ปลูกรักในรั้วใจ

นำเรื่อง

                “พี่หมากขา...น้องพลูคิดอะไรไม่ออกจริงๆ พี่หมากว่าน้องพลูควรทำยังไงดี” หญิงสาวเข้าไปกอดพี่ชายจากด้านหลัง พอเทียมภพรู้สึกตัวก็หันมากอดตอบน้องสาวไว้หลวมๆก่อนจะดันตัวออกเพื่อที่จะมองหน้าหญิงสาวที่เขาฟูมฟักมาแต่เล็กแต่น้อยให้ชัดๆ เห็นน้ำใสๆคลอหน่วยอยู่ในลูกตาดำขลับ เขาไล้มือที่แก้มบางสีชมพูระเรื่อนั้นเบาๆ แล้วน้ำใสๆก็หยดลงบนข้อนิ้วนั้น ชายหนุ่มเกิดอาการแน่นเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก คำถามนั้นเขาตอบไม่ได้... เขาไม่อาจให้คำตอบหรือคำชี้แนะใดๆได้เลย เพราะมันยากเหลือเกินที่ต้องตัดสินใจว่าจะเก็บหล่อนไว้กับตัวเองตลอดไปหรือจะให้ไปมีชีวิตใหม่ตามครรลองธรรมชาติของมนุษย์

                “ใบพลู...พี่รู้ว่าหนูกำลังสับสนและลำบากที่จะตัดสินใจ พี่เสียใจจริงๆที่ครั้งนี้พี่ช่วยอะไรไม่ได้เลย พี่รู้เพียงแต่ว่า ถ้าเราตอบตกลง...พี่จะเป็นคนพาเราไปเอง...”

                “แต่ถ้าบอกว่าไม่...พี่ก็จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องน้องพลูอีก หนูก็รู้ว่าพี่ไม่มีวันทิ้งหนูอยู่แล้ว น้องพี่...พี่เลี้ยงได้อยู่แล้ว แล้วก็มั่นใจด้วยว่าไม่มีใครในโลกนี้จะรักหนูได้เท่าพี่หมากคนนี้อีกแล้ว”

                แทนดาวซบหน้ากอดพี่ชายแน่นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเมื่อครั้งยังเด็ก เทียมภพลูบหลังไหล่ให้คนเกิดทีหลังอย่างปลอบประโลม หัวใจรวดร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หากเขาเลือกได้...เขาจะไม่ยอมให้ใครมาแยกแทนดาวไปจากอ้อมอกเด็ดขาด แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่า...มนุษย์ทุกคนย่อมมีวิถีทางของตัวเอง เขาไม่สามารถดูแลแทนดาวไปได้ตลอดชีวิต หล่อนจะต้องมีใครคอยปกป้องคุ้มครอง ให้ความรักและดูแลเอาใจใส่เหมือนกับที่เขามอบให้หล่อนมาตลอดชีวิต ด้านน้องสาวก็คิดไม่ตก แล้วหล่อนจะทำอย่างไรต่อไปดี คำถามนั้นยังคงก้องเวียนวนอยู่ในหัวพร้อมๆกับใบหน้าเคร่งขรึมที่จะมีรอยยิ้มให้เฉพาะเพียงหล่อนเท่านั้น

                “แต่งงานกับพี่มั้ย?”

                ตั้งแต่เล็กจนโต แทนดาวไม่เคยตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเลย สิทธิ์ขาดทั้งหมดตกไปอยู่กับเทียมภพ พี่ชายที่เปรียบเหมือนพ่อคนที่สอง ทุกอย่างจะต้องถามพี่หมากก่อนว่าชอบหรือเปล่า? เห็นด้วยหรือไม่? แต่คราวนี้...หล่อนต้องตัดสินใจเอง แล้วก็กลัวเหลือเกิน แม้จะรักและผูกพันกับพี่ชายมากเพียงใด ไม่อยากพรากจากไปไหน หากแต่ในใจลึกๆมันก็มีบางอย่างที่หล่อนต้องการนอกเหนือไปจากความรักฉันท์พี่น้อง

                ความรักที่เทียมภพมีให้หล่อนนั้นบริสุทธิ์จริงใจอย่างไม่ต้องสงสัย หากแต่ความ ‘รู้สึก’ อีกรูปแบบหนึ่งที่รบกวนจิตใจมานานนับปีมันเรียกร้องและรุมเร้า แม้จะปฏิเสธได้ในตอนแรก แต่ว่าคราวนี้หล่อนรู้ตัวว่าคงหนีไม่พ้นและกำลังจะพ่ายแพ้ คำถามจาก ‘เขา’ วันนั้นเหมือนแผลเป็นที่ไม่อาจทำให้เลือนหาย ไม่ว่าจะปกปิดอย่างไรก็ยังคงเป็นรอยแผลจางๆ และการตัดสินใจครั้งนี้คือการเปลี่ยนชีวิตของหล่อนไปตลอดกาล