนะ?"
"ไม่ยั่วดิ่"
"คนอวดดี..."
"จะอวดดี..."
"งั้นพี่ไป!"
"จะไปแห่งใดหรือนี่"
"ก็อยากมาไล่เขาดี..."
"ขืนไปดูสิแล้วไม่ต้องมา!"
"ผมว่าพวกเราหลุดแล้วล่ะ... ส่วนเรื่องที่สอง น้องสาวของผมถูกฆ่า... ผมเกรงว่าจะเป็นคนขององค์กรคุณที่เป็นคนฆ่า" ประธานหนุ่มกล่าวต่อ
"คนของฉันหรอ... เอ้ออออ ฉันนี่ใสใสน่ะคุณ ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยจริงๆ ว้า แย่จังเลยเนอะ!" ประธานหญิงกล่าว
"อ๊ออ!!! อย่างนั้นน่ะหร๊อ!!!"
"เอ๊ออ อย่างนั้นน่ะซิ๊!!!"
ณ องค์กรต๋งม่งเหมียวขื่อ
"วันนี้... ท่านประธานไม่อยู่หรอจ้ะ..." บังไอ๊ถามพรที่ยืนอ่านเอกสารอยู่ที่ห้องทำงาน
"อืมใช่... จ้ะ" พรกล่าวพลางหน้่าแดงด้วยความเขิล
"อย่างนั้น... พรของผมก็คงจะเหงาล่ะสิ..." เขาเริ่มเอามือข้างหนึ่งทำปูไต่บนแขนของพร
"บ้าาา... ไอ๊อ่ะ ทำไรก็มิรู้ >//////////<" พลอยเขิลแรง
"เขิลหรอ อิอิ ^_^" บังไอ๊เกาหัว
"เอ๊ะ! นั่นใคร?" พรถามบังไอ๊หลังจากเห็นผู้ชายสองคนจากไกล กำลังปีนเข้ามาในองค์กร
"ไหนใคร?" บังไอ๊ถามกลับ
"โน่นไง! แฝงตัวร่มเงาไม้ใหญ่"
"ใช่ใคร นกเขาคู่ไง..."
"เสียงใคร?"
"ไหนกัน?"
"เสียงนั่น!?"
"อ๋อ นกมันพรอดพรำรำพันฝากชีวันรักกันไงเล่า"
"ใยรู้"
"ดูเอา... พี่เห็นมันเฝ้าหยอกเย้าต่อกัน"
ด้วยพลังอนุภาคแห่งความรักทำให้พลอยไม่ทันสังเกตุว่าชายสองคนที่ปีนเข้ามาในองค์กรนั้น เป็นใครและกำลังจะทำสิ่งใด ชายสองคนเดินย่องเบาไปที่ห้องของท่านประธานบุญเสริม แน่นอนว่าเป้าหมายเดียวของพวกเขาคือสมุดโน๊ตแห่งความลับ เขาย่องที่บันไดไปนำไปสู่ชั้นที่สองของอาคาร จากนั้นเขาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องท่านประธาน ชายคนแรกจะคอยดูลาดเลา ส่วนอีกคนหนึ่งพยายามใช้กุญแจผีไขประตูห้ิองของท่านประธาน ทันใดนั้น!
"เห้ย! ทำไรอ้ะ!!!" เด็กชายตัวน้อยตะโกนร้องออกมาเสียงดัง
"เห้ย มันเห็นเราแล้ว รีบไปเถอะ" ชายที่คอยดูลาดเลากล่าว
ชายคนที่พยายามใช้กุญแจผีนั้นจึงเปลี่ยนไปทุบกระจกห้องท่านประธานแตกกระจาย จากนั้นจึงเข้าไปหยิบสมุดโน๊ตบนโต๊ะของท่านประธานแล้วหนีไป
"ยอมไม่ได้!!!" เด็กชายตัวน้อยวิ่งพุ่งตัวตรงไปที่ชายคนที่สองจากนั้นจึงใช้เล็บของเขาข่วนไปที่ใบหน้าของชายคนที่สอง เด็กชายส่งเสียงขู่ 'ฟ่อออ' ออกมาด้วยความโกรธจัด แต่แล้วชายทั้งสองคนก็พยายามหนีไปอย่างทุลักทุเล
"แม่!!!!!!!!!!!!!!!!! แม่!!!!!!!!! " เด็กชายตะโกนเรียกแม่ของเขา
"ชิมจัง!!!" อุ๋งศรีรีบวิ่งมาและเห็นลูกชายของเธอกำลังยืนอยู่หน้าห้องท่านประธานที่มีกระจกแตกกระจัดกระจายอยู่ ด้วยสีหน้าโกรธเกรี๊ยว
"แม่!!! คือ..."
"แม่บอกแล้วใช่มั้ยไม่ให้่มาวิ่งเล่นแถวนี้ กระจกแตกหมดเลย!!"
"ไม่ใช่แม่ คือว่า..." ชิมจังพยายามจะอธิบาย
"ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ!! แม่บอกแล้วว่าอย่ามาวิ่งเล่นแถวนี้"
"แม่ฟังหนูเด๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เด็กชายตะโกนออกมาอย่างดัง "มีผู้ชายสองคนมาทุบกระจกแล้วเอาสมุดโน๊ตในห้ิองท่านประธานไป"
"จริงหรอ... แม่คิดไว้อยู่แล้วว ว่าลูกแม่ไม่มีทางทำเรื่องแย่ๆได้ ลูกแม้่เป็นเด็กดี๊ ^^" อุ๋งศรีเปลี่ยนโหมดทันที
"หรา" ชิมจังกล่าว
ค่ำวันหนึ่ง ท่านประธานต้องตื่นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง เขารับโทรศัพท์จากอุ๋งศรีแล้วจึงได้รู้ว่าสมุดโน๊ตถูกโขมยไปอีกเช่นเคย
"เอาสมุดโน๊ตกลับมา... ไม่งั้น... ผมคงจะต้องประกาศทำสงคราม..." ท่านประกล่าวอุ๋งศรีในสายโทรศัพท์!
โปรดติดตามตอนต่อไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
