ร้อยรักริษยา

 
 
          "เนื้อคู่ของเจ้า จะมาพร้อมกับอันตราย ภารกิจที่ยิ่งใหญ่สามารถช่วยเขาได้ ไม่นานๆ"
 
       "ไอหมอดูบ้า! กะจะมาหลอกเอาเงินชั้นงั้นหรอ! ไม่มีทางย่ะ"พรีม...สาวเจ้าเหวี่ยงวีนเมื่อออก
มาจากตำหนักของหมอดูชื่อดังรายหนึ่งที่ทำนายเกี่ยวกับความรักของเธอว่าเนื้อคู่นั้นจะมาพร้อมกับ
อันตราย มีหรอ!ที่คนฉลาดระดับเกียรตินิยมอันดับ 1จากคณะบัญชี จุฬา อย่างเธอจะหลงเชื่อ หึๆ
ไม่มีทาง!!
 
       "ฮือออออ"เสียงวิญญาณข้างถนนร้องระงมไปทั่ว ใช่! อ่านไม่ผิดหรอก วิญญาณเร่ร่อนข้าง
ถนนที่ไม่มีที่ไปเพราะยังมีห่วง เธอสามารถสัมผัสกับพวกเขาได้ แต่เธอไม่ทำ ได้แต่ทำตัวปกติให้
พวกวิญญาณเจ้ากรรมไม่ตามวุ่นวายกับชีวิตเธอ ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะว่าเธอต้องการมีชีวิตปกติแบบ
มนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีสัมผัสพิเศษอะไรยังไงล่ะ
 
                    กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง (โทรศัพท์ของเธอเข้า)
 
       "ฮัลโหลว่าไงยะ"เธอรับสายด้วยอารมณ์ขุ่นมัว "พี่พรีม อยู่ไหนแล้วเนี่ย!"ปลายสายตะเบ็ง
เสียงใส่เธอ "เออๆๆ ใกล้ถึงแล้วย่ะ นี่เดี๋ยวชั้นข้ามถนนไปก็เจอกันล่ะ แกอยู่ฝั่งตรงข้ามใช่มั้ย"พรีม
ถามพลางมองไปยังฟุตบาทอีกฝั่งถนนที่มีเด็กสาวอย่างฝ้าย...น้องรหัสในมหาลัยที่สนิทกับเธอมาก
ซึ่งฝ้ายเพิ่งเรียนจบเธอจึงอาสาหางานให้น้องได้ทำในบริษัทเดียวกันกับเธอ
 
       "ใช่! รีบมาเลยนะพี่พรีม นี่พี่บอกว่าเข้างาน 8 โมงครึ่งไม่ใช่หรอ นี่มัน 7 โมงกว่าๆแล้วนะ 
เดี๋ยวรถก็ติดอีก ให้ว่องให้ไวเลย"เธอบ่นยาว "เออๆ เทศน์ซะเป็นแม่ชั้นเลยนะไอฝ้าย เห้ย! เดี๋ยว
ก่อนนะ"พรีมบ่นก่อนจะมองผ่านชายคนหนึ่งที่เดินผ่านเธอไปสู่ท้องถนนอย่างไม่กลัวรถราที่วิ่งอยู่ทั้ง
ที่เดินไปไม่กี่สิบก้วก็มีสะพานลอยให้ข้ามแล้ว
 
       "คุณ! นี่คุณ! จะฆ่าตัวตายรึไงคะ ออกมา"เธอตะโกนเรียกชยหนุ่มที่เดินต่อไปอย่างเหม่อๆ
แล้วทำท่าทำทีเหมือนกับมองไม่เห็นและไม่ได้ยินเสียงเธอ "คุณณณณณณณ"เธอตะโกนยาวแล้ว
วิ่งออกไปหมายจะคว้าชายหนุ่ม แต่!!!!
 
                     ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน (รกยนต์วิ่งเฉียดเธอจนเธอล้มลง)
 
       "โอ๊ยยยย/พี่พรีมมมม"หญิงสาวโอดครวญด้วยความเจบปวดพร้อมกับร่างของสาวน้อยรุ่นน้อง
ที่วิ่งมาดูเธออย่างห่วงใย "หะ...หายไปไหนแล้วอ่ะ"พรีมเงยหน้าขึ้นหมายจะมองหาชายหนุ่มแต่
กลับไม่มีใครอยู่กลางถนนเลนใหญ่อกจากเธอและฝ้าย เป็นไปไม่ได้!! ที่ผู้ชายคนเดียวจะเดินช้าๆ
หลบรถได้หลายร้อยคัน ขนาดเธอเดินแค่ก้าวสองก้าวก็เกือบตายซะแล้ว อัศจรรย์!!!!
 
       "อยากตายมากรึไงไอ้น้อง!!!"คนขับรถยนต์เปิดกระจกออกมาตะโกนว่าพรีม "ขอโทษค่ะ/หนู
ขอโทษแทนพี่สาวหนูด้วยนะคะ"ฝ้ายกล่าวขอโทษพร้อมกับพยุงพรีมขึ้นไปบนฟุตบาทอีกครั้ง "เป็น
บ้าอะไรของพี่เนี่ย! คิดจะข้ามก็ข้ามงั้นหรอ!! อะ...เอ่อ....พี่พรีม...เลือด!!!!!"ฝ้ายตั้งท่าจะว่าก่อน
จะมองไปที่ศรีษะของพรีมที่มีเลือดออก
 
 
 
 
       "หมอเอกซ์เรย์ศรีษะดูแล้วนะครับ กระทบกระเทือนไม่มาก ไม่เป้นอันตรายแล้ว เดี๋ยวรับยาไป
ทาเล็กน้อยก็หายแล้วครับ"หมอชายวัย 30-40 กล่าวก่อนจะขอตัวออกไปดูแลคนไข้คนอื่นๆต่อ
 
       "เป็นไง! ซ่านัก! เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ"ฝ้ายซ้ำเติม "ไอนี่! ชั้นรุ่นพี่แกนะ!"พรีมหันไปมองหน้า
ฝ้ายพลางจับแผลอย่างเจ็บๆ "นี่พี่คิดยังไงถึงได้ผลุนผลันวิ่งไปกลางถนนแบบนั้นเนี่ย"ฝ้ายถามอย่าง
สงสัยเพราะเธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
 
       "ก็...ผู้ชายคนนั้นน่ะสิ เดินออกไปกลางถนนอย่างไม่กลัวตายเลยนะ พี่ก็เลยจะไปคว้าเอาไว้
คิดจะฆ่าตัวตายรึเปล่าก็ไม่รู้ หึ! ทำชั้นเกือบตาย อย่าให้เจอหน้านะไอปลาจวด!"ฝ้ายบ่นยาวพลานึก
ถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่นาทีนี้เอง
 
       "ดะ...เดี๋ยวนะพี่พรีม พี่บอกว่าพี่เห็นผู้ชาย แต่...ฝ้ายไม่เห็นมีใครเลยนะ"ฝ้ายมองหน้าเธอ
อย่างกลัวๆ "ก็ผู้ชายอ่ะ ผู้ชายทั้งคนแกจะไม่เห็นได้ไง ตาบอดป่ะเนี่ย!"พรีมหยุดนั่งที่เก้าอี้สำหรับ
รอรับยา "ไม่ได้ตาบอด ก็...ฝ้ายเห็นทุกอย่างเลย เห็นว่าพี่น่ะคุยโทรศัพท์กับฝ้ายอยู่ดีๆก็หยุดแล้ว
ก็ตะโกนอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆก็วิ่งออกไปให้รถชน นี่ถ้าฝ้ายไม่รู้จักพี่นะ ฝ้ายคงคิดว่าพี่มีปัญหาหนักถึงขั้น
จะฆ่าตัวตายเลยนะรู้ป่ะ"ฝ้ายสาธยายสิ่งที่เห็น
 
       "บ้าน่าาา"เธอพยายามจะเถียง "ไม่บ้า ไม่มีบ้า สัญญาตามที่เห็นเลย"สิ่งที่ฝ้ายพูดทำให้เธอรู้
ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้โกหก หึ! อีกครั้งแล้วสินะที่เธอต้องมีภัยเพราะพวกวิญญาณ อีกครั้งแล้ว แต่! ครั้ง
นี้แปลก ปกติวิญญาณตัวอื่นๆจะไม่สามารถทำให้เธอเห็นทั้งตัวได้ บางตนลอยได้ บางตนมีแต่ขา 
บางตนไม่มีหัว แต่ผีตนนี้แปลก เห็นได้ทั้งตัว แถมภาพยังคมชัดจนเหมือนกับคนจริงๆซะด้วย
 
       "แล้วนี่เข้างานสายบอสพี่ไม่ว่ารึไง"ฝ้ายที่เห็นพรีมนิ่งเงียบก็อ่ยถามทำให้สาวเจ้าต้องรีบมอง
ดูนาฬิกาข้อมือ "ตายล่ะ!!! 8.20 น. ที่นี่ไกลจากบริษัทด้วย ไปไม่ทันแน่เลย!"พรีมอุาทนอย่าง
ตกใจที่ตนเองลืมเวลาจึงรีบคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรบอกบอสของเธอเรื่องอุบัติเหตุ
 
 
 
       "บอสไม่รับเลย! ทำไงดีๆๆๆ"พรีมเริ่มรนเมื่อเธอรับยาเสร็จแต่บอสของเธอก็ยังไม่รับโทรศัพท์
"พี่ก็โทรบอกเลขาเค้าสิ"ฝ้ายแนะนำอย่างลอยหน้าลอยตา "ใช่! โทร.บอกเลขา ถุย!! ชั้นนี่แหละ
เลขาเค้า แกจะให้ชั้นโทรเค้าเครื่องตัวเองรึไงยะ"พรีมว่าก่อนจะกดโทรออกเรื่อยๆ
 
 
       "ขอทางหน่อยครับๆๆ"บุรุษพยาบาลร้องเรื่อยพลางเตียงก็เคลื่อนเข้าสู่โรงพยาบาล ชายหนุ่ม
ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้นมีใบหน้าอันคุ้นตาทำให้พรีมต้องหยุดมอง แต่ทว่าภาพช่างไม่น่ามองเอา
ซะเลย ใบหน้าที่ดูดีมีเลือดทะลักออกทางปากทางจมูก และมีแผลตามตัวคล้ายร่องรอยถูกบาด
พยาบาลนางหนึ่งบีบตัวเครื่องช่วยหายแล้ววิ่งตามเตียงนั้น
 
       "พี่พรีม! พี่พรีม! พี่พรีม!!!"ฝ้ายเขย่าตัวเธออย่างรุนแรงเมื่อเรียกแล้วไม่หัน "บอสพี่รีบสาย
แล้ว"ฝ้ายชี้ไปยังหน้าจอโทรศัพท์ที่มีสีเขียวขึ้นเป็นสัญญาณว่าปลายสายตอบรับแล้ว 
 
       "ฮัลโหลค่ะบอส/ขอโทษทีพอดีมไม่ได้ยนเสียงน่ะ แล้วนี่มีอะไรรึเปล่าครับคุณพีรดา"บอสรับ
คำของพรีมพลางถามคำถามกลับ "คือ...พรีมขอเข้างานสายหน่อยนะคะ พอดีเกิดอุบัติเหตุอ่ะค่ะ"
พรีมตั้งท่าจะอธิบายต่อแต่เขาดันขัดขึ้นก่อน
 
       "ได้สิครับ แล้วนี่คุณพีรดาเป็นอะไรรึเปล่าครับ มาทำงานไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมาก็ได้"
บอสพูดทำเอาพรีมที่ปลื้มเขาแอบอมยิ้มหวานๆ "ไหวค่ะบอส พรีมแค่หัวแตกนิดหน่อยเอง"เธอทำ
ทำตาหวานพลางบิดตัวไปมาด้วยความเขินอายก่อนสายจะไปกระทบที่ฝ้ายที่ชี้ตัวเองเพื่อให้เธอบาง
อย่างกับบอส
 
       "เอ่อ...บอสคะ คือที่พรีมแจ้งไว้อ่ะค่ะ เรื่องรุ่นน้องพรีมที่จะมาทำงานที่บริษัทเรา วันนี้พรีมจะ
พาไปที่ออฟฟิตเลยนะคะ"พรีมบอกก่อนที่จะชี้หน้าฝ้ายเพื่อไม่ให้เธอขัดจังหวะการสนทนาหวานๆ
ระหว่างเธอกับเจ้านาย
 
       "ได้สิครับ งั้น...ดูแลกันเองนะ/ค่ะ"ฝ้ายตอบรับ "แค่นี้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมทำงานก่อน เอ่อ...
หายไวๆแล้วกันนะครับ/ค่ะ"บอสอวยพรก่อนที่เธอจะรับคำแล้วแก้มแดงขึ้นทันที "พอมั้ยคะพี่สาว
จะระริกระรี้อะไรขนาดนั้นคะ"ฝ้ายว่าเมื่อเห็นว่าสายตัดไปแล้วพรีมก็บิดไปมาอย่างเขินอาย "นี่เรื่อง
ของชั้น เด็กอย่างแกเงียบๆไปเลยไป"พรีมพูดก่อนจะเชิดหน้าเดินนำไปขึ้นรถแท๊กซี่เพื่อดิ่งไปที่
บริษัททันที