♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

"โหล ไอป๋อวันนี้กูอาจเข้าเรียนช้านะ"
 
 
(เอ้า! ไมวะ มีไรเปล่า)
 
 
"เหอะๆ นั่นแหละ กูฝากจดเลคเชอร์ด้วย เื่อไม่ได้เข้าไป"
 
ธามพูดในปรโยคสุดท้ายจบ ก่อนกดตัดสายไปโดยไม่ได้ฟังเสียงโวยวายของเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้คงหงุดหงิด แล้วจะให้ทำไง ผมไม่ใฟ้เพื่อนผมมาซวยหรือโดนพักการเรียนไปด้วยหรอก เรื่องนี้คือเรื่องผมกับมัน ไอป๋อไม่ควรได้รับโทษไปด้วย
 
 
ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนมอไซด์ อยู่หน้า ร.รไอเหี้ยที่รุมผมไปเมื่อวันนั้น วันนี้ผมมาเอาคืน แน่นอนว่ามันต้องเจ็บตัว ผมคอยสอดส่องสายตามองหากลุ่มมันที่จะเดินเข้ารั้ว ร.ร ไม่สนว่า นี้คือหน้า ร.ร ผมสนแต่ว่าวันนี้มันต้องเจ็บ และมากกว่าผม
 
 
 ผมมาเดี่ยวครับวันนี้ ใจๆไปเลย 
 
 
 
 
"เหี้ยเอ้ย! วันนั้นที่รุมแม่งกูยังไม่หายคันมือคันตีนเลยว่ะ"
 
 
"เอาอีกมั้ยล่ะ มึง วันนั้นกูลงแรงไปนิดหน่อยเอง" 
 
 
"ฮ่าๆๆๆ กูล่ะขำจริงๆเลยว่ะ ที่ว่าแน่ๆสุดท้ายก็มานอนใต้ตีนกูอยู่ดี"
 
 
 
พวกมันพูดคุยเสียงดังมาแต่ไกล พร้อมหัวเราะสะใจ เมื่อพูดถึงเรื่องที่ไปกระทืบผม เห็นยังงี้แล้ว ของขึ้นเลยครับ!
 
 
 
พลั่ก!!!
 
 
 
ผมกระโดดลงจากรถที่จอดแอบไว้อย่างไวก็วิ่งเร็วพร้อมโดดถีบอัดกลางอกมันด้วยแรงโมโหที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
"ไอสัส! มึงว่าไงนะ คันมือคันตีนยังไม่หายหรอ เดี๋ยวกูจะเล่นแม่งให้ใช้งานไม่ได้เลย! เออ...อีกอย่างนะ กูอ่ะมาคนเดียวไม่หมาหมู่ด้วย" 
 
 
ธามใช้ตีนเหยียบลงกลางอกคู่อริ ที่ล้มลงไปเมื่อสักครู่ อย่างแรงใบหน้าคมเข้มขึ้นสีแดงเส้นเลือดโปร่งนูน ตามแรงอารมณ์ที่คุกกรุ่น อยู่ภายใน เครื่องกำลังร้อนเอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ 
 
 
เด็กนร.ทั้งหลายต่างตกตลึง กับภาพตรงหน้า บางคนก็ยืนมองด้วยความสนใจ บางคนก็วิ่งเข้า ร.ร เพื่อไปฟ้องครู ส่วนเพื่อนของคู่อริธาม ต่างมองมาอย่างอึ้งๆ จากใบหน้าใหญ่โต น้ำเสียงโวยวาย ตอนนี้กลายเป็นยืนตัวรีบอยู่ข้างหลังกัน 
 
 
 
"มองเหี้ยไรกัน! ไปเรียนดิ! หรือจะกะกู ถ้างั้นพวกมึงยืนรอเลย!"ธามส่งเสียงชี้หน้าอย่างโมโหไปไล่เพื่อนของมันก่อนจะกระชากคนที่นอนร้องโอดโอยอยู่ใต้ตีน ขึ้นมาประจันหน้า
 
 
 
"เป็นไงมึง! ใต้ตีนกูสบายดีนะ"ธามส่งเสียงเรียบนิ่งอย่างเย้ยหยันก่อนลงหมัดลงไปบนหน้าอีกคนอย่างไม่ออมแรง 
 
 
พลั่ว!
 
 
พลั่ก!
 
 
 
"ออก!! อัก!" มันส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อธามเตะอัดท้อง ทันทีที่ล้มลงไปนอน 
 
 
 
"ร้องดังๆ ดิวะ! เหมือนที่พูดเรื่องกูอ่ะ! " 
 
 
ตอนนี้ธามก็ไม่ต่างอะไรกับคนขาดสติที่อารมณ์โมโหอย่างสุดขีดกำลังชักจูง
 
 
 
"อ...ไอ อั่ก! ธาม ก..กู ขอ...ออก! โทษ" มันร้องออกมาอย่างหน้าเวทนา ใบหน้าตอนนี้ถูกแทนด้วย ของเหลวข้นหนืดสีแดงฉาน เนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยรอยรองเท้าของธาม 
 
 
 
"ถุย! เถอะ ทีงี้มาขอโทษกู" ธามกระชากคอเสื้ออีกคนขึ้นมาก่อนถล่มน้ำลายบนหน้าอีก คนเป็นการหยาม ก่อนตบเบาๆเรียกสติ 
 
 
 
"หึๆ สมเพชว่ะ อย่างมึงที่ว่าแน่อ่ะยังต้องมานอนร้องโอดโอยใต้ตีนกูเลย เปลี่ยนคำพูดใหม่ด้วย" ธามว่าจบก่อนจะง้างหมัดขค้นเหนือหัวเตรียมชกหน้าตบท้ายเมื่อมองผลงานตัวเองแล้วเป็นที่หน้าพอใจ แต่ก็ต้องหยุดชงักเมื่อมีเสียงของครูใน ร.ร ตะโกนห้าม
 
 
 
"พวกเธอ! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" 
 
 
ธามหันไปปลายตามอง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเบาๆ แล้วทิ้งร่างปวกเปียกอีกคนกระแทกลงพื้นปูนอย่างไม่แยแส พร้อมกับครูวิ่งเข้ามาล๊อคตัว 
 
 
 
"ปล่อยผมด้วยครับ "ธามเอ่ยบอกนิ่งๆ 
 
 
 
"เธอมาจาก ร.ร อะไร ชั้นจะโทรไปแจ้งเดี๋ยวนี้" ครูอีกคนพูดขึ้นเมื่อปล่อยร่างสูงให้เป็นอิสระ
 
 
 
"หึ..ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวกลับไปยังไงผมก็โดนอยู่ดี ขอตัวนะครับ'' 
ธามว่าก่อนจะยกมือไหว้ครูตรงหน้าแล้วเดินออกไปขึ้นรถของตัวเอง แล้วมุ่งตรงไป ร.ร ของตนเอง เรื่องนี้ไอพวกสารวัตรนักเรียน ที่มาตรวจดูเด็กโดดเรียนคงเห็นแล้วมั้ง ป่านนี้ก็เอาไปรายงานเรียบร้อย
 
 
 
 
*คอยห้ามใจทีไร มันก็ยังทนไม่ไหว ทุกครั้งที่เรา ใกล้ชิดกัน ชั้นเพ้อฝันไปถึงไหน อย่าไปอยู่ใกล้เธอเตือนหัวใจตัวเองอย่ามัวฝันถึงเธอ แล้วชั้นจะทำได้ไหม*
 
 
 
 
ตามคาดครับ เมื่อกลับไปที่ ร.ร โดยสภาพเสื้อผ้ายับเยิน แม้รอยช้ำเก่าบนใบหน้าจะจางๆไปแล้ว ก็เถอะ ครูฝ่ายปกครองยืนดักอยู่หน้าห้องร่วกับรู้ว่าผมจะมาด้วยใบหน้า ถมึนทึง เตรียมซัดเต็มที  
 
 
[ย้อนไปตอนอยู่ในห้องเย็น]
 
 
 
 "เอาอีกแล้วนะ นายธานนท์ ก่อเรื่องให้ชั้นอีกแล้ว คราวนี้เธอทำเรื่องใหญ่มากนะ" ครูฝ่ายปกครองพูดด้วยใบฟน้าเคร่งเครียด ผมก็เพียงแต่ก้มหน้ารับฟัง
 
 
 
"เรียกผู้ปกครองเลยดีมั้ยห้ะ!"
 
 
 
"ไม่ต้องครับ ผมไม่อยากให้แม่รู้สึกไม่ดี" 
 
ผมรีบเอ่ยแก้ต่างทันที
 
 
"แล้วจะให้ชั้นทำไง ดีนะทางนู้นเค้าไม่เอาเรื่อง อ๋อ...พักการเรียนหนึ่งอาทิตย์แล้วกัน "ครูพูดไปเรื่อยๆก่อนจะนึกได้ว่าผู้ปกครองเคยเซ็นไว้ว่าสามารถพักการเรียนได้
 
 
 
"ครับ" ผมรับคำยิ้มๆ
 
 
 
"ไม่สลดอีกนะ! แต่ถ้าคราวหน้าชั้นคงต้องเชิญนายออกนะธานนท์"
 
 
 
ตามนี้แหละครับ พักการเรียน
เมื่อผมออกมาจากห้องได้ ก็เป็นช่วงพักพอดี กับเป๋อกับแพทลงมาเจอ 
 
 
 
"ไอธาม! มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวะ" ไอป๋อถามด้วยใบหน้าใคร่รู้และเป็นห่วงเพื่อน
 
 
 
"มีปัญหา นิดหน่อยว่ะ"
 
 
"อะไรวะ แล้วไมไม่เรียกกูอ่ะ" ป๋อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและน้อยใจที่เพื่อนไม่ยอมบอกว่าตนเองมีปัญหา
 
 
"เห้ยๆ คือกูไม่อยากให้มึงโดนไปด้วย พักการเรียนเลยนะเว้ย" ธามยกมือไปลูบไหล่ๆเพื่อนเบาๆ จนป๋อเบ้ปากยักไหล่
 
 
"นายโดนพักการเรียน เพราะไป มีเรื่องมาอีกแล้ว"ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยถามขึ้น
 
 
 
"อืม แหะๆ"ธามว่าหัวเราะแก้เก้อ
 
 
 
"ธาม ทำไมเอาตัวเองไปยุ่งกับเรื่อวพวกนี้ตลอดเลย เราเป็นห่วงธามนะ ธามก็รู้อ่ะ" แพทพูดด้วยใบหน้าผิดหวังเหมือนจะร้องไห้อยู่ให้ได้ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง 
 
 
"พะ....แพทธามไม่ได้เป็นอะไรมาก แพทไม่ต้องห่วงนะ รู้เปล่า" ธามอึกอักเล็กน้อยก่อนตอบไปด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มพร้อมลูบหัวอีกคน
 
 
 
"พวกมึงสองคน ถ้าห่วงกันงี้ไม่กลับไปคบกันวะ เลิกกันเพื่อ" ป๋อพูดขึ้นมาาด้วยใบหน้างงงวย  
 
 
เออ! ถ้ายังหวานซึ้งแคร์กันขนาดนี้ทำไมมึงสองคนไม่กลับไปคบกันว่ะ เลิกกันทำม้ายยยยย ถูกต้อง! มันเคยคบกันตั้งแต่ม.3ครับ เลิกกันก็ม.5 ด้วยเหตุผบอะไร ป๋อก็มิทราบ อิอิ
 
 
ทั้งสองคนหันมามองหน้าป๋อพร้อมกัน ก่อนแพทจะเป็นคนหลบสายตาทำอะไรไม่ถูกจึงขอตัวไปก่อน 
 
 
"พูดไรเนี่ยป๋อ"
 
 
"เอ้า! กูพูดจริงๆนะเว้ย ไม่รีเทิร์นวะ"
 
 
"โอ้ย มึงไม่ต้พูดเลย พอๆ กูไปละนะ ขอบใจมากในความเป็นห่วงกู รักมึงที่สุด จุ้บ!" ธามบอกปัด ก่อนเอ่ยขอบคุณเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วแกล้งก้มลงไปจุ้บหัวอีกฝ่ายเเบบกวนตีนแล้ววิ่งหนีออกไปตามไปด้วยคำด่า
 
 
 
"เหี้ยธามมม!!! เล่นไรวะ เดี๋ยวคนเข้าหาว่ากูเป็นเกย์พอดี ไอห่าาา อุ้ย! โทดครับจาร์ย"
 
 
 
 
เรื่องในช่วงบ่ายก็มีเท่านี้ล่ะครับ ตอนนี้ผมเลยเตร่ดเตร่
อยู่ในห้าง เรื่องที่ไอป๋อพูดมันกลับอยู่ในหัวผมไม่หายไปไหนเลย ทั้งๆที่ผมไม่สนใจก็ได้นะ แต่ทำไม๊ทำไมมันยังอยู่วะครับ สุดท้ายผมเลยจบที่ เกมเซ็นเตอร์ของห้างเล่นคนเดียวแม่งงี้แหละครับ ชุดนร.ด้วยไม่สนอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
"มี่ หยง ฮื้อออออออ บีมจะทำไงดีๆ" เสียงกระวนกระวายของบีมทำให้สองสาวที่กดมือถืออยู่เงยหน้าสนใจ
 
 
"ทำไม..มีไรอีก"หยงเอ่ยถาม
 
 
"น้องธาม กับ น้องแพทเคยเป็นแฟนกันง้าาาาาาาาาาาา " บีมว่ายืนหน้าจอ5นิ้วให้เพื่อนดู  
 
 
 
"boyfriend girlfriend กันสินะ ชั้นว่าแล้วมันตงิดๆ" มี่ว่าหรี่ตาส่ายหน้าอย่างผู้รู้ 
 
 
"กูว่าแล้วเชียว" หยงว่าตบโต๊ะดังป้าบเมื่อเห็นการขึ้นสถานะในเฟสในหน้าจอของเพื่อน
 
 
"ทำไงดีวะ พอเห็นงี้ชั้นเริ่มถอดใจเลยอ่ะ"บีมพูดด้วยใบหน้ากระเง้ากระงอด
 
 
 
"แต่ท่าทางสองคนนี้ดูแคร์กันนะ จากเรื่องในร้านกาแฟ ท่าทางยัยน้องแพทจะไม่ชอบให้ธามมีเรื่อว ว่ามั้ยหยง" มี่พูดอย่างจริงจัง
 
 
 
"อื้ม ที่คุณมี่พูดมีเหตุผล" 
 
 
 
"ง้าาาา ชั้นยอมแพ้ดีกว่า คนใหม่จะสู้อะไรได้วะ อีกย่างดูแคร์กันขนาดนั้น ชั้น เอ่อ แค่ชอบ คง ยังไม่รักยังไงก็ต้องตัดใจได้"
 
 
 
"โห้ะ! อ่อนว่ะ" หยงว่าออกมา
 
 
 
"แกว่าใครไอหยง"
 
 
 
"ชั้นคงไม่ว่าไอมี่หรอกนะ"หยงว่ายักคิ้วกวนๆ
 
 
"นี่! ชั้นไม่อ่อนะ!" บีมเหวออกมา
 
 
"ไม่อ่อน แต่แค่นี้ไม่สู้" 
 
 
มี่พูดออกมาอย่างท้าทาย จนบีมลุกขึ้นเดินหนีแล้วหันมาถลนตาใส่เหมือนหน้ากลัว จนเพื่อนสองคนได้แต่ส่ายหัวเอือมๆ
 
 
 
 
*อย่าคอยส่งยิ้มให้เธอ เธอคงไม่สนใจชั้นสักนิดเลย แล้วชั้นจะฝืนๆหัวใจตัวเองได้มั้ยแล้วชั้นจะฝืนความรู้สึกของชั้นได้ยังไงไม่อาจจะฝืนความรักที่มันเอ่อล้น*
 
 
 
 
{เที่ยงคืน}
 
 
 
แกร้ก ~ 
 
 
เสียงเปิดประตูห้องโดยเจ้าของห้อง ที่ในมือหิ้วถุงของสองสามถุงจากร้านสะดวกซื้อโดยไม่ได้มองว่าด้านหลังมีใครกำลังเข้ามาใกล้ประชิดตัว  
 
 
หมับ!
 
 
"อ้ะ..อุบ!'' 
 
 
บีมถูกเอามือปิดปากแล้วดันเข้ามาในห้องพร้อมกับใครอีกคน ที่ตนยังไม่เห็นหน้า เพราะในห้องยังไม่เปิดไฟ บีมกลัวจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนตัวสั่นแข็งทื่อในอ้อมกอดของใครไม่รู้ 
 
 
"อยู่นิ่งๆ ชู่วว'' น้ำเสียงทุ้มเรียบนิ่งทำให้ใจของร่างลาบเต้นรัวแรงขึ้นไปอีก
 
 
 
แม่จ๋าาาา บีมจะตายมั้ย บีมยังไม่อบากตายง้าาาาา
 
 
 
 
พรึบ!!
 
 
 
เฮือก!!!
 
 
 
ทันทีคนที่เอามือปิดปากของบีมอยู่ กดเปิดสวิตช์ไฟ ก็ตาโตตกใจมากไปอีกเมื่อใบหน้าที่อยู่ห่างเพียงลมหายใจกั้น นั้นชั่งใกล้ เหลือเกินท่าทางก็ล่อแหลมมาก เมื่อบีมอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนแผ่นหลังบางชิดกำแพงห้อง ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในภวังค์แต่ก็ยังมีความตกใจอยู่ทั้งคู่ สบตากันและกันอย่างงงๆ
 
 
 
ทำไงๆๆๆ เขินๆๆๆ นี้คิดไปไกลแล้วนะ >////////<
 
 
ดึงสติบีมๆ!!!
 
 
 
เล่นอะไรก็ไม่รู้เด็กผีบ้า><
 
 
 
บีมได้แต่ยืนทำนิ่งทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะหาจุดวางสาสตาไว้ตรงไหน ไอ้สายตาไม่รักดีก็เอาแต่จะมองไปที่ปากน้อง ง่ะ! บีมไม่ได้โรคจิตน้า น้องก็ทำหน้าไม่ถูก แต่ถ้าจะใกล้แบบ full hd แบบนี้ขอเถอะ อย่าทำอี้ก ใจบีมเต้นจนจะหงุดออกมาอยู่แล้ว ใบหน้าก็ร้อนฉ่าไปหมด ลามไปถึงหูแล้วมั้ง 
 
พูดไปดิบีม ปล่อย! ให้น้องปล่อย พูดสิวะเฮ้อออออ มันไม่พูดอ่ะ
 
 
 
 
"ธ..ธ...ธาม" บีมเอ่ยเรียกอีกคนเสียงเบาอย่างติดอ่าง 
 
 
โอ้ยยยยย ไปเรียกทำไมแบบนั้น
 
 
 
จบคำที่บีมเรียกชื่ออีกคน ใบกน้าคมของอีกคนก็เคลื่อนมาใกล้ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
ตุบ!
 
 
บีมปล่อยถุงของในมือร่วงจนหมด หลับตาแน่นไม่อยากเห็นอะไร ก็น้องมันจะจูบ จะจูบเลยนะ ไม่เอาๆๆๆ บีมยังไม่พร้อมที่จะเห็น 
 
 
 
 
"เค้าว่กันว่าแกล้งครแก่กว่าสนุก ผมก็พึ่งรู้วันนี้เอง" เสียงที่อยู่ห่างออกไปพูดไปพร้อมกลั้วหัวเราะ 
 
 
บีมค่อนๆเปิดตาขึ้นข้างนึงก่อนก็ต้องทำหน้ามู่เพราะ โดนเด็กมันแกล้ง คิดไรบีมๆ ว้าาา ไม่น่าเลย 5555
 
 
 
บีมยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนแลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผาก แล้ววิ่งหนีเข้าห้องไปด้วยความเขินอาย 
 
 
 
ส่วนธามก็นั่งอมยิ้ม ตลกกับความคิดตัวเองเมื่อครู่ ถ้าเมื่อกี้ผมไม่ถอยออกมา มีหวังคงได้จูบกันจริงๆ แต่ไม่รู้สิผมคิดว่ามันไม่ใช่อ่ะ หลายๆอย่าง แต่ผมนี้ 
 
 
 
 
ใจเต้นสุดๆไปเลย ตอนหน้าเราสองคนใกล้กันผมแอบเห็นเค้าหน้าแดงด้วยน้า 
 
 
 
ก้อกๆ...ก้อกๆ ก้อก!
 
 
''เจ้ นอนแล้วหรอเงียบเลย" ร่างสูงของธามยืนเคาะประตูหน้าห้องเรียกอีกคนที่หายเข้าไปในห้องตั้งนาน แต่เค้าจะหลับยังวะ เที่ยงคืนกว่าแล้วอ่ะ
 
 
 
แอ้ด...
 
 
บีมค่อยๆแง้มประตูออกมาเพียงครึ่งหน้า แต่คนมองมองดูก็รู้ว่าคงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแน่ ก็ใส่ชุดนอนเรียบร้อยงี้
 
 
 
"เอ่อ...คือเจ้อกมาก่อนดิ" ธามว่าพยักหน้าก่อนบุ้ยปากไปทางโซฟากลางห้อง
 
 
บีมปิดประตูก่อนเดินตามออกมาอย่างว่าง่าย แม้จะงงๆที่อีกฝ่ายยังไม่กลับบ้านไปอีกก็เถอะ 
 
 
 
"ว่าไง" บีมเอ่ยถามทันที ที่นั่งลงบนโซฟาตามด้วยอีกคนที่นั่งลงข้างๆ 
 
 
 
"ผมจะมาขออยู่ด้วยอ่ะ "ธามว่าออกมาพลาวยิ้มแผล่
 
 
 
"ห้ะ! " บีมร้องออกมาพร้อมหันมองอีกคนเต็มๆตา ที่อยู่ในสภาพชุดนร.มอมแมม
 
 
 
"คือ ผมโดนพักการเรียนอ่ะ" ธามว่าออกไปด้วยใบหน้าเหี่ยวๆเหมือนเด็กทำความผิด 
 
 
 
"ไปมีเรื่องมาอีกแล้วหรอ" บีมถามพลางเลิกคิ้วข้างนึง ทำปากยื่นๆ หน้าหยิก แล้วทำไมไม่กลับบ้านตัวเองอ่ะ
 
 
 
"ครับ แต่คราวนี้ผมไม่เป็นไรเลยนะ ดูสิ"ธามรีบส่ายหน้าว่าตนไม่เป็นอะไรอย่างกระตือรือร้น เมื่ออีกคนมอฝมาด้วยสายตาเคืองๆ และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเดือดร้อนขนาดนี้ 
 
 
 
''แล้วไม่ไปนอนบ้านล่ะ เอ้อ แล้วมีเรื่องงี้ แพทไม่เคืองแย่หรอ" บีมลองแกล้งถามออกไป 
 
 
 
 
"เคืองครับ เค้างอนผมเลยล่ะ เค้าคงเป็นห่วงผมมากน่าดู" ธามพูดอแกมายิ้มๆ
 
 
ชั้นป็เป็นห่วงนายนะ นายไม่เห็นหรือไง บีมได้แต่คิดในใจภายใตใบหน้าเรียบเฉย
 
 
"ที่ไม่ไปที่บ้านก็คือว่า ถึงแม้แม่จะไม่ค่อยสนใจผม แต่ผมก็ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจอยู่ดี"
 
 
 
"อืม งั้นนายก็นอนห้องนี้แล้วกันมันมีเสื้อผ้าของพ่อชั้นในตู้ หาเอานะ ชั้นขอตัว" บีมพูดตัดบทนิ่งก่อนลุกออกมาเข้าห้องทันที จากหัวใจพองโต ทำไมมันฟีบลงเพียงเพราะ แค่เด็กคนนั้น พูดถึงอดีตแฟนด้วยใบหน้ามีความสุข แค่นั้น ก็หมดอารมณืที่จะถามต่อ เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ตัวตนยังไงก็ไม่รู้ แล้วยังงี้จะให้สู้ให้บอกชอบ กี่เปอร์เซนต์ละเนี่ย 
 
 
 
 
แสงแดดยามเช้า เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าตากระจกบานใหญ่ ทำให้ร่างบางที่นอนคุดขู้อยู่ในตีนยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า หมายจะนอนต่อ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีเรียนเช้าก็กลิ้งไปกลิ้งมาก่อนจะลุกขึ้นมาด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงสะลึมสะลือ 
 
บีมเดินตรงไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดไหล่ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไปห้องครัว โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่นอนเล่นมือถืออยู่ที่โซฟา ธามตั้งใจว่าจะทักอีกคน แต่บีมกลับเดินไม่สนใจอะไรไปเปิดตู้เย็นพร้อมหยิบเหยือกน้ำมารินใส่แก้วดื่ม เป็นกิจวัติประจำวัน  
 
 
 
"เจ้ เมื่อคืนหลับสบายดีนะ" เมื่อเห็นอีกคนไม่สนใจ ก็มุดหน้าผ่านเคาท์เตอร ไปทักทาย์
 
 
บีมปลายตามองอีกคนก่อนวางแก้วลง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมีเด็กมาของอยู่ด้วยคน
 
 
 
"คำนั้น ชั้นต้องถามนายสิ" บีมว่าก่อนจะเดินผ่านไปเฉยๆ แต่คนที่อยากคุยด้วยก็ไม่หยุดเรียกไว้ 
 
 
"เจ้ๆ วันนี้มีเรียนป้ะ" 
 
 
"มีดิ ทำไม" 
 
 
"ผมขอไปส่งได้มะ อยู่ห้องมันเหงาๆอะ" 
 
 
บีมทำหน้าไม่เชื่อ แต่ไอใจไม่รักดีดันเต้นกับประโยคบ้าๆนั้น
 
 
 
"ไม่ต้องอ่ะ ขอบคุณ" บีมทำเป็นปฎิเสธเมื่อเรื่องเมื่อคืนที่ทำเอาตนเองคิดมาก ทร่เด็กคนนั้นพูดถึงแฟนเก่าด้วยใบหน้าสุขล้น ขนมซื้อมาก็ไม่ได้กิน
 
 
"งอนไรผมเปล่า หรือเรื่องที่ผมมาขออยู่ด้วยทำให้เจ้ลำ.."
 
 
 
"ไม่ใช่นะ!" บีมหันไปตอบทันควันทั้งๆที่ยังไม่จบประโยคดีอย่างลืมตัว ก่อนจะทพหน้าเหรอหรา คนมองยังงงไม่แพ้กัน
 
 
 
"เอ่อ ชั้นไม่ได้เป็นไร......"บีมรีบปฎิเสธเสียงแผ่ว
 
 
 
"เอางี้แล้วกัน ผมขออยู่คืนนี้อีกคืน แล้ว พรุ่งนี้ผมไม่รบกวนละ"ธามตอบออกมาอย่างไม่คิดอะไร 
 
บีมพยักหน้ารับกลายๆ ก่อนจะขอตัวเข้าห้องไปเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า 
 
 
อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่กลับแสดงอะไรออกไปไม่ได้เลย..
 
 
"ชั้นไปแล้วนะ อ่าว ไปไหนอ่ะ"บีมที่แต่งตัวออกมาพร้อมจะเอ่ยบอกอีกคนกลับเจอห้องว่างเปล่า ไร้วี่แวว บีมจึงเดินออกไปพร้อมล๊อคห้อง 
 
 
 
ติ๊ง! 
 
 
 
เสียงลิฟท์แจ้งเตือน ก่อนที่ขาเล็กเพรียวจะผ่าออกมานอกคอนโด บีมยิ้มทักทายยามอย่างเป็นมิตร ก่อนออกนอกคอนโด บีมเดินไปป้ายรถเมเล์กะว่าจะขึ้นรถไป ปต่กลับมีเสียงแตรมอไซด์มาบีบเรียกไว้ก่อน 
 
 
 
''ลงมาก็ไม่บอกเนาะ " 
 
 
"ผมรีบนี้ครับ ดีนะเสื้อผ้าพ่อเจ้ ยังมีความเป็นวัยรุ่นอยู่ ไม่งั้นผมคงต้องออกมาทั้งๆชุดนร.เก่าๆแน่ๆ"ธามว่าฉีกยิ้มให้อีกคน ดีนะที่พ่อเจ้เค้าตัวเล็ก แถมพอมีกางเกงขาสามส่วนพอดี งี้ค่อยโอเครหน่อย
 
 
 
"แล้วยัวไงอ่ะ" บีมถามอย่างไม่เก็ทในคำตอบ
 
 
"ผมอยากไปส่งอ่ะ "ธามว่าหน้อ้อนๆ 
 
 
จนบีมทำหน้าไม่ถูก 
 
 
"ไม่ต้องๆ ชั้นไปเองได้ รถเมล์ เห้ย! ไปแล้ว" บีมพูดก่อนทำถ้าจะขึ้นรถเมล์ก่อนต้องร้องออกมาเมื่อรถเมล์ที่ตนยืนรอนั้นไปซะแล้ว
 
 
 
"หู้วว! ไปซะละ งั้นมาขึ้นรถผมดีกว่านะ ไม่เสียตังค์ด้วย" ธามทำท่าเหมือนล้อๆก่อนจะตบเบาะหลัวปุๆ
 
 
"งั้นก็ได้ นายต้องดูแงชั้นอย่างดีนะ" อะไรไม่รู้ดลใจให้บีมตบปากรับคำอีกฝ่าย ก่นจะพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตา 
 
 
"ครับคุณ"
 
ธามรับคำแบบกวนอารมณ์ก่อนทำทีเป็นยื่นมืออกมาทั้งๆที่ไม่จำเป็น 
 
 
บีมยืนลังเลว่าจะจับดีหรือไม่ แต่ความคิดส่วนลึกก็บอกให้จับๆไปเลย บีมเลยว่ามือแหมะลงบนฝ่ามือหนาอีกคนทันที เหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน คนที่ยืนมือออกมากับกระตุกเบาๆ เมื่อไอ้ใจไม่รักดีกับเต้นซะอย่างงั้น 
 
 
บีมนั้งไอ้มอไซด์คันเล็ก ที่ไม่เข้าใจว่าจะมินิไปไหน แต่ก็อยากขอบคุณเหลือเกินเพราะตอนนี้บีมกลับนั่งเบียดธามแปลกๆ เพราะบีมต้องนั่งห้อยข้างเพราะเกรงว่าสวมกระโปรงจะดูไม่ดีถ้าเกิดนั่งค่อม
 
 
"เจ้กอดผมได้น้า ไม่ต้องคิดมาก"ธามไม่ว่าเปล่าเอื้อมมือมาคว้าข้อมือบางให้ไปกอดเอวสอบของตนเอง คนถูกทำก็นั้งหน้าแดงตามๆไป 
 
 
 
 
 
"อะไรนะ เออๆ โอเคร ขอบใจมาก" ทันทีที่ขาแตะพื้นมหาลัยสายด่วนก็ตรงเข้ามาว่าอาจาร์ไม่สบายยกเลิกคลาส 
 
 
ธามมคนตรงหน้าด้วยความอยากรู้ เมื่อคนตรงหน้าลงจากรถตนไม่ถึงนาทีก็มีสายเข้ามา แถมมีสีหน้าเซงๆอีก
 
 
"เอ่อ....มีอะไรรึเปล่าเจ้"
 
 
"ยกเลิกคลาสอะ.."
 
 
 
@@@@@@@@@@@@@@