The Fairy Night

          ดวงแก้วรัตติกาล คือ ดวงแก้วสีม่วงมรกต มีพลังอำนาจมหาศาล สามารถเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างได้ตามใจ ของผู้ครอบครอง สามาขอให้เปลี่ยนได้ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น หากขอให้เปลี่ยนที่ไม่ใช่ในวันพระจันทร์เต็มดวง ในทางที่เป็นด้านลบ มีพลังอำนาจการทำลายล้างสูงสุด ถึงทำลายโลกทั้งใบได้ 
     "จากในหนังสือบอกมาแบบนี้หน้ะ ฮิเดโอะ"
เงียบ.......
     "นี่ฮิเดโอะ พี่ฟังฉันอยู่รึป่าวมิทราบ?"
ฮิเดโอะเงิยหน้ามองน้องที่ยืนจ้องหน้าตน ด้วยกะขะเม็งแล้วตอบอย่างหน่าย หน่ายยย
     "ฟัง-.-"
ทันทีที่ฮิเดโอะพูดจบ ฮิคาริก็โยนหนังสือที่อยู่ในยืมกระแทกลงที่พื้น
     "ปั้ง!!!!!!!"
นี่พี่จะสนใจฟังฉันหน่อยได้ไหมห้ะ? บอกให้ฉันหาข้อมูลเรื่องดวงแก้วกะไม่เห็นจะสนใจ เอาแต่นั่งกินขนมอยู่ได้ --
แกก็หาของแกไปสิ ฮิคาริ มายุ่งแะไรกะฉันล่ะ
    ฉันได้แต่ยืนทำหน้าเป็นหมาเซ็งโลก ใส่ไอพี่ชายตัวดี แต่มันก็ไม่ได้มีท่าทีจะสนใจฉันเลยสักนิด ฉันรีบเอาหลังสือไปเก็บที่ชั้นวางหนังสือใหญ่สูง 60 ชั้น *0* ฉันต้องใช้เวทย์พื้นฐานที่เรียนมาล่ายแล้วส่งหนังสือไปเก็บ ถ้าจะให้ฉันบินขึ้นไปเก็บ คงรำบากเพราะปีกฉันข้างหนึ่งก็ใหญ่เท่ารถ10ล้อหนึ่งคันแล้วล่ะ-.-
    ฉันรีบก้าวขาออกมาให้พ้นๆจากห้องสมุดในโรงเรียนเวทย์ ระหว่างทางที่เดินก็เจอเพื่อนฉัน เรียนเวทย์ป้องกันตัวกันอยู่ที่สนาม เห้นแล้วนึกตอนตัวเองเรียนใหม่ๆ ล่ายเวทย์จะให้โดนเป้าข้างหน้ากับดันไปโดนอาจารย์ มีโรน แทนสะงั้น ฉันเดินต่อไปเรื่อยจนถึงบันไดทางลงฉันได้นั่งที่ราวบันไดแล้วไหลลงมาจน...
ตุบ!!!
     "โอ้ย/โอ้ย @_@"
ฉันมึนงงเหลือเกิน ฉันล่วงลงมาโดนใครเข้าเนี่ย ฉันรีบยืนขึ้นแล้วรีบมองหน้าคนตรงหน้าทันที
     "มาซารุ!!!"
     "ใช่ฉันเองคิดว่าใครห้ะ ยัยบ้า-..-"
ฉันยังไม่ทันได้เถียง ก็มีเสียงเล็กๆหวานๆแทรกเข้ามาทำให้ฉันรู้เลยทันที่>//<
     "นี่ พวกเธอไม่กัดกันสักวันจะตายไหม คิคิ"
     "ฉันไม่ได้เริ่มนะ อาเคมิ ไอมาซารุมันเริ่มก่อน*-*"
     "คิคิ เธอนี่ทำตัวเป้นเด็กตลอดเลยนะ ฮิคาริ"
ฉันได้แต่ทำหน้ามุ่ยใส่ยัยป้า อาเคมิ หน๋อยยย ว่าฉันทำตัวเป้นเด็กเดี๋ยวเถอะน้ะ
     "นี่จะไปได้รึยัง อาเคมิ?"
     "จ้ะ ฉันกับมาซารุไปก่อนนะมีเรียนเวทย์ที่ชั้น13หน้ะ"
     "ไปเถอะย้ะ-..-"
อาคามิ พูดจบก็เดินตาม ไอบ้ามาซารุไป ฉันเดินต่อไปศาลาริมน้ำตรงนั้นเป้นที่ประจำของฉัน มันมีต้นไม้ใช่คู่กัน 2 ต้นให้ร่มเงาดีมาก ตรงนั้นอากาศเย็นสบาย แต่ที่ตรงนั้นของฉันมีคนนั่งอยู่ ไม่ได้ล่ะใครมานั่งที่ของฉัน *-* ฉันเดินปรี่เข้าไป 2คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะฉันหันมา *0*
     "คาโอรุ คิโยมิ!"
     "ไง ฮิคาริ"
     "ดีจ้ะ ฮิคาริ^^"
     "ดีจ้ะทั้งสองคน ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ?""
     "อ๋อ พอดีฉันกับคาโอรุ คาบนี้ไม่มีเรียนหน้ะก็เลยมานั่งเล่นจ้ะ แล้วฮิคาริล่ะทำไมตรงนี้ล่ะ?"
     "อ่อ พอดีฉันเพิ่งไปห้องสมุดมาหน้ะ ว่างไม่มีไรทำเลยมาว่าจะแวะมานั่งเล่นส้ะหน่อย ><"
     "นี่ ฮิคาริ!"
     "อะไรหรอคาโอรุ"
     "พน. ฉันกับคิโยมิจะไปเทียว ฮิคาริจะไปด้วยไหม"
     "ไป!!!"
ฉันหันไปมองหาต้นเสียงอันทรงกวนประสาทแล้วยั่วโมโหที่สุด 
     "ใครถามแกไม่ทราบมาซารุ!!!"
     "ฉันจะตอบแทนมีปัญหาหรอฮิคาริ :p"
     "คิคิ ตกลงไปนะทั้งสองคน มาซารุ ฮิคาริ"
     "จ้ะ-.-"
ฉันตอบอย่างหน่าย หน่าย อย่าให้ถึงวันพรุ่งนี้นะ ไอมาซารุ เจอฉันเอาคืนแกแน่ ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปโดยไม่ได้ลาใคร ฉันรีบเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง ฉันเดินตรงไปที่เตียงอันกว้างแหละใหญ่สีครีมของฉัน ฉันเปิดตู้ที่อยู่ข้างๆ หัวที่นอนของฉัน หยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่หน่อยแต่ไม่มาก กล่องสี่ทองประดับด้วยอัญมณีหลายๆสีสลับกัน ฉันใส่รหัสล็อคที่ข้างกล่องแล้วเปิดออก แสงสว่างสีทอง ส่องสว่างวาบบบ!!! ออกมาจากกล่อง ความสวยงามของ ดวงแก้วรัตติกาล ช่างทำให้ฉันคิดถึงท่านพ่อเหลือเกิน ฉันนั่งมองดวงแก้วอยู่สักพัก แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง แล้วหลับไป....