[Rapisnow]แร็พเปอร์หน้าเยี้ย กับสาวน้อยหน้าหวาน

ตอนเย็น ณ ร้านอาหาร

“ไหนๆน้องเฟริสคริส แร็บให้ฟังหน่อย" พี่หลุยส์พูดพร้อมตักอาหารเข้าปาก

“พี่น้องเขาก็ครั้งแรกนะ"

“พี่เข้าใจแต่ น้องแร็พเป็นน่ะ" พี่หลุยส์หยิบโทรศัพท์พร้อมเปิดคริป ฉันใส่หูฟังคนละข้างกับเก่ง 

  คริปเก่งของฉันนิ?! ฉันแร็พเก่ามากๆ เก่งหัวเราะนิดๆแล้วนั่งฟังต่อ คริปนี้ประมาณ 3-4 ปีแนะๆ 

“ผมยอมให้เธอเลยฮ่าๆๆๆ"

“อย่ามาหัวเราะฉันนะ?!” ฉันพูดพร้อมตีไหล่

“เหมือนที่เขาพูดกันจริงๆด้วย"

“อะไรเหรอค่ะพี่" ฉันถามพี่หลุยส์

“โซเชียวต่างกันอิจฉาพวกแกอ่ะดิ หวานขึ้นโทรศัพท์กันหมดแล้ว"

“อ้อพี่! ผมอยากรู้ว่ารูปของผมกับทิพย์มันหลุดได้ไง?” เก่งถาม

“ใครจะไปรู้ว่ะ? ขนาดกูกูยังไม่รู้เลย"

“เอ้าา! นึกว่าพี่ลง ผมไปดูเพจนะ มีแต่รู้แบบดูดีอย่างกับทิพย์เป็นมือที่สาม" อีบ้าา-///-

“หราาาา ตอนนี้เป็นกันยัง"

“เป็นไรพี่หลุยส์” ฉันถาม

“แฟนอ่ะเหรออ พวกผมเป็นเพื่อนกันครับบ”

“แต่ทำแบบนี้ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”

“จริงน้า กูไม่เชื่อมีงว่ะ"

“โห้พี่เชื่อเหอะค่ะ พวกหนูไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ" ฉันเสริมเพราะไม่อยากให้เขาใจผิด

“ทิพย์ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แร็พให้ฟังหน่อย" พี่หลุยส์บอกฉัน

“แค่กๆ สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้อง และปู่ยาตาที่เคารพรัก

 วันนี้นี้น้องทิพย์จะมาแร็พให้ฟัง คำพูดของหนูไม่มีปัญหานะ

 คำพูดของพี่มันไม่ซะเลยว่ะ ควรจะใช่สมองคิดก็เลยดีไหมอ้ะ?

 แค่นี้เหอะพี่!”

“ใช้ได้//แปะๆ" เก่งตบมือแต่หน้าของเขากวนตีนฉัน อยากจะตีนถีบหน้ามันจัง

“จริงๆนะ ทิพย์ประมาณปีหน้าพวกแกว่างกันแล้ว คงได้เวลาที่เหมาะสมกับการอัดเพลง บวกกับจบเรียนของพวกแกพอดีด้วย"พี่หลุยส์ทัก

“อัดเพลงเหรอค่ะ?”

“ใช่สิ! เสียงแกก้ดีนะcoverกับฉันนะ" เก่งพูด

“อย่ามาทำตัวตอแหลได้ไหม-///-”

“เอ้าาาอีบ้าาา,ต๊ายแล้ววว" ตุ๊ดออกมากค่ะมึงงง = =

“ได้! แต่ดูเวลาด้วยนะ"

“เวลาไรว่ะ”

“ไปหาพ่อแม่ค่ะ ลูกกตัญญูก็เป็นแบบนี้และ" คำพูดของฉันเหมือนราวต่อยที่ท้องมันเต็มๆ

“แหม่......”

  ‘เบื่อพวกเก่งแต่ปาก...’ เสียงโทรศัพท์ของใครสักคน ไม่ก็ฉันหรือเก่งขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วมอง แต่มันไม่ใช่ของฉัน แต่ดันเป็นของเขา...เก่ง!!!

“ฮโล่วครับ" เข้าฟังเสียงปลายสาย แล้วยิ้ม “ว่าไงนุช มีอะไร" ฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิ่ง ฉันต้องทนได้น้ำตา! อย่าไหลออกมานะ -*-

“งั้นหนูขอไปเข้าห้องน้ำนะค่ะ" ฉันลุกพร้อมเดินไปเข้าห้องน่ำ 

  ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าเขาคิดได้แค่เพื่อน แต่ความรู้สึกฉันมันมากกว่านั้น ถึงเขาจะเตี้ย แต่ความสัมพันธ์มันมากกว่านี้ ฉันปวดหัวจัง 

 เมื่อฉันเข้าห้องน้ำเสร็จ ห้องน้ำที่นี้จะได้ยินเสียงของฝั่งชยด้วยเช่นกัน 

“ฮโล่วว??? นุชป่ะครับ?” เสียง.....?

“นี้เก่งเองนะ เป็นไงบ้างละ? สบายดีไหม" เสียว..เก่งเหรอ? “รู้แล้วไม่ต้องพูดหรอกครับบ แล้วรักกันเธอก็ไม่ใช่อ้อ?” รักเหรอ....TT  

  น้ำตาของฉันไหล่ริ้นอย่างกับน้ำตก ความรักและความรู้สึกฉันแตกสลายต่อหน้ากระจก 

ปึ๊ง!!

เสียวคนชิดกำแพงที่ฉันกำลังพิง ด้านตรงข้างมีความสุข แต่ฉันดันกลับมีความทุกข์ พร้อมเดินออกไปจากห้องน่ำแล้วตะโกนดังๆ

“เลิกตอแหลได้แล้ว!!!!!!!!!!”

 ฉันวิ่งออกมาด้วยน้ำไหล ไม่แคร์ใคร แล้วมาถึงโต๊ะ เห็นพี่หลุยส์นั่งอยู่คนเดียว

“เฟริสคริสเป็นไรลูก?”

“หนูโอเคค่ะ พี่หลุยส์ฝากบอกคนตอแหลด้วยว่าเดียวเจอกกันที่ห้อง" คำว่า ‘ตอแหล' เสียงฉันสะดุดพร้อมปาดน้ำตาออก แต่มันกลับไหล ฉันเลยเดินออกมา

 

ณ ห้องของเก่ง

 ฉันนั่งเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว ไม่อยากจะคิดอะไรมากตอนนี้ ฉันเกลียดตัวเองที่ไปชอบคนที่ไม่มีหัวใจ! ความรักของให้เขาไปเต็มๆ แต่เขากลับทำแบบนี้ ฉันไม่ใช่สิ่งของนะ ที่จะมาโยนทิ้งตอนที่มันไร้ค่า! 

 ฉันปาดน้ำตัวเอง พรุ่งนี้ฉันจะเรียน! ตื่นแต่เช้าไม่สนใจเขา

ปึ๊ง!! เสียงประตูเปิดออก ฉันลุกจากเตียงพร้อมแอบมองผ่านช่องเล็กของประตู 

 เห็นเขาซื้อของอะไรซักอย่างเขาห้อง แล้วหันไปมาเมื่อหาของ แต่สุดท้ายก็มุ้งมาที่ห้องฉัน กระโดดขึ้นเตียงเหมือนแอบเนียนๆ 

แอ๊ด~ 

“นอนแล้วเหรอเนื้ย?” เขาเดินเข้ามานั่งอยู่ข้างๆฉัน ลูบผมฉันเบาๆ

“......”

“เธอร้องไห้ทำไหม?”

“......”

“เสียงใจเรื่องอะไรอ่ะ? หิวหรือป่าวซื้อของกินมาให้"

“........”

“ฉันรักแกนะเว้ย เมื่อไหร่จะรู้สักทีเหนื่อยแล้ว" เขาพูดออกมาจนฉันน้ำไหล 

 ฉันลุกขึ้นไปกอดเขา

“แกก ฮือออ TT"

“แกยังไม่นอนเหรออ?!”

“นายคุยกับใครเมื่อตอนกินข้าวTT” น้ำไหล่ไม่หยุด 

“รุ่นน้อง"

“ชื่อนุชนี้เหรอ? มีจ้ะจ้า บอกรงบอกรัก"

“อิจฉาเหรอ?”

“ใครบอกละ ฉันห่วงแก ฉันไม่อยากให้แกไปมีใคร" เขากอดฉันแน่น แล้วลูบหัว

“ฉันจะไปอยู่ ก็อยู่กับแกละ"

“นุชนี้ สาขาการแสดงใช่ไหม?” ฉันร้องไห้ไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว

“นุชนี้น้องสาวฉันเอง"

“คนมันคิดมากนะเว้ย!!!”

“รักฉันหรือป่าว" คำถามของเขาทำให้ฉันหยุด ฉันมองตาเขาด้วยความรัก เขาจับใบหน้าของฉัน “ฉันไม่ต้องการคำตอบก็ได้"

“ตอนนี้ฉันไม่พร้อมบอก"

“ฉันเข้าใจ...ตอนนี้ฉันหลงรักแกมานานแล้ว รูัไวด้วยนะ" 

“-////////-” 

 

เช้าวันรุ้งขึ้น

 ฉันตื่นมาพร้อมคราบน้ำตา ฉันหันไปข้างๆ เห้ยยย!!! >////< เก่งงง!! มานอนข้างๆทั้งคืนเลยเหรอ?.แถมนอนกอดฉันอีกด้วย มือของเขาก็ใหญ่นะ บ้างครั้งก็หายใจไม่ออก

 ฉันเขย่าตัวเขาให้ตื่น จนปล่อยเขาไปสักพัก ฉันมองสีหน้าตอนนอนยิ้มเล็กๆของฉันยิ้มออก 

จุ๊บ!

ฉันจุ๊บหน้าผากของเขา เขาสดุ้งนิหนึ่งพอหันไปอีกทาง น่ารักเป็นบ้าเลย >///<

ฉันลุกขึ้นพร้อมเดินไปที่ห้องน่ำ

“ทิพย์....” เสียงของเขาเหมือนไม่สบาย จุ๊บของฉันทำให้ไม่สบายเลยเหรอ?

“.......”

“ทิพย์อยู่ไหน?? อย่าไปเลย" เขาละเมอเบาๆ แต่รางฉันเข้าไปหาเขาพร้อมจับหัว อู๊ยยร้อนจี้~ ตายแล้ว

“นายใจเย็นๆ" ฉันพูดกับเขาเบาๆ เหงื่อของเขสไหล่เยอะมาก ฉันจึงเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก จุมน้ำมาเช็ดให้เขา ใจเย็นๆนะ TT

“ทิพย์ไม่จากเก่งได้ไหม?”

“ไม่เอาสิ ไม่พูดแบบนั้น" เขาลืมตานิดๆ น้ำตาของเขาเริ่มไหล ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นพร้อมโทรหาปอนด์

 

“ปอนด์!!”

‘อะไรมีไรหรือ?’

“ช่วยด้วยย!!”

‘เป็นอะไร?’

“ช่วยเก่งด้วยย TT”

‘ไอ้เก่งเป็นอะไร'

“ตัวมันร้อนจี๊เลย ช่วยกูหน่อยมึง!!”

‘งั้นเตรียมของนะเดียวฉันไปรับ'

ติ๊ด!

ฉันหันไปหาเขาฉันเลยเตรียมของที่สำคัญ เปลื่ยนเสื้อผ้าเขา เช็ดตัวเขา ร่างกายตัวแดงกล่ำ น่าสงสารอ้ะ TT อย่าเป็นอะไรเลยนะขอร้องละ

“ทิพย์...ร้องไห้ทำไหม?....” คำพูดของเขาทำให้ฉันสบายใจขึ้นนิดหนึ่ง น้ำตาฉันไหลพราก

“.....”

“ไม่เอาซิ นางฟ้าของเก่ง :D” มีหน้ามายิ้มอีก

“นายเป็นอะไรมากไหม อย่าพึ่งเป็นอะไรเลยนะ"

“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก"

กริ๊ง!

 ฉันฉันวิ่งไปเปิดประตู เห็นปอนด์กับน้อยมา ฉันรอดแล้ว ฉันเป็นลมต่อหน้าน้อย น้อยช่วยพยุงฉันแล้วเอายาดมให้ฉัน ส่วนปอนด์นั้นพยุงเก่งลงไปด้านล่าง ฉันมีแรงอีกนิดเลยขอให้น้อยช่วยถือของบวกกับปิดห้องให้ ฉันนั่งด้านหลังกับเก่ง เก่งนอนหลับบนตักฉัน

“เก่งมันไม่ไหวนะเนื้ย" ปอนด์ทัก

“เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลยนะ"

“แต่เมื้อกี้มันพูดว่า ‘เรารักแกนะอย่าไปไหนเลย' แบบนี้ตลอดเลย" ปอนด์ทักฉันจุก ฉันไปมองเก่งเก่งจับมือฉันแน่น ไม่อยากให้ฉันไปไหนเลยเหรอ?

“ทิพย์ชัดเจนหน่อยนะเว้ย!” น้อยพูด “สงสารมันหน่อย"

“กูทำอะไรให้มันสงสารว่ะ?”

“มึงตอบรับขอเป็นแฟนมันได้แล้ว" ตอบรับเหรอ? 

“ตอนไหนๆ"

“ชั่งมันเหอะ แกคงยังไม่รู้" ฉันเงียบให้เก่งได้นอนพัก ฉันเห็นเขาพูดอยู่เสมอ ‘อย่าจากไปนะ' 

 

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“สวัสดีค่ะคุณหมอ" ฉันนั่งลงต่อหน้าหมอ ส่วนน้อยกับปอนด์รออยู่หน้าห้อง

“คุณพร้อมหรือยังครับ?” หมอถอนหายใจ แล้วพูดด้วยเสียงเสียใจ “คนไข้เป็นไข้เลือดออกสายพันธุ์ A เป็นชนิดขั้นรุนแรง" 

 เสียงหมดดังในหัว น้ำตาไหลจนหมอให้กำลังใจว่า ไม่ต้องเป็นห่วงแต่นอนโรงพยาบาล ทางหมอจะช่วยต่างๆ ขอร้องละอบ่าเป็นอะไรมากหรอกนะ เก่ง...TT

 

------------------

คำพูดของนักเขียน : เขียนสั้นหน่อยนะค่ะ พอดีงานเยอะมาก ช่วยเป็นกำลังให้นักเขียนด้วยนะค่ะ อาจจะไม่ดีเท่าที่คิด ขอโทษนะค่ะพอด่ใช่โทรศัพท์ในการเขียน