เมื่อจันทราเปลี่ยนเป็นสีแดง

          วันนี้ผมออกจากบ้านเร็วกว่าทุกวัน เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่อีธานผู้ชายแปลกๆในวันนั้นจะต้องนำหนังสือที่ยืมไปทั้ง 7 เล่มมาคืน ป้าไชร์ดูค่อนข้างจะแปลกใจทีเดียวที่วันนี้ผมลุกจากเตียงได้เอง ขนาดเจ้าคริสแมวดำยังมีท่าทีฉงนอยู่ไม่น้อย

          ผมวิ่งเต็มฝีเท้าออกจากป่าตรงไปที่ถนนใหญ่ ผู้คนนดูบางตาเนื่องจากยังเช้าอยู่ อากาศยามเช้าสดชื่นเย็นสบาย ต่อไปนี้ลองตื่นเช้าตลอดดีมั้ยนะ แต่คงทำไม่ได้ถึง 3 วันหรอกอย่างผมน่ะ

"อ้าวเลกัส แปลกใจจังที่เห็นนายเช้าขนาดนี้" ลิออนเพื่อนที่ทำงานด้วยกันทักผม

          ลิออนเป็นคนที่ตื่นเช้าที่สุด อีกทั้งบ้านก็ใกล้กับหอสมุด เขาจึงได้รับหน้าที่เปิดหอตอน 7 โมงเช้า ตามความเห็นของผมคิดว่ามันเช้าเกินไปที่จะมีคนปกติที่สุดคนไหนตื่นขึ้นมาเพื่อมาอ่านหนังสือที่นี่ล่ะนะ

"อรุณสวัสดิ์ลิออน" ผมทักตอบ "เช้านี้ตั้งแต่ที่นายมาเปิดหอมีใครมารึยัง"

"ก็มีแต่นายนั่นแหละ จะมีใครที่ไหนมาที่นี่แต่เช้าล่ะ"

เหมือนที่ผมบอกมั้ยล่ะ

"โอเค งั้นฉันจะไปที่หมวดของฉันแล้วกัน"

          ในใจผมคิดว่าโชคดีจังที่อีธานยังไม่มา ไม่อย่างนั้นผมคงชวดโอกาสพบกับเขาที่มีเพียงครั้งเดียวไป ทำไมผมจึงอยากจะพบเขางั้นหรอ ฮะฮะ ผมเองก็ไม่รู้ คิดว่าคงเป็นเพราะคนที่เหมือนกับผมอย่างเขาร้อยทีปีหนถึงจะเจอสักทีเลยอยากจะรู้จักกันไว้ล่ะมั้ง

          ขณะที่รอให้อีธานเอาหนังสือมาคืนผมก็นำหนังสือมาจัดให้เรียบร้อยและปัดฝุ่นอีกหน่อย เพราะถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนว่าจะใกล้ช่วงตรวจสอบความสะอาดประจำเดือนแล้ว ขืนหมวดหนังสือที่รับผิดชอบมีฝุ่นเกาะเต็มไปหมดล่ะก็คงโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ

          แต่ว่าในขณะนั้นเองที่ผมกำลังนำหนังสือออกมาปัดฝุ่น สายตาของผมก็ไปสดุดอยู่ที่กองหนังสือกองหนึ่งที่วางอยู่ตรงโต๊ะอ่านหนังสือริมหน้าต่าง เมื่อผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่ามันคือหนังสือที่อีธานยืมไป เป็นหนังสือที่เกี่ยวกับการสร้างเด็กกึ่งเผ่าพันธ์ทั้ง 7 เล่มเลย!!!

"เป็นไปไม่ได้"

          ก็เมื่อเช้าตอนผมมาถึงลิออนบอกว่ายังไม่มีใครมาที่หอสมุดนี่นา แล้วหนังสือพวกนี้....มาได้ยังไง ถ้าจะบอกว่าเป็นอีกเล่นที่เหมือนกันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะหนังสือที่มีอยู่ที่นี่ เจ้าของหอสมุดได้ซื้อมาเรื่องล่ะ 1 เล่มเท่านั้น อีกอย่างเมื่อผมเปิดดูใบยืมหนังสือที่ติดไว้ข้างหลังก็พบว่ามันมีชื่อของอีธานอยู่ด้วย

"เฮ้ลิออน!"

"เลกัส จะตะโกนทำไมเนี่ย ที่นี่หอสมุดนะ" ลิออนส่งสายตาดุๆมาให้ผม

"ตอนที่ฉันมาถึง นายเปิดหอไว้นานแค่ไหน"

"ถามทำไม?"

"เถอะน่า บอกฉันมาเหอะ" ผมทำหน้าวิงวอนขอร้องสุดชีวิต

"ก็ได้ๆ ประมาณ 5 นาทีเองมั้ง"

"แล้วในระหว่าง 5 นาทีนั้นนายทำอะไรอยู่ที่ไหน"

"ฉันก็นั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าหอนั่นล่ะ นายถามทำไม"

"ปะ...เปล่า ขอฉันดูสมุดเช็ครายการหนังสือหน่อยนะ"

          ผมไม่รอให้ลิออนอนุญาติ ผมเดินตรงไปที่โต๊ะสำหรับประทับตรายืมและคืนหนังสือ สมุดรายการก็วางอยู่บนนั้น เมื่อเปิดดูผมก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะในนั้นเขียนไว้ว่าอีธานได้นำหนังสือมาคืนเรียบร้อยแล้วพร้อมกับรอยประทับตรา และระบุเวลาชัดเจนด้วยว่า 7 นาฬิกา 3 นาทีของวันนี้

"เฮ้ เลกัส วันนี้นายดูแปลกๆนะ"

"ลิออน นายเปิดประตูหอสมุดเวลาเท่าไหร่ ขอแบบเป๊ะๆ"

"7 โมงเช้าเหมือนทุกทีนั่นแหละ"

"ไม่มีใครมาคืนหนังสือใช่มั้ย"

"ไม่มี นายมีปัญหาอะไรกันแน่เนี่ยเลกัส"

"งั้นนายดูนี่"

          ผมยื่นสมุดรายการให้ลิออนดู สีหน้าของเขาที่สังเกตุเห็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เหมือนกับผม ลิออนฉวยสมุดรายการจากมือผมและอ่านทบทวนหลายรอบ แต่ผลไม่ก็ออกมาเป็นเหมือนเดิม

          เราทั้งสองนิ่งเงียบพลางใช้สมองขบคิดเหตุผลและหลักความจริงที่เป็นไปได้ ถ้าสมมุติว่าอีธานนำหนังสือมาคือจริง ทำไมลิออนจึงไม่เห็นเขา ถึงเขาจะแอบเข้ามาแต่ว่าการที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสวมผ้าคลุมสีดำมันก็เด่นพอแล้วยิ่งถ้ายกหนังสือตั้ง 7 เล่มมาด้วยยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกอย่างแค่ 3 นาที เขาจะแอบเข้าออกหอสมุดพร้อมกับนำหนังสือไปว่าไว้บนโต๊ะและเขียนเวลาคืนเองมันก็เป็นไปไม่ได้ หรือถ้าจะบอกว่าเขานำมาคืนในวันก่อหน้าแล้วเขียนเวลาผิดนี่ลงไปตอนที่ไม่มีใครสังเกต แต่พอคนที่รับผิดชอบในตำแหน่งมาเปิดดูก็ต้องเห็น ถ้าจะบอกว่าไม่ทันสังเกตเลยไม่เห็น แต่รายชื่อของอีธานอยู่อันดับล่าสุดซึ่งในแต่ละวันมีผู้มายืมและคืนหนังสือที่หอนี้มากมาย ผมคิดหัวแทบแตกก็หาความเป็นไปได้ไม่ได้เลย

"คนๆนี้ ถ้าฉันจำไม่ผิดคือคนที่สวมผ้าคลุมสีดำที่มาวันนั้นสินะ" เงียบไปนานในที่สุดลิออนก็เอ่ยถามผม

"ใช่ เขาเป็็นคนแปลกๆที่มายืมหนังสือแปลกๆจากหมวดของฉันน่ะ"

"หนังสือในหมวดของนายก็แปลกหมดนั่นแหละเลกัส" ลิออนแขวะผม

"ช่างมันเหอะ ตอนนี้เราต้องสนใจนายคนที่ชื่ออีธานนี่นะ"

"เมินเสียเถอะ ฉันคิดหัวจะระเบิดแล้วก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี"

"รึว่าเขาจะแอบอยู่ในหอสมุดเมื่อวาน วางหนังสือไว้จากนั้นก็เขียนเวลาแล้วรอให้นายมาเปิดประตู"

"ถึงจะทำแบบนั้นแต่ว่าตอนออกไปก็ยังเป็นปัญหาอยู่ดี" ลิออนส่ายหน้า "ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าประตูนั่นตลอดนะ"

"งั้นหรือว่า......"

"พอเถอะ คนเริ่มมากันเยอะแล้ว ไว้ว่ากันอีกที"

"ตะ...แต่"

          ลิออนไม่ฟังผมพูดให้จบแล้วเดินกลับหมวดของตัวเอง ผมจึงได้แค่กลับไปนั่งเซ็งอยู่ที่หมวดของผม แต่ว่าถ้าสิ่งที่ผมจะบอกลิออนเมื่อครู่นี้มันเป็นจริงล่ะก็ ถึงมันจะไม่น่าจะใช่ก็เถอะแต่มันก็เป็นความเป็นไปได้เดียวที่เหลืออยู่ล่ะนะ และถ้ามันเป็นจริงขึ้นมา ขืนรอให้มีคนเยอะกว่านี้ล่ะก็.....ลำบากแน่!!!

*********************

ตอนที่ 2 นี่รุสึกจะสั้นไปนิดต้องขออภัยนะคะ

แถมซื้ออย่างกับนิยายนักสืบซะอีก แฮ่ๆ ^^