Do not love อย่ารัก ถ้าไม่อยากเสียใจ

“นี่นาย นายมีความลับอะไรบอกมาหน่อยสิ” ฉันถามนายนั้นไปตรงๆเผื่อนายนั้นจะยอมบอกสักเรื่อง
“ทำไมเธอถามตรงจัง” นายนั้นตอบมาเหมือนจะกวน นี่หน้าฉันดูเหมือนคนไม่ตรงรึไง (รู้สึกนายนั้นไม่ได้กวน แต่เราอ่ะกวน)
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้อยากเล่นตั้งแต่แรก” ฉันตอบไปพลางทำหน้าเศร้าเผื่อนายนั่นจะเห็นใจ
“นี้เธอรังเกียจฉันมากเลยหรอ” นายนั่นตอบเหมือนน้อยใจ
“เปล่าน่ะ ฉันไม่ได้รังเกียจฉันแค่ไม่อยากเล่น” ฉันตอบไปเหมือนแก้ตัว
“เธอไม่ต้องแก้ตัวหรอกฉันรู้ใครๆเค้าก็เกลียดฉัน” นายนั่นพูดเหมือนจะร้องไห้ออกมา ทำไมต้องพูดซึ้งด้วย
“นายพูดเหมือนกับว่ามันร้ายแรงมากงั้นแหละ” ฉันถามไปโดยไม่คิดว่าเรากำลังแข่งเกมกันอยู่ แต่ไม่ว่าฉันจะถามอะไรนายนั่นก็ไม่ตอบอะไรเลย โซนเอาแต่เงียบฉันก็เลยจะให้เค้าอยู่เดียวแต่ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินออกไปนายนั่นก็ลุกขึ้นมากอดฉันจากทางด้านหลังทันที
“อย่าทิ้งฉันไปไหนเลยน่ะ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน” นายนั่นพูดออกมาเสียงแผล่วๆ
ฉันจึงเงียบไม่พูดอะไรแล้วปล่อยให้ความเงียบกบทุกสิ่ง ทั้งที่เสียงรอบข้างของฉันมีทั้งเสียงรถเสียงลม แต่ฉันกับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย หูของฉันมันอื้อไปหมด
“ฉันเคยทิ้งผู้หญิงคนนึงไปเพราะความจำเป็น แล้วหลังจากนั่นฉันก็ไม่เคยรักใครอีกเลย” ในขณะที่ทุกอย่างกำลังเงียบ นายโซนก็พูดขึ้นมา แล้วฉันก็สัมผัสได้ถึงหยดน้ำที่หยดลงตรงไหล่ฉัน นายนั่นร้องไห้
“นายคงจะรักเค้ามากเลยน่ะ นานขนาดนี้นายยังไม่ลืมเค้าเลย” ฉันถามไปพร้อมกับรู้สึกแปลกๆ
“ขอโทษน่ะ ฉันไม่น่าเอาเรื่องอะไรพวกนี้มาเล่าให้เธอฟังเลย” นายนั้นยิ้มนิดนึงพร้อมกับปล่อยมือออกจากอ้อมกอด
“ไม่เป็นไรหรอก นายดีขึ้นแล้วถ้างั้นฉันไปก่อนน่ะ” ฉันยิ้มก่อนจะออกไป ฉันเดินออกไปยืนพิงกำแพงพร้อมกับร้องไห้ออกมาชุดใหญ่ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไมแต่มันรู้สึกแปลกๆในร่างกาย

ตอนนี่สั้นหน่อย ขี้เกียจ