นิยายรักน่ะสิ

         
           ลูกฟ้าหมุนแก้วค๊อกเทลสีหวานในมือเล่น ขณะที่ฟังเพลงที่ทางร้านเปิดคลอ พึมพำ ร้องตามเบา ๆ ในลำคอ เป็นเพลงรัก หวาน ซึ้ง ลูกฟ้าเผลอคิดไปว่า ถ้าได้มานั่งฟังกับใครสักคนที่เป็นของเราก็คงจะดี หญิงสาวคิด
          "ใครสักคนที่เป็นของเราหรือ" ลูกฟ้าถอนหายใจ สีหน้าหวานที่คืนนี้บรรจงแต่งออกมาให้ดูเปรี้ยวตามสมัยนิยมขรึมลง ในคืนวันศุกร์แบบนี้ สถานที่แบบนี้ นานแล้วที่ลูกฟ้าไม่ได้ออกมาพักผ่อนเที่ยวเล่น นานแค่ไหนแล้วนะ ลูกฟ้าคิดในใจ 
          "ฟ้าศุกร์นี้นะ ที่เดิม คราวนี้ห้ามแกล้งลืม ห้ามเบี้ยว ห้ามปฏิเสธ ห้ามหนี ห้ามมีข้ออ้าง " ลูกฟ้าก้มอ่านข้อความจากหน้าจอมือถือ ข้อความเข้ามาจากไลน์ของปรายลดาเพื่อนสาวคนหนึ่งของลูกฟ้า 
          "นะ ฟ้านะ นานแล้วไม่ได้สังสรรค์กันเลย ฟ้าออกมาพบเพื่อนๆ บ้างเถอะ เจอกันสามทุ่มนะ"
          "มีใครไปบ้าง"
          "มีเรา นาลา แพร แล้วก็ ชลทิศ"
          "สามทุ่มหรือ โอเค แล้วเจอกัน"
          ตอนนี้ นาฬิกาบนข้อมือของ ลูกฟ้าบอกเวลา 22.10 น. เข้าไปแล้ว ยังไม่มีวี่แววว่าใครสักคนที่นัดกันไว้ดิบดีจะโผล่หน้ามาให้เห็น ปรายลดาโทรมาก่อนหน้านี้สักเมื่อ 30 นาทีก่อนว่าเกิดผิดพลาดทางเทคนิดนิดหน่อย รถที่ชลทิศขับไปรับสาวๆ ปรายลดา นาลา และแพร เกิดอุบัติเหตุเฉี่ยวชน จึงต้องเสียเวลาในการโทรเรียกประกันภัย
          ปรายลดาขอร้องให้ลูกฟ้ารออยู่ที่ร้านก่อน ลูกฟ้าไม่อยากนั่งรอที่โต้ะอาหารที่จองไว้คนเดียว จึงเดินเข้ามานั่งสั่งค๊อกเทลและฟังเพลงรอเพื่อนๆ ในอีกโซนที่ทางร้านจัดไว้ 
          ไม่มีแล้วความรัก ไม่มีแล้วอะไรที่เคยมี เพราะแม้ถ้อยคำเหล้านั้นเธอบอก แต่ฉันก็รู้เธอหลอกอยู่ตอนนี้ และแม้น้ำตาจะไหลไปสักเท่าไร ก็รักเธอไปอย่างนี้ทำไมก็ไม่รู้หัวใจ เข้ามาใกล้ ๆ หน่อย ที่รักฉันมีเพียงเธอ
          เสียงเพลงจากทางร้านที่เปิดมันช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ ความทรงจำเก่า ๆ ที่ลูกฟ้าคิดว่าลืมมันไปได้แล้ว ผุดขึ้นมาในใจอย่างกะทันหัน อดคิดถึงเรื่องราวเมื่อ 2 ปีก่อนขึ้นมาไม่ได้
         
          วันนั้น...เมื่อสองปีที่แล้ว ลูกฟ้าตั้งใจจะสารภาพรักกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่เขาเข้ามาในชีวิตของลูกฟ้าในช่วงเวลาสั้น ๆ โดยบังเอิญ 
          ฝนตกพรำ ๆ ตั้งแต่บ่ายมาแล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่าย ๆ เสียด้วยสิ ลูกฟ้าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง จากห้องนอน มองเห็นดอกปีบดอกเล็ก ๆ ไม่อาจต้านทานลมฝน ร่วงหล่นตกลงบนพื้นสนามหญ้ากลีบดอกขาวโพลนเต็มพื้นไปหมด
          วันนี้ลูกฟ้าบรรจงแต่งหน้าอย่างพิถีพิถัน ลูกฟ้าปัดแก้มและใช้ลิปสติกสีชมพู เพื่อให้เข้ากับชุดเดรสสีชมพูหวาน ที่แขวนไว้บนผนัง เดรสทรงเอ ตัวหลวม ที่ปลายแขนเสื้อมีโบว์ใหญ่ทั้งสองข้าง เพื่อช่วยอำพรางต้นแขนที่ค่อนข้างอวบหนาของเจ้าของเสื้อ
          " ทำไมฝนตกต้องตกวันนี้ด้วยนะ บ้าจริง" ลูกฟ้าคิดขณะที่บรรจงใส่ตุ้มหูเป็นรูปดอกไม้ เป็นขั้นตอนสุดท้าย หญิงสาวยืนหมุนตัวซ้าย ขวา หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ลูกฟ้าเงยหน้ามองนาฬิกา ก็เป็นเวลา เกือบจะ 18.00 น. แล้ว 
           "ต้องไปแล้ว" ลูกฟ้าหมุนตัวออกจากห้อง ออกเดินทางไปยังสถานที่นัดพบ เขาคนนั้นคืนนี้
 
         "วัตร วัตร ไอ้วัตร " เดชาร้องเรียกภานุวัตร หลังจากสังเกตุเห็นว่าคืนนี้ดูเหมือนเพื่อนจะไม่สนุกสนานกับแก้วเหล้าอย่างที่เคย ซ้ำยังดูเหม่อลอย ไม่ยิงมุกเฮฮาอย่างวันก่อนๆ 
          "ไอ้เดช จะตะโกนหาพระแสงอะไรวะ อยู่ใกล้กันแค่นี้" 
          "เป็นอะไรวะ ทำหน้าอย่างกับซดเหล้าปลอมเข้าไป "
           "เหนื่อยมั้ง" ภานุวัตรตอบกลับเนือยๆ วางแก้วเหล้าที่ถือค้างเอาไว้จนน้ำแข็งละลายเกือบจะหมดแล้วลงบนโต้ะ 
           "เหม่ หรือจะเป็นเรื่องสาวๆ ระดับท่านแล้ว ยังมีเรื่องให้คิดไม่ตกอีกหรือท่าน"
   
          " วัตรคะ" ยังไม่ทันขาดคำของเดชา ก็มีเสียงหวานหยดย้อย ร้องเรียกภารุวัตรจากด้านหลัง สองหนุ่มหันไปมองตามเสียงนั้นอัตโนมัติ 
           "อัญญา" เจ้าของเสียงหวานที่ไม่ใช่มีแค่เสียงที่หวานเท่านั้น อัญญายังเป็นผู้หญิง ตามพิมพ์นิยม อันประกอบด้วยรูปร่างที่เย้ายวนชวนมอง ผิวขาวผ่องในชุดแซคสีดำสั้น เน้นสัดส่วนที่ไม่ธรรมดาส่งให้เจ้าของชุดนั้นดูเป็นหญิงสาวสวยแสนเซ็กซี่ สะกดทุกสายตาหนุ่มๆ ที่อยู่บริเวณนั้นทันที
           "