The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

จุ๊ยเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง  เป็นห้องที่อยู่บนชั้นสามที่แบ่งเป็นส่วนห้องโกดังเก็บของเก่าที่ไม่ได้ใช้และห้องนอนของเขา

มันก็เลยกว้างแค่ประมาณกว้างห้าเมตรยาวห้าเมตร  ซึ่งเล็กที่สุดในบรรดาห้องนอนของสามพี่น้อง  แถมยังแคบไปอีกนิดด้วยผนังที่บุด้วยวัสดุซึมซับเสียง พื้นก็หนาขึ้นจนต่างระดับกับพื้นนอกห้องนิดหน่อย  อันนี้เพราะป๊าคงรำคราญเวลาเขาซ้อมดนตรี และกลัวข้างบ้านด่าก็เลยทำห้องแบบนี้ให้จุ๊ย  ต่อให้เขาเป่าเครื่องดนตรีเสียงก้องสะท้อนแค่ไหนมันก็ได้ยินจากภายนอกแค่เสียงเบาๆ  แต่ก็ไม่ดีชนาดห้องซ้อมดนตรีดีๆ

ภายในนอกจากเตียงนอนชนาดสามฟุต  โต๊ะเขียนหนังสือ  ตู้เสือ้ผ้าแล้วยังมีตู้ถ้วยรางวัลของเขาที่ตั้งเรียงรายจนไม่มีที่จะวาง  ใบประกาศก็มีมากจนติดแล้วดูไม่สวยจึงต้องเก็บไปบ้าง  ซึ่งแต่ก่อนมีเครื่องดนตรีนานาชนิดที่เขาได้จากการชนะการประกวดด้วย  แต่จุ๊ยชายทิ้งหมด  แม้แต่ไคลิเนตที่วาทิตใช้อยู่ก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น เขาขายให้วาทิตไปในราคาไม่แพง   ส่วนที่เก็บไว้จริงๆคือที่อยู่ในเสื้อผ้าที่แบ่งสวนไว้วางของด้วย เพราะเขาก็ไม่ได้มีเสื้อผ้ามากอะไร  นั่นคือแซกโซโฟนสามตัว เสียงเทรนเนอร์ เอาโต้ และโซบราโน่  จะขาดไปก็คือบาริโทน  ซึ่งแม้จะเป็นชิ้นที่เขาเล่นบ่อยในตอนนี้ เพื่อประคองวงในการซ้อม  แต่ก็ไม่มีเป็นของตัวเพราะมันใหญ่และหนัก  จึงใช้ของโรงเรียนคิดไม่เคยซื้อ

อัลโตตัวนี้เป็นแซกโซโฟนตัวสำคัญที่สุดของเขา เพราะเป็นตัวที่แม่ชองเชาซื้อให้ก่อนเสีย  ราคาของมันแพงระยับ  แถมมีลายเซ็นชองนักแซกโซโฟนระดับโลก Ornette Coleman อยู่ด้วย  จุ๊ยเอามันออกมาทำความสะอาดบ่อยๆ และจะว่าไปก็ใช้บ่อยมากที่สุดในเวลาประกวด 

ส่วนเข้าโทนเนอร์นี่ได้มาจากการประกวดแล้วก็ใช้บ้างในตอนประกวด  แล้วก็ที่วางไว้ในสุดคือ... โซบราโน่ ตั้งพิงฝาตู้เอาไว้โดยมีหมวกแก็ปทีมเบสบอลญี่ปุ่นสวมไว้ตรงด้านบน

เขาไม่ค่อยทำความสะอาดมัน  แม้จะหยิบออกมาบ่อยๆ เพราะเขาไม่ได้เป่ามัน  เจ้าของคนก่อนหน้า คือคนที่เคยเป่าเพลงชาติคู่กับเขาในทุกเช้านั้นเอง  พี่ไตร...

เด็กหนุ่มอายุมากกว่าเขาสองปี  ผิวสองสีดวงหน้าเข้ม  มีรอยยิ้มที่บางและน้อยครั้งที่จะยิ้มกับคนอื่น  แต่จะแผดเสียงหัวเราะจนตัวโยน แถมยังยิ้มกว้าง ให้กับเขา

ภาพในใจคนอื่นจะเป็นอย่างไรจุ๊ยไม่รู้  แต่จุ๊ยจำภาพหนึ่งได้ คือภาพที่เขาเป่าแซกโซบราโน่  แต่แอบเหลือบมองมาและยิ้มให้  โดยใส่หมวกแก็ปกลับหลัง

“ไม่ใช่พี่ไม่ชอบยิ้มนะจุ๊ย  แต่พี่ไม่เห็นว่าน่ายิ้มอะไร  นอกเสียจากเวลามีจุ๊ยอยู่ใกล้ๆ  ตอนนั้นพี่อยากจะยิ้ม อยากหัวเราะ ตลอดเลย”

เสียงเรียกเข้าทำให้จุ๊ยสะดุ้ง 

ตอนแรกนึกว่าเป็นหมายเลขของโยชิ  แต่กลายเป็นเดฟ

“จุ๊ยนอกใจผม” เสียงกรอกมาเหมือนจะร้องไห้

“จุ๊ยไปเที่ยวกับคนอื่นได้ยังไง  ผมเสียใจนะจุ๊ย ที่จุ๊ยนอกใจผม”

“อะไรของมึง  กูเข้าไปอยู่ในใจมึงตอนไหน ถึงมาว่ากูนอกใจ” จุ๊ยตอบแล้วปิดประตูฝั่งเก็บของ เปิดฝั่งเสื้อผ้า

“ก็ผมเอาจุ๊ยมาไว้กลางใจเสมอ”

จุ๊ยทำหน้าเลี่ยน

“มึงถามกูไม๊ว่ากูอยากไปนั่งไหมในนั้นน่ะ”

“ไม่รู้หล่ะ  ตอนนี้จุ๊ยนอกใจผม  จุ๊ยไปเที่ยวกับคนอื่น”  เดฟตอบมา

“ใครอะไรที่ไหนตอนไหน” จุ๊ยถามเป็นชุด

“แสดงว่ายังไม่ได้ดูภาพในไลน์ “ เดฟว่า

“เดี่ยวนะ” แล้วจุ๊ยก็เอาโทรศัพท์มาเรียกแอพพริเคชั่นไลน์

เป็นรูปเขากับโยชิในอิริยาบถแนบชิด  คงเป็นตอนที่เขาเอาศอกถองให้โยชิยิ้ม

“เฮ้ยๆ เดี่ยวเข้าใจผิดแล้วมั๊ง  กูแค่ไปกินข้าวแล้วไปซื้อของกับมันนิดหน่อย  แล้วตอนนั้นแฟนคลับของมันมา  กูก็เลยเช้ากระซิบเตือนให้มันยิ้ม”

“กินข้าว ซื้อของ โอยนี่ยังไม่เรียกนอกใจ  จุ๊ยเคยไปกินข้าวกับซื้อของกับผมไหม”  เดฟโอดครวญ

“ทำไมจะไม่เคย” จุ๊ยย้อน

“ตอนไหน”

“ก็ทุกวัน”

อีกฝ่ายเงียบ

“อะไรของจุ๊ย”

จุ๊ยนั่งลงบนเตียง

“อ้าวก็เที่ยงไง  กูกับมีงกินข้าวโรงอาหารเดียวกันเวลาเดียวกัน  มึงซื้อข้าวกูก็ซื้อ  มึงกินกูก็กิน” จุ๊ยกล่าว แล้วเขาก็กล่าวประโยคต่อไป โดยไม่รู้ว่าตัวเองพูดไปอย่างนั้นทำไม

“เราใช้เวลาร่วมกันมาตั้งแต่ม.หนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอวะ”

เดฟนิ่งเงียบไป  ก่อนจะถอนหายใจให้ได้ยิน แล้วตอบมา

“เฮ้ยไมเหมือนกัน อันนั้นมันต่างคนต่างกิน” เดฟแย้ง

จุ๊ยถอนหายใจก่อนจะตอบออกไป โดยไม่รู้ว่าตัวเองพูดไปอย่างนั้นทำไมอีกเช่นกัน

“ถึง ยังไงนะ เราก็ได้เห็นกันทุกวันไม่ใช่เหรอ แค่นั้นมึงยังไม่พอใจอีกเหรอ มึงจะให้กูนั่งจ้องตามึง นั่งเบียดมึงหรือไง แบบนั้นมึงก็รู้กูทำไมเป็นหรอก กูไม่ใช่คนโรแมนติกขนาดนั้น”

คราวนี้เดฟเงียบไปนานพอสมควร  ก่อนะจะแผดเสียงครวญออกมา

“ไม่รู้หล่ะ ผมเสียใจมากเลย เสียใจเสียใจ เสียใจ เสียใจ...เสีย..”

จุ๊ยกดโทรศัพท์ทิ้งด้วยความรำคราญ

“เหี้ย... นี่ท่าจะบ้าแล้วนะเนี่ย ไอ้เดฟ”

เดฟนั่งมองโทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้ของเขาอยู่นาน  ก่อนจะเรียกโปรแกรมเฟสบุ๊คขึ้น  เขาเลือกเข้าไปส่วนหน้าโปรไฟล์ของจุ๊ย  ยังไม่มีอะไรเลยในนั้น  นอกเสียจากรูปของจุ๊ยเองที่คงถ่ายตัวเอง 

“ถึง ยังไงนะ เราก็ได้เห็นกันทุกวันไม่ใช่เหรอ แค่นั้นมึงยังไม่พอใจอีกเหรอ มึงจะให้กูนั่งจ้องตามึง นั่งเบียดมึงหรือไง แบบนั้นมึงก็รู้กูทำไมเป็นหรอก กูไม่ใช่คนโรแมนติกขนาดนั้น”

แค่นั้น.. เขาไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ  ไม่เลย  เขาพอใจ  แม้ปากจะบอกว่าไม่พอใจ  แค่นั้นก็มีความสุขมากพอแล้ว

แม้จุ๊ยจะแสดงอาการรังเกียจเวลาเขาแตะเนื้อต้องตัวจุ๊ย  ซึ่งจะว่าไปถ้าใครมาทำอย่างนี้กับเขา  เขาก็คงรู้สึกรังเกียจเหมือนกัน  แต่จุ๊ยกลับไม่เคยหลีกเลี่ยงจะไม่เจอเขา  จุ๊ยเหมือนพร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาไม่ว่าเขาจะเข้ามาในลักษณะไหนก็ตาม

แล้วจะถามว่าอะไรทำให้เขาประทับใจในตัวจุ๊ยมาก  คงจะเป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น  เมื่อตอนที่เขาอยู่ม.สาม

มันเป็นวันที่ทุกข์ใจที่สุดในชีวิต  เมื่อพบว่าชีวิตครอบครัวที่เหมือนจะเพียบพร้อมทุกอย่างของเขามันกำลังจะแตกสลายลง  แม่จับได้ว่าพ่อมีผู้หญิงอื่น และกำลังทะเลาะกันหนัก  ส่วนเขาก็ไปรับรู้ว่าในยามที่พ่อไม่อยู่แม่เองก็แอบมีความสัมพันธ์แบบสามเส้ากับคนสวนที่มีเมียเป็นคนรับใช้ในบ้าน

เดฟรู้สึกช็อกและผิดหวังในพ่อแม่มาก  เพราะเขาเคยคิดว่าพ่อแม่รักกันมากแม้จะค่อยไม่ได้อยู่ด้วยกัน  วันนั้นเขาเดินทิ้งเสียงทะเลาะของพ่อกับแม่ไว้ข้างหลัง เดินไปอย่างไรจุดหมาย  แล้วไปนั่งอยู่ที่สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาใกล้บ้าน  แล้วจะกระโดดลงไปอย่างไม่ทันยังคิด  แต่กลับถูกรั้งรวบไว้ด้วยท่อนแขนของจุ๊ย

คืนนั้นเขานั่งคุยปรับทุกข์กับจุ๊ยทั้งคืนตรงข้างราวสะพาน  แล้วก็เผลอหลับไปทั้งคู่ในลักษณะหัวพิงกันและกัน

ตลอดเวลาที่จุ๊ยคุยกับเขา จุ๊ยรับฟังจนจบ ก่อนจะตอบในมุมมองของเขา  ซึ่งเป็นมุมมองง่ายๆ แต่เขากลับลืมมองไป  แล้วก็ทำให้สบายใจเมื่อคิดไปตามนั้น

“กูก็ปลอบใจคนไม่เก่งนะ” นั้นคือคำพูดติดปากของจุ๊ย

แต่ไม่เลย  จุ๊ยคือคนที่ใครมีทุกข์ควรจะเข้าไปคุยกับมากที่สุด..

ตั้งแต่นั้นเขาก็พบกว่าตัวเองหลงรักจุ๊ยไปแล้ว

ผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ มีแค่ดวงตาที่เป็นประกายเป็นจุดเด่น  ทำไมเขาถึงได้มีความสุขนัก  เมื่อยามได้เห็น  แม้จากระยะไกลลิบก็ตาม