ความฝันแห่งความเศร้า

ฝั่งโต๊ะ
“okแล้วสินะ ฉันจะได้สู้แบบเต็มที่”ผมพูดเสร็จ ก็ใช่ท่า
“สตาร์ ไลส์”เวทย์แห่งแสง เพื่อเปิดทางสว่างให้ผม แต่มันกลับไม่ได้ผลเลย ผมใช้พลังเวทย์มากเกินไปแล้วสิ
“ดาร์ก ไซต์”เวทย์ความมืดรุนแรงจนผมป้องกันไม่ไหว ตอนนี้ผมเหมือนโดนสูบพลังเวทย์จนเริ่มยืนไม่ไหวแล้ว
“ถ้าไม่มีแก ตั้งแต่แรกแม่ก็คงไม่ตาย”กวินโผล่ตัวเองออกมาบีบคอผมอย่างแรงจนผมเริ่มหายใจไม่ออก ผมคงสู้พี่ไม่ได้สินะ ลาก่อนดิวดูแลขนมปังดีๆนะ แม่ครับผมอยากเจอแม่อีกครั้ง
อยู่ๆก็มีแสงสว่างปรากฏตรงหน้าผมกับพี่ แสงชั่งอบอุ่น กลิ่นที่ชวนให้คิดถึงอย่างนี้มันคุ้นๆ แต่ทำไมผมถึงคิดไม่ออก
“แม่”เสียงพี่ผมดังขึ้น แล้วเอามือออกจากผม
“เป็นไงบ้างลูกแม่”ได้ปรากฏใบหน้าหญิงสาวที่ยังดูอ่อนเยาว์ นี้นะเหรอแม่เรา ทำไมเราถึงจำเรื่องราวนี้ไม่ได้เลย
“แม่ ผม”ผมกำลังจะพูดแต่พี่ของผมดันแยกพูดไปก่อน
“แม่ผมคิดถึง…ขอกอดซักครั้งได้ไหมครับ”พี่ผมวิ่งไปกอดแม่ แต่กลับถูกเนื้อต้องตัวแม่ไม่ได้เลย แต่กลับตัวร้อนเหมือนกลับไปไปได้
“แม่รักลูกเสมอมา แต่ลูกไม่สามารถกอดแม่ได้ ด้วยกิเลสภายในใจลูกมันรุนแรงมาก ที่แม่มาครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้พบกัน”แม่พูดด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง แต่กลับยิ้มอย่างมีความสุขนั้นมันคืออะไร
“แม่ครับ”ผมพูดออกมา ทำให้พี่ผมมองหน้าอันชั่วร้าย
“แม่อยากให้ลูกดีกันนะ”
“…”
“…”ต่างคนต่างเงียบ
“ผมให้อภัยทุกสิ่งที่พี่ทำ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”ผมเป็นคนเริ่มพูดก่อน ผมถึงแม่จะไม่เคยเข้าใจเลยว่า พี่ทำไมถึงเกลียดผม แต่ผมก็ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับพี่
“ดีกันเถอะนะลูก”เสียงที่แม่พูดนั้น ทำให้ผมซาบซึ้งจนอยากร้องไห้ออกมา
“มัน…คงสายไปแล้วล่ะครับT-T”
“ขอร้องล่ะ ถือเป็นครั้งสุดท้ายนะลูก”แม่พูดเสร็จร่างก็เริ่มจะหายไป
“แม่รักลูกทั้ง 3 คนมากนะ”แม่พูด
หมายความว่ายังไง 3คน ใครคืออีกคน
“3คน หมายความว่าไงครับ”กวินพูด
“เด็กคนนั้น คือน้องสาวของลูกไงล่ะ”แม่พูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“ไม่จริง ไม่…ผมรักเธอ”กวินเอามือกุมหัวแล้วตะโกนด้วยเสียงที่แสนเศร้า
“รักเธอแบบน้องสาวสินะ”ผมพูด แล้วค่อยๆไปจับไหล่เบาๆ
“แม่คงต้องไปแล้ว ลาก่อนนะ ลูกที่รัก”เสร็จแล้วร่างกายของแม่ก็ค่อยๆสลายไปตามอากาศที่อยู่ ชั่งเหมือนดาวที่ประกายระยิบระยับเต็มท้องฟ้า สวยจริงๆ จนน้ำตาค่อยๆไหลมาอาบแก้มของผม จนคนข้างก็เข้ามากอดนั้นคือกวิน พี่ผมเอง
“ฆ่าฉันซะ”เสียงกระซิบจากพี่ชาย ทำให้ผมขนลุก และผมก็ไม่อยากจะทำเลย เราเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมต้องฆ่ากันด้วย
“ทำไมเราต้องฆ่ากันด้วย”ผมพูด ทำให้พี่ผมนิ่งไปชั่วครู่
“เพราะ ฉันไม่สมควรจะเป็นพี่ของแกไง”
“…”
“…”
“ผมไม่ค่อยคิดว่า พี่ไม่เป็นพี่ผมเลยนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ”ผมพูด
“แกไม่โกรธพี่เหรอ พี่ทำผิดมาตั้งเยอะ”พี่พูดพร้อมทำหน้าเศร้า
“โกรธ แต่ยังไงผมก็คงไม่เกลียดพี่หรอกนะครับ”ผมพูดแล้วหันยิ้มให้
“งั้นเหรอ แกนี้เป็นคนดีจริงๆ เรากลับมาเป็นพี่น้องกันได้ใช่ไหม”พี่ผมเริ่มมาจับไหล่ทั้งสองข้าง
“ครับ”
หลังจากนั้นผมกับพี่ก็อยู่ด้วยกัน ส่วนขนมปังก็อยู่กับดิว พากลับไปในมิติของเธอแล้ว มันถึงเวลาที่เธอต้องกลับไปแล้ว กลับไปบนโลก น้องสาวของผม ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแต่ผมมีความสุขมากเลย
ฝั่งขนมปัง
“ที่นี้ที่ไหนคะ”ฉันพูดด้วยความสงสัยเพราะฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“ที่ๆเธอควรกลับไปไง”ครูดิวพูด เสียงของครูเหมือนจะร้องไห้เลย เป็นอะไรอ่ะ
“เหรอค่ะ งั้นเราไปกันเถอะคะ”ฉันจับมือครูดิว แล้วกำลังจะเดินไปในอุโมงค์ข้างหน้า แต่ครูดิวกลับสบัดข้อมือออก
“มีอะไรเหรอค่ะ”ฉันพูด สงสัยจะจับแรงไปมั่ง
“มีแต่เธอเท่านั้นที่จะเข้าไปได้”ครูดิวพูดแล้วก็เข้ามากอดอย่างแนบแน่น ทำไมถึงรู้สึกว่าเหมือนกำลังต้องจากลากับเขาไปตลอดกาลเลยล่ะ
“ไม่นะ ไม่เอาถ้าที่นั้นไม่มีครูหนูก็ไม่ไป”ฉันกอดครูดิวอย่างแน่น จนรู้สึกเหมือนได้สัมผัสไออุ่นที่ร่างกายของครู
“วันเวลามีวันเปลี่ยนแปลงนะ เราจะได้พบกันอีกครั้ง ครูสัญญา”ครูดิวพูดแล้วค่อยๆคลายกอดออกมาพร้อมกับปาดน้ำตาที่ฉัน
“น้ำตาไม่เหมาะกับเธอนะ”ครูดิวพูดแล้วยิ้มให้
“หนูต้องไปใช่ไหม”ฉันพูด ในใจไม่อยากจะไปเลย อยากจะอยู่ที่นี้ตลอดไป
“ได้เวลาแล้วนะ บ๊ายบาย”ครูดิวพูดพร้อมหันหลังแล้วเดินจากไป
ไม่นะ ฉันยังไม่อยากไปจากที่นี้ ฉันยังอยากทำอะไรอีกมากมายร่วมกับครู ฉันยังไม่ได้บอกความในใจไปเลย
“หนูชอบครูนะค่ะ”
ฉันพูดเสร็จก็รู้สึกเหมือนโดนดูดไปที่ไหน ก็ไม่รู้
ฝั่งดิว
“ฉันก็รักเธอขนมปัง”ผมหันไปเห็นเธอกำลังหายไป มันเศร้านะแต่ถ้าทำให้เธอมีชีวิตรอดละก็ ผมก็ยอมเจ็บแค่คนเดียว เพราะสุดท้ายเธอก็จำผมไมได้ แต่ผมจะจำเธอไปไม่มีวันลืม
และผมก็จะรักเธอแบบนี้ไปจนชั่วนิรันดร สักวันเราคงจะได้พบกันอีกครั้ง คำสาปของเธอทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติสุขนะ หวังว่าเธอคงจะมีความสุขตลอดไป