[Rapisnow]แร็พเปอร์หน้าเยี้ย กับสาวน้อยหน้าหวาน
เขียนโดย 
ปากกาสีทอง
วันที่ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 21.18 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 21.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) ที่รัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปึ๊ง! ฉันเดินออกมาน้ำตาไหลรู้สึกผิดที่ฉันดูแลเขาไม่ดี น้อยเดินมาหาฉันพร้อมพยุงนั่งอยู่หน้าห้อง
“หมอว่าไงบ้าง?” น้อยถามฉัน
“.......” ฉันได้แต่ส่ายหัวพร้อมกอดน้อยเติมทีแล้วร้องไห้ เธอไม่อยู่จะฉันจะอยู่อย่างไง? TT
ฉันทำเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับค่าใช่จ่ายฉันจึงโทรหาทางครอบครัวเขา
“สวัสดีค่ะ หนูทิพย์นะค่ะ” ฉันโทรไปหาคุณป้า ที่แม่ของเขา
‘ว่าไงจ้ะลูก มีอะไรหรือป่าว?’
“เก่งเข้าโรงพยาบาลค่ะคุณป้า"
‘ห้ะ! จริงเหรอ?!’
“ค่ะ หมอบอกว่าเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์เอ เดียวทีเหลือหนูจัดการให้นะค่ะ"
‘จ้ะๆ เดียวป้าจะช่วยค่าใช่จ่ายเองนะ ฝากดูแลเจ้าเก่งด้วยนะ'
“ค่ะคุณป้า ทางนี่เดียวหนูจัดการให้ค่ะ"
‘ขอบคุณมากเลยลูก ป้าไม่ค่อยมีเวลาเลยเดียวนี้ทางสวนส้มมีแต่งานก็งาน...” แม่ของเก่งเขาทำงานสวนส้มเป็นถึงผู้บริหาร ‘เดียวป้าจะฝากส้มไปให้แม่ด้วยนะ ว่างๆมาเชียงใหม่ด้วยละ'
“ค่ะคุณป้า หนูขอตัวทำเรื่องต่อนะค่ะ"
‘จ้า ดูแลเก่งแทนป้าด้วยนะ'
“ค่ะ"
‘ขอบคุณจ้ะลูก'
“สวัสดีค่ะ"
ติ๊ด! ยอมรับเลย ถึงฉันสนิทกับคุณป้าแต่คนส่วยใหญ่หาว่าฉันเป็นลูกสะใภ้ของเขาหมด ส่วนใหญ่จะชวนฉันไปเชียงใหม่เสมอ และบ้านฉันอยู่ที่นั้นด้วยเลยต้องไป เก่งเขาชอบไปหาแม่ฉันตลอดเลย เพราะอยู่แค่คนละตำบลเอง แม่ของเก่งเขาจะชอบหาของฉันแม่ฉันเสมอ ท่านใจดีกับเด็กๆ เวลาโหดก็โหดนะจ้ะ
“ทิพย์ เป็นไงบ้าง?” หลิวมาหาฉันพร้อมกับพี่แชมป์
“โอเคใช่ไหม?” พี่แชมป์ถาม
“......” ฉันพยักหน้าให้
“ทิพย์! ห้องได้แล้ว 1505 ไปได้หรือยัง" ปอนด์ทักฉันทำให้ทุกคนหันไปหาเขาแล้วฉันพยักหน้าแล้ววิ่งเข้าลิฟห์ ทุกคนเห็นฉันอย่างปกติ เพราะเวลาเก่งเป็นอะไร หรือใครเป็นอะไรฉันจะรีบอยู่เสมอ
ปึ๊ง!!
ฉันเปิดประตู เห็นเก่งอยู่ในสภาพโอเค ชุดต่างๆเปลื่ยนเรียบร้อย พยาบาลยิ้มอ้อนๆหลังจากเอาม่านออก
“ยิ้มอะไรค่ะ?” น้อยทักพยาบาลสองคนที่ให้ปอนด์จับน้อยทักพยาบาลสองคนที่ให้ปอนด์จับแขนเพื่อไม่ให้มีปัญหา ส่วนพยาบาลเรียบออกจากห้อง
ฉันเดินไปช้าๆเพราะตอนนี้ขาฉันชาไม่เหลืออะไร น้ำตาใกล้จะไหลแต่ยังไหวอยู่ ฉันเขาไปจับมือเขาผสมผัสมือเขา กำมือเขาแน่น แล้วนั่งเก้าอี้ที่ใกล้ๆผู้ป่วย น้ำตาไหลตกใส่มือเขา มือเขาขยับนิดหนึ่งแล้วตอบสนองฉันกำมือฉันแน่นๆ ฉันหันขึ้นมาพร้อมมองหน้าเขา ฉันได้แต่พูดใจ ‘อย่าเป็นอะไรนะ ฉันอยู่ข้างๆเธอเสมอ'
“ทิพย์ เดียวตอนเย็นเดียวฉันจะมาหานะ” น้อยบอกพร้อมสกิดปอนด์
“อืมๆ อย่าลืมของกินด้วยนะฉันหิว”
“ห่วงแต่ของกิน -.-” พี่แชมป์พูด
“มีปัญญหาหราค่ะ??” ฉันพูด หลิวจึงตีไหล่ให้พี่แชมป์ตั้งสติ “นี้เพื่อนกู!!”
“จะเมียจ้า”
“สองคนนี่เป็นแฟนกันแล้วเหรอ?” ฉันถามเขาแต่พวกเขานั่งจับมือกันคนละคู่ ปอนด์จับมือน้อย ส่วนพี่แชมป์จับมือหลิว ฉันได้แต่ทำหน้างงๆ แล้วตีความหมาย ฉันจึงยิ้มเพื่อทำสัญญา
“โอเคแล้วเนอะ?” พี่แชมป์พูดพร้อมจูงมือหลิวออกจากหน้าห้อง
“ทิพย์ เอาอะไรบอกฉันได้นะ เดียวไปซื้อมาให้” น้อยพูด และกำลังเดินออกจากห้อง
“จ้ะๆ”
ปึ๊ง!
โอเคคค หน้าที่ของฉันคือการดูแลคนป่วยที่นอนอยู่ ฉันปาดน้ำตาของฉันแล้วหายใจลึกๆ กับการดูแล
“ทิพย์.........” เสียงของเขา...?
“ว่าไง...ตื่นแล้วเหรอ” ฉันจับมือเขาแน่นๆ เขาลืมเขาลืมตาขึ้นแล้วยิ้ม
“ว่าไงที่รัก"
“นี่! ไม่สบายอยู่นะ?! เลิกกวนตีนซัก 1 ชั่วโมงได้ป่ะ"
“ได้...แต่...” เขาหันมาหาฉันแล้วมองมาทีมือ “แต่ต้องจับมือฉันตลอดไปเลยนะ"
“ห่ะ?!” ฉันสะบัดมือให้หลุดแต่แรงของเขาเยอะกว่าเลยสู้อะไรไม่เลย “ปล่อยนะ!”
“ไม่เอาสิ"
“อะไรของนายย่ะปล่อยยย"
“พยาบาลสองคนเมื่อกี้ ฉันรู้นะว่าหึง"
“0//////0”
“ไม่ต้องทำหน้าดีใจ" ฉันลุกตัวขึ้นพร้อมปัดผมฉันให้อยู่ข้างๆ “ฉันบอกแล้วว่าฉันรักเธิฉันบอกแล้วว่าฉันรักเธอ”
“-//////- จ้ะๆ"
“^^” ยิ้มแป้นเลยนะอีตาบ้า
เที่ยงตรง
ฉันเดินลงมาจากห้องเพื่อลงมาหาไรกิน ฉันซื้อหนังสือการ์ตูนให้เขา เพราตอนนี่ฉันยึดโทรศัพท์เขา เพื่อให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่ ขนมพร้อม!! ฉันขึ้นลิฟห์ ชั้น5
ปิ้ง!
ฉันเดินไปเลยๆ แต่ดันเห็นผู้หญิงผมยาวๆ ลักษณะเหมือนนุชเดินเข้าไปในห้อง ฉันได้แต่เดินไปหน้าห้องแล้วเอาหูแนบประตู
’หายไวๆนะ' ผู้หญิงพูดขึ้น
‘ขอบคุณครับ'
‘เป็นไงบ้างค่ะ?’ เสียงรองเท้าส้นสูงเดินไปที่เตียงชัดเจน
‘ก็โอเคครับ’
‘มีคนดูแลยังค่ะ'
‘มีแล้วครับ'
‘ให้นุชดูแลให้ไหมค่ะ ให้คนนั้นไปนอนพักก็ได้'
ปึ๊ง!!
ฉันเดินเข้าห้อง สีหน้าของนุชหรือผู้หญิงข้างหน้าฉันหน้าเสีย แต่เก่งเขาทำหน้านิ่งๆแล้วยิ้มเหมือนให้สัญญา
“เอ้า?! ว่าไงนุชช มีอะไรหรือป่าวเอ๋ย^^”
“นุชมาเยื่ยมฉันอ่ะ" เก่งตอบแทน
“จริงเหรอ? มาเยี่ยมหรือมาอ่อยค่ะ?” นุชเริ่มโมโหแต่ยังพยายามควบคุม
“มาเยี่ยมในฐานะแฟน.......”
“แฟนอะไรหรอค่ะ?”
“แฟนคลับ! หยี๊!” นางเดินออกจากประตู ส้นสูงนางดันหักซะก่อนจนฉันหัวเราะ เก่งก็เช่นกัน
“เป็นอะไรเหรอ? ส้นสูงหักได้ไงละ? หรือแรดมันชน!” ฉันพูดแรดเต็มๆหน้าเธอ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ อีหน้าปลาไหล!!”
ปึ๊!!!
“แน่ใจหรอ!? ว่าจะมาสู้นางพยาบาลสุดสวยอย่างฉันได้" ฉันสบัดผมออก
“ฉันหิวข้าวว" เขาพูดพร้อมชี้ไปทางถาดข้าวที่โณงพยาบาลจัดให้
“ไหนละ?!เอ้านี้ไง!!” ฉันลากโต๊ะรองถาดข้าว วันนี้ข้าวน่ากินมากกก มีแต่เมนูที่ฉันชอบแต่
“ฉันไม่ชอบหมดเลย"
“กินไปก่อนเถอะ เดียวเย้นนี่ซื้อของกินมาให้"
“ในถุงละ?” เขาชี้ไปทางถุงที่เอาขึ้นมา ขนมฉันอย่าพึ่งไปนะ?! =[]=
“หนังสืออ่ะ เอามาให้แกอ่าน"
“ขนม?”
“ขนมอะไรรรรร ไม่มีหรอกกกมั่วแล้ววว" ฉันสบัดหัวพร้อมตักข้าวใส่ปากเขาอย่าเหมือนเด็กน้อย
“มันมีขนมมมมม"
“ไม่มีไงงงงอย่าดื้อได้ไหมมมม"
“จะเอาขนม"เขาสบัดตัวเขาไปมา ฉันจับหัวเขาแล้วป้อนข้าวใส่ปากต่อ เขานิ่งๆแล้วเคี้ยวข้าวในปาก
“ชอบดื้อเดียวตีตายเลย"
“น่ากลัวจัง"
“อยู่แล้วววว" เขาจับตัวฉันให้ขึ้นมานั่งข้างๆ “แล้วฉันจะป้อนข้าวเธอยังไง"
“ป้อนแบบนี้และ พอดีอาหารไม่มีค่อยมีรส" เขาจับมือฉัน “เลยอยากให้มีความหวานนิดหน่อย"
“อีบ้าาา" ฉันได้แต่ป้อนเขามือเดียว เขาไปได้แต่กินแล้วเราก็อยู่ดเวยกันสองคน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
