♥Just love Children♥ แค่รักเด็ก..?<3

เขินแรงงงงงงง !!!!!! 

 

 บีมอยากระเบิดตัวเอง บู้ม!! ยอมรับเลยว่าจากที่หงิดๆเมื่อกี้ มันกลับหายไปหมด ก็ดูดิ เด็กมันหยอดเก๊า.....แต่ตามจริงนี่มันหน้าที่ชั้นนะไอธามมม เอ้ะ! รึว่าน้องมันจะปิ๊ง ช้านนนนนนนนน 

 

กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

 

 

"บีมจ๋า.."

 

 

กรี้สสสสสสสสสสสสสสสส 

ตอนนี้ไม่ไหวล่ะ งานมโนต้องมา!!

 

 

"บีม!"

 

 

น้องทำชั้นยิ้ม ตายยยยยย แต่ต้องวางฟอร์ม ไม่ได้เด็กได้ใต

 

แต่เอ้ะ! ได้ยินอะไรแว่วๆป่าวอ่ะ

ไม่ๆหรอก หูแว่วแน่

 

 

 

 

"ไอบีม! โว้ยยยย!!" 

 

ว้ากกก!!! 

 

ใครตะโกน!!! ตกใจหมด 

 

 

"เสียงดังไมวะ.."บีมถามพลางคิ้วขมวด ดูดิน้องมองใหญ่เลย><

 

 

"ชั้นเรียกแก จากลำดังเสียงที่ไพเราะเสนาะหู แกก็ยังหูตึง ชอบแบบเถื่อนๆก็ไม่บอก"เป็นไอมี่พูดด้วยสีหน้ารำคานชั้นเต็มทน 

 

 

"เออๆ มีอะไรอ่ะ"

 

 

"บอกว่างานเสร็จแล้วจะกลับบ้านมั้ย นั่งยิ้มอยู่ได้ คุยกับแม่ซื้อไง" ไอมี่ว่าเก็บเอกสารและรายงานเข้าที่ให้เรียบร้อย น้ำเสียงมันก็แลดูรำคานชั้นอีกแหละ 

 

 

ยิ้มแล้วมันผิด ตรงไหนห้ะ!

 

 

"จะบ้ารึไง ชั้นโตป่านี้ยังจะมีแม่ซื้ออีกหรอวะ"บีมว่าเปลอมองไปโต๊ะข้างหน้า ที่เด็ก ม.6 นั่งอยู่ ก็พบว่าพวกนั้นก็เสร็จแล้วเช่นกัน  

 

น่ะ เสร็จพร้อมกันอี้กกกกก

 

 

"แล้วคิดยังอ่ะ ว่าคืนนี้จะทำอะไรดี"เป็นไอมี่ที่ถาม

 

 

"ทำไร....ให้ชั้นทำไร"บีมว่าหน้างงๆ คือทำไร คืนนี้ก็นอนสิคะ

 

 

 

"ยัยนี้นิ! อย่ามาสวย แรมต่ำ ขอร้อง ดูหลักฐานตรงหน้าหล่อนสิยะ" อยู่ดีๆ ยัยจีจี้ก็อยากเผือก จึงพยักเพยิดหน้ามาที่ซากตรงหน้า

 

 

 ชัด! อเมริกาโน่ โคตรเข้ม 3แก้ว หมดเพราะฝีมือตรู ให้ตาย แล้วคืนนี้ อย่าว่าแต่คืนนี้เลย ให้สองคืนเลย เชื่อเถอะ สองคืน ชั้นได้ตาโบ๋ เป็นผีตาหวาน ขอบตาดำ เป็นหมีแพนด้าแหง๋ๆ หน้าก็ต้องโทรม เมื่อผ้าขี้ริ้ว ง้าาาาาาาาา ตอนโมโห(หึง) มันคิดไม่ถึงนี่หว่า

 

 

 

"แหะๆ ก็ไม่ต้องนอนไง สบายๆ" บีมว่าทำหน้าสบายเสียเหลือเกิน สบายกะผีสิ หึ!

 

 

"อ่ะจ้า ขอให้สบายเหมือนที่พูดเถอะ"หยงว่า

 

 

บีมจึงได้แต่ส่งยิ้มแหย๋ๆ แล้วลุกขึ้นยืนตามเพื่อน ก่อนจะเดินออกกันไป 

 

 

 

"พวก you จะgo home กันเลยป้ะจ้ะ" ชั้นละหมั่นไส้มันจริงๆ

 

 

"มึงอย่ามาไทยคำอังกฤษคำ กูหมั่นไส้" บีมว่าหน้าเบ้ 

 

 

"แฮร่ I'm sorry''

 

 

"น่ะ/น่ะ/น่ะ''ทั้งสามคนประสานเสียงพร้อมกัน จนไอมี่ยิ้มอ่อน 

 

 

"ก็ชั้นชอบนี่หว่า อ่ะๆ ทีหลังจะพูดอังกฤษทั้งประโยคเลยแล้วกัน ok"

 

 

"เอาเถอะๆ กลับบ้านกันได้แล้ว บีม พวกเรากลับก่อนนะ" หยงยุติเรื่อง ก่อนจะหันมาลาบีม 

 

 

"อืมๆ กลับบ้านดีๆนะ บ้ายบาย"บีมพยักหน้าหงึกๆก่อนจะโบกมือลาเพื่อนๆ ที่ขึ้นแท๊กซี่พอดี 

 

 

 

พอเพื่อนไปกันหมดบีมหันมองซ้ายมองขวา ก่อนเสียงกรุ้งกริ้งหน้าประตูจะดังขึ้น บีมหันไปมอง ก็พบกลุ่มของธามนั่นเอง

 

 

"อ้าว พี่บีม เพื่อนพี่ไปกันหมดแล้วหรอ"ไอป๋อว่า สูดกรีนที เป็นท่อสูบน้ำ 

 

 

 "อื้ม กลับเมื่อกี้เอง "บีมว่าบึนปากพลางยกยิ้มเล็กน้อย

 

 

"อ๋ๆ แล้วนี่จะไปไหนต่ออ่ะ" ไอป๋อก็ยังไม่เบิกถามอีกนะ

 

 

"พี่ว่าจะไป....ซื้อยานอนหลับน่ะ"

 

 

"เห้ย บ้า ซื้อมาใหม่"ป๋อ ตาโตก่อนจะร้องออกมา

 

 

"เหอะ! ก็พี่มึงกินอเมริกาโน่เข้มๆ ไปสามแก้ว สามคืนจะได้นอนยังเถอะ" ไอคนหลังสุด ที่ดูเหมือนไม่มีบท พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ก็ยังปนกวนๆ ข้างๆกันก็ยัยแพทนั่นแหละ แหวะ! จะหงิดอีกแล้ว

 

 

 

"อย่ามารู้ดีหน่อยเลยน่า!"บีมว่าปากยื่น หน้าบู้ว เมื่อเริ่มจะหงิดกับภาพตรงหน้า เมื่อธามเดินออกมา ในมือถือกระเป๋า ที่ตนจำได้ว่า แพทหิ้วมา 

 

 

อ้ากกกกกกกก ไม่ชอบ!!!!

 

 

 

"ก็ผมเห็น...จะไม่รู้ได้ไง ตั้งสามแก้ว" ธามรีบเถียงกลับพร้อมทำหน้ากวนประสาท มุมปากข้างนึงยกยิ้ม

 

 

อะไรกัน เมื่อตอนแรกก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วนี่นา หงุดหงิดอีกแล้วหรอเจ้นิ

 

 

 

"ไอธามๆ มึงไม่ช่วยงานกูไม่ว่า แต่นี้มึงว่างมากถึงขั้นนั่งมอง พี่กูทุกอิริยาบท ขนาดนี้เลยหรอวะ กูยังไม่รู้เลย"ป๋อสะกิดอีกคน ก่อนเอ่ยถาม พร้อมหรี่ตาลงอย่างจับผิด จนคนถูกถาม ทำหน้าไม่ถูก 

 

 

 

"อะ...เอ่อ ก็กู..."ธามตอบอ้ำๆอึ้งๆ จนคนฟังลุ้นตัวโก่ง รวมถึงบีมด้วย 

 

 

"อะไรๆ มาอ้ำๆอึ้งๆ แนะ! คิดอะไรกะพี่กูป่าวเนี่ย" ป๋อจี้จนถามทำหน้าแหย๋ 

 

 

ย้าก! ไอป๋อ พูดถูกใจ เดี๋ยวให้20 เขินอ่าาาาา ไอบ้าป๋อนี่ 

 

แต่ที่ถูกต้องคือ พี่มึงนี่แหละคิด

 

 

"ก็กู.........เอ่อ.......นั่งตรงกะพี่มึงไงเลยเห็น แค่เนี่ย ถามมากไมวะ" พอเริ่มแถได้ธามจึงทำท่าเหมือนหงุดหงิด

 

 

"หืม??? อ๋อ!! กูว่าละ"ป๋อว่าเลิกคิ้วข้างนึงอย่างไม่เชื่อในคำตอบ ก่อนจะร้องอ้อ ออกมาเสียงดัง 

 

 

อะไรของมันวะ วันนี้สมองเกิดวิ่งกะทันหัน น้องใครเนี่ยยย ที่ถามนี่ก็เรื่องพี่มึงล้วนๆ 

 

 

 

"อะไรวะ.."ธามว่าคิ้วขมวด มึงจะสงสัยอะไรนักหนาาาา ไอห่าป๋อ

 

 

"แสดงว่า ที่มึงเอาแต่มองไปข้างหน้าแล้วยิ้มๆ พอก้มลงดูมือถือ ใต้โต๊ะแล้วยิ้มกริ่ม นี่คือมึ งมองพี่บีม แล้วก็คุยกะ.....พี่บีมใช่ป้ะล้าาาาาาา อันแน่! "ไอป๋อว่ายิ้มกรุ้มกริ่ม พลางชี้นิ้วมาทางธามแล้วชี้ไปที่ พี่สาว ที่ตอนนี้ยืนทำหน้าโง่ ตาโต ตกใจ ไอป๋อออออออออออ มึงอย่ามาแสนรู้!!!!!

 

 

บีมตาโต กระพริบตาปริบ กรอกลูกตาไปมา ทั้งประหม่า ทั้งเขิน ทั้งอาย 

 

 

"........."ธามเงียบทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะหันมามองบีมแล้วส่งยิ้มล่ะเหี่ยมาให้ 

 

 

"ง้อววว!!! เงียบเลย แสดงว่าเรื่องจริง อุ้ต้ะ! สองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหนครับเนี่ย ไม่มีเล่าเลยนะ ไอเพื่อนเวรร'‘ ป๋อว่ากระทบไหล่ธาม 

 

 

"อ้าว...ธามเเล้วตอนเราถามก็ไม่บอกว่าคุยกับพี่บีม"แพทเอ่ยขึ้นมา 

 

 

"ก็....เราคิดว่าเรื่องนี้แพทไม่รู้ก็ได้นิ ส่วนไอป๋อ อันแน่ พ่องมึงสิ! " หลังจากที่เงียบเรื่องของบีมไป ธามก็หันมาตอบเพื่อนสาวตัวเล็กด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก่อนวกไปว่าป๋อเสียงลอดไรฟัน 

 

 

"อืม นั่นสิ นะ เราไม่ได้อะไรแล้วนิ" แพทว่าน้ำเสียงปกติ ก่อนจะระบายยิ้มออกมา 

 

 

"นี้เคือง เราป่าว" ธามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

 

 

"เปล่าซะหน่อย...เออ ธามไม่ต้องไปส่งนะเราจะแวะไปหาแม่อีกที่นึงน่ะ"

 

 

"โอเคร ดี ประหยัดน้ำมันรถเรา"ธามว่ากลั้วหัวเราะจนแพทตีหน้ายุ่ง ก่อนจะส่งกระเป๋าให้อีกคน 

 

 

แพทขึ้นรถกลับบ้านไปแล้วเพื่อนๆที่เหลือก็กลับไปกันหมดจึงเหลือเพียง บีม ธาม ป๋อ

 

 

"เอ่ออ พี่กลับบ้านก่อนนะป๋อ "บีมเอ่ยออกมาหลังจากเงียบไปนานก่อนจะเดินหันหลังไป 

 

 

"ครับๆ กลับดีๆนะ"ป๋อรับคำก่อนจะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซต์ตัวเอง 

 

 

ธามมองบีมที่เดินกลับคอนโดอย่างชั่งใจ ว่าจะเอายังไงดี ธามจัดการสตาร์ทมอเตอร์ไซต์ zoomer x สีดำขลับ  

 

 

"ไมไปทางนั้นอ่ะ.."ป๋อหันถามเพื่อน เมื่อหัวรถหักไปอีกทาง

 

 

"ธุระน่ะ มึงกลับไปเลย กูไปละ"ธามว่าเร็วๆก่อนจะบิดเครื่องยนต์ไปข้างหน้า

 

ป๋อมองตามไปอย่างไม่เชื่อ ไอ้พี่สาวเค้ากับไอ้เพื่อนรัก มันต้องทีซัมติงแน่เลยว่ะ ต่อมเสือกกำเริบอีกล้ะ ใจเย็นไว้ป๋อ! 

ป๋อตัดสินใจไม่แอบขับตามไปก่อนขับรถกลับบ้าน

 

 

 

 

*อย่ามองมาได้ไหม หยุดส่งยิ้มได้ไหม เก็บเอาไว้ไกลๆอย่างเดิม เธอจะรู้บ้างไหนแค่อะไรเล็กๆ ทำให้คิดยังไงกับเธอ*

 

 

 

 

 

บีมเดิมอมยิ้มมาคนเดียวตลอดทาง ก็เมื่อกี้ตอนไอป๋อมันแซว ว่าคิดอะไร น้องมันไม่ปฎิเสธอ่าาาา แถมยังนิ่ง ถ้าคิดแบบมโนเพ้อฝัน คิดให้ตัวเองมีความสุขขอคิดว่าน้องอาจจะชอบชั้นสัก 5% แล้วกัน 5%นี่ เต็ม100% นะเออ 

 

บีมขี้เกลียดที่จะนั่งวิน เพราะมันเปลืองเงิน อีกอย่าง อากาศตอนเย็นๆเกือบค่ำๆ มันสบาย มันไม่ร้อน ตับแลบ เหมืนเช้าๆนี่นา  

บีมเดินผ่านร้านสะดวกซื้อ ที่ มี นิยามว่า 'หิวเมื่อไหร่ ก็แวะมา' แต่ถ้าหิวแล้วไม่มีเงิน ก็ไม่ต้องแวะมา แหะๆ อันนี้คือเรื่องจริง...

 

บีมเดินตรงไปที่ตู้แช่ เครื่องดื่มไม่ว่าจะเป็นนม น้ำชา น้ำอัดลม บีมเลือกที่จะหยิบ นมสตอเบอร์รี่ และ นมช๊อกโกแลต ซื้อกลับไปแช่ในตู้ที่ห้องด้วย และเดินไปที่เชลลวางขนมขบเคี้ยวบีมก็หยิบมาสองสามห่อ ก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน  เมื่อคิดเงินเสร็จเรียบร้อย 

 

บีมก็จัดการหิ้วถุงขนมสองถุงหนึ่งมือ อีกมือก็เจาะนมดูดออกมมจากเซเว่น ใครไม่รู้คงคิดว่าเป็นเด็กม.ปลาย แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่ิเจอคนที่พึ่งนึกถึงเมื่อกี้

 

 

 

"เห้ย! มาทำไรเนี่ย" บีมเอ่ยถามธามที่นั่งค่อม อยู่บนรถมอเตอร์ไซต์ตัวเอง ท่าทางเหมือนรอใครบางคน

 

 

"มารอคนครับ.."ธามตอบพลางส่งยิ้มให้ นี่เขินได้ไหม รอยยิ้มแกนี่มันอะนตรายต่อหัวใจชั้นจริงๆ 

 

 

บีมพยักหน้ารับไม่ใส่ใจ ก่อนออกเดินต่อ เพราะตนคิดว่า คงมารอยัยน้องแพทแหง๋ๆ คิดเเล้วเซ็งจิต!

 

 

บรื้น...บรื้น!

 

 

เสียงเหมือนมีตนขับมอเตอร์ไซต์ตามมาเลยว่ะ ....

 

 

บรื้น!.....บรื้น!

 

 

บีมหันขวับไปมองก็เจอคนที่ทำหน้าตากวนประสาท ส่งยิ้มกวนโมโห พลางยักคิ้วมาให้ 

 

 

"ธาม!"บีมเหวออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

 

 

"คร้าบบ" ธามรับคำยานครางพลางหยุดบิดเครื่องแล้วกันมามองหน้าคนแก่กว่า ที่ยังทำหน้าบูดบึ้งอยู่

 

 

"นี่นาย ขับตามชั้น?"

 

 

"อือหึ้!"

 

 

"ว่างหรือไง เอ่อ....แล้ว...แพทล่ะ" บีมว่าออกมา ก่อนจะนึกอะไรได้ 

 

 

 

"โอ้ยเจ้....ยังไม่แก่เลย ความจำสั้นแล้วหรอ แพทกลับไปก่อนแล้วไง" ธามว่าหลุดขำออกมา จนบีมตีหน้ายุ่ง เมื่อถูกเด็กหัวเราะ 

 

 

 

เออใช่! น้องแพทกลับไปแล้วนี่หว่า แล้วที่หน้าเซเว่น อย่าบอกนะว่า ไปรอเราอ่ะ อร้ายยยยยย!! ฟินแตก!! แต่ใช่ใช่มะ! ที่มาดูเรา 

 

 

โอ้ยยย เปลี่ยนชื่อเรื่องเถอะ จากแค่รักเด็ก เป็น แค่รักพี่ เถอะไรท์ บีมว่าเหมาะนะ อร้ายยยยย กรี้สสส!

 

 

 

 

"อ๋อ แล้วนี่สรุปนายขับตามชั้นมา" บีมถามออกมาอย่างไม่แน่ใจว่าที่ถามในตอนแรกนั้นจริงรึเปล่าแต่ต้องพยายามทำหน้ากลั้นฟินสุดขีด แต่ต่างกับฝ่ายตรงข้ามกลับตอบมาแบบสบายๆ พลางยิ้มเบาๆ

 

 

"ใช่ดิ! ก็ผมว่างนิ"

 

 

ตอบชิวซะจน คนฟัง หมดฟิน นี่น้องมันจะไม่เขินหรืออึกอักไรเลยว่ะ 

 

 

"ถ้าว่างมาก ทำไม ไม่ไปช่วยงานแม่ที่ คลับล่ะ เข้าไปหาเค้าบ้างสิ" บีมแกล้งถามออกมา 

 

 

"อืมมม.....น่าสนใจนะ งั้นผมไปก็ได้ ถ้าเจ้ต้องการ" ธามยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะเบ้ปากออกมาหน่อยแล้วก็ตอบออกมาราวกับพูดกับตัวเองแต่ จงใจให้อีกคนได้ยิน 

 

 

 

"ธาม...นายหมายความว่าไงพูดเงี้ย" บีมถามพลางเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง แล้วดูดนม อึกสุดท้ายในกล่อง

 

 

"ก็เปล่านี่ครับ เจ้ ผมว่านมรสวานิลาอร่อยกว่านะ"ธามรีบเปลี่ยนเรื่องพลางส่งยิ้มกวน 

 

''จิ้! ทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง!" บีมหันหลังก่อนจะพึมพรำมกับตัวเองพลางย่นจมูก  

 

 

ถามก็เปลี่ยนเรื่องไอเด็กนี่ ชอบทิ้งระเบิดไว้ตลอด!

 

 

 

"เจ้พูดอะไรอ่ะ " ธามสะกิดไหล่บางเบาๆ ด้วยความอยากรู้

 

 

 

"ก็เปล่านี่ ไม่ลองเต้นเพลงอื่นบ้างล่ะไก๊ไก่มันดรอปไปแล้ว" บีมตอบแบบที่ธามตอบ คือเบี่ยงประเด็น แล้วเดินนำออกมาเลย แต่แค่ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุด..

 

 

 

"เจ้ครับ ให้ผมไปส่งเถอะ อีกตั้งสองซอยกว่าจะถึงคอนโด เสร็จแล้วผมจะไปช่วยแม่ที่ร้าน"ธามตะโกนเรียกอีกคน 

 

ผมก็แค่ห่วงแบบน้องชายห่วงพี่สาวไง อย่าคิดลึกครับบบบ แหะๆ 

 

 

 

สองขาเรียวหยุดก้าวเดินต่อ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา ดีใจที่อีกคนยัง (น่าจะ)เป็นห่วง ตนบ้าง แล้วอีกอย่างจากเรื่องที่อีกคนเคยเล่าทำให้รู้ว่า คงจะไม่ค่อยคุยกะแม่ และน่าจะไม่ค่อยเข้าไปที่ร้าน แต่เมื่ออีกคนพูดแบบนี้

บีมก็รู้สึกดีที่คำพูดตัวเองเป็นผล

 

 

บีมหันมาก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย จังหวะสบเข้ากับตาคมอีกคนที่มองมาเช่นกันพร้อมเผยรอยยิ้มบางๆออกมาเหมือนกัน มันเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นมากๆเลย จนคนมองเขินจนจะบ้า ธามมันจะรู้ไม่ว่า แค่รอยยิ้มแค่นี้ มันกำลังทำให้ชั้น เนี่ยรู้สึกจิตใจพองฟูฟ่องไปหมด เหมือนตัวมันลอย~ กำลังชอบและหลงเด็ก อย่างเป็นทางการ.....

 

 

 

''ยิ้มอะไรของนายน่ะ..."บีมถามพลางมองพื้นมองต้นไม้ 

 

 

 

"เเล้วเจ้มองอะไรของเจ้อ่ะ"ธามแกล้งแซวอีกคน 

 

 

 

"มองอะไร มองต้นไม้นี่ผิดหรอ?" บีมแกล้งถามออกมาด้วยน้ำเสียงเคืองๆ 

 

 

"ไม่ผิดครับๆ แหม่....ตอนที่เจ้หงุดหงิดเนี่ย มันดู......." ธามเว้นช่วงยาวจน บีมอดไม่ได้ต้องพูดขึ้น 

 

 

"น่ากลัวใช่มั้ยล้าา.."

 

 

"เหอะๆ เหมือนลูกแมวหิวนมอ่ะ" 

 

 

อะไรนะ!!!! ตอนชั้นหงุดหงิด เหมือนลูกแมวหิวนม นี่ตลกหรือไง เข้าใจเปรียบนะ 

 

 

 

"ห้ะ! ล...ลูกแมวหิวนมงั้นหรอ" บีมถามละล่ำละลัก ด้วยใบหน้าอึ้งๆ 

 

 

 

"ก็ใช่น่ะสิครับ มันดูน่ารักดีนะ เวลาลูกแมวมันหิวนมมากๆ แล้วร้อง แง้วๆ ขู่ฟ่อๆ นี่มันเจ้เลยนะ" ธามบรรยายออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จนบีมมองบนแล้วถอนหายใจออกมา

 

 

แต่..

 

 

เดี๋ยว...

 

 

มันมีคำนึง ทำชั้นเขิน...

 

 

.

..

...

....

.....

.......

 

น่ารัก

 

น่ารัก

 

น่ารัก

 

 

น้องมันชมว่าเราน่ารักอ่ะแกรรรรรรร่ ย้ากกกกกกกกก เขินๆๆๆๆๆ น้องมันเต๊าะเรา ใช่มั้ย>////////<

 

 

 

 

 

"แหะๆ ตลกเนาะ" บีมหัวเราะอาการ ร้อนผ่าวๆที่หน้ากับอาการเขินอาย 

 

 

"ครับ ผมว่าเจ้ขึ้นรถได้แล้ว ผมต้องไปหาแม่นะ" ธามรับคำก่อนบุ้ยปากไปข้างหลัง 

 

 

บีมขึ้นรถมาอย่างเก้ๆกังๆ เพราะไม่กล้าเขยิบเข้าไปใกล้ๆ ไหนจะต้องถือของอีก 

 

 

"เจ้ไม่เหยิบมาล่ะครับ เอาของมานี่ มีแต่ขนมทั้งนั้นเลย " ธามว่าก่อนจะเอาถุงของไปถือแล้วบ่นอย่างกะแม่ 

 

 

 

"ไม่เป็นไรๆ นายขับไป... เหวอ!!" ยังไม่ทันที่บีมจะปฎิเสธจบคำ ธาม ก็แกล้งออกแรกบิดเครื่อง จน คนที่กำพูดผวา เข้ากอดเอวสอบ จนใบหน้ากระทบแผ่นหลังหนาอีกคนอย่างแนบแน่น 

 

 

 

"นายแกล้งชั้น...."บีมรีบปล่อยมือออกมาก่อนจะเอ่ยเสียงเขียวพลางทำหน้าบู้ว

 

 

 

"ผมเปล้าซะหน่อย เจ้จับไม่ดีเองแหละ" ธามว่ายักไหล่ 

 

 

 

"หรอ..."

 

 

 

โป๊ก~~~

 

 

บีมจัดการเขกมะเหงกลงหัวทุยอีกคนด้วยความหมั่นไส้ 

 

 

 

"ง่าาาา รุนแรงจริง"ธามแกล้งทำเสียงง้องแง้ง 

 

 

"ขับรถได้แล้ว ไม่งั้นชั้นลงแล้วนะ" 

 

 

"อ่ะครับๆ" 

 

 

 

 

 

 

*เพราะทุกที ที่เธอกระเถิบมาใกล้กัน ใจชั้นก็ลอย ที่เห็นเธอคอยสบตากับชั้นอย่างงั้น ขอได้มั้ยเธออย่ามาใกล้ชั้นเลย ขอได้ไหนเขยิบออกไปนิดเลย เขินชั้นเขินจนเกินจะเก็บเเล้วเธอ ก่อนจะเผลอจนชั้นอาจพูดบางคำออกไป*

 

 

 

 

 

 

หลังจากส่งคนที่วางตำแหน่งว่าคือพี่สาวเสร็จ ธามก็มุ่งตรงสู่ Orbitz club ร้านอาหารกึ่งผับที่แม่ตนเป็นเจ้าของ ทันที ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ที่หาสาเหตุไม่ได้ ก่อนผ่านทางเข้าการ์ดจะเฝ้าอยู่ตลอด พอพบเด็กหนุ่มที่คุ้นหน้าก็ โค้งทำความเคารพทันที เด็กหนุ่มจึงส่งยิ้มให้ ก่อนก้าวเข้ามาได้ใน ที่มีเสียงอึดระทึกครึกโครม และแสงสีเสียง ของโซนธรรมดา สำหรับสายโยกโดยเฉพาะ 

 

ธามเดินผ่านพนักงานต่างๆ ทุกคนไม่ก้มหัวก็ส่งยิ้มให้ เด็กหนุ่มก้าวขึ้นบรรได ไปสู่โซนวีไอพี ด้วยบรรยากาศสบายๆกว่าข้างล่าง มีดนตรี คลอเบาๆ แต่ก็ไม่ได้น่าเบื่อจนเกินไป สว่างกว่าข้างล่างนิดนึง 

 

 

 

"คุณธาม หวัดดีครับ วันนี้ทำไมดูอารมณ์ดี แจกยิ้มจนสาวๆคลั่งแล้วครับ" พนักงานชายบริกรบาร์เทนเดอร์คนนึงเอ่ยทักเมื่อธามเดินผ่านเคาท์เตอร์ ธามไม่ชอบให้คนอื่นมาถือท่าเรียกว่าคุณหนูอะไรอย่างงั้น แค่คุณธาม นี่ยังดูเวอร์เลยเถอะ 

 

 

"หน้าผมแสดงออกอย่างงั้นเลยหรอครับ.."ธามตอบกลับไปแบบเป็นกันเอง เพราะพนักงานคนนี้เป็นคนที่ธามคุยเล่นและสนิทสุดในนี้แล้วล่ะ

 

 

 

"ใช่ครับ หน้าคุณแสดงออกมาก สงสัยว่าคงจะมีเรื่องดีๆ" 

 

 

 

"เรื่องอะไรครับ พี่กัน ผมยังไม่รู้ตัวเลยเนี่ย"

 

 

 

"55555 เอาเถอะครับ คุณธาม ตอนนี้ แม่คุณ อยู่ข้างบนน่ะครับ" กันที่พยายามไม่ทำตัวเทียบ แม้เด็กตรงหน้าที่มีศักย์เป็นลูกนาย กับทำตัวเสมอไม่ถือตัวใดๆ มันทำให้ตนทั้งรักและเอ็นดูเด็กคนนี้ที่เห็นตั้งแต่ตัวเล็กๆมาก

 

 

 

"ครับๆ งั้นผมไปก่อนนะ เดี๋ยวลงมาช่วย" ธามบอกลา อีกคน ก่อนเดินขึ้นบรรไดทางด้านหลัง เพื่อไปโซนส่วนตัวชั้นสามของร้าน 

 

 

 

 

ก้อกๆ...

 

 

ร่างอรชรภูมิฐาน ของผู้ที่มีอายุ

เข้าเลขสี่ ใบหน้าเต่งตึง ดูสวย จนดูได้ไม่ยากว่าลูกชายได้หน้าจากใคร เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู จึงขานรับอนุญาติให้เข้ามาได้ 

 

 

 

"เข้ามาเลยจ้ั..."

 

 

นิสัยแม่กับลูกก็ไม่ต่างกัน ไม่ถือตัว และไม่แบ่งชนชั้น 

 

 

"สวัสดีครับแม่ ..."

 

 

"อ้าวว....ธามเองหรอลูก ทำไมวันนี้ลูกแม่ดูอารมณ์ดีจังจ้ะ"คุณแม่เอ่ยถามด้วยความสงสัย 

 

 

 

"เห....แม่ครับ หน้าผมมันดูออกหรอครับ เมื่อกี้ พี่กันก็ทักผมแบบนั้น"ธามถามด้วยใบหน้างงๆพลางขมวดคิ้วยุ่ง

 

 

 

"จ้ะ หน้าธามดูอารมณ์ดีมากๆเลยลูก"

 

 

 

"ผมอารมณ์ดีเรื่องไร..."ธามว่าอย่างงงๆ ก่อนมาไปส่งเจ้ แค่คุยเล่น กันตลอดทาง....

 

 

แค่เนี้ยยยยยย 

 

 

เรื่องนี้หรอ ทำผมยิ้มหน้าบานนนนนน ไม่ช่ายยยยยยยแล้ว 

 

 

"เอ่อ....ธามลูก ถ้าเมื่อเช้าแม่พูดอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดี แม่ต้องขอโทษลูกด้วยนะ" เมื่อเห็นว่าลูกชายอารมณ์ดี เธอจึงเอ่ยออกไป

 

 

 

"แม่ๆครับ ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ คือ......ไม่เป็นไรหรอกครับ" ธามบอกปลัดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มๆ ธามก็ยังคงไม่กล้าที่จะบอกกับแม่จริงๆ ว่าความจริงแล้ว ตนน่ะน้อยใจแม่แค่ไหน..

 

 

 

"แม่ ก็รู้สึกไม่ดีนะ ถ้าลูกรู้สึกไม่ดี" คุณแม่ว่าเอื้อมมือ ไปกอบกุมมือลูกชายด้วยความรัก  

 

 

"ครับ ขอบคุณนะครับแม่" ธามว่าออกมาอย่างใจจริง หรือทุกๆอย่างที่แม่ทำไปแม่จะไม่รู้ตัวนะ ....

 

 

 

 

 

*อย่าเหยิบมาได้ไหมอยู่ตรงนั้นได้ไหมอย่าแกล้งชั้นเล่นๆอยู่เลย เธอไม่รู้ใช่มั้ย แค่เธอมองเฉยๆ ชั้นก็เคลิ้มไปไกล เท่าไหร่ เพราะทุกทีที่เธอกระเถิบมาใกล้กัน ใจชั้นก็ลอย ที่เห็นเธอคอยสบตากับชั้นอย่างงั้น*

 

#########################