เมื่อจันทราเปลี่ยนเป็นสีแดง

          ในค่ำคืนเงียบสงัดที่ท้องฟ้าถูกฉาบด้วยสีแดงจากพระจันทร์ ถนนในเมืองเปลี่ยวร้างผู้คนต่างจากตอนกลางวัน ร้านเหล้าและบาร์เบียร์ปิดเงียบทั้งที่ยังไม่ดึกมาก นั่นอาจจะเป็นเพราะพระจันทร์สีชาดที่ส่องประกายบนฟ้าไร้ดวงดาว บรรยากาศเงียบงัน วังเวง และน่าหวาดกลัวในยามค่ำคืนราตรีที่แสนน่าหวั่นนี้
          ลึกเข้าไปในป่าที่ห่างจากตัวเมือง บ้านเรือน และผู้คน ณ บ้านต้นไม้หลังน้อยใจกลางบ้าน ไร้ซึ่งแสงไฟในบ้านราวกับไม่มีใครอยู่ ยังมีอยู่หนึ่งชีวิตที่กำลังเคลื่อนไหวไปในความมืดมิด เงียบเชียบดั่งนักล่าที่ซุ่มดักเหยื่อ ดวงตาคมจับจ้องไปที่บ้านต้นไม้หลังน้อย แล้วจึงย่องเข้าไปใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น...
เมื่อดวงจันทร์พ้นผ่านจากม่านเมฆ พาดแสงไปยังตัวตนสิ่งลึกลับในเงามืด ก็พบว่าผู้ที่แฝงกายมาในเงานี้ คือสตรีนางหนึ่ง ใบหน้าเรียวสวยหวานบาดใจ เส้นผมสีขาวนุ่มดั่งแพรไหมถูกมัดเปียไว้อย่างประณีต ดวงตาสีฟ้าสดใสมีแววกังวล ลังเล และตื่นตระหนก เธอสวมฮูดคลุมศีรษะเอาไว้  ในมืออุ้มทารกน้อยเพศชายไว้แนบอก เธอเดินตรงไปที่บ้านต้นไม้แล้ววางเด็กน้อยไว้ที่หน้าประตูบ้าน เธอเขียนชื่อเด็กน้อยใส่กระดาษแผ่นเล็กแล้ววางไว้ข้างตัวพร้อมกับสร้อยคอรูปดาวส่องประกายวาววับ
 
 
“แม่ขอโทษนะเลกัส แต่สักวันเราจะได้พบกันอีก” เธอพร่ำพูดกับลูกชายตัวน้อย “เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นคนใจดี เขาจะดูแลลูกอย่างดี แม่รักลูกนะ”
 
 
หญิงสาวเดินจากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ดังก้องของทารกน้อย ราวกับรู้ว่ากำลังจะต้องพรากจากผู้เป็นที่รัก หญิงสาวหันกลับมามองเด็กชายเป็นครั้งสุดท้าย แล้วกลับเข้าไปในเงามืดเช่นเดิมเมื่อประตูบ้านเปิดออก ร่างของหญิงชราก้าวออกมาจากประตู ก้มลงมองเด็กน้อยแล้วจึงอุ้มเข้าไปในบ้าน
 
 
****************************
 
14 ปีต่อมา
          ณ บ้านต้นไม้หลังน้อยในป่าห่างจากตัวเมือง บ้านเรือน และผู้คน บรรยากาศเงียบสงบ เสียงนกร้องดังขึ้นบ้างบางครา ใบไม้เขียวชอุ่มสั่นไหวไปมาตามแรงลม ที่หน้าบ้านมีหญิงชรานั่งถักผ้าพันคออยู่บนเก้าอี้โยกอย่างสบายอารมณ์ เจ้าแมวดำตัวน้อยคลอเคลียอยู่รอบๆ เธอมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังแล้วจึงลุกจากเก้าอี้ วางผลงานของเธอลงแล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวบ้านที่ห้องนอนที่อยู่ติดกับห้องของเธอ เดิมทีมันคือห้องของสามีแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว ที่อยู่ในห้องจึงมีเพียง หลานชายซึ่งเป็นเหมือนของขวัญที่พระเจ้ามอบให้ เด็กชายยังคงหลับอยู่บนเตียง ผมสีขาวนุ่มของเขาปลกใบหน้า หลับอย่างเป็นสุข
 
**************
 
"เลกัส เข้าแล้วนะ หลานควรจะตื่นได้แล้วนะ"
 
"งืม ป้าไชร์ อรุณสวัสดิ์ครับ" ผมลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัว
 
"อาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะนะ รีบทานแล้วรีบไปที่หอสมุดเถอะ"
 
"ครับป้า"
 
          ผมใช้เวลาจัดการตัวเองประมาณ 10 นาที แล้วจึงลงมาทานอาหารเช้า อาหารของป้ายังอร่อยคงเส้นคงวา เช้านี้ก็เหมือนกับวันอื่นๆที่ผมต้องไปช่วยงานที่หอสมุดอย่างเคย ผมเป็นผู้ช่วยบรรณาลักษณ์ที่นั่นเพื่อหารายได้ช่วยป้าไชร์ ซึ่งตอนนี้เธอแก่ตัวลงเรื่อยๆ 
          ผมรีบจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า บอกลาป้าและอุ้มเจ้าแมวดำคริสออกจากบ้าน เนื่องจากมันเป็นแมวของสามีป้าไชร์ ป้าแกเลยไม่อยากให้มันอยู่ตัวเดียวที่บ้าน เพราะป้าเองก็มีงานที่สวนของเศรษฐีเมืองนี้ แต่บอกตรงๆเลยว่าผมเกลียดไอ้แก่นั่น มันใช้งานคนงานอย่างหนักแต่ให้ค่าจ้างไม่สมค่าแรงเลย ผมบอกป้าให้ลาออกหลายครั้ง ต่แกกลับบอกว่าไว้หางานใหม่ได้ก่อน
          ในที่สุดผมก็มาถึงหอสมุดเข็มของนาฬิกาบอกเวลาเกือบๆแปดโมงเช้า นั่นแปลว่าผมหวิดโดนตัดค้าจ้างไปเฉียดฉิว ผมเดิรนเข้าไปในหอสมุดและเข้าประจำหมวดหนังสือที่ผมรับผิดชอบอยู่ แต่หมวดนี้มันไม่ค่อยได้รับความสนใจเท่าไหร่เนื่องจากเป็นหมวดหนังสือของพวกอมุนษย์สามเผ่าใหญ่ อันได้แก่ เอลฟ์ แวร์วูฟ และแวมไพร์ม รวมถึงตำนานของเผ่าต่างๆ ดังนั้นคนทั่วๆไปจึงไม่ค่อยสนใจใคร่อ่านมันนักยกเว้นพวกเด็กๆที่ชอบอ่านเรื่องเหนือธรรมชาติ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น นั่นล่ะที่ทำให้ผมมาทำงานที่นี่ ผมสามารถอ่านหนังสือทั้งหมดในหมวดนี้ได้เลย ยอดเลยใช้มั้ยล่ะ
 
 
"เลกัส คนๆนี้อยากให้นายช่วยหาหนังสือหน่อย" เพื่อนคนหนึ่งเรียกผม
 
"เอ๋ ในหมวดที่ฉันรับผิดชอบอยู่น่ะหรอ"
 
"ใช่"
 
"ใครล่ะ พวกเด็กๆที่มากันประจำน่ะหรอ"
 
"ไม่ใช่"
 
          แปลกแหะ ไม่ใช่เด็กที่เป็นขาประจำหรอ แต่มันจะมีใครสนใจอะไรแบบนี้อีกนอกจากผมล่ะเนี่ย ก็อย่างที่เพิ่งจะบอกไปว่าหมวดนี้ไม่ค่อยเป็นที่สนใจกับใครนอกจากเด็กๆ
 
"เป็นใครงั้นหรอ"
 
"ฉันเอง"
 
ลูกค้าของผมโพล่ออกมาจากหลังชั้นหนังสือ เขาแต่งตัวค่อนข้างจะแปลกสวมผ้าคลุมดำมิดชิดตั้งแต่หัวจรดเท้า คือ....ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ แต่นี่มันหน้าร้อนนะ!!! คนปกติที่ไหนเขาแต่งตัวเหมือนกับจะไปปืนภูเขาหิมะกันล่ะ
 
"ให้ช่วยอะไรครับ เอ่อ...คุณ..."
 
"ฉันชื่ออีธาน อยากให้นายช่วยหาหนังสือเล่มหนึ่งให้หน่อย"
 
"ครับ ไม่ทราบว่าคุณอีธานต้องการหนังสือแบบไหนหรอครับ"
 
"เกี่ยวกับการสร้างเด็กกึ่งเผ่าพันธ์น่ะ"
 
"ได้เลยครับ รอผมสักครู่"
 
          แปลก แปลกจริงๆด้วย หนังสือประเภทนั้นขนาดเด็กพวกนั้นยังไม่คิดจะอ่านเลยนะ อีกอย่างคนๆนี้จะอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไมกัน เท่าที่ผมได้อ่านเรื่องนั้นไปคร่าวๆแล้ว มันออกจะเป็นแนวการทำพิธีกรรมดำมืด เขาคงไม่คิดจะทำหรอกนะ
ผมหาหนังสือที่เกี่ยวกับการสร้างเด็กกึ่งเผ่าพันธืทั้งหมดมาให้เขา รวมๆแล้วก็มีประมาณ 7 เล่ม แต่ 7 เล่มเนี่ย หนามากกกกก หนาพอๆกับชั้นไข้มันไอ้เศรษฐีอ้วนนั่นแหละ
 
"นี่ครับ หนังสือที่ต้องการ" ผมยื่นหนังสือให้อีธาน "ว่าแต่คุณสนใจเรื่องแบบนี้ด้วยหรอครับ"
 
"มันไม่ใช่เรื่องของเธอ เด็กน้อย"
 
"ขอโทษด้วยครับที่ผมสอดรู้"
 
"อืม แล้วทั้งหมดนี้ยืมได้กี่วัน"
 
"ทะ...ทั้งหมดเหรอครับ" ผมอึ่งไปครู่หนึ่ง "เอ่อ..ได้หนึ่งอาทิตครับ"
 
"งั้นหรอ ขอบใจมากเลกัส"
 
"ครับ"
 
 
 
'เขาเป็นใครกันนะ?'
****************