The Water's Pure Heart: ดวงใจของสายน้ำ

พออาราอิอ่านจบก็รีบลุกขึ้น

“ขอตัวนะ  มีธุระ” 

ทั้งหมดมองหน้ากัน

เครื่องบินพาอาราอิมาถึงภูเก็ตในเวลาแค่ชั่วโมงนิดๆ  พอมาถึงเขาก็เช่ารถขับไปสถานที่หนึ่ง

ในแสงแดดยามเย็น  อาราอิเดินขึ้นไปตามเสียงที่ได้ยิน  แซกโซโฟนเทนเนอร์เสียงกังวาน เป็นเพลง Autumn Leaves

เขานั่งลงใกล้ๆกับคนเป่ามองที่หันหน้าออกไปยังพระอาทิตย์ยามใกล้อัสดง

มีนักท่องเที่ยวหลายคนหยุดถ่ายภาพ บางคนถ่ายคลิป จนกระทั้งเพลงจบ เสียงปรบมือก็เกรียวกราว

“ไปเอาแซกมาจากไหน” อาราอิถาม

เขาปลดมันจากการสะพาย  นั่งลงข้างๆ

“พอดีเจอกับฝรั่งคนหนึ่งมันต้องการค่าเครื่องบินกลับบ้าน เลยเอามาเร่ขายแถวหน้าสถานีบขส. ฉันก็เลยซื้อเอาไว้”

“สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม” อาราอิถาม

เขาพยักหน้า

“แซกตัวนี้หล่ะ  ฉันถึงได้รู้สึกดีขึ้น”

“ยังไงนายก็ตัดขาดดนตรีไม่ได้สินะ” อาราอิถอนหายใจ

“ขนาดฉันนายยังไม่อยากเจอ  ก็คงมีแต่ดนตรีนั้นหล่ะที่เข้าถึงนาย ใช่ไหมจุ๊ย”

เงียบไปสักพัก  แล้วก็เอามือมาจับที่แขน

“ไม่ นะ  แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี  เพราะถ้านายรู้คนอื่นก็ต้องรู้  ฉันไม่อยากเจอหน้าใครเลยตอนนั้น  นอกจากนาย  แต่ก็กลัวคนอื่นจะรู้เรื่อง”

อาราอิเห็นผมจุ๊ยมีเหมือนดอกไม้เล็กๆติดอยู่ก็เลยเอาออกให้

“แล้วอยากเจอผู้เจอคนหรือยังล่ะตอนนี้” อาราอิถาม

จุ๊ยก้มหน้า

“อีกสองวันได้ไหม”  จุ๊ยบอก แล้วก็มองไปที่ทะเล

“นายพาฉันไปเที่ยวหน่อยสิ  ฉันอยากไปเที่ยว  เงินหมดแล้วหล่ะ ซื้อแซกไปหมดเลย”

อาราอิหัวเราะหึ

“เห็นฉันเป็นกระเป๋าเงินรึไง”

จุ๊ยหันมามองหน้ากำลังจะพูดแก้ตัว  แต่อาราอิเอามือจับแก้มเขาไว้

“แต่แค่นั้นก็ยังดี  อยากไปไหนล่ะ จะพาไป”

เดฟนั่งเงียบไปตลอดทางจนกระทั้งอัศวะจอดรถลงหน้าบ้าน

“พรุ่งนี้เอาไงหล่ะ  จะไปตามที่ไหนกันต่อ” อัศวะถาม

“ไม่ต้องแล้วหละ  ฉันว่านะ” เดฟกล่าวออกมา

“อัสคิดว่าที่อาราอิอยู่ดีๆก็ลุกออกไปเพราะอะไรหล่ะ  มีเหตุผลเดียวเท่านั้นล่ะ คือจุ๊ยติดต่อมา”

อัศวะเอานิ้วเคาะพวกมาลัยเบาๆ เขาเองก็สงสัยเช่นนั้น

“ยังรู้สึกใช่ไหมหล่ะ  ที่เห็นจุ๊ยให้ความสำคัญกับอาราอิมากขนาดนี้”

เดฟเงียบไป  ก่อนเอามือของอัศวะมากุม

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะหนักกว่านี้  แต่ตอนนี้  ผมพอรับได้นะ  แต่จะให้เฉยๆไปเลยคงยังไม่ไหว”

อัศวะถอนหายใจ  แล้วก็ดึงเดฟมากอด

“ฉันจะรอ  แต่แค่นี้ฉันก็พอใจแล้วหล่ะ  อย่างน้อยนายก็อยู่กับฉัน”

อ๊อดกำลังทำขึ้นสายไวโอลีนใหม่อยุ่ตอนที่เมืองฟ้ากำลังนั่งตรวจสอบข่าวจากโซเชียลมิเดีย

“อ้าวนี่ไงเฟสจุ๊ยอัพแล้ว” เมืองฟ้าร้องอย่างยินดี

อ๊อดไม่แปลกใจเดินมายืนข้างเมืองฟ้า

ที่อัพเดตเป็นรูปอาราอิกำลังยืนอยู่ข้างรถใต้แสงพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน

ตี้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้เห็นว่าเฟสบุ๊คของน้องชายมีการอัพเดท  และมีการเช็คอินตามมาอีกที่เซ็นทรัลเฟสติวัล ภูเก็ต

เขาเริ่มรู้สึกผิดกับการกระทำของตนเอง  ถ้าไม่ใช่เพราะความรักของเขากับแก้ว  เรื่องราวในอดีตนี้จะไม่ถูกขุดคุ้ยขึ้นมา ทุกคนจะลืมไปหมดแล้วว่าจุ๊ยไม่ใช่ลูกของป๊า  เพราะตลอดเวลานับจากม๊าเสียไปจุ๊ยคือหัวเรี่ยวหัวแรงหลักของบ้าน เขาเองต่างหากที่เสวยสุขแทบไม่เคยแตะต้องงานอะไรในบ้าน เพราะป๊าอยากให้เขาเรียนให้เต็มที่ 

แต่กระนั้นจุ๊ยก็ทำหน้าที่ได้ดี  แม้ตัวเองจะต้องซ้อมดนตรี  และไปแข่งขันที่นั้นที่นี่ก็ตาม

ตี้เริ่มลังเลต่อจุดยืนตัวเอง 

หรือเขาควรตัดใจและสละความรักครั้งนี้เพื่อจุ๊ย  น้องชายต่างบิดา ที่เขารัก...

ตอนที่อาราอิออกจากห้องน้ำ  จุ๊ยกำลังนั่งดูละครที่อาราอิเป็นพระเอก แถมเป็นฉากที่พระเอกกับตัวอิจฉาขึ้นเตียงเสียด้วย

เขาเลยอยากรู้ว่าจุ๊ยจะทำหน้าอย่างไรก็เลยแกล้งไปทำโน่นทำนี่อยู่แต่เหลือบมา

แต่จุ๊ยก็นั่งดูไปเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร  จนพักเบรกโฆษณา

“น้อยใจจัง” อาราอิกล่าวขึ้น

“ทำไมนายไม่แสดงออกอะไรบ้าง”

จุ๊ยหันมามองหน้า

“แสดงออกอะไร”

“อ้าว... ก็นายนั่งดูฉันจูบกับคนอื่น  กอดกับคนอื่นนี่นายไม่มีปฏิกิริยาอะไรบ้างเหรอ” อาราอิตอบ มองหน้าจุ๊ยจากกระจก

นิ่งไปครู่ก่อนจุ๊ยก็หัวเราะออกมา

“อ้าวนี่นึกว่านายแสดงเฉยๆ  ตกลงฉากนี้นายคิดอะไรกับดาราคนนี้จริงๆเหรอ” จุ๊ยถามกลับ หันมาส่งสายตาระแวง

“เฮ้ย เปล่านะ” อาราอิหันมาทำหน้าเหวอ

“ฉันไม่ได้บอกอย่างนั้นเสียหน่อย”

จุ๊ยก็โยนหมอนที่กอดไว้ไปข้างๆ

“แล้วจะให้ทำยังไง” จุ๊ยถามกลับ

“แบบ... อาราอิเธอนอกใจฉัน  แล้วก็เดินไปทุบหัวไหล่ โป๊กๆน่ะเหรอ”

จุ๊ยไม่ได้พูดเฉยๆ แต่ทำท่าประกอบด้วย

อาราอิขำ

“ทำไม่เป็นวะ” จุ๊ยส่ายหัว  แล้วก็กดรีโมทเปลี่ยนช่อง

“แต่ละครเรื่องนี้มันน้ำเน่าเป็นบ้าเลยนะ  นายก็รับเล่นไปได้”

อาราอิเดินมานั่งกอดจุ๊ยจากด้านหลัง

“ก็เขาติดต่อมา  ละครรีเมคมันก็อย่างนี้หล่ะบางเรื่องก็น้ำเน่า”

แล้วเขาก็หอมบนหลังคอจุ๊ย

“สามวันมานี่แอบนอกใจฉันบ้างรึเปล่า แอบไปควงสาว ควงหนุ่มที่ไหนบ้างไหมเนี่ย”

“โอ้โห... สามวันเนี่ยนะ  ทั้งเกาะยังรู้จักคนไม่ถึงสิบคน จะเอาที่ไหนไปควง” จุ๊ยท้วงก่อนจะเปลี่ยนช่องอีก เป็นรายการถ่ายทอดฟุตบอลต่างประเทศ ก็เลยหยุดดู

“รู้สึกแย่ขนาดนั้น  ไปยืนเล่นแซกแก้เซ็งตั้งแต่เช้าจรดเย็น ดูนี่ ดำเลยเห็นไหม” ว่าแล้วก็ถลกแขนเสื้อให้ดู

จุ๊ยเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะถาม

“ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง”

อาราอิเอาหอมผมจุ๊ยก่อนจะตอบ

“เขา ก็ตามหาคุณชายกันแทบพลิกแผ่นดินน่ะสิ  อ๊อด ฮ้อย เดฟ อัศ พี่กับน้องของนาย แล้วก็เพื่อนๆนายที่คณะกระจายตัวไปตามที่นั่นที่นี่  ไปถามตามโรงพยาบาล  ไปยันมูลนิธิกู้ภัย  แต่ก็ไม่มีวี่แววของนาย นี่ก็แจ้งความไปแล้วด้วย”

จุ๊ยหัวเราะหึๆ

“เห็นไหมใครๆก็รักฉัน  ก็อย่างนี้ล่ะนะ  คนมันน่ารักนี่หน่า”

อาราอิยิ้มจางๆ

“แต่อย่าทำบ่อยๆนะ  ฉันจะตายเอา... ใจมันร้อนเป็นไฟ  นอนก็นอนไม่ได้  เป็นห่วง กังวล คิดไปสารพัดเลย”

จุ๊ยเม้มปากนิ่ง ก่อนจะตอบ

“ไม่แล้วหล่ะ  หลังจากเหตุการณ์นี้ ฉันคงจะเข้มแข็งมากขึ้นเลยล่ะ”

แล้วทั้งคู่ก็นิ่งกันไป

“ว่าแต่นายเหอะ... ถ้าฉันไม่อยู่ก็ว่าวบ้างเหอะ... นี่อยากมากเลยเหรอ เอามาดุนหลังฉันอยู่ได้”

อาราอิหน้าแดง  เอาศอกฟันหัวไปทีหนึ่ง

“นายนี่... ไม่โรแมนติกเลยวะ กะจะกอดบิวอารมณ์สักหน่อย”

“โอ้โห... ดุนซะขนาดนั้น... ไม่ต้องบิวแล้วมั้ง” แล้วจุ๊ยก็ดิ้นจะหนี

แต่อาราอิกลับดังจุ๊ยกลับมา  แถมรวบตัวลงไปนอนก่อนจะพลิกมาอยู่เหนือร่างนั้น

“ฉันห่วงนายมากเลยนะจุ๊ย  กลัวนายเป็นอะไรไป นายห้ามทำอะไรอย่างนี้อีกนะ”

ดวงตาอาราอิบอกความหมายตามคำพูด

จุ๊ยยิ้มยีวน

“ก็จะพยายาม”

แล้วสองสายตาก็ประสานกันนิ่ง 

อาราอิจุมพิตลงบนริมผีปากของจุ๊ยอย่างอ่อนโยน

ในโทรทัศน์คู่แข่งขันฟุตบอลกำลังขับเคี่ยวกันเข้มข้น  แฟนบอลก็ส่งเสียงกันสนั่น  

ทว่าในห้วงแห่งอารมณ์ของอาราอิและจุ๊ยบทเพลง  Nocturne no. 6 F Major ของ John Field กำลังบรรเลงท่วงทำนองเปียโนอันแว่วหวาน สอดคล้องการเคลื่อนไหวตอบสนองต่อกันของคนทั้งคู่