เมื่อจันทราเปลี่ยนเป็นสีแดง

          ผมแอบออกมาจากหมวดหนังสือของตัวเองแล้วพยายามหาจุดที่อีธานน่าจะซ่อนอยู่ ใช่ คุณได้ยินไม่ผิด เขายังอยู่ในนี้ เพราะว่าเขาสามารถหลบอยู่ที่หอสมุดนี่ได้จนเช้า แต่การออกมาโดยไม่ให้ถูกสังเกตเห็นนั้นยากยิ่งกว่ายาก ดังนั้นทางเดียวก็คือ ปะปนออกมากับผู้คนที่เข้ามาใช้หอสมุดนี่ ตอนนี้ผู้คนเริ่มมากขึ้นแล้ว ผมต้องแข่งกับเวลา
 
อยู่ที่ไหนกันนะ อีธาน?
 
          ผมหาอยู่นานแต่ก็ยังไม่เจอ ถ้าจะออกไปดักรอที่หน้าประตูก็คงจะโดนเจ้าลิออนมันเทศนาเอาแน่ๆเลย ทำไงดี เหลือที่ไหนอีก มุมหนังสือที่เป็นจุดอับ ใต้บรรได ห้องเก็บของ หาหมดแล้วไม่มีเลย ถ้าเป็นตอนที่ผมยังไม่รู้เรื่องเวลาคืนหนังสือที่ไม่น่าเป็นไปได้นั่น ผมเลิกตามหานานแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ชายที่ชื่ออีธานคนนั้น ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
 
"แฮ่ก แฮก ไปซ่อนอยู่ไหนกันนะ"
 
คิดสิ ยังเหลือที่ไหนที่ยังไม่ได้ไปหา ที่ไหนที่ไม่ค่อยมีใครไปกัน....
 
"รึว่า!!"
 
          ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปที่ชั้น 3 ของหอสมุดทันที ที่นั่นเป็นที่เก็บหนังสือเก่าแก่ ที่เป็นขอสะสมของเจ้าของหอ ไม่สามารถเปิดอ่านได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครขึ้นไปที่ชั้น 3 กันนัก ไม่มีเลยต่างหาก แต่ว่าอีธานจะรู้เรื่องนี้ด้วยงั้นหรอ? ไว้ไปถึงก็รู้เองล่ะ
          เมื่อผมก้าวข้ามบันไดขันสุดท้ายมา ยังไม่ทันได้มองหาอีธานก็ต้องนั่งหอบอยู่พักใหญ่ ผมไม่ใช่คนที่แข็งแรงนักดังนั้นมันไม่แปลกที่ผมจะหอบหนักขนาดนี้
          ตอนนี้ความเหนื่อยล้าเริ่มหายไปแล้ว ผมเริ่มมองสำรวจไปรอบๆ บนชั้นนี้เหมือนกับพิพิธภัณท์ของหนังสือ เท่าที่ผมเดินดูหนังสือพวกนั้นดูวางไว้อย่างเป็นระเบียบพร้อมระบบรายละเอียดต่างๆ เช่น ชื่อเรื่อง ผู้แต่ง ซื้อมาวันที่ จากใคร อะไรทำนองนั้น สายตาของผมกวาดไปทั่วห้อง จนกระทั่งไปประสานกับสายตาของอีกคน
 
 
"คุณ...อีธานใช่มั้ยครับ"
 
"เธอ..คนที่ฉันเจอในวันที่จะยืมหนังสือ"
 
"ใช่ครับ ผมเลกัสไงครับ"
 
"เธอรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ได้ไง"
 
"เวลาในรายการคืนหนังสือมันแปลกๆน่ะครับ"
 
"หึหึ หัวไวน่าดูชมเลยนี่นา" เขาหัวเราะ "งั้นขอโทษด้วยที่แอบไปเขียนเวลาปลอมนะ ฉันไปล่ะ"
 
"เอ่อ....เดี๋ยวก่อนครับ!"
 
 
          ในตอนที่เขาจะเดินหนีผมไปนั่นเอง ผมก็ได้ดึงชายผ้าคลุมของเขาเอาไว้ แต่เหมือนว่าผมจะดึงแรงไปหน่อยเลยทำให้ผ้าคลุมนั้นหลุดออกมา เผยให้เห็นใบหน้า และตัวตนที่แท้จริงของชายที่ชื่ออีธาน
          ใบหน้าของเขาเรียวงาม ผิวสีซีด เส้นผมดำขลับ ริมฝีปากแดงสด ใบหูแหลมสั้น ดวงตาสีแดงเลือดจ้องผมด้วยความโกรธ ตกใจ และตื่นกลัว เขาฉีกยิ้มหยาดเย็นมาให้ผม เขี้ยวคมขาวเหมือนอยากจะฉีกผมให้เป็นชิ้น
 
 
"เจ้าเห็นข้าแล้วสินะ..." เขาถามพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้ผม
 
"คะ...คุณอีธาน เป็นแวม.."
 
"ซู่.....อย่างเอ็ดไปเลกัส" นิ้วเรียวเย็นของเขาแตะที่ริมฝีปากผมเปฝ้นเชิงให้เงียบ
 
"เอาล่ะ ข้าจะมำอย่างไรกับเจ้าดีน้าาาาา ฮึฮึฮึ"
 
*******************