Pyaring Story [Space Girl]

-

เขียนโดย Enougho

วันที่ 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 23.50 น.

  2 ตอน
  0 วิจารณ์
  4,390 อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ตอนที่0 :การปรากฏตัวของแพริ่ง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     ..........................           

          ภายในห้อง 4 เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่กว้างมาก ชายวัยจวนเจียนเกษียณหนวดเฟิ้มคนหนึ่งจ้องมาที่หน้าของเด็กสาวทันทีที่เขายิงคำถามมาที่เธอ สภาวะกดดันอันน่าอึดอัดเกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งขรึมประกอบกับการใส่ชุดสูทของเขาที่รีดเรียบปานจะเอากีบผ้าที่แขนเสื้อเฉือนคอให้ได้           

           “ทำไม ? คุณถึงต้องการเข้าร่วมทำงานกับเราล่ะ ?” เขาถามมาด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยพลังจนเด็กสาวรู้สึกได้ “คุณก็รู้นี่ว่า ในเมื่อทำงานให้กับเราแล้วคุณจะไม่มีโอกาสได้ใช้ค่าตอบแทนเลย อีกอย่างนะ.....” เขาพูดพลางเปลี่ยนท่านั่งเป็นไขว่ห้าง “คุณอาจจะไม่ได้กลับมาที่บ้านอีกเลยเป็นครั้งที่ 2..... บางทีนะ.... บางที”           

           “ค่ะ ดิฉันรู้ดี .....” เด็กสาวตอบไปด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ “เรื่องค่าตอบแทนไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอกค่ะ” เมื่อสิ้นประโยคตาลุงหนวดเฟิ้มถึงกับตาเบิกกว้างแล้วลุกขึ้นเอามือค้ำโต๊ะอย่างลืมตัว          

            “จริง เหรอ !”  เขาจ้องเขม่งไปยังเด็กสาวจนเธอแทบผวา

            “ ฮะ แฮ่ม !” ชายแก่สะดุ้งเฮือกเมื่อหญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาพยายามให้สัญญาณเป็นเชิงว่า ‘เก็บอาการหน่อยสิโว้ย’ อันที่จริงเธอนั่งอยู่ข้างเขาตลอดเวลาแต่ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะมองข้ามไปเพราะว่าจิตสังหารของชายแก่แผ่ออกมากลบเสียหมด หญิงวัยเกือบเกษียณผู้นั่งข้างๆดูเหมือนจะให้อารมณ์ความรู้สึกที่แตกต่างจากเพื่อนร่วมงานของเธอ  ท่าทางที่นิ่งสงบประกอบกับรอยยิ้มแบบเป็นมิตรที่มักจะเผยออกมาให้เห็นอยู่เรื่อยทำให้เด็กสาวผ่อนคลายจนไม่สังเกตุต่อการมีตัวตนของเธอ

            “เอา อย่างนี้ก็แล้วกัน  ลองกลับไปคิดดูก่อน เผื่อเธอเปลี่ยนใจ เพราะงานที่นี่มันไม่เหมือนที่อื่น.....” หญิงวัยกลางคนพูดพลางหยิบเอกสารให้ “เธอไม่ต้องรีบร้อนนะ เพราะงานนี้อาจจะเป็นงานสุดท้ายของชีวิตเธอก็ได้...... เธอรู้ใช่ไหมว่า ที่นั่นมันอันตรายสำหรับพวกเราทุกคนแม้กระทั่งฉันด้วย เธอจะไม่มีวันเห็นแสงแดดอันอ่อนโยนหรือวันที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิ   ความมืดมิดจะปกคลุมไปทั่วทุกฝีก้าวที่เธอไป รวมถึงอาหารที่กินก็อาจจะไม่ถูกปาก เธอจะรับได้ไหม ?  และเธอไม่มีวันรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ทุกอย่างมันดูเลวร้ายจนพวกเราคาดเดาไม่ได้ ถ้าเธอเตรียมใจที่จะเผชิญกับมันแล้ว ติดต่อมาหาฉันได้เลยนะ  พวกเรายินดีต้อนรับเสมอ !” เธอพูดเสร็จพลางหยิบเอกสารมาให้ “ อ้อ ยังไม่ต้องกรอกก็ได้นะ ไว้ลองกลับไปคิดดูแล้วค่อยกรอกก็ได้”

           “ค่ะ”             

          “ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ” 

           “แพริ่ง... แพริ่ง มิทติส ค่ะ ” เด็กสาวหันตัวมาตอบก่อนที่จะอ้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วเดินจากไปในที่สุด

            “หายากนะเนี่ยคนแบบแม่นั่นน่ะ ” ชายแก่เป็นฝ่ายพูดก่อน ดูเหมือนเขาจะเป็นหายใจเป็นระลอกด้วยซ้ำคล้ายกับว่าเพิ่งหายจากอาการตึงเครียดอะไรซักอย่าง

            “ยากยังไงคะ คุณยูกิเทรอฟ”

            “ก็....” เขาคว้าบุหรี่มาอัดเข้าปอดเฮือกใหญ่ “ปกติแล้ววัยหนุ่มสาว จะต้องมีความฝันที่อยากทำสิ คุณคิดเหมือนผมหรือเปล่าโจแอน ?”

            “ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นมั้งคะ ทำไมรึ?”

            “ก็นะ... ผมดูแววตาของเธอแล้วราวกับว่าเธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วยังไงอย่างงั้นเลย หรือว่าเธอละทิ้งจุดหมายในชีวิตไปแล้ว?”

            “อะไรกันละคะ การสำรวจอวกาศก็เหมือนการเดินทางไปในที่ๆไม่รู้จัก ไม่รู้ว่าจะเจออันตรายตอนไหน มันก็เหมือนกับการเอาชีวิตไปเสี่ยงแหล่ะค่ะ มันต่างอะไรจากการฆ่าตัวตายเล่า ฉันคิดว่าคงเป็นแบบนั้น”

            “ไม่หรอก....มันไม่เหมือนกัน” 

           “ไม่เหมือนยังไงคะ ?” 

           “คุณอย่าลืมสิว่า การฆ่าตัวตายมันก็คือการเอาชีวิตตัวเองไปทิ้งแบบไร้ค่า แต่ ‘การสำรวจอวกาศ’ น่ะ มันไม่เหมือนกัน...ใช่อยู่ มันอาจจะอันตรายถึงชีวิต แต่มันก็แลกมาด้วยความสำเร็จของมนุษยชาติเชียวนา” ชายแก่ดับบุหรี่ของตนที่กำลังสูบอยู่อย่างออกรส พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปรอบๆ “การเสียสละนั้นจะไม่สูญเปล่า .....”

            “แหม นานๆทีคุณก็พูดอะไรดีๆเป็นเหมือนกันนะคะคุณยูกิเทรอฟ” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่.... ดูเหมือนว่าตอนนี้ยูกิเทรอฟจะเป็นท๊อบฟอร์ม จึงถูกโจแอนล้อแบบนี้

          “จะบ้าเรอะ ! คุณโจแอนผมก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ”  เขาเบ้ปากใส่เลขาโจแอนพลางเดินกระทืบเท้าไปยังประตูหมายจะเดินหนีเลขาจอมกวนของเขา

          “นี่คุณยูกิเทรอบคะ จะรีบไปไหน มาช่วยกันเตรียมเอกสารก่อนสิ จำนวนผู้แข่งขันหลังสัมภาษณ์ไม่ได้มีแค่ แพริ่ง คนเดียวนะคะ”

          “เออแฮะ จริงด้วย ขอโทษที เดี๋ยวผมจะรีบตรวจเอกสารให้เสร็จ พอเสร็จแล้วผมขอไปดูละครก่อนนะ อาทิตย์นี้อวสานแล้ว” ชายแก่ทำท่าระริกระรี้จนโจแอนส่ายหน้าด้วยความมั่นไส้

            “ค่ะ เสร็จแล้ว จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ” เลขาสาวเอามือกุมขมับเป็นนัยยะว่า ‘ทำไมฉันต้องมาทำงานกับคนพรรคนี้ด้วยวะ?’ ว่าแล้วเธอก็ลงมือรวบความเอกสารที่จำเป็นสำหรับคนที่ผ่านการสัมภาษณ์ของ ‘องค์การอวกาศระหว่างดวงดาว [Univers Intellstela ] มาไว้เป็นกองเดียวกัน

            ‘และแน่นอนว่ามีของแพริ่งอยู่ในนั้นด้วย !’

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา