[Rapisnow]แร็พเปอร์หน้าเยี้ย กับสาวน้อยหน้าหวาน

นิลโลหิต นิลโลหิต นิลโลหิต ~! 

   เสียงทุกคนโฮ้วลั้นสนามแข่ง ทุกคนดีใจเต็มที ที่เก่งขึ้นเวที เขาสนุกกลับทุกๆอย่างที่เข้าเห็นอยู่ตรงหน้า หมวกสีดำ กับผ้าปิดปากของเขา ฉันจำได้ สิ่งพวกนี้อยู่บนเคาเตอร์ที่บ้านฉันอยู่ครั้งหนึ่ง เขาจึงโทรมาหาฉัน

 ‘อย่าลืมเอาหมวกกับผ้าปิดปากเอามาให้ฉันด้วยนะ' 

“มันใช่จริงๆ!”

“อะไรเหรอทิพย์ มันใช่อะไรของแก" น้อยสดุงแล้วหันมาหาฉัน

“เก่งนั้นและ เก่ง! มันมาที่ทำไหมหรือว่า?!” ฉันหันลงด้านล่างพร้อมอ่านรายชื่ิอการแข่งขัน 

  ‘นิลโลหิต หรือ เก่ง จากกรุงเทพฯ' ไอ้เก่งง!!!!! ตูว่าแล้วว

“คู่แข่งของเขา ไม่ใช่ใครที่ไหน พูดเลย!” พี่หลุยห์กล่าว “แค่พูดชื่อเดียวก็รู้จักกันหมด"

“เขาชื่ออะไรว่ะ"

“เจี๊ยก!”

“เจี๊ยกก!! ลิงเหรอว่ะ?” 

“ตะโกนเรียกเขาดังๆ ” 

  โย่ว โย้วๆ! เสียงเพลงผสมกับเสียงโย่วของผู้ชมนับพัน เป็นจังหวะเดียวกัน สุดแสนที่จะแร็พเปอร์ต้องการ ผู้ชายผิวแทน หน้าตาเหมือนดังนามของเขา ‘มังกี้พี' เสียงตะโกนชื่อดังสนั่นเวที ความมั่นใจของเขาทำให้ผู้คนต่างๆผ่านกันตะโกนให้กำลังใจ

“มังกี้พี~” พี่หลุยห์แซวฝ่ายตรงข้าม

“อย่ามาแซวข้างกู"

“อะไรๆ ได้ข่าวฝังกูเข้ารอบเกือบครึ้ง วุ๊ยยยทำมาเป็นๆ”

“อะไรๆ พร้อมยังนายอ้ะ" พี่แว่นถามมังกี้พี เขาพยักหน้าให้ “แล้วนายละ ขี้แพ้?!” 

  เสียงโห้วลั้นเวที จนพี่หลุยห์ได้ยินจึงส่วนกลับ

“อย่ามาปั้นของกู พร้อมยังมึง" เก่งจับไมค์แล้วพูดอย่างมั่นใจ

“พร้อมครับเพื่อคนที่ผมรัก พร้อมไม่มีวันเสียศักดิ์ให้กับคนไม่มีสีหรอก"

  โฮ้ววววววววว~

“มึงเอากันอย่างงี้เลยเหรอ?” พี่แว่นพี่หลุยห์

“งั้นมาเริ่มกันดีกว่า เป่ายิงชุบกัน"

  เก่งออกกรรไกร ส่วนมังกี้ออก กระดาษ ฉันนั่งลุ้นกับเขาไปตามๆกัน

“นิลเลือกหัวก้อย?”

“หัวครับ" พี่หลุยห์เริ่มดีดเหรียญแล้วพริกเป้นก้อย

“ใครก้อย?” มังกี้ชี้ตัวเขา “ใครเริ่มก่อน" มังกี้ชี้ทางนิล “งั้นของเสียงให้กับ นิล!..โลหิตต!!!”

 เขาจะเอากลอนอะไรมาแข่ง กลอนเหรอ..?

 

 ณ มหาลัยรามคำแหง 

“ทิพย์ แต่งกลอนให้ฉันหน่อยสิ” ผู้ชายชุดนักศึกษาเข้ามาหาฉันด้วยความเรียนร้อนใจ ฉันจำได้สถานะการนี้เกิดขึ้นเมื่อ สองวันที่แล้วเอง

“เอาไปทำอะไรว่ะ"

“น้าาา แต่งให้หน่อยเดียวพาไปเลี้ยงข้าว"

“ขอไม่เอาข้าวได้ป่ะ"

“งั้นเป็นข้าวไข่เจียว" เขายิ้ม

“เจียวบ้านแกสิ ถ้ามีไข่ดาวก็ดีนะ?!”

“แกก็ตลกอีกคน!” เขาขยับมาหาฉัน “นานา แต่งให้ฉันหน่อยเดียวพาไปเที่ยวสวนสยาม ถ้าชนะเดียวไปกันเลย" ฉันเหม่นๆกับคำเมื่อกี้

“ชนะอะไร?” ฉันถามแบบเคร่งครัด เพื่อหาคำตอบจากปากของเขา เขาทำหน้าเสียแล้วยิ้มนิดๆ

“ชนะการแต่งกลอนที่หมู่บ้านน้องชาย มันอยากได้ที่หนึ่งเลยอยากให้เธอช่วย" เขาหันหน้าหนี้ฉัน

“แล้วไป ถ้าแข่งอะไรบอกฉันด้วยละ ฉันจะได้ไปดูเพื่อนฉันออกทีวี" ฉันบีดตัวไปบีดตัวมา ที่ฉันกำลังถือหนังสือ พร้อมตีเขาอรงๆด้วยความเขิน

“เป็นบ้าไรเนื้ย!? เดียวๆอย่าบอกนะชอบให้เราขึ้นบนหน้าจอทีวี?”

“บ้า!” ฉันตีเขา “อยากให้เเพื่อนฉันออกรายการทีวี ฉันจะได้พูดได้เต็มปากกว่า เพือนฉันดังแล้วเว้ยยย" เข้าแคร็กหัวฉัน “โอ๊ยยยย!!”

“อาจารย์เคยบอกในคาบว่า ‘การตีหัวหรือทำให้กระทบถึงสมอง เซลล์จะตายทั้งหมด 7 แสนเซลล์' แต่เย็ดเธอได้ 7 ที จะรักแล้วดูแลอย่างดี!”

“ตลก!!!!” 

 

“นิล..โลหิตตต!!” เสียงเรียกของเขาดังทั้งเวที อะไรนะอย่าบอกนะว่าเขาจะเอากลอนมาอยุ่เวทีนี้ -///-

 R1:นิลโลหิต 

“โย่วเห้อละเบื่อจริงๆ ไอพวกหาว่ากูจด

 เอ้ามึงมีหลักฐานม้ะ? เห็นปะกูแร็พสด

 มึงพูดมาได้ไงว่ะ ว่ามึงเป็นไฮโซ

 แต่มึงก็ได้แค่ เด็กแบในไฮโล่//เฮ้วววววๆๆ

 กูบอกกับมึงกี่ที่กี่ที่ แล้วมึงก็ได้แค่หมา

 ที่ไม่มีความสามารถ มึงจะกลับบ้านแล้วไปหาแดรกยา!//โฮ้วววววๆๆ

 ความรักของมึง มันคงไม่เยอะเท่ากู

 และความหล่อของกู มึงลองถามพ่อมึงดู! //ฮ่าาๆๆ” บีบเริ่มกระตุกแล้ว... “ไอลิงน้อยมึงก็แค่ลิงธรรมดาเนื้ย มาเจอกับเลือดดำคงไม่ชนะหรอก ไอ้หน้าเหี้ย!!!” 

 

ฉันอึงกับคำที่เขาพูด ภาษาน่ำเสียง เข้าเปลื่ยนไปมาก ความเท่ห์ของเขาทำให้ผู้หญิงในงานใจละลายเป็นแถวๆ

“โห๊วววว เป็นไงๆแว่น" พี่หลุยห์พูดขึ้น พี่แว่นหน้าเสียเป็นกะปิ

“อะไรๆ มึงงง"

“แพ้เสร็จแล้วอย่าลืมกลับไปเล่นไฮโลนะ ฮ่าๆ"

“อย่ามาปันเด็กกู!!” พี่แว่นยืนไมค์ให้มังกี้พี “ขอเสียงให้มังกี้พีหน่อยยย!!” โอ๊ยวววววววว

R1:มังกี้พี 

“โย่ว โย่ว โย่ว กูฟังมึงแต่ทีกูรู้ว่ามึงอ้ะจดมา 

 แต่มึงไม่กล้ายอมรับ เหมือนตอนที่มึงอ้ะติดยา//โฮ้วววววว

 กูรูัว่ามึงมีดีทำไหมมึงไม่แสดงออก 

 กูรู้ว่ามึงจดแต่ทำไมไม่เสือกเอาออก?

 โย่ว โย่ว โย้ว โย่ว โย้ โย่ว

 จากวันนี้มึงคงจะรู้ดี เพราะชอบมีปัญหาก็เพราะมึงเด็กวอนนาบี!// เฮ้วววว

 มึงคงรู้ดีเพราะกูไม่มาเล่นๆ แต่เสือกหน้ามึงเหมือนมีประเด็// โย้วววววว” ทุกคนโฮ้วดังสนานเช่นเคย “ทำไหมว่ะหน้าตากูไม่ดีแล้วจะทำไหมว่ะ ก็ไม่เหมือนมึงหรอกว่ะ ที่เสือกปิดหน้าหาพ่อมึงหรอว่ะ!!” เก่งเดินเข้าไปกอดตามภาษาแร็พเปอร์ น้อยนั่งมันส์ไปตามๆกันในราวเมื้อกี้นี้ แต่ฉันต้องมานั่งทำบันทึกเพื่อค้นหาหน้าตาดีไป แต่ฉันมีอยู่แล้วไง :D

“โฮ้ววว สุดยอดอ้ะ” พี่แว่นพูด

“ฝังมึงด่าฝังกูไม่เหลือเลยนะสัส"

“ฝังมึงจดเหรอว่ะ ด่าเรื่องจดซะส่วนใหญ่"

“งั้นฝังกูเดียวเหงา....ขอเสียงนิลโลหิตหน่อยย!!!” โอ๊ยววววว

R1:นิลโลหิต

 “วุ๊วๆ วุ๊วๆ พี่ก็คงผมเองอ่ะหน้าหมอง แต่ผมอ่ะเห็นพี่ 

 เจอแล้วมันโคตดหลอน

 ผมบอกไปกี่งานว่าให้พี่ไปทำปาก

 แล้วก็ออกประตูหน้า พูดว่า ‘เซ้บ๊ายบาย'// โอ๊ยยนนน!!

 โย่วโย่ว ผมยอมให้พี่นั้นชนะ 

 แต่ว่าพี่ไม่เหมาะแต่ว่าพี่ไม่เหมาะงั้นก็ออกไปซะ//โอ๊ยยยย

 ผมว่านะพี่ควรไปโรงพยาบาล แล้วให้หมอตรวงเรื่องอาการเพ้อเจ้อเอาออกซะ!//เฮ้ววว!!” เก่งเข้าไปใกล้ๆมังกี้ “ผมอยากจะบอกกับพี่ว่าพี่อ้ะหายาก แต่สำหรับผมพี่ไม่เห็นสำคัญมาก! แล้วเรื่องชนะในวันนี้ คงต้องรอชาติหน้า!”

“โอ๊ยยยยย ชาติหน้าาจะให้กูตายก่อนเลยว่างั้น??” พี่แว่นบ่น

“เห้ยย ฝังมึงอ้ะเตรียมตัวไปเที่ยวได้และ ขอเสียงมังกี้พี!!!”

R1:มังกี้พี 

“มึงอ่ะกล้าดีที่มาด่ากู ชาตินี้มึงยังไม่รู้ก็ยังจะเชื่อในคำครู/เย้วววว

 กูบอกกับมึงไว้ก่อนว่าได้แค่เสี้ยวๆ

 มึงคงจะได้แชมป์เพราะกูสงสารนะเกี้ยวๆ//ฮ่าๆๆๆ

 มึงลองไปหน้าก่อนที่จะเข้าวงการ

 เด็กน้อยหน้าตาดำๆมาขอส่วนบุญมันหน้าสงสาร!!//โฮ้วววว!!

 ความรักที่มึงเคยมียังคงไม่มีใช่ป่ะ

 มึงเลยทำหน้าแบบนี้มึงคงอักหักมาสินะ//โห้วววววว” มังกี้พีเดินเข้ามา “มึงกล้าพูดได้ไงว่ามึงนั้นหายาก เดียวระวังมึงตกสวรรค์แล้วตะลุยฮีอวกาศ!” โฮ้ยยยยย แรงมาก!

“ตะลุยฮีอวกาศมาแล้วเหรอเนื้ยย" หลุยห์พูด

“มันคงเจ็บหน้าดู.......”

 

ฉันมานั่งคิดมากกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แล้วทำความเข้าใจกับแร็พเปอร์แบบสูงๆ ว่าแร็พเปอร์นั้นมีดีเหรอแค่นั่งด่ากันแล้วไม่แคร์สายตาใคร มันคงอยุ่ที่ใจรักของใครหลายๆคน

“พบกับเราได้ใหม่ ... Rap is now the war is on seson 2!! สวัสดีครับ!!” ทุกเฮ้กันหมดฉันจึงหันไปทางน้อยนั่ง

“ไอเยี้ยยย!! มันส์สาดดด แกกวันหลังแกมาอีกนะ เราชอบมากๆ” นางดีใจยกใหญ่แล้วนั่งทำหน้าใสๆใส่ฉัน ควมจริงฉันไม่น่าเห็นแกเงิน 1 แสนเลยย (ถ้าไม่ติดหนี้ค่าข้าวกระเพรานะ)

“ได้ๆแก ยังไงแล้วต้องมาทุกวันเสาร์ทุกอาทิตย์อยู่แล้ว วันหลังก็มาด้วยกันนะ"

“ได้เลยย ฉันจะมาจนถึงจบงาน!!” จากนั้นนางก็บ่นกับตัวเองสักพักใหญ่ ตอนที่ฉันนั่งจดบันทึก คำพูดและท่าทางขแร็พเปอร์สองคน “ทิพย์ ลงไปข้างล่างหน่อยสิฉันอยากไปเข้าห้องน้ำ"

“เอ้าอีนี้ เมื่อกี้ยังดีๆ อยากเข้าห้องน่ำซะงั้น” ฉันลุกขึ้นพร้อมน้อย “งั้นไปเถอะฉันอยากลงไปซูดอากาศบริสุทธิ์”

“อารมณ์ไหนของแกเนื้ย”

“ไม่เหมือนแกหรอกยัยเพื่อนบ้า แร็พอยู่ดีๆแกก็อยากเข้าห้องน้ำแล้ว”

“ไปกันได้แล้วจะราดอยู่แล้วอีบ้า!” น้อยตีฉันฉันร้องดังลั้นำวกเราหัวเราะกัน จนถึงหน้าห้องน้ำ

“เข้าป้ะ?”

“ไม่อ่ะฉันรออยู่ข้างนอกดีกว่า”

“อากาศแถวนี้ไม่สดชื่นนะ” นางตาเหล่พร้อมทำหน้าเหี้ยๆใส่

“ฮ่าๆ อีบ้าไปเข้าไปปป!!” ฉันพลักนางเข้าพร้อมเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจใคร 

“สวัสดีครับ!” ??? 

“ค่ะ? 0_0” ใครวะ? ผู้ชายร่างสูงหน้าเหมือนลิง

“คุณเพื่อนเก่งหรือป่าวครับ?” ฉันตอบว่าไงดีละ ถ้าตอบใช่คงจับได้ ถ้าไม่ใช่มันก็ดัดจริตป่ะว่ะ

“ไม่ใช่ค่ะ เป็นกรรมการพิเศษค่ะ มีอะไรหรือป่าวค่ะ?”

“มาคนเดียวหรอครับ?”

“มากับเพื่อนค่ะ"

“เพื่อนชื่ออะไรเหรอครับ?” สตั้นเลย=><=

“คุณอะเป็นใครค่ะ”

“ผมมังกี้พีครับ ชื่อเล่นปอนด์" 0_0สตั้นไป 5 วิ

“คนที่ด่ากันบน....”

“เขาไม่ได้เรียกว่าด่ากันครับเขาเรียกว่าสร้างความเป็นมิตร"

“ด่ากันอย่างงี้เหรอค่ะเรียกว่าเป็นมิตร"

“มิตรภาพครับ จะอยู่ในทุกคน การแร็พจะต้องมีคำหยาบอยู่เยอะ เอาง่ายๆนะครับโลกสวยอยู่ไม่ได้" ฉันร้องจ๊ากคำของเขา “แต่คุณคงโลกไม่สวยใช่ไหมครับ?” 

“ก็ประมาณนั้นค่ะ” ฉันหน้าซี๊ดใหญ่

“เป็นอะไรหรือป่าวครับ?”

“คุณมีอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ!?”

“คุณไม่สบายหรือป่าว?” ปอนด์เริ่มเอามือของเขาจะมาสผัสกับหน้าพากของฉัน

แป๊ะ! มือขาวๆจับมือของปอนด์เอาไว ใส่หมวกดำ ที่ปิดปากสีดำ มองแรงใส่ปอนด์

“เอ้า? ว่าไงมังกี้พี่ลิงน้อยย" เขาขี้เล่นใส่ปอนด์

“อีเลือดดำปล่อยมือกูได้และ เดียวเขาก็หาว่าพวกกูเป็นตุ๊ด!” ปอนด์สบัดมืออก “เพื่อนมึงป่าวเนื้ย?”

“ครับ เพื่อนผม!” ห๊าาา!!! 

“รักษาเพื่อนไว้ดีๆด้วย”,เขาเอาหน้ามาใกล้ๆพร้อมพูดวา “เดียวกูจะเอาไปกินซะก่อน" เก่งจับหน้าปอนด์ออก

“ไม่ต้องมายุ่งเลย! ออกไปห่างๆจากตัวเพื่อนผมซะ!”

“ห่วงนิหว่าา คิดอะไรหรือป่าวเนื้ย?? ฮันแน่ๆ ไม่ต้องอายยย~” ปอนด์ล้อฉันกับเก่ง ฉันมองหน้าเก่งแบบไม่ไว้ใจ

“พี่ครับ!!!! -//-” 

“โอเค๊! พี่ไม่ล้อก็ได้ ถ้าได้เป็นแล้วบอกพี่ด้วยก็แล้วกันนะครับบ"

“โฮ้ยยย แกกกห้องน่ำที่นี้สอาดมากๆเลย" น้อยก้มจัดระเบียบกระเป๋าของนาง แล้วหันขึ้นมามองหน้าปอนด์เต็มๆ “>///////<

“สวัสดีครับ^^”

“ค่ะมังกี้พี ><”

“งั้นผมขอตัวไปเดินเล่นก่อนนะครับ” ปอนด์หันหน้าหนี้พร้อมแววตาหวานๆ เหมือนอย่าถูกโชตะลิขิตไว

“เดียวก่อนซิค่ะ!!” น้อยวิ่งไปหาปอนด์แล้วทั้งคู้ก็เดินไปพร้อมกัน จากนี้ฉันและเก่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา 

 ฉันมองหน้าเขา เขามองหน้าฉันพร้อมทำหน้ารู้สึกผิด

“เก่ง! ทำไหมนายไม่บอกฉัน!”

“ก็ฉันไม่อยากให้แกเป็นห่วงนิ!”

“เลิกเถียงซะที!!”

“ไม่ได้เถียง เขาเรียกว่าแก้ตัวเว้ยย!”

“อย่ามากวนตรีฉันนะ!!”

“ขนาดโมโหแลดูน่ารัก ถ้าได้เป็นแฟนสักพักคงน่ารักไม่เบา"

“ตลกแล้ว!!! -///////-”

“ฮันแน่หน้าแดงแล้ววว" เขาจับหัวฉันพร้อมดึงตัวฉันเข้าไปกอด “ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง จะไม่ไปไหนแล้วอยู่ตรงนี้แล้ว" >/////////< อะไรของเขาเนื้ยย