Pyaring Story [Space Girl]

     ..........................           
          ภายในห้อง 4 เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่กว้างมาก ชายวัยจวนเจียนเกษียณหนวดเฟิ้มคนหนึ่งจ้องมาที่หน้าของเด็กสาวทันทีที่เขายิงคำถามมาที่เธอ สภาวะกดดันอันน่าอึดอัดเกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งขรึมประกอบกับการใส่ชุดสูทของเขาที่รีดเรียบปานจะเอากีบผ้าที่แขนเสื้อเฉือนคอให้ได้           
           “ทำไม ? คุณถึงต้องการเข้าร่วมทำงานกับเราล่ะ ?” เขาถามมาด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยพลังจนเด็กสาวรู้สึกได้ “คุณก็รู้นี่ว่า ในเมื่อทำงานให้กับเราแล้วคุณจะไม่มีโอกาสได้ใช้ค่าตอบแทนเลย อีกอย่างนะ.....” เขาพูดพลางเปลี่ยนท่านั่งเป็นไขว่ห้าง “คุณอาจจะไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกเลยเป็นครั้งที่ 2..... บางทีนะ.... บางที”           
           “ค่ะ ดิฉันรู้ดี .....” เด็กสาวตอบไปด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ “เรื่องค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอกค่ะ” เมื่อสิ้นประโยคตาลุงหนวดเฟิ้มถึงกับตาเบิกกว้างแล้วลุกขึ้นเอามือค้ำโต๊ะอย่างลืมตัว          
            “จริง เหรอ !”  เขาจ้องเขม่งไปยังเด็กสาวจนเธอแทบผวา
            “ ฮะ แฮ่ม !” ชายแก่สะดุ้งเฮือกเมื่อหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาพยายามให้สัญญาณเป็นเชิงว่า ‘เก็บอาการหน่อยสิโว้ย’ อันที่จริงเธอนั่งอยู่ข้างเขาตลอดเวลาแต่ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะมองข้ามไปเพราะว่าจิตสังหารของชายแก่แผ่ออกมากลบเสียหมด หญิงวัยเกือบเกษียณผู้นั่งข้างๆดูเหมือนจะให้อารมณ์ความรู้สึกที่แตกต่างจากเพื่อนร่วมงานของเธอ  ท่าทางที่นิ่งสงบประกอบกับรอยยิ้มแบบเป็นมิตรที่มักจะเผยออกมาให้เห็นอยู่เรื่อยทำให้เด็กสาวผ่อนคลายจนไม่สังเกตุต่อการมีตัวตนของเธอ
            “เอา อย่างนี้ก็แล้วกัน  ลองกลับไปคิดดูก่อน เผื่อเธอเปลี่ยนใจ เพราะงานที่นี่มันไม่เหมือนที่อื่น.....” หญิงวัยกลางคนพูดพลางหยิบเอกสารให้ “เธอไม่ต้องรีบร้อนนะ เพราะงานนี้อาจจะเป็นงานสุดท้ายของชีวิตเธอก็ได้...... เธอรู้ใช่ไหมว่า ที่นั่นมันอันตรายสำหรับพวกเราทุกคนแม้กระทั่งฉันด้วย เธอจะไม่มีวันเห็นแสงแดดอันอ่อนโยนหรือวันที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิ   ความมืดมิดจะปกคลุมไปทั่วทุกฝีก้าวที่เธอไป รวมถึงอาหารที่กินก็อาจจะไม่ถูกปาก เธอจะรับได้ไหม ?  และเธอไม่มีวันรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ทุกอย่างมันดูเลวร้ายจนพวกเราคาดเดาไม่ได้ ถ้าเธอเตรียมใจที่จะเผชิญกับมันแล้ว ติดต่อมาหาฉันได้เลยนะ  พวกเรายินดีต้อนรับเสมอ !” เธอพูดเสร็จพลางหยิบเอกสารมาให้ “ อ้อ ยังไม่ต้องกรอกก็ได้นะ ไว้ลองกลับไปคิดดูแล้วค่อยกรอกก็ได้”
           “ค่ะ”             
          “ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ” 
           “แพริ่ง... แพริ่ง มิทติส ค่ะ ” เด็กสาวหันตัวมาตอบก่อนที่จะอ้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วเดินจากไปในที่สุด
            “หายากนะเนี่ยคนแบบแม่นั่นน่ะ ” ชายแก่เป็นฝ่ายพูดก่อน ดูเหมือนเขาจะเป็นหายใจเป็นระลอกด้วยซ้ำคล้ายกับว่าเพิ่งหายจากอาการตึงเครียดอะไรซักอย่าง
            “ยากยังไงคะ คุณยูกิเทรอฟ”
            “ก็....” เขาคว้าบุหรี่มาอัดเข้าปอดเฮือกใหญ่ “ปกติแล้ววัยหนุ่มสาว จะต้องมีความฝันที่อยากทำสิ คุณคิดเหมือนผมหรือเปล่าโจแอน ?”
            “ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นมั้งคะ ทำไมรึ?”
            “ก็นะ... ผมดูแววตาของเธอแล้วราวกับว่าเธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วยังไงอย่างงั้นเลย หรือว่าเธอละทิ้งจุดหมายในชีวิตไปแล้ว?”
            “อะไรกันละคะ การสำรวจอวกาศก็เหมือนการเดินทางไปในที่ๆไม่รู้จัก ไม่รู้ว่าจะเจออันตรายตอนไหน มันก็เหมือนกับการเอาชีวิตไปเสี่ยงแหล่ะค่ะ มันต่างอะไรจากการฆ่าตัวตายเล่า ฉันคิดว่าคงเป็นแบบนั้น”
            “ไม่หรอก....มันไม่เหมือนกัน” 
           “ไม่เหมือนยังไงคะ ?” 
           “คุณอย่าลืมสิว่า การฆ่าตัวตายมันก็คือการเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งแบบไร้ค่า แต่ ‘การสำรวจอวกาศ’ น่ะ มันไม่เหมือนกัน...ใช่อยู่ มันอาจจะอันตรายถึงชีวิต แต่มันก็แลกมาด้วยความสำเร็จของมนุษยชาติเชียวนา” ชายแก่ดับบุหรี่ของตนที่กำลังสูบอยู่อย่างออกรส พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปรอบๆ “การเสียสละนั้นจะไม่สูญเปล่า .....”
            “แหม นานๆทีคุณก็พูดอะไรดีๆเป็นเหมือนกันนะคะคุณยูกิเทรอฟ” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่.... ดูเหมือนว่าตอนนี้ยูกิเทรอฟจะเป็นท๊อบฟอร์ม จึงถูกโจแอนล้อแบบนี้
          “จะบ้าเรอะ ! คุณโจแอนผมก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ”  เขาเบ้ปากใส่เลขาโจแอนพลางเดินกระทืบเท้าไปยังประตูหมายจะเดินหนีเลขาจอมกวนของเขา
          “นี่คุณยูกิเทรอบคะ จะรีบไปไหน มาช่วยกันเตรียมเอกสารก่อนสิ จำนวนผู้แข่งขันหลังสัมภาษณ์ไม่ได้มีแค่ แพริ่ง คนเดียวนะคะ”
          “เออแฮะ จริงด้วย ขอโทษที เดี๋ยวผมจะรีบตรวจเอกสารให้เสร็จ พอเสร็จแล้วผมขอไปดูละครก่อนนะ อาทิตย์นี้อวสานแล้ว” ชายแก่ทำท่าระริกระรี้จนโจแอนส่ายหน้าด้วยความมั่นไส้
            “ค่ะ เสร็จแล้ว จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ” เลขาสาวเอามือกุมขมับเป็นนัยยะว่า ‘ทำไมฉันต้องมาทำงานกับคนพรรคนี้ด้วยวะ?’ ว่าแล้วเธอก็ลงมือรวบความเอกสารที่จำเป็นสำหรับคนที่ผ่านการสัมภาษณ์ของ ‘องค์การอวกาศระหว่างดวงดาว [Univers Intellstela ] มาไว้เป็นกองเดียวกัน
            ‘และแน่นอนว่ามีของแพริ่งอยู่ในนั้นด้วย !’