♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

"ธาม! เป็นไรอ่ะ" 

 

ธามสะดุ้งตกใจ ที่ยืนหัวเสียอยู่ดีๆ ก็มีเเพทมาจับแขน ร่างสูงของธามหันไปมองก่อนจะสายหน้าปฎิเสธ 

 

 

 

"อ๋อหรอ เห็น ยืนขยี้หัวอยู่นั้น ก็นึกว่าเหากินแล้ว" แพทว่ายิ้มๆ ขณะเดินไปขึ้นรถ 

 

 

 

"บ้าละเธอเนี่ย...กลับบ้านเลยนะ" ประโยคแรกธามว่าส่่นหน้ากับความคิดตื้นๆของแพท ก่อนจะพูดอีกประโยค

 

 

 

"แวะซื้อเค้ก ก่อนได้ป้ะ อยากกินอ่ะ " 

 

 

"อืม เอาสิ" 

 

 

 

ธามว่าพยักหน้าเบาๆ ก่อนออกรถ ไปโดยมีมือบางของแพทกอดเอวไปด้วย ธามก้มลงมองเล็กน้อย กอดถอนใจออกมาเบาๆ 

 

.

.

.

.

.

 

 

"ว้าว! นี้นายรู้ด้วยหรอว่าเราชอบกินร้านนี้" 

 

 

"หะ..ห้ะ ร้านนี้ก็เรามากับ.." ธามหันมาทำหน้างงๆ ก่อนจะพูดออกมา ว่าเคยมากับใคร แค่ก็เงียบไปเมื่อคิดได้ว่า อย่าพูดเลยดีกว่า 

 

 

 

"เห.. มากับใครหรอ" แพทว่าหน้าตาวิบวับ อยากู้ยื่นหน้ามาใกล้ จนธามย่นคอหนี ก่อนออกแรงดันหน้าอีกคนเบาๆ แล้วเปลี่ยนประเด็น 

 

 

 

"กินมั้ยเค้กน่ะ ไม่งั้นกลับนะ"ธามส่าทำท่าจะสวมหมวก จนโดนแพทื้อไว้ 

 

 

 

 

"กินสิๆ ทำมาเป็นฉุนเฉียว มาๆ ร้านนี้มีติมด้วยนะ" อลิซว่าตาวาว ก่อนฉุดแขนธามเข้าร้าน 

 

 

 

 

 

 

"อร่อยมั้ย หืม" 

 

 

 

ธามหันขวับไปมองตามเสียง ที่ดันแทรกเข้ามาในโสตประสาท ก่อนจะตาโตกัดฟันแน่น 

 

 

เหี้ย! อะไรวะ! ไอ้หน้าหล่อ กูเจอมึงอีกแล้ว!

 

 

 

กับ...บีม ด้วย หึ้ย!!

 

 

 

"ธาม! .... โอ้ะ! พี่บีมนิ " แพทกระตุกเรียกอีกคน ก่อนจะเห็นร่างคุ้นตา จนเรียกเสียงดัง บองคนที่นั่งกินของหวานอยู่ หันมามอง บีมมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามปรับให้เป็นปกติ แล้วยิ้มหวานให้เเพท 

 

 

 

แพทรีบเดินมาที่โต๊ะ ก่อนเอ่ยทักทายสองคน 

 

 

 

"สวัสดีอีกครั้งค่ะพี่บีม แล้วก็แฟนพี่บีมด้วยค่ะ" แพทว่าสีหน้ากรุ้มกริ่ม จนบีมรีบโบกมือยกใหญ่ 

 

 

 

"ไม่ใช่ๆ นี้ไม่ใช่แฟนพี่ เอ่อ รุ่นพี่ที่สนิทน่ะ ชื่อพี่มิว" บีมแนะนำ โดยไม่สนใจอีกคนที่ยืนหน้าบูดอยู่ 

 

 

หลังจากที่พี่มิวบอกจะพามา กินเค้กร้านโปรดร้านนี้ ที่มีของหวานมากมาย บีมก็ยิ้มร่าทันที แถมร้านนี้ บีมก็มากับธามบ่อยอยู่ แต่เอ้ะ! จะพูดถึงทำไมเนี้ย 

 

 

นี้พาแฟนมาร้านนี้เลยอ่ะ!

 

 

 

"ไม่ใช ่แต่เร็วๆนี้ก็ไม่แน่ครับ บีมรอพี่มาตั้ง4ปี ถ้าเกิดพี่จะรอบีมบ้าง ก็ไม่แปลกนิเนาะ" มิวพูดออกมายิ้มๆ จนบีมตีหน้าเอ๋อ มิวเลยแกล้งขยิบตาช่วงสั้นๆ แต่บีมก็สังเกตุทัน จนเออออกันไป

 

 

 

"โหยย น่ารักอ่ะ งั้นแพทเป็นกำลังใจให้นะคะ" แพทที่นืนชื่นชมความรักของอีกคน โดยไม่ได้มองคนข้างกาย ที่ตีหน้ายักษ์ หนักเข้าทุกที 

 

 

 

"แพท!" ธมมเผลอโพล่งขึ้นมาเสียงดัง จนตกใจ ก่อนรีบแรับสีหน้า เมื่อแพทหันมามอง 

 

 

 

"อะ..อะไร"

 

 

"เอ่อ...โทษๆ เราว่า นั่งกินที่ร้านนี้ล่ะ ดีมั้ย" 

 

 

 

"อืมมม ก็ดีนะ" 

 

 

 

"งั้น เราก็นั่งกับพี่เค้าเลยเเล้วกัน"

 

 

 

"ไม่เอา พี่เค้าสวีทกันอยู่นะธาม''

 

 

 

"พี่เค้าไม่ว่าหรอ เนาะ.."

 

 

 

"นั่งสิ อยากนั่งก็นั่งเลย ตามสบาย" บีมพูดขึ้นมานิ่งๆ 

 

 

 

นายจะเล่นอะไรธาม! คิดว่าชั้นแข็งแรงแล้วรึไง!!

 

 

 

"แต่มันจะ.."

 

 

 

"ไม่เป็นไรครับ เยอะๆสนุกดี" มิวพูดแทรกประโยคของแพทด้วยยิ้มละมุน จนแพทพยักหน้า ก่อนไปเลือกของกิน โดยไม่ลืมลาก

คนหน้าบูดที่เอาแต่ยืนมาสองคนบนโต๊ะ นิ่งแต่ในใจกำลังกรุ่นได้ที่ รอเวลาระเบิด 

 

 

 

ทำไมมึงเป็นแบบนี้ไอธาม!!! มึงกรุ่นอะไรนักหนาาาา!!!!

 

 

 

 

"เอ้ะ ธามนายกินรสสตอร์เบอรี่ ด้วยหรอ" เมื่อได้ของที่สั่งเรียบร้อย ก็ได้เวลาลงมือกิน แต่แล้วแพทก็เกิดสงสัยขึ้นมา เมื่อธามกินไอติมรสที่ไม่คุ้นนัก เรียกหาดวงตากลมโตหันไปมอง ก่อนจะเจอดวงตาคมที่มองมา พร้อมตอบคำถาม 

 

 

 

"มีคนให้กินน่ะ เลยคิดว่าก็อร่อยดี" ธามว่าออกมาทั้งที่ดวงตาสบกันอยู่ จนเห็นความวูบไหวในดวงตากลมโตนั้น ก่อนบีมจะเบนหน้าหนี 

 

 

 

แล้วไง! จะสื่ออะไร!

 

 

 

"ใครอ่ะ หืมมมม บอกมาเลยนะ" แพทถามอย่างอยากรู้ จ้องหน้าธามแบบกดดัน 

 

บีมก็อยากรู้เช่นกันว่าอีกคนจะตอบอย่างไร แม้ตัวเองจะทำทีเป็นคุยกับพี่มิวก็เถอะ

 

 

 

"ไม่รู้ดิ ลืมไปแล้วล่ะ" 

 

 

แต่คำตอบของธามก็ทำเอาบีม ใจเหี่ยว 

 

นายลืมจริงๆหรือไง...

 

 

แต่ไม่! ชั้นจะไม่อ่อนแออีกแล้ว พอ บีมคนนี้จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว สัญญาเลย!!!

 

 

 

"อ่าว พูดงี้ไม่อยากบอกสินะ"

 

 

 

"ก็ไม่ใช ตอนนี้เราคบกันอยู่ จะนึกถึงเรื่องอื่นทำไมล่ะ ใช่มั้ย"

 

 

 

ผมก็ไม่รู้อะไร ที่ทำให้ผมตอบแบบนั้น 

 

 

 

Rrrrr!!

 

 

เสียงมือถือเครื่องบางของ มิวดังขึ้นขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ มิวขอตัวออกไปรับมือถือด้านนอก พอดีกับที่ แพทต้องไปรับของที่สั่ง ทั้งโต๊ะจึงเหลือเพียง บีมกับธามเท่านั้น 

 

 

 

 

บีมนั่งนิ่งไม่พูดอะไร และทำทีเป็นตักเค้กเข้าปากพร้อมมือก็เลื่อนมือถือไปด้วย 

 

 

 

 

เเกร้ง! 

 

 

 

เสียงชอนสแตนเลสสำหรับตักไอติมกะทบกับจากแก้ว อย่างตั้งใจ แต่บีมก็ไม่สนใจ 

 

 

 

โอ้ยยยยย!! บีมไม่ได้จะร้องนะ แต่บีมอึดอัดเว้ยยย 

 

 

 

"พี่.. สนใจกันบ้างดิ" ธามพูดออกมาเสียงแผ่ว ดวงตาคมจ้องมองบีมอย่างรอคำตอบ 

 

 

 

"..." บีมทำเพียงกรอกตาไปมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร 

 

 

 

"เฮ้! ... ทำไมเราไม่เปิดใจคุยกันวะพี่บีม ถ้าพี่บีมตึงกับผมแบบนี้ เราจะเข้าใจกันมั้ย " 

 

เมื่อเรียกเสียงอ่อนก็แล้วบีมก็ยังไม่สนใจ ธาม จึงพูดออกมาเสียงเย็นเหมือนอยากระบายความอัดอั้น เมื่อความนิ่งของอีกคน ทำให้ตัวเองกำลังร้อนรนอย่างมาก 

 

 

 

บีมเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ แล้วดวงตากลมก็สบเข้ากับตาคม พอดี ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างประหม่าเล็กน้อย 

 

 

 

 

"เหอะ เข้าใจกันงั้นหรอ...'' บีมพ่นลมออกจากปาก ก่อนตอบออกมานิ่งไม่แพ้กัน เหมือนกับคนละคนที่ร้องไห้เมื่อเช้า 

 

 

"...''

 

 

 

"ถ้ามันยังเป็นแบบนี้ ยังไง....ชั้นก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก" 

 

 

จบคำพูดบีมก็ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าทันที 

 

 

 

หมับ! 

 

 

 

"ผ...ผมต้องทำยังไง "  

 

 

 

"ไม่เอาสิ...นายจะพูดทำไม ในเมื่อตอนนี้นาย'คบกับแพท' อยู่ นายจะสนใจคนนอกอย่างชั้นทำไมล่ะ"   

 

่

บีมตอบออกมาอย่างควบคุมเส้นเสียงไม่ให้สั่น ก่อนจะแกะมือธามออกแล้วเดินออกจากร้านไป ที่สวนกับมิวพอดี มิวจึงเข้ามาจ่ายค่าของเรียบร้อยพร้อมตามออกไป 

 

 

 

 

ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่วะ สับสน ชิบหาย!

 

 

.

.

.

.

 

 

"บีม.." เสียงของมิวดังขึ้น ทำให้คนข้างตัวสะดุ้งเล็กน้อยขณะกำลังเหม่ออยู่ 

 

 

 

"ค..คะ" 

 

 

 

"เรา เป็นอะไรกับเด็กนั้นหรอ" 

 

 

หลังจบคำถามคาใจของมิว บีมมองหน้าอีกคนนิ่งอย่างใช้ความคิดว่าควรตอบอย่างไรดี  

 

 

 

"ถ้าเราไม่อยากบอก พี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ " 

 

 

 

"คือ..."

 

 

"..."

 

 

 

"เอาจริงๆ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกค่ะ เพียงแค่บีมรู้สึกมากเกินไปฝ่ายเดียวเฉยๆ" บีมตอบออกมาเสียงแผ่วเบา คำตอบแค่นั้นก็ทำให้คนฟังเข้าใจ 

 

 

 

"อืม.. พี่ขอโทษเราด้วย ที่พูดอะไรเมื่อกี้" 

 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ ดีซะอีก อะไรๆได้จบง่ายๆ เนาะ" บีมพูดพลางส่งยิ้มบางให้ ก่อนหันไปมองด้านนอกอีกครั้ง 

 

 

.

.

.

.

.

 

 

 บีมตื่นขึ้นมา ในเวลาสายๆของวัน บิดขี้เกียจให้กระดูกดังเบาๆ ก่อนลุกออกจากเตียงโดยไม่ลืม จัดที่นอนให้เรียบร้อย ขาเรียวสวยก้าวเดินออกมาด้านนอกตรงไปยังห้องครัว เปิดตู้เย็น จัดการเทน้ำใส่แก้วแล้วดื่มให้พอดี ก่อนเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน 

 

 

 

"เฮ้!! " ชั้นร้องทักเพื่อนรักที่นั่งหน้าง่วงอยู่โต๊ะประจำวันนี้มีไอจิชายเทียม นั่งด้วย 

 

 

 

"ร่าเริงเชียวนะ เเต่เป็นงี้ก็ดีแล้ว" หยงว่าระบายยิ้มก่อนเอื้อมยิ้มขนมให้เจ้าตัว  

 

 

 

"อืออ ชั้นน่ะคนจริ้งงงง ร้องไห้สองวันก็พอละป้ะ ร้องไรบ่อยๆ เอ้อ! แล้ว นี้ไงวันนีจิมานั่งนี้ล่ะจ้ะ" บีมหันไปตอบขณะปากก็เคี้ยวขนมกับสองเพื่อน ก่อนหันไปทักจิอีกคน

 

 

จิหันมามองแรงทีนึง ก่อนจะนั่งหน้าเบ้อีกครั้งแล้วตอบคำถามเสียงเอื่อย 

 

 

 

"อกหักว่ะ โดนเด็กหลอกให้เปย์แล้วแม่งก็เทกูวววว โฮฮฮฮ" จิว่าครวนคราง  

 

 

 

อกหัก? หรอวะ กูนี้แผลยังไม่แห้งเลย อีผี!

 

 

 

 

"ง..งั้นหรอวะ เอาน่าๆ เลี้ยงข้าวมื้อเดียวเองชั่งมันเหอะเนาะ" บีมว่าตบหลังอีกคนปุๆ 

 

 

 

 

"ข้าวมื้อเดียวห่าไรล่ะ กูเสียค่าห้องให้มันไปเดือนนึงล่ะ โว้ะ!" จิเผบอปล่อยเสียงแมนออกมาอย่างลืมตัวเพราะความโมโห ก่อนจะรีบเอามืออุดปาก 

 

 

 

 

"ผี!!!!!" หยงตาโต

 

 

"Wow!!!5555" ไอมี่ ตกใจและก้ากใส่ไอจิ ที่ทำหน้าทู้อยู่

 

 

 

"โง่ชะมัด!" และปิดท้ายด้วยชั้น ที่คิดว่าแค่เลี้ยงข้าว เพราะมันโดนมาหลายครั้งแล้วไง เลยคิดว่าจะจำและลดๆบ้าง แต่เปล่าเลย มันกลับยังดักดานอีก 

 

 

 

 

"ไอพวกเลวววววว ไม่ให้กำลังใจกูเลยนะ" 

 

 

 

 

"ฝันสิวะ! ไปเรียนละ บรัยส์" บีมว่าอย่างไม่ยี่ร่ะ ก่อนลากแขนเพื่อนสองคนลุกออกไป คือไม่ได้เกลียดนะ แต่อยากให้มันจำอ่ะ 

 

.

.

.

.

.

.

 

 

"ไอบีม!!" เสียงไอมี่ ที่สะกิดเรียกแล้วชี้ๆไปหน้าร.รพร้อมกับหยง เมื่อมองตามไป บีมก็เจอ ผู้ชายร่างสูงยืนพิงรถอยู่ 

 

 

คิดว่าหล่อ! 

 

 

 

 

เออ! ก็นิดนึง 

 

 

 

"พี่มิว เมื่อยป้ะ" เมื่อเดินไปถึงบีมไม่รอช้าเอ่ยแซวทันที จนอีกคนหน้าเหวอ ก่อนรีบทำหน้าปกติ 

 

 

 

"เฮลโหลวพี่มิว/พี่มิวหวัดดี" มี่กับหยง ทักทายอีกคน 

 

 

 

"ครับๆ หยงโตขึ้นนะ" 

 

 

 

"พี่จะให้หยง หยุดอยู่ที่17อ๋อ" ไอหยงไม่วายย้อน จนคนพี่หัวเราะขัน 

 

 

 

 

"อ่า...แล้วนี้ไปไหนต่อป้ะ ไปกินข้าวกัน" พี่มิวเอ่ยชวน  

 

 

เราสามคนตาวาวดิ วันนี้ว่างด้วย 

 

 

 

"ไป!!!" ทีงี้ล่ะพร้อมเพรียง กันเชียวนะ 

 

 

.

.

.

.

.

 

หลังจากกินข้าวเดินเล่นกัน

เรียบร้อย พี่มิวก็จัดการขับไป

ส่งที่บ้านกันจนครบ สุดท้ายก็มาเป็นชั้นเอง 

 

 

 

เดินตามทางเรื่อยๆ จนมาถึงหน้าห้อง แต่ก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อคนที่ไม่ได้อยากจะเจอ กำลังยืนล้วงกะเป๋ากางเกงนักเรียน พิงกำแพงหน้าห้องอยู่ ธามยังคงอยู่ในชุดนักเรียนครบทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่เป้ สะพายหลัง 

 

 

สายตาของคนเด็กกว่าหันมอง จนต้องหลบหนี บีมทำราวกับว่าไม่สนใจ ทำท่าจะเปิดเข้าห้อง แต่กลับโดนฉุดมือไว้ก่อน 

 

 

"อะไรของนาย ปล่อยชั้นนะ" บีมว่าเสียงฉุนพร้อมตวัดตามอง 

 

 

 

"วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" ธามว่าเสียงเข้ม แววตาสะท้อนว่าคำพูดนั้นจริงจังแค่ไหน 

 

 

แต่บีมก็ไม่วายพยายามบิดข้อมือ

ให้หลุดออกจากการเกาะกุม 

 

 

"คุยอะไร เห้ย!! ปล่อยชั้นลงนะ ไอเด็กบ้า!! " 

 

บีมร้องโวยวาย เมื่อธามจับตนเองขึ้นพาดบ่า ก่อนเปิดประตู เข้าห้องบีม 

 

 

 

ตุบ!! 

 

 

"อ้ะ!! นี้นาย ทำบ้าอะไร ฮะ !! " บีมตวาดเสียงดังลั่น ด้วยอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูง 

 

 

 

ปล่อยมาได้ ถึงจะโซฟาก็เถอะ หึ่ย!!

 

 

 

"ออกไปจากห้องของชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ"

 

 

"..."

 

 

"บอกให้ไปไง!! " 

 

 

 

บีมลกขึ้น เอ่ยสั่งเสียงเข้ม พร้อมพยายามดันหลังอีกคน อย่างสุดกำลัง แต่ธามกับยืนเฉยๆ แต่บีมกับสู้แรงไม่ได้เลย 

 

 

 

"จะไม่ออกดีๆ ใช่ป้ะ ได้! " บีมทำตาขวางใส่ ก่อนก้มหยิบมือถือ จะโทรแจ้ง รปภ. ให้มาเอาไอเด็กบ้านี้ออกไป

 

 

ุ

แต่ธามกับไวกว่าคว้า โทรศัพท์เครื่องบางแบ้วโยนทิ้งอย่างไร้ความหมาย 

 

 

บีมก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น อย่างข่มอารมณ์ เป่าลมหายใจออกอย่างใช้สติ ชั้นจะพยายามใจเย็น กับไอเด็กผีนี้

 

 

ต้องการอะไร ถึงมาป่วน...??

 

 

 

"พี่อยากให้ผมไปจริงๆใช่มั้ย" 

 

 

สิ่งที่ได้ยิน ทำให้บีมนิ่งค้าง น้ำเสียงที่เปล่งออกมา มันดูหมดแรง มันดูอ้อนวอน แปลกๆ จนใจสั่น 

 

 

 

"..."

 

 

 

"พี่ชอบผมนิ...แล้วทำไมถึงไล่ผม

ล่ะ" 

 

 

 

"เพราะ ชั้นเหนื่อย ชั้นไม่อยากวิ่งตามนายอีกแล้ว เข้าใจมั้ย!! "

 

บีมเงยหน้าขึ้น ก่อนทำใจเเข็งตวาดเด็กตรงหน้า

ไป บีมยอมรับ บีมลืมไม่ได้หรอก มันรักไปแล้วนะเว้ย แต่ทำไงล่ะ เค้ามีคนของเค้าแล้ว และเราก็โตกว่าจะไปแย่งมาก็ใช้ได้ที่ไหน 

 

 

 

"ผม...ไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้เลย.."

 

 

 

ทำไมถึงพูดแบบนี้...

 

บีมก้มหน้าลงก่อน ยกมือเช็ดน้ำตา ที่อยู่ดีๆก็ไหลออกมา 

 

 

 

"กลับไปเถอะ.." บีมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อย่างก้ามไม่อยู่ 

 

 

 

"ทำไมต้องไล่กันด้วย"

 

 

"ฮึก.."

 

 

บีมหลุดเสียงสะอื้นออกมา จนไหล่บางสั่นเทิ้ม ทำไมต้องอ่อนแอด้วยวะ เมื่อกี้ยังโหดๆอยู่เลย

 

 

 

"ผมจะเลิกกับแพท...ผมขอโทษ ขอโทษ ที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ขอโทษ..."

 

 

"ไม่ ฮึก นายจะเลิกกับแพทไม่ได่ เธอไม่ได้ผิดอะไร นายจะทำให้เธอเสียใจไม่ได้"

 

 

"แต่พี่บีม ก็เสียใจ" ธามว่าทั้งเดิเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ฝ่ามือหนายกขึ้น เกลี่ยน้ำตาออกให้อย่างเบามือ 

 

 

 

"พี่โอเครจะตาย..ใครบอกว่าเสีย

ใจกัน" 

 

 บีมว่าฉีกยิ้มทั้งน้ำตา จนธามทนไม่ได้ดึงอีกคนเข้ามา

กอดแน่น หวังทำให้หายเจ็บ ทำให้รู้สึกดีขึ้น ขอโทษทุกอย่างที่ทำให้คนตรงหน้าเสียใจเพราะตน

 

 

 

"พี่บีมรอผมได้มั้ย...รอผมได้

รึเปล่า" ธามว่าพร้อมผละออกมา ก็เห็นอีกคนหยุดร้องไห้เเล้ว 

 

 

 

"พี่จะไม่รอธามแล้ว... และนี้คือครั้งสุดท้ายที่พี่จะ

ร้องไห้ให้กับเรื่องนี้"

 

 

"..."

 

 

 

"เพราะพี่...ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาย

อีกแล้ว"

 

 

บีมตอบออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังจนคนได้ฟัง ถึงกับอึ้ง ปล่อยมือที่กอดคนตรงหน้าให้ลู่ลงอย่างหมดแรง

 

 

"แต่ผม.."

 

 

 

" พอเถอะธาม.." 

 

 

"..."

 

 

"กลับไปหาแพท... และเราก็ไม่ต้องเจอกันอีกก็ดี"

 

 

 

หลังจบคำพูดแสนเลือดเย็น ที่มันบาดใจคนฟังจนเจ็บ ก็เดินไปประตูห้องเหมือนเรียก

ให้ คนที่ยืนนิ่งค้างราวกับอึ้งในสิ่งที่ได้ยินออกจากห้อง 

 

 

 

"ขอบคุณครับ...ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ผมรู้ว่าแม่งเจ็บขนาดนี้"

 

 

จบคำพูดแสนตัดพ้อของเด็ก

หนุ่ม ธามก็พาตัวเอง

เดินออกไปด้วยใจแสนปวดหน่วง 

 

 

ประตูห้องปิดลง พร้อมกับร่างบางทรุดลงกับพื้น ซบหน้าลงกับมือ ของคนที่เเสร้งว่า ตัวเองนั้นใจแข็งและเด็ดเดี่ยว พ่นคำพูดแสนร้ายกาจใส่คนที่รัก และคิดว่าคงไม่มีทางเลิกได้ บีมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม กะเด็กคนนี้ บีมถึงเจ็บนัก 

 

รู้แต่ว่า ทุกคำที่พูดไป มันก็กรีดใจคนพูดเช่นกัน...

 

 

 

 

 

*คนบอกลา จะปวดใจแค่ไหน คนถูกทิ้งจะเสียใจกว่าใช่มั้ยใครจะรู้  คงมีเพียงคำตอบเดียว ที่เหลืออยู่ คือคนที่รักคงอยู่ในใจ เจ็บกว่าใครๆ*

 

##########

 

 

 

มาอ่านกันเดี๋ยวนี้นะ ฮ๋าๆๆๆ