รักที่ไม่อาจเอื้อม

     "คาริน!!!"
     "ใครหนะ..."
     "คาริน!!...อย่าเป็นไรนะ!!"
     "ใครหนะ ใครเรียกฉันกัน....เจ็บปวด เจ็บปวดเหลือเกินเสียงที่กำลังเรียกฉันอยู่ช่างเป็นเสียงที่ฟังแล้วทรมานอะไรแบบบนี้....แล้วเสียงที่ฉันได้ยินอยู่ตอนนี้เป็นเสียงใครกันนะ?...ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นแบบนี้แต่ในความอบอุ่นกลับมีความทรมานปนอยู่เค้าเป็นใครกันนะ?"
ก๊อก ๆ !!
     ดวงตาของเด็กสาวคนนึงเบิกกว้างด้วยเสียงเคาะประตูบวกกับความตกใจในความฝันที่เธอกำลังฝันถึงมัน
     "คาริน ตื่นได้แล้วลูก"
     "ตื่นแล้วค่ะแม่"
     เสียงของเด็กสาวที่มีชื่อว่า คุโร่ซากิ คาริน เด็กสาว ม.ปลาย ดีกรีเด็กสายวิทย์คณิตดังขึ้นหลังจากเธอตื่นจากความฝันเมื่อกี๊
     "วันนี้ไม่ไปเรียนหรอจ๊ะ" เสียงของผู้หญิงคนนึงถามคารินพร้อมจัดโต๊ะอาหารเช้านั้นคือ คุโร่ซากิ ลูเคีย แม่ของเธอนั้นเอง
     "ไม่อะค่ะ วันนี้เป็นวันหยุดภายใน รร. "
     "อ่อหรอ.."
     "แล้วพ่อหละคะ"
     "ออกไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดแล้ว วันนี้พ่อมีประชุมทำไมหรอจ๊ะ คารินมีอะไรหรือป่าว?"
     "ป่าวค่ะ แม่วันนี้หนูออกไปข้างนอกกับฮินาโมริแล้วก็คิระนะ"
     "กลับกี่โมงหละ เดี๋ยวแม่ให้พ่อไปรับ"
     "ไม่แน่ใจ เดี๋ยวจะกลับแล้วหนูโทรบอกนะ"
     "จ้า"
     หลังจากกินข้าวเช้าคารืนก็ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อไปตามนัดที่เธอได้ให้ไว้กับฮินาโมริและคิระ
ใกล้จะได้พบกันแล้วสินะ