The Invisible : The Girls

     ครึ่ก! เฟิร์นตื่นขึ้นและเห็นนุชกำลังนั่งมองข้างทางอย่างไร้จุดหมาย ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่บนรถตุ๊กๆที่มีประสิทธิ์เป็นผู้ขับขี่ให้
     "ฉันจะไปจอดที่ข้างหลังตึกแคบๆข้างหน้านั่น จากนั้นพวกเธอก็ลงไปทำภารกิจได้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นล่ะก็ วอเรียกฉันทันทีเลยนะฉันจะรอพวกเธออยู่ตรงนั้น..." ประสิทธิ์กล่าวกับสองสาว "อ้อ! เกือบลืมแน่ะ! พวกเธอต้องเอานี่ไปด้วย นี่เป็นข้อมูลสำคัญของเป้าหมายที่เรากำลังตามหานะ..." ประสิทธิ์ยื่นกระดาษที่พับอยู่ใบหนึ่งให้กับเฟิร์น

     สองสาวไม่มัวรอช้า จึงรีบเดินลัดเข้าไปที่ตลาดนัดจตุจักรทางด้านหลัง จากนั้นนุชก็เริ่มหิว จึงพาแวะทานก่วยเตี๋ยวที่มีคนนั่งแน่นร้าน อากาศที่ร้อนเช่นนี้ ทำให้สองสาวหิวน้ำขึ้นมา จึงไปเดินหาร้านขายน้ำปั่นผลไม้ นุชสั่งกล้วยปั่น ส่วนเฟิร์นสั่งแตงโมปั่น ทั้งสองสาวมานั่งพักกันที่ม้าหินแห่งหนึ่ง ขณะนี้ในมือของนุชและเฟิร์นมีไอติมคูลิโกะรสช็อกโกแล็ตมินต์อยู่คนละแท่ง ทั้งคู่บรรจงเลียด้วยเสียง 'ส๊วบ!' อย่างเมามันส์ ฝรั่งผมทองหุ่นเป๊ะกล้ามแน่นเดินผ่านเฟิร์นและกระพริบตาปิ๊งใส่เฟิร์น เขาเดินเข้ามาใกล้ๆเฟิร์น ยื่นหน้ามาใกล้ๆเฟิร์น เฟิร์นบิดไปมาด้วยความเขิลอย่างเต็มที่ จากนั้นเขาจึงบรรจงกัดไอติมของเฟิร์นหายไปครึ่งแท่ง แล้วเดินหายไปอย่างเงียบ เฟิร์นมองตามเขาเดินไปจนลับสายตา

     "อิ่มยัง?..." นุชถามเฟิร์น
     "ไอติมหรอ... อะ..อิ่มแล้วแก!" เฟิร์นตอบนุชแต่สายตายังคงมองไปทางที่ฝรั่งคนนั้นเดินผ่านไป
     "ไม่ใช่ ฝรั่งอ่ะ อิ่มยัง?!" นุชถามอีกครั้ง
     "อิ่มแล้ว... เอ้ย! แกจะบ้าหรอ!!!" เฟิร์นรีบแก้ตัว นุชจึงหัวเราะเบาๆตามสไตไควเอทเกิร์ล
     "งั้นเรามาเริ่มทำภารกิจกันเถอะ นี่ก็เลยเวลามา.... ครึ่งวันแล้ว..." นุชกล่าว
     "จิงด้วย! นี่เรามัวแต่ทำอะไรกันอยู่น้าา แย่จริงๆเล๊ยยย" เฟิร์นกล่าวด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
     "งั้นเอากระดาษที่ประสิทธิ์ให้ขึ้นมาดูซิ..." นุชกล่าว

     เฟิร์นหยิบกระดาษที่ประสิทธิ์ให้ไว้ขึ้นมากางออก...

     "เบบี้แมนอย่างนั้นหรอ?!" นุชเริ่มตั้งข้อสงสัย
     "ท่านประธานปัญยาอ่อนมากอ่ะ ดูดิ่ เขียนไรเยอะแยะในจดหมายเนี่ย ฮ่าๆๆ" เฟิร์นกำลังสนใจรายละเอียดอื่นๆในจดหมาย
     "อย่าเพิ่ง ยังไม่ใช่เวลา... ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องไปตามหาโซนที่เขาขายกางเกงยีนกัน" นุชกล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินต่อทันที
     "อ้าว! รอฉันด้วยสิ!" เฟิร์นกล่าวและรีบตามนุชไป

     สองสาวเดินมาในโซนที่มีผู้ขายกางเกงยีนเปิดร้านติดกันเพื่อสร้างความงุนงงให้ผู้ที่มาซื้อหรือจะหลอกผู้ที่มาซื้อดมกลิ่นกางเกงยีนจนเมาแล้วลากไปยิ้มหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ แต่ที่รู้ๆคือพวกเธอนั้นจะต้องหาร้านที่ชื่อว่า โอ้ยืนโอเย้ ให้พบก่อนมืด...

     "ดูนั่น!" เฟิร์นชี้ไปทางซ้ายมือของตน และพบกับป้ายใหญ่ๆว่า 'โอ้ยีน!โอแย่!'
     "ไม่ใช่แก! มันต้องเขียนว่า โอ้เย้ สิ..." นุชกล่าวและเดินต่อ

     ทั้งสองสาวเดินทางมาสักพักก็เริ่มเจอกับร้านที่มีชื่อคล้ายกันเช่น โอ้ยีน!โอ้โห!, โอ้ยีน!โอ้ตายแล้ว!, โอ้ยีน!โอ้ริโอ้!, โอ้ยีน,โอ้ะโอ้ยย! และยังพบร้านแบบนี้อีกหลายๆ'โอ้'เป็นทางยาว

     "ฉันว่าวันนี้เราไม่เจอแน่เลย..." นุชเริ่มท้อแท้
     "ดูนั่นสิ!" เฟิร์นชี้นิ้วไปทางขวามือ
     "เจอแล้วหรอ!!!" นุชเริ่มดีใจ
     "ไม่ใช่! ฝรั่ง หล่อมากแก คนนี้ใช่มากเลย ยูโน๊วๆๆ อร๊ายย!!! >///<" เฟิร์นกล่าวและดีดดิ้น
     "เฮ้ออ" นุชเหนื่อยใจ
     "ดูนั่น!" เฟิร์นยังคงกล่าวต่อ
     "ไม่ดูแล่ว! ฝรั่งอะไรของแกอีก ไร้สาระน่า!" นุชเริ่มรำคาญ
     "ไม่ใช่ นั่นไง ร้าน 'โอ้ยีน!โอ้เย้!' ที่เรากำลังตามหาอยู่ไง!!" เฟิร์นชี้ไปทางขวาอีกทีหนึ่ง
     "เห้ยย อิฝรั่งของแกมันบังอยู่แน่ๆเลยตะกี้!" นุชกล่าวแล้วรีบเดินตรงไปที่ร้าน

     สองสาวเดินตรงมาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน... นุชมองเข้าไปด้านในร้านและเห็นบรรยากาศที่อัดแน่นไปด้วยกองผ้าและกางเกงยีนนับพันตัวในร้าน กางเกงยีนในร้านกองรวมกันขึ้นมาเป็นภูเขาไฟหลายต่อหลายลูกติดกันและวางอย่างเละเทะระเกะระกะราวกับภูเขาไฟลูกนี้ได้ปะทุระเบิดมาแล้วนับร้อยๆครั้ง

     "สวัสดีค่ะ!" เฟิร์นพยายามเรียกและมองหาคนในร้าน
     "ดูก่อนด๋ายนะคร๊าบบบ!!!" เสียงปริศนาดังออกมาจากในร้าน แต่ทั้งสองสาวก็ยังไม่สามารถมองหาที่มาของเสียงนั้นได้
     "สวัสดีค่ะ! มีใครอยู่ไหมคะ?!" นุชลองเรียกอีกครั้ง
     "ดูก่อนด๋ายนะคร๊าบบบ!!! มือหนึ่งมือสองมีหมดเลยคร๊าบเพ่! ราคากันเองคร๊าบผม!" เสียงนั้นพูดเยอะขึ้น แต่ก็ไม่ปรากฏเจ้าของเสียง

     นุชและเฟิร์นจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน เดินผ่านกองผ้านับพัน เดินผ่านกลิ่นอันไม่พึประสงค์จากกางเกงยีนที่ไม่รู้ว่ามาใหม่หรือของเก่า จากนั้นสองสาวก็ได้ไปสะดุดตาเข้ากับซีอุยหนุ่มคนหนึ่ง เขายืนเกาะโต๊ะหลับตาอยู่ในร้าน ท่าทางเขาดูกึ่งนิ่งกึ่งเซ เหมือนคนที่กินเหล้าเมาและกำลังจะหลับลง ณ จุดนั้นเลย แต่เขาไม่ได้เมา

     "เอ่อคือ..." นุชกล่าวไม่ออกเมื่อเห็นสภาพคนที่องค์กรเรียกเขาว่าเบบี้แมน เพราะนุชคิดว่า นี่ควรจะเป็นซีอุยแมนมากกว่า
     "หาไซต์ไหน ตัวไหน แบบไหน บอกด๋ายนะคร๊าบบบ" เขาหันมาทางนุชด้วยท่าทางโยกเยกโซเซและยังคงหลับตาอยู่
     "เขาไม่ได้นอนมากี่วันแล้วว่ะแก?" เฟิร์นกระซิบเบาๆที่หูนุช
     "งั้นเอางี้นะ... เดี๋ยวฉันจะคุยถ่วงเวลามันไว้ แล้วแกเดินไปหากระเป๋านะ จากนั้นพอได้บันทึกมา เราก็เผ่น โอเค๊!" นุชกระซิบเบาๆที่หูเฟิร์น
     "ตามนั้น..." เฟิร์นเห็นด้วย

     จากนั้นนุชจึงคุยถ่วงเวลาไว้โดยการคุยเรื่องไซต์กางเกงที่ไม่พอดี ส่วนเฟิร์นก็รีบเดินไปที่ด้านหลังร้าน เธอพบเข้ากับกระเป๋ามากมาย เฟิร์นจำได้ว่ามันจะต้องเป็นกระเป๋าสีเขียวแบบทหาร เธอจึงตามหาใบนั้นเพียงใบเดียว เธอใช้เวลาอยู่สักครูจึงเหลือบไปเห็นกระเป๋าใบหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นที่สูงมากๆ มีสีเขียวแบบทหารเป๊ะๆ เธอจึงพยายามกระโดดหยิบกระเป๋าใบนั้นแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอจึงหยิบไม้กวาดใกล้ๆมาเขี่ย และแล้วมันก็หล่นลงมา เธอรีบหาสมุดบันทึกในกระเป๋าใบนั้นทันที แต่ทันใดนั้น...

     "เห้ย! ทำไร?" ชายหนุ่มตัวอ้วนท้วมเดินออกมาจากหลังร้าน เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหลมๆแหบๆ
     "เอ่อ... คือฉันกำลัง..." เฟิร์นคิดคำพูดไม่ออก
     "กำลังตามหานี่อยู่ใช่มั้ย!" เขาหยิบสมุดบันทึกเล่มที่เฟิร์นกำลังตามหาขึ้นมา
     "เห้ย! นั่น..." เฟิร์นตกใจ
     "หึหึ! พวกฉันน่ะ! รู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะต้องมาถึง อ้อลืมแนะนำตัว ฉันชื่อไอซ์ บางคนเรียกฉันสั้นๆว่าบัง" ชายอ้วนกล่าว
     "ย...ยินดีที่ได้รู้จัก" เฟิร์นกล่าว "ได้โปรด... ส่งสมุดเล่มนั้นมาให้ฉันเถอะนะ... แมวฉันกำลังป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย.. มันต้องการเงินไปรักษา... ถ้างานนี้ไม่สำเร็จ... ชีวิตของมันจะต้องพบกับจุดจบอย่างน่าอนาจใจ... คิดๆแล้ว... ฉันก็จะร้องไห้!!!" เฟิร์นเริ่มเล่นละครต่อหน้าบังไอซ์
     "จริงหรอ...?" บังไอซ์เริ่มน้ำตาคลอ "ถ้าฉัน... ไม่เอาสมุดเล่มนี้ไปเก็บไว้... ฉันก็จะแย่เหมือนกัน องค์กรสั่งให้ฉันรักษามันเท่าชีวิต ไม่งั้นฉันก็จะต้องตาย..."
     "เอางี้สิ ถ้านายลำบากก็มาอยู่ที่องค์กรฉันสิ! ท่านประธานจะให้ที่ซุกหัวนอนพวกนายอย่างดี!" เฟิร์นกล่าว
     "แต่... ถ้าทำอย่างนั้นมันก็จะเป็นการหักหลังองค์กรฉันน่ะสิ" บังไอซ์กล่าว
     "แล้วยังไง นายมาอยู่ที่นี่นายปลอดภัยแน่นอน ไม่ต้องห่วง" เฟิร์นให้กำลังใจบังไอซ์
     "ถ้างั้น... ฉันขอไปเก็บของก่อนนะ" บังไอซ์ยื่นสมุดให้เฟิร์นและกลับไปเก็บของที่ด้านหลังร้าน
     "ได้มาแล้ว!" เฟิร์นกล่าวเบาๆ

     เฟิร์นเดินกลับมาที่หน้าร้านและพบนุชกำลังยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่ แต่ไม่เห็นเบบี้แมนแล้ว
     "อ่าว แล้วเบบี้แมนไปไหนแล้วล่ะ?" เฟิร์นถาม
     "นู่น!" นุชบอกแล้วมองไปที่พื้น เบบี้แมนกำลังนอนสลบอยู่อย่างเงียบเชียบ
     "เขาเป็นอะไร...?" เฟิร์นถามด้วยความตกใจ
     "เขายืนหลับตาอยู่เฉยๆนี่แหละ แล้วก็คว่ำลงไปนอนกับพื้นเลย สงสัยง่วงจัด..." นุชกล่าว

     จากนั้นทั้งสองสาวและบังไอซ์ก็เริ่มเดินทางฝ่าผู้คนมากมายในตลาดนัดจตุจักร สายตาของสองสาวจ้องมองไปที่เบบี้แมนที่บังไอซ์เอาเขาขี่หลังอยู่ขณะที่เขากำลังหลับ

     "เขาชื่อโอ๊ท... เราเป็นพี่น้องกันน่ะ" บังไอซ์เริ่มกล่าวขณะเดินทาง "ตอนแรกน่ะ... ฉันได้มาทำงานเป็น รปภ. อยู่ที่องค์กรนั้น อ่อลืมบอก องค์กรนั้นชื่อองค์กรลัทธิเพนกวิ้น หลังจากที่ประธานจากที่นั่นเริ่มประกาศทำสงครามกับองค์กรพวกเธอ คนขององค์กรนี้ก็เริ่มหายหน้าหายตา ฉันก็เลยได้เลื่อนขั้นมาเป็นสายลับให้กับองค์กรนี้ ส่วนเจ้าโอ๊ทนี่ ก็ตามติดมาด้วย... เขาไม่ค่อยจะปกติสักเท่าไหร่หรอก เขาเหมือนคนเมานะ แต่เขาไม่ได้เมา เขาเป็น... อะไรสักอย่างที่ทางการแพทย์ก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุได้ แต่อาการของเขามันจะทำให้เขามึนๆ พูดจาเลอะๆเลือนๆ ดังนั้นอย่าไปถือสาเขาเลยนะ..." บังไอซ์กล่าว
     "อ๋อ... แล้วนายรู้รึเปล่าว่าทำไมองค์กรของฉันกับองค์กรของนายถึงต้องทำสงครามกันด้วยล่ะ?" นุชถาม
     "เรื่องนี้... ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้อะไรสักเท่าไหร่หรอกนะ... ฉันรู้ว่ามาแค่... ประธานขององค์กรเธอน่ะ เคยคบหากันกับลูกชายของประธานขององค์ฉัน แล้วพอทั้งคู่เลิกกันไป ก็เริ่มประกาศทำสงครามนี่แหละ" บังไอซ์กล่าว
     "อ๋อ... มีลับลมคมในซะด้วยย" เฟิร์นสงสัย
     "ดูก่อนได้...คร่อก!" โอ๊ทละเมอออกมา

     ทั้งสี่คนเดินทางกลับไปที่รถตุ๊กๆของประสิทธิ์ เฟิร์นเล่าให้ประสิทธิ์ฟังถึงเรื่องสาเหตุที่พาบังไอซ์และโอ๊ทกลับมาด้วย ประสิทธิ์ไม่มั่นใจนักว่าท่านประธานจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้ แต่แล้วทั้งห้าคนก็เริ่มเดินทางกลับไปที่องค์กร

     ระหว่างทางเฟิร์นก็เล่าให้บังไอซ์ฟังถึงเรื่องสาเหตุที่เธอได้มาเป็นสายลับจำเป็นให้กับองค์กรนี้ ส่วนบังไอซ์ก็เล่าให้ฟังถึงความภาคภูมิใจที่เขาเคยได้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ที่องค์กรลัทธิเพนกวิ้นที่ตนเคยทำงานอยู่ และแล้วไม่นานนักรถตุ๊กๆคันงามก็มาจอดอยู่ที่หน้่ากำแพงรั้วสูงๆขององค์กรที่เฟิร์นและนุชต้องมาทำงานให้

     "ยินดีต้อนรับสู่องค์กรต๋งม่งเหมียวขื่อ โอ้ละลือ โอ้ละลือ โอ้ละเหมียวเหมียวอ้าแหว่คือ อ๊ากาลาเหมียวขื่อ!" พรเดินออกมาต้อนรับทั้งห้าคน
     "เออใช่! ตั้งแต่มาอยู่ที่องค์กรนี้ฉันยังไม่เคยได้ยินชื่อองค์กรเลย อยากเห็นหน้าคนตั้งจัง..." เฟิร์นฮืมฮำกับนุช
     "เอาล่ะ! แล้วนั่นพาใครมาด้วยล่ะนั่น?" พรถามสองสาวหลังจากเห็นผู้ชายอีกสองคนกำลังลงมาจากรถ
     "สวัสดีครับ!" บังไอซ์กล่าวกับพร ( ช็อตนี้ควรเปิดเพลง UNCHAINED MELODY ประกอบไปด้วย... )

     พรยืนอึ้งไปชั่วครู่... ชายหนุ่มตรงหน้านี้คือคนที่ฟ้าลิขิตมาให้กับเธอใช่หรือไม่! เขาช่างดูดี... เขาทำให้จิตใจของพรต้องหวั่นไหว! เธอสั่นไปทั้งตัวและหัวใจ!!!

     "หวัดดีค๊าบ!!!" โอ๊ทตื่นขึ้น เขาลงมาจากรถตุ๊กๆและกล่าวทักทายพรอีกคน
     "สะ... สวัสดีค่ะ... หนุ่มๆ!" พรกล่าวกับสองหนุ่ม ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังสับสน เธอควรจะเลือกใครดี ทั้งสองคนนี้ เป็นคนที่พรตามหามาตลอดชีวิต! "ทะ... ท่านประธาน... กำลังรออยู่ที่ด้านในค่ะ!" พรกล่าวอย่างสั่นๆ

     ดูเหมือนว่าการมาของทั้งสองพี่น้องนี้ จะไม่ใช่เรื่องธรรมดาเสียแล้ว เพราะพวกเขากำลังจะมาเปลี่ยนชีวิตพร....

โปรดติดตามตอนต่อไป...