The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

นิ้วที่ชำนาญของฮ้อยกรีดไปบนคีย์เปียโน  เสียงเพลงIntro ของเพลง Unforgetable ที่เขียนโดยIrving Gordon  ต่อมาจุ๊ยก็จรดเป่าแซกโซโฟนส่งเสียงหวานหู ทั้งปลายเสียงก็เล่นไหวพลิ้วราวกับลูกคอของ Nat King Cole ผุ้ขับร้องเพลงนี้ในเวอร์ชั่นที่โด่งดังที่สุด  และยิ่งแทรกเป็นช่วงด้วยไวโอลีนของอ๊อด  บทเพลงนั้นก็สะกดใจคนดูหน้าเวทีทั้งสิ้น

“ที่จริงไม่ต้องมาก็ได้ พี่ก็แค่มาเดินซื้อของ  ไม่ต้องกลัวหรอก คงไม่มาขาดใจตายที่นี่หรอก” หนุ่มผิวขาวกล่าวแก่หนุ่มผิวสองสีหน้าเข้ม

“แต่อาการของพึ่พึ่งดีขึ้นได้ไม่เท่าไหร่  ผมก็เป็นห่วง  เดี่ยวกำเริบแบบวันนั้น  ไม่มีคนช่วย  ก็แย่พอดี” ชายหนุ่มผิวสองสีแย้ง

แล้วเขาก็เงียบไป

“ตกลงพี่จะไม่บอกพี่เขาจริงๆเหรอ”

หนุ่มผิวขาวจัดเงียบไปก่อนจะถอนหายใจ

“มันต้องเป็นแบบนี้หล่ะ  พี่ตัดสินใจไปแล้ว”

แต่เขาหยุดเท้าลง  เพราะได้ยินเสียงเพลง

“นี่มันเสียงแซกของจุ๊ยนี่หน่า”

แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงไปยังจุดที่มีคนยืนมุงกันจำนวนมาก

อ๊อดเก็บไวโอลีนเรียบร้อยกำลังจะเตรียมตัวจะออกเดินทาง  แต่รู้สึกปวดฉี่ก็เลยบอกฝากไวโอลีนกับจุ๊ยแล้วไปทำธุระ เรียบร้อยก็เดินกลับมา  แต่เจอกับสรรค์ก่อน

“พักนี้ไม่ว่างเหรอ เราไม่ได้ไปเที่ยวกันหลายวันแล้วนะ” สรรค์ว่าแล้วก็เข้ามาโอบเอว

อ๊อดยิ้มจางๆ

“คือผมพึ่งสอบเสร็จ  ยังรู้สึกเหนื่อยๆน่ะครับ”

“งั่นคืนนี้ว่างไหม  พี่จะพาไปปาร์ตี้ที่บ้านเพื่อน  แล้วอ๊อดก็ไปค้างที่คอนโดพี่” สรรค์กล่าวบนรอยยิ้มที่กรุมกริม

อ๊อดมองแล้วก็พยักหน้าช้าๆ

“ก็ได้ครับ”

“ดีมาก” สรรค์หยิกแก้มแล้วเดินไป

อ๊อดยังยิ้มค้าง แล้วจะเดินต่อไปทว่าเจอกับจุ๊ยที่ยืนถือกล่องไวโอลีนข้างหนึ่ง กับแซกโซโฟนข้างหนึ่ง

อ๊อดคิดจะกล่าวแก้  แต่จุ๊ยเม้มปากส่ายหน้า แล้วก็ส่งสัญญาณให้มองกลับหลัง

อ๊อดจึงหันหลังมา 

เขารู้สึกราวโลกกำลังทะลายลงตรงหน้า

ไม่ห่างไปเท่าไหร่  และอยู่ในระยะที่จะได้ยินการสนทนาของเขากับสรรค์

หนุ่มผิวขาวจัดยืนอยู่  แววตาที่ปวดร้าวจับมาที่เขา 

“เมือง” อ๊อดเดินเข้าไป  จะจับมือ

“เรากลับไปคุยกันที่ห้องอ๊อด... ตรงนี้คนเยอะ” เมืองฟ้ากล่าวออกมา เสียงระคนความเจ็บปวดไว้ขัดเจน

อ๊อดหยี่ตาลงก่อนจะตอบ

“แต่อ๊อดมีงานต่ออีกที่นะ  เมืองใจเย็นๆ อ๊อดจะอธิบายให้ฟัง” เขาจับที่แขนของเมืองฟ้า

แต่เมืองฟ้าปลดแขนเขาออก

“ก็ไปสิ  แล้วกลับไปห้องเราค่อยคุยกันก็ได้  เมืองรอได้”

แล้วเมืองฟ้าก็เดินไป  อีอดคิดจะตามทว่ามีหนุ่มผิวสองสีมายืนขวางไว้

“พี่ไปดีกว่า  อย่าทำให้มันเป็นเรื่องที่นี่”

อ๊อดอารมณ์ขึ้น แต่จุ๊ยตามมาดึงเขาไว้

“ไปอ๊อด  เดี่ยวค่อยว่ากัน”

คน อื่นฟังไม่รู้แต่หูของจุ๊ยบอกได้ว่าอ๊อดเล่นพลาดไปหลายโน้ตมากเพราะเรื่อง ที่รบกวนจิตใจ  ฮ้อยเองแม้จะไม่ได้หูดีอย่างจุ๊ยแต่ก็รู้ว่าเสียงไวโอลีนของอ๊ฮดผิดปกติไป

“กูกลับแล้วนะ” อ๊ฮดกล่าวแล้วรีบออกไป

“มันเป็นอะไรวะ” ฮ้อยถาม

จุ๊ยไม่ได้ตอบ  แต่เก็บเม้าท์พิชเข้าที่

อย่าให้มันรุนแรงไปนะอ๊อด เมืองฟ้า ก็ใจเย็นๆ   เขาได้แต่บอกไปอย่างนั้นในใจ

ตอน ที่อ็ฮดกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ เขาพบว่าเมืองฟ้านั่งรอเขาอยู่ในห้อง  สภาพห้องเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเนื่องจากข้าวของส่วนตัวของเมืองฟ้าหายไป หมด  ตัวเมืองฟ้าเองก็อยู่ในชุดที่เหมือนจะเตียมออกไปข้างนอก

“นี่มันอะไรกัน” อ๊อดถาม

เมืองฟ้าหยิบกุญแจของตัวเองมาส่งให้

“เมืองจะย้ายออกไป  แต่อ๊ฮดไม่ต้องกลัวนะ  เมืองจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าสำหรับเดือนนี้ให้แล้ว”

อ๊อดมองกุญแจ  แล้วขบกรามจนเป็นสันนูนนัยต์ตากร้าว ปัดกุญแจออกจากเมื่อเมืองฟ้า

“มันบ้าอะไรเมือง.. นี่อ๊อดผิดมากจนเมืองรังเกียจจนไม่อยากอยู่ด้วยเลยเหรอ”

เมืองฟ้าสูดลมหายใจลึกๆ สั่นน้อยๆ

“ใช่  อ๊อด  อ๊อดทรยศความไว้วางใจของเมือง  ตลอดมาเมืองทุ่มเทให้อ๊อดทุกอย่าง  อ๊อดไม่มีเงินเมืองถึงได้มาอยู่ด้วย เพื่อจะได้ช่วยเหลือ  แม้แต่ค่าเทอมอ๊อดเมืองก็ออกให้ก่อน  แต่เมืองทำอย่างนี้กับเมือง” เมืองฟ้าตอบเสียงดัง

“ใช่สินะ ตอนนี้มีที่พึ่งใหม่แล้วนี่  รวยอยู่คอนโดหรู เมืองก็แค่ลูกพ่อค้าบ้านนอกจะไปพอเลี้ยงดูไลฟ์สไตร์หรูหราของอ๊อดได้เหรอ”

“เมือง” อ๊อดตวาด

“หรือไม่จริง...”เมืองฟ้าเสียงดังสู้

“ตอน นี้อ๊อดมีพี่สรรค์แล้วเมืองก็หมดความหมาย  แล้วเมืองจะอยู่ไปทำไม  ไอ้ห้องโทรมๆนี่  อ๊อดจะอยู่ก็อยู่ไป แต่เมืองไม่อยู่ เมืองไม่อยากเห็นหน้าอ๊อดอีก” แล้วเมืองฟ้าก็เดินไปที่ประตู

อ็อดคว้าแขนเมืองฟ้าไว้

“เดี่ยวสิเมืองเรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง” อ๊อดรั้ง  เขาสูดลมหายใจเพื่อสงบอารมณ์  ดึงเมืองฟ้ามากอด

“อ๊อด ขอโทษ  เมืองอย่าไปเลยนะ  อ๊อดรักเมืองฟ้ามากเลยนะ  อ๊อดสัญญา อ๊อดจะเลิกกับพี่สรรค์  อ๊อดจะไม่นอกใจเมืองอีก แต่เมืองอย่าไปเลยนะ  เพราะอ๊อดรักเมืองจริงๆ”

เมืองฟ้าถอนหายใจยาว

“อย่า สัญญาในสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้อ๊อด  อ๊อดจะเลิกกับเขายังไง ในเมื่ออ๊อดต้องพึ่งพาเขา  ถ้าไม่มีรายได้จากดนตรี  เมืองเองก็ไม่ปัญญาสนับสนุนอ๊อดเรื่องเงินเหมือนกัน “

อ๊อดตะบะแตก  กระชากตัวเมืองฟ้าหันมาแล้วเขย่า

“หยุดดูถูกอ๊อดได้แล้วนะเมือง อ๊อดไม่ใช่คนหิวเงิน”

เมืองฟ้าสะบัดตัวออกไป

“ไม่ได้หิวเงิน แล้วผู้ชายอย่างอ๊อดจะมายุ่งกับเมืองทำไม  ถ้าใช่เพราะเมืองสนับสนุนอ๊อดได้  ไม่เอาน่าอ๊อดอย่าโกหกตัวเอง  อ๊อดก็แค่ต้องการให้เมืองช่วยเหลือจนเรียนจบ พอเรียนจบอ๊อดก็คง..”

“เมือง” อ๊อดตวาดลั่น  แล้วเขาก็ระเบิดอารมณ์กระชากคอเสื้อเมืองฟ้ามา กำหนัดแน่น  ทว่าจะพอต่อยเขาก็กลับไม่หยุดไป

“เอาสิอ๊อด ต่อยเมืองเลย  อยากจะทำอะไรก็ทำ  แต่จะให้เมืองรักอ๊อดเหมือนเดิมมันไม่มีวัน  ความรักของเมืองมันจบไปแล้ว” เมืองฟ้าท้าทาย

คำพูดนั้นทำให้ใจของอ๊อดสะท้าน  เขาปล่อยมือจากเมืองฟ้า

แววตาแสนเจ็บปวดที่มองเมืองฟ้า  เขาต้องมองผ่านม่านน้ำตา  แต่เมืองฟ้ากลับมองเขาอย่างสิ้นเยื้อใย

“แค่นี่นะอ๊อด  เราอย่าเจอกันอีกเลย”  แล้วเมืองฟ้าก็เดินออกไป

อ๊อดยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น  สักครู่จึงวิ่งออกไป

ตอนที่อ๊อดตามมาทันเมืองฟ้า เขายิ่งต้องเจ็บปวด  เพราะเมืองฟ้านั่งอยู่ในรถของสิทธิที่มาจอดรออยุ่หน้าตึก

สิทธิกำลังจะออกรถ ทว่าต้องเบรกสุดแรงจนลั่นเอียด เพราะอ๊อดพุ่งพรวดมาขวางทาง

“ทำอะไรน่ะ” เมืองฟ้าเลือนกระจกออกมาตำหนิ

“อ๊อดจะบ้าหรือไง”

อ๊อดเดินฉับๆมา แต่เมืองฟ้ารีบปิดกระจก  แต่อ๊อดเขามือขัดเอาไว้ เขาก็เลยหยุดกระจกไว้

“นี่ใช่ไหม... เหตุผลที่แท้จริง... ไอ้เหี้ยนี่ใช่ไหมเมือง”

“ใช่” เมืองฟ้าตอบกลับ

“นึกว่าเมืองพึ่งรู้เรื่องพี่สรรค์หรือไง  เมืองรู้กระทั้งว่าวันแรกที่อ๊อดมีอะไรกับเขาคือวันครบรอบการเจอกันของเรา ตอนที่อ๊อดไปที่คอนโด เมืองก็รู้แล้วจากเพื่อนของเมืองที่อยู่ที่นั้น  แล้วเมืองผิดอะไรจะคบกับสิทธิ”

“เมือง..” อ๊อดไร้คำพูดจะตอบโต้

“เมืองพอแล้วอ๊อด  เมืองทุ่มเทให้อ๊อดเท่าไหร่  แล้วนี่คือการตอบแทนของอ๊อด... เมืองเจ็บพอแล้วอ๊อด” เมืองฟ้ากล่าวแล้วดันมืออ๊อดออกไป ก่อนจะปิดกระจกจนสนิท

แล้วสิทธิก็ออกรถไป

อ๊อดทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น  ต่อมาก็ทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นแรง ทว่ากลับมีคนเข้ามาช่วยประคองเขา

จุ๊ยกับฮ้อย

เขาเลยโผเข้ากอดทั้งสองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร