♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

          
          "ทำหน้ามิ้งๆหน่อยเด้! " 
 
เสียงออกคำสั่งของมี่ดังขึ้น  ตอนนี้บีมและเพื่อนอีกสองก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องๆเดิม ที่เมื่อเช้าอยู่ ก็ห้องบีมนั้นแหละค่ะ เพราะว่าหลังจากการนั่งกินเนื้อย่างกันเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา ที่รวมกันหมดเลย มันทำให้มี่กะหยงรู้ว่า ถ้าเราทั้งคู่ไม่เอ่ยให้เด็กม.6ทำอะไรให้เพื่อนสาว เด็กม.6ก็แทบจะไม่สนใจเท่าไหร่เลย จะมีแต่คุยกันแบบน่ารักๆกับเด็กแพทซะมากกว่า เพราะงี้แหละ ทำให้เค้าสองคนต้องมาเปลี่ยนเพื่อนตัวเองให้มุ้งมิ้ง ขี้อ้อน งอแง นิดนึงบ้าง ก็คิดจะเต๊าะเด็กเราก็เด็กตามสิ ที่สอนเพราะไอนี่มันจะไม่ค่อยงอแง หรืออะไรกับคนที่เป็นแฟนเท่าไหร่ แทบนับครั้งได้ ดูจาดตอนมันคบกะไอพี่เป้นั้น ส่วนมากจะมีเพื่อนนั้นแหลพที่เห็นมุมต๊องมุมแง้งมัน 
 
 
"ทำอย่างไงเล่า! ไอหน้ามิ้งๆ อะไรเนี่ย" บีมหน้าหงิกเริ่มไม่สบอารมณ์ .เมื่อทำจนตีนกงตารอยเหี่ยวย่นขึ้นเต็มหน้าหมดแล้วเนี่ย
 
"ตาฉ่ำๆ กระพริบน่ารักๆอ่ะ "หยงๆค่อยๆอธิบาย ทั้งที่หน้ามันน่ารักแต่มันไม่เคยใช้ให้เป็นปนะโยชน์เล้ย 
 
"ตาฉ่ำๆๆ เอาน้ำมาเทใส่ตาเลยมั้ยล่ะมึง" กระพรีบอะไรเล่า ฝุ่นไม่ได้เข้าตาชั้นทำวันนะย่ะ
 
"อย่ากวนดิโห่ นี่อุส่าห์ลงทุนมาค้างด้วยเลยนะเว้ย" มี่พูดขึ้น 
 
ใครขอกันล่ะ โด่ววว
 
"นี่ไอบีม ฟังพวกชั้นนะเว้ย! ถ้าริจะรักเด็ก ก็ต้องเด็กลงบ้าง ไม่ใช่จะมาทำตัวเหนือๆกว่าก็ไม่ใช่ป่าวว่ะ คิดสิคิด" หยงว่าจิ้มลงบนหน้าผาก จนบีมย่นหน้าไม่พอใจเบาๆ 
 
ก็ถูกของมัน! แต่ชั้นก็ไม่ได้แก่ป่าวว่ะ 
 
''วันนี้ไม่เห็นหรือไง ท่าทางของธามกะเด็กแพทสนิทกันแค่ไหน"มี่เริ่มพูด 
 
"ใช่ ได้ดูบ้างรึเปล่า เอาแต่กินๆๆๆ จนพวกชั้นนี่กินแทบไม่ทัน" หยงเสริม 
 
"เอ้อ! พอแล้วๆ โอเคร ชั้นจะทำๆ"บีมยกมือห้ามก่อนที่พวกมันจะเริ่มใส่ไฟ กันต่อ
 
"โอเคร! งั้นมาเริ่มเลย"สองเพื่อนพูดขึ้น 
 
"ไหนลองเอาลิ้น ออกมาแลบริมฝีปากเบาๆดิ้" มี่ว่าพร้อมทำท่าทาง 
 
นี่คือจะจีบเด็ก หรือมึงจะยั่วมันว่ะ --___--
 
ชั้นเห็นมันทำเสร็จ ก็เริ่มทำตาม แลบลิ้นเลียริมฝีปาก ยังทำไม่เสร็จดี ก็โดนไอมี่เอาหมอนฟาดเข้าให้ ส่วนไอหยงก็นั่งขำกร้าก คือ ขำอะไรกันค่ะ 
 
"โอ้ย! อะไรเล่า ก็ทำตามแล้วไง"
 
"แลบออกมาอย่างงั้น มึงหิวไก่หรอบีม" ไอมี่ว่าหน้านิ่งๆ 
 
"อ่ะๆ เอาใหม่ก็ได้ โห่ อย่าพึ่งหงิดดิว่ะ" บีมว่าลูบๆคลำเพื่อนตัวเอง 
 
บีมเริ่มทำใหม่อีกครั้ง โอเครครั้งนี้เป็นที่หน้าพอใจ 
 
"ผ่าน! " เสียงไอหยงพูดขึ้นเมื่อชั้นทำให้มันดู 
 
"ต่อไปนะ แกต้องยิ้มบ่อยๆ ยิ้มน่ารักๆ หวานๆ "มันฉีกยิ้มสวยๆ"อย่างงี้ ลองทำ" 
 
ชั้นเลยจัดให้หนึ่งที โอ้ยๆ ง่ายๆ แค่ยิ้ม แต่ว่ามันก็เอาหมอนฟาดอีกแล้ว อะ ไรอีกว่ะ คนสวยทำอะไรผิด 
 
"นี่ มันยิ้มสยองไอบีม ไอบ้า! ยิ้มเบาๆ นิดๆนะ  ไม่ต้องโชว์เงิง" มี่พูดขึ้น
 
เงิง บ้าหรอ! ชั้นไม่มีเว้ย!
 
 
"อ่าว...เครๆ ยิ้มใหม่เนาะ " บีมว่าหน้าแหย๋ๆ ก่อนหยิบกระจกขึ้นมานั่งยิ้มคนเดียว 45 รอบ กว่าจะได้ .ก็รอบที่46 
 
"ผ่าน!" คณะกรรมการหยงบอกผ่านจ้า 
 
"ต่อไปก็ง่ายไปก็ง่ายๆเนาะ ออดอ้อน นิดๆ ทำตัวแหลๆ หน่อย งอนบ้างบางครั้ง แต่ที่สำคัญ แกต้องทำตัวเองให้โลกสวยมากๆ และแกต้องเด็กที่สุดเท่าที่จะทำได้"
 
ไอมี่ นี่ง่ายใช่มั้ยว่ะ 
 
"ถ้าทำไม่ได้ ก็ล้มเลิกไปซะ! "เสียงเด็ดเดี่ยวของไอมี่หยงดังขึ้น ชั้นรีบค้านทันที 
 
"ไม่ๆ ได้ดิ ชั้นทำได้อยู่แล้ว บีมไม่เคยแพ้อะไรง่ายๆนะเว้ย" บีมว่าหน้าตามุ่งมั่น 
 
เพื่อนสองคนทำหน้าเอือมๆ ก่อนพยักหน้ารับกลายๆไป 
 
"เออๆ จะรอดู" หยงว่า 
 
 
*อยากรู้จัก อยากให้เธอรู้จัก อยากเป็นคนรักเธอ อยากให้เธอได้หันมอง*
 
 
 
วันนี้บีมลองเสี่ยงมาใช้บริการรถไฟฟ้าอีกครั้ง และก็เป็นที่น่าพอใจ มาก เพราะวันนี้ทุกอย่างโอเครราบรื่น จมูกไม่เหวิ่งจ้า บีมเดินทอดน่องมาเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับร้านหนังสือ ร้านหนึ่งเข้า เอ้ะ! ทำไมไม่เคยเห็นเลยว่ะ หรือว่าพึ่งมาเปิด ไม่ดิ คนเยอะนิ แต่หรือว่าเราคงจะไม่ค่อยได้สนใจล่ะมั้ง ก็เพราะ บีมคนนี้ไม่ค่อยชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว ไม่ว่าหนังสือการ์ตูนหรืออะไร แต่แม๊กกาซีนโอปป้า ยกเว้นะเว้ย! 
 
บีมจึงเดินเลยผ่านไป ผ่านไปได้ไม่ถึงสี่เก้าก็ต้องมูฟถอยหลังกลับมาเมื่อเจอบางอย่างที่คุ้นตามากๆเข้า 
 
.......
 
 เจอนายธานนท์ว่ะเห้ย! ดั่งสวรรค์ลิขิต ><
 
……………
 
 
บีมเดินลุ่นๆเลื่อนประตูร้านก่อนจะเข้าไแก็เจอสายตาแปลกๆของยัยป้าเจ้อของร้านส่งมา (ทำไมใส่ชุดนักศึกษาเข้าไม่ได้ไง๊).บีมเดินไม่รู้ไม่ชี้ไปตามล๊อคหนังสือต่างๆ ก่อนจะเจอเด็กม.6 ยืนเลือกคลำมๆหาหนังสือที่ตัวเองชอบอยู่ 
 
บีมทำทีเป็นตีเนียนเดินไปใกล้หวังจะไม่ให้เด็กม.6 รู้ตัว แต่ก็นะ เหมือนมันจะมีเซ็น์ ธามหันหน้ามาก่อนพูดเสียงที่ไม่ค่อยเบา จนยัยป้ามันเคาะโต๊ะสองสามที เอิ่ม...เยอะไปมั้ยว่ะ 
 
"เจ้!! เจอกันอีกล่ะ เป็นสโตรกเกอร์ป้ะครับ เจอทุกที่เลย"
 
พรหมลิขิต มั้งมรึงงงง
 
"บ้าหรอ ใครจะเป็นสโตรกเกอร์กัน "บีมว่าหน้าตามุ้งมิ้ง อย่างที้ได้ร่ำเรียนมา 
 
"ก็เจ้ไง สะกดรอย...แต่เออหอเจ้ก็อยู่ถอยนี้นิใช่มะ" ธามกำลังจะว่าอีกคนสะกดรอยตาม ด่อนจะนึกได้ว่าหอ รุ่นพี่คนนี้ก็อยู่ถอยนี้ 
 
"ใช่! ชั้นแค่เเวะ เข้ามา เอ่อ...หาอะไรอ่านน่ะ ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี้" แหลโคตรรรร เห็นนะมึงเดินเข้ามาเพื่อเต้าะน้อง
 
"อ่าน? อะไรอะ ผมยังไม่เห็นเจ้ถือไรเลย" ธามว่าเมื่อมองสำรวจไม่เจอว่าบีมถืออะไรเลย 
 
"น....นี้ไงๆ" ยีมเบิกลักเมื่อคิดว่าธามจับพิรุธได้ จึงรีบคว้าหนังสือการ์ตูนอะไรก็ได้สักเล่ม 
 
"เจ้ อ่านโคนันหรอที่บ้านผมมีเต็มเลย ไว้เดี๋ยวจะเอามาให้อ่านจะ ได้ไม่ต้องเสียเงินยืมร้าน บ้านผมมีวันพีซด้วยนะ มีครบทุกเล่มเลยล่ะ แต่นี้ไม่มีเรื่องนี้ไง เลยต้องมาหาอ่านก่อน" 
 
ยาวจ้าาาา เข้าถูกทางล่ะโว้ย น้องมันบอกไว้จะเอามาให้อ่านงั้นก็ แสดงว่าก็ต้องเจอกันอีก อร้าาาากกก สุดยอด ไอบีม 
 
แต่โคนันน่ะ ชอบนะ ชอบดูเว้ย! ไม่ได้ชอบอ่าน แต่เอาเถอะ พี่จะอ่านเพื่อน้องแล้วกัน 
 
 
"ห...หรอๆดีๆ "
 
"แล้วนี้ เจ้ จะไปไหนต่ออ่ะ" ตอนนี้เราเดินมาถึงโต๊ะยืมหนังสือล่ะจ้า แล้วก็เดินออกมาหยุดตรงหน้าร้าน แต่ยัยป้ามันลดแว่นมองหน้าชั้น ทำทีเหมือนไม่เชื่อสายตางั้นแหละ นี่ข้องไรห้ะป้า! ตัวๆมั้ย 5555 บ้าหรอ บีมไม่ทำคนแก่หรอกน่ะ
 
"เอ่อ...นั่นสิ ไปไหนต่อดี......''ชั้นทำท่านึกก่อนจะคิดไรออก"หิวข้าวอ่ะ ไปกินข้าวกันมั้ย"
 
อ้อย!!!! แรงมากกกก ดูอีบีมทำหน้าเชื่อมเชียวมึง เอาว่ะเรียนมาเเล้วใช้ให้เป็นประโยคสิ 
 
"ไปสิ แต่ว่าคราวนี้เจ้เลี้ยงผมก่อนนะ เพราะพกเงินออกมาไม่ได้มากพอที่จะเลี้ยงข้าวใครได้" 
 
แหม่....น้องมันพูดยังกะ บ้านจนนักดิ แม่คุณมีปับใหญ่โตหรูหรา ไม่ได้เก็บขวดขายตามข้างทางนะเว้ย 
 
"พูดอย่างกะจน..."บีมว่าไปที 
 
"ผมก็ไม่ได้ขอเงิน แม่บ่อยเท่าไหร่นี่นา นอกจากเค้าอยากให้หรืออะไร เพราะยังไงผมก็มีเงินเก็บเยอะอยู่เเล้ว เพียงแต่แค่วันนี้ไม่คิดว่าจะเจอเจ้ ต่างหาก" ธามว่าจริงจังนิดๆ 
 
"อ่าๆ .กินไรให้เลือกเลย" บีมว่าฉีกยิ้มน่ารัก 
 
คือน้องมันต้องไม่สงสัยนะ ว่าอีพี่มันมาวอแวอะไรนักหนา.นี่คือเจอกันสองอาทิตย์กว่าก็พยายามอยู่นะ 
 
''กินเตี๋ยวร้านเดิมก็ได้ครับ เขาคงตั้งร้านแล้วล่ะ คราวหน้าผมได้เลี้ยงคืนได้ง่ายๆ" 
 
"จ้า.."บีมว่ายิ่มเอือม คือเรียกว่างกก็ได้นะ 
 
 
 
*แต่ตัวฉันเป็นคนธรรมดาไม่ใจร้าย ถ้าลองได้คบจะดูแลเธออย่างดี*
 
 
ตอนนี้ ถึงแล้วค่ะ ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าเดิม บ่อเกิดแห่งความรัก อ้ายยยยย บ้าๆๆๆๆๆๆ พอ!  ตอนนี้บีมกำลังนั่งรอคนที่อาสาไปสั่งก๋วยเตี๋ยวให้กินอยู่ ที่โต๊ะ  แต่ที่งงคือ น้องมันไม่รู้แล้วไปสั่งได้ไง นี่ล่ะประเด็น 
 
''มาแล้วครับ....นี้ ของเจ้ และของผม" ธามว่าวางชามลงกับโต๊ะก่อนจะนั่งฝั่งตรง ข้าม 
 
เออ เห้ยยยยน้องมันสั่งถูก แต่ใส่ผักมาทามมมมมมายยยยยย 
 
"ธาม! ชั้นไม่กินผักนะ นายให้เค้าใส่มาทำไม" บรมว่าหน้างอๆ นึกว่ารู้ 
 
"เอ้า...ทำไมเจ้ ไม่ลองกินดูล่ะ มันก็อร่อยนะ" ธามว่าเกลี้ยกล่อม ยิ่งกว่าหลานผมอีกนะเนี่ย 
 
"ไม่เอา! ไม่กิน! เอาออกไปเลย" บีมว่าหน้าบูดบึ้ง กอดอก คืออันนี้ไม่แอ้บอะไรนะ คือไม่ชอบจริงๆ น้องมันต้องแกล้งแน่ๆ 
 
" เจ้ งอแงว่ะ ทำไมไม่ลองกินอ่ะ  รสชาติมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอก" ธามว่าเสียงอ่อน แม้ในใจจะแอบขำกับท่าทางนั้นก็เถอะ แต่ก็พูดไม่ได้เลย ว่ามัน........น่ารัก 
 
"นี่! ว่าชั้นงอแงงั้นหรอ ก็ชั้นไม่ชอบกินมันผิดตรงไหนเล่า! "
 
บีมงอแงจริงๆแบ้วล่ะ นิสัยอีกอย่างเลยที่ ไม่ค่อยมีใครเห็นคือเอาเข้าจริงแล้ว บีมชอบเอาแต่ใจแบบเด็กๆ พอไม่ได้ดั่งใจก็จะร้องไห้ ขี้งอน แต่ไม่ได้อยากให้ใครง้อ แต่ถ้าเด็กนี้ คงข้อยกเว้ย นี่คือเรื่องจริง ที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว 
 
"เอ่อ...เจ้ๆ ใจเย็นๆ ไม่กินก็ไม่กิน เดี๋ยวผมกินให้เองก็ได้เนาะ" ธามรีบปัดมือ เมื่อคนตรงหน้าชักจะไปกันใหญ่ ถามอีกที ว่า 21 หรอ คือแค่อยากให้ลองกินมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย
 
บีมมุ้ยหน้าก่อนจะเลื่อนชาม ไปตรงเด็กม.6
 
 
"อ่ะ หมดแล้ว ทานได้แล้วครับ"
 
บีมนั่งคิดไปคิดมา นี่เราจะเต้าะน้องใช่มั้ย ทำไมเหมือนน้องมันต้องมานั่งดูแลเด็กง้องแง้งคนนึงว่ะ 
 
"นี่เจ้ ถามไรหน่อยสิ" 
 
"ว่า.."
 
"ทำไม่ชอบกินผัก"
 
"ก็ไม่ชอบ ไม่มีเหตุผล"บีมว่ายักไหล่ กวนๆ 
 
"เด็กว่ะ! "
 
"นาย !!! ตลกหรอ" บีมว่าหน้านิ่วคิ้วขมวด 
 
"เปล่าๆ ก็เจ้เด็กจริงๆอ่ะ ไหนลองกินอันนี้ให้ดูหน่อย คำเดียวพอเลย" ธามยังคงไม่เลิกหลอกล่อให้บีมกินผัก ธามจัดการคีบถั่วงอกเส้นนึงยื่นไปตรงปากบีม 
 
ต...ตะเกียบน้องเลยนะเว้ยยยยย 
 
"ไม่เอา! " บีมว่าหันหน้าหนี 
 
"คำเดียวพอถ้ามันแย่จริงๆ คายออกมาเลย "คราวนี้ธามว่าเสียงทุ้มนุ่ม จนบีมคิดหนัก ก็แค่เส้นเดียวไม่ตายหรอกบีม 
 
บีมตัดสินใจค่อยๆอ้าปาก งับถั่วงอกเบาๆ ก่อนจะค่อยเคี้ยวๆ เอ่อ มันก็ไม่แย่นี่หว่า 
 
ถ้าบีมทันมองสักนิด คงได้เห็นว่ามีใครบางคนเผลอจ้องริมฝีปากตัวเอง พลางนึกย้อนไปตอนที่ปากสัมผัสกันครั้งแรก 
 
"ป...เป็นไงบ้างล่ะ" ธามเรียกสติตัวเองกลับมา ก่อนเอ่ยถาม 
 
"ก็ งั้นๆแหละ " บีมว่าเบ้ปากเล็กน้อย .แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้เลย ว่าน้องมันเหมือนจะใส่ใจ 
 
"งั้นหรอ.."ธามว่าล้อเลียน ก่อนทั้งคู่จะลงมือนั้งกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองต่อ .แล้วก็มีเสียงพูดคุยของทั้งคู่ดังควบไปด้วย เป็นการสร้างความสนิทสนมที่ไม่เลวเลยล่ะ 
บีมดีใจไม่น้อยที่อย่างน้องก็ได้พูดคุยกับธามๆด้สนิทกันมากขึ้น ดูเหมือนการเต้าะน้องคงจะง่ายขึ้นล่ะมั้ง 
 
''เอ่อ เจ้...เจ้มีเบอร์ด้วยหรอ" 
และคำถามนี้ก็ดังขึ้น บีมตาโตก่อนจะรีบทำให้เป็นปกติ 
 
"ท..ทำไมหรอ"
 
"ก็ไลน์เจ้มันเด้งมาที่เครื่องผมอ่ะดิ"ธามว่ายื่นมือถือให้ดู แหม่..หน้าชั้นนี้สลอนเลย 
 
"ม..มั้ง จำไม่ได้เเล้วล่ะ " บีมว่าเฉไฉไปเรื่อยเปื่อย .จำไม่ได้ได้ไง ก็วันนั้นที่เจอไอป๋อ แอบนั่งแล่นมือถือมัน เจอเบอร์เป้าหมาย แล้วจะให้รออะไรก็จัดการเมมลงเครื่องสิคร้าบ 
 
"อ้อ...งั้นเจ้เบอร์ไรล่ะ เจอกันบ่อยล่ะ ยังไม่มีเบอร์เลย"
 
 
ว้ายยยยตายย เด็กขอเบอร์ 
 
"08××××××××..นี่ อย่าโทรมาเล่นอะไรล่ะ"แต่ถ้ามาจีบได้เสอมแหละ ก็ได้แต่หวีดในใจ 
 
ธามพยักหน้าก่อนจะเมมลงเครื่อง 
 
 
 
>>>>>>>>>10%<<<<<<<
 
 
 
"เอ่อ...นี้ นายน่ะไปช่วยแม่ที่ผับบ่อยหรอ" บีมว่าขณะเดินกำลังจะกลับหอ 
 
"ก็ไม่บ่อยหรอกครับ บางครั้งเบื่อๆก็ไป แต่ เอ้ะ จะง่าบ่อยก็ได้นะ ฮ่าๆๆ   แล้วเจ้ถามไมอ่ะ" ธามว่ากลั้วหัวเราะ 
 
"ก็แค่ถามไม่ได้ไง๊ "
 
"ได้ๆ แต่จะว่าไปนึกถึงสภาพผู้หญิงที่เมาแล้วเลื้อนคนนั้นผมก็ขำนะ เนาะๆ เจ้ว่าป้ะ" ธามว่าพนักเพยิดหน้ากวนๆ 
 
"นี่!!! ว่าชั้นหรอ!"บีมถลึงตาใส่ 
 
"ก็มันจริงนี้ครับ...โอ้ย! " ธามร้องออกมาเมื่อบีมหยิกเข้าที่แขน 
 
 
บรื้นนนนนน! บรื้นนนนนนนนนน!!!! 
 
 
และการสนทนาก็ต้องหยุดลงเมื่อทั้งคู่หันไปเจอ เด็กผช.ชุดนร. ร.ร อะไรสักที่แต่คนล่ะที่กับธามกำลังเร่งเครื่องทำหน้ากวนๆมาให้ หน้าจะเป็น นายธามนะ แต่นี่ใครว่ะเนี่ย 
 
 
"ไงครับ เพื่อน" น้ำเสียงเย็นๆถูกเอ่ยออกมา 
 
นี่ล่ะครับ อริผม หึๆๆ เยอะจริงเชียว 
 
"ไอเหี้ย! ใครเพื่อนมึง" ธามถามกลับด้วยใบหน้าคุกกรุ่น ถ้าทุกคนจะถามผมว่าเป็นอริกันได้ไง ผมคงตอบไม่ถูก เพราะเรื่องแม่งยาวนานเหลือเกิน 
 
"โอ้โห! พูดไม่เพราะเลยนะสัส! นั้นเมียใหม่มึงหรอว่ะ" คนบนมอไซด์ถามกลับกระเย้ากนะแหย่ ก่อนจะลงจากรถเดินลงมาหาถึงที่ 
 
หิวตีนขนาดนี้เลยดิ
 
"พ่อมึงเถอะ! พูดเหี้ยไรให้เกียรติพี่เค้าด้วย " 
 
 
บีมมองซ้ายทีขวาทีสลัยไปมาอย่างงงๆ นี้คือคู่อริ คือแค้นกันมาแต่ชาติไหนว่ะ แต่จะว่าไปใบหน้าเด็กธามจริงจังกูเท่ห์อ่าา 
 
"จุ้ๆ....คนนี้เด็ดสินะ แตะต้องไม่ได้เนี่ย"
 
"หึ...อย่างมึงกูคงพูดดีๆด้วยไม่ได้ล่ะ.."ธาทว่าเสียงเรียบแต่แฝงความเย็นชาได้อย่างหน้ากลัว ก่อนจะปล่อยหมัดลุ่นๆอัดเข้าโหนกแก้ม 
 
พลั่ว!!!
 
 
คู่อริธามเซเล็กน้อยก่อนจะทรงตัวเหมือนเดิมแล้วพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อ ธามอย่างไวพร้อมปล่อยหมัดสวนคืนเช่นกัน ทั้งสองเเลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร บีมที่ทนมองต่อไปไม่ได้ จึงแสร้งทำทีเป็นตะโกนขึ้น 
 
"ตำรวจคะ....ทางนี้ค้า เร็วๆค้า"บีมตะโกนเสียงดัง ทำให้คู่อริของธามอีกคนหยุดการกระทำก่อนจะหันมาด่า 
 
"ฝากไว้ก่อนเถอะ มึงกะกูไม่จบกันง่ายๆแน่ไอธาม"
 
"งั้นเอาเวลาว่างๆของมึง ไปฝึกเชิงมวยมาใหม่นะ!"ธามว่ายิ้มเยาะ บอกแล้วไอห่านี้ก็ มีแค่นี้แหละเจ็บตัวนิดหน่อยแต่มันก็คุ้มนะ ผมนี้ชิวๆเลย 
 
"มีเรื่องกันทำไม..."บีมพูดขึ้นกอดอกหน้าบึ้ง ไอตอนเมื่อกี้มันเหมือนทำอะไรไม่ถูก 
 
"ก็มันกวนตีน เจ้ก็เห็น"ธามว่าอย่างกะเด็กเอาแต่ใจ 
 
"นายเริ่มก่อนนิ ถ้าเรื่องมันไม่ได้จบที่ชกต่อยจะทำยังไง "บีมทำทีเป็นอบรมสั่งสอน แค่เห็นแผลบนใบหน้าของอีกคนก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว 
 
 
"แต่เจ้..."
 
 
“เอาล่ะ พอๆ ที่ชั้นพูดก็แค่เป็นห่วงเฉยๆ ตามชั้นมา ไปทำแผลก่อน ถ้าแม่นายเห็นท่านคงไม่สบายใจ"บีมว่ายกมือปราม ก่อนจะเดินนำหน้ามา 
 
 
พูดตรงๆ นี้ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเล้ยยย แต่ไอที่เป็นห่วงอะเรื่องจริง ก็ถ้าธามเจ็บบีมก็เจ็บนะ 
 
ธามได้แต่เดินตามาพร้อมใบหน้าเหี่ยวๆ ก็เจ็บอ่ะดิ มือมันก็ไม่ใช่เบาๆ 
 
 
ทั้งสองขึ้นลิฟท์มาด้วยกันสองคน ในลิฟท์ทมีแต่ความเงียบเข้าปกคลุมก่อนจะถึงชั้นที่ต้องการทั้งสองเดินออกจากลิฟท์ก่อนบีมจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้องโดยมีเด็กม.6เดินตามาต้อยๆ มองซ้ายทีขวาที ด่อนบีมจะมาหยุดตรงโซฟากลางห้องบีมสั่งให้ธามนั่งรอก่อนตัวเองจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา 
 
 
"เจ้ เรียนคณะวิทย์ด้วยหรอเนี่ย " ธามถามเมื่อบีมเดินมาถึงแล้วเตรียมอุปกรณ์ออกมาวาง 
 
"อืม.."บีมขานรับ ไม่รู้เป็นอะไรแค่เห็นใบหน้าเยินๆอีกคนมันทำเอาหมดอารมณ์ จะต่อล้อต่อเถียงด้วย 
 
"นี่ๆๆๆ เจ้ๆ งอนผมหรอ" ธามว่าสกดยิกๆเข้าที่แขน ดูออกน่าว่างอนถ้าไม่งอนต้องมีเถียงแล้ว
 
"เหอะ ไม่ได้งอน" บีมว่าปัดก่อนจะทำแผลบนหน้าอีกคน .ด้วยระยะห่างพอสมควร 
 
"หูยยย ดูก็รู้ว่างอน" 
 
"....."
 
"เจ้คร้าบอย่างอนเลยน้า ผมจำได้นะที่เจ้บอกว่าอย่าไปมีเรื่องอีกน่ะ แต่ครั้งนี้มันกวนจริงๆ แถมมันยังแซะเจ้อีกผมไม่โอเครอ่ะ"ธามอธิบายทำตาปริบๆแต่บีมก็ทำทีเป็นไม่สนใจ
 
"หลับตา "บีมว่าเสียงนิ่งๆ ทำเหมือนไม่สนใจแต่ในใจนี่ยิ้มร่าแล่วค้าาาาก็ใครจะไปกล้าสบตาไอเด็กย้านี้ใกล้ๆแถมมาทำหน้าน่ารักอีก 
 
"โห่..เจ้ไม่ฟังผมเลยอ่ะ "ธามว่าเสียงกระเง้ากระงอด 
 
บีมหมั่นไส้คนที่เอาแต่พูดไม่หยุดเลยจัดการจัดการกดสำลีชุ่มยาลงบนแผลสดอย่างเเรง 
 
 
"อ้ากก ซี้ดดดด เจ้...โอ้ยๆ เจ็บๆๆๆ" ธามว่าใบหน้าเหยเกย 
 
"หยุดพูดได้แล้วน่า..ชั้นรู้แล้ว"บีมว่าตัดปัญหา ธามฉีกยิ้มกว้างก่อนจะต้องร้องซี้ดอีกหนเมื่อแผลตรงมุมปากเหมือนตะฉีกเพิ่ม 
 
 
 
 
 
Rrrrrrrr.....
 
 
เสียงมือถือธามดังขึ้นทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ 
 
 
"ว่าไงไอหมู อ่าๆ ได้ๆ รอก่อนนะเดี๋ยวไปเลย แป้ปเดียว หมูรอก่อนอีก5นาที"ธามคุยมือถือด้วยใบหน้าอารมณ์ดีผิดกับอีกคนที่มีความสงสัยเต็มหัวไปหมด 
 
"เจ้ครับขอบคุณน้าที่ทำแผลให้ผม งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไป ก่อนนะครับ บ้ายบายครับ "ธามว่าใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป บีมมองตามอย่างงงๆ ใครกันว่ะคุยกันน่ารักเหลือเกิน มีเรียกหมู.....
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@@