Farewell พบกันอีกครั้ง....
-
เขียนโดย RunKu_001
วันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 20.23 น.
1 chapter
1 วิจารณ์
3,407 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 20.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) จิตใต้สำนึก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเมื่อ 11 ปีที่เเล้ว.....
"นี้ๆเเล้วพรุ่งนี้เธอจะมาที่นี้อีกรึเปล่าน่ะ?" เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความสงสัย พร้อมกับทำสีหน้าคาดหวังกับคำตอบที่จะได้รับ
"...." เด็กสาวไม่ได้พูดตอบกลับ เเต่ทำหน้าที่ยิ้มเเย้มให้กับเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่กำลังรอคำตอบเเม้จะไม่ได้คำตอบเเต่เขาก็ยิ้มตอบกลับให้เด็กสาวอยู่ดี
"คงไม่อยากจะตอบสินะ.."เเม้จะทำสีหน้ายิ้มเเย้ม เเต่ในใจลึกๆเด็กหนุ่มก็อยากให้เด็กสาวตอบกลับมาอยู่ดี...
เมื่อเวลาของความสุขกำลังจะจบลง ดวงตะวันจะลับขอบฟ้าเเละดวงจันทร์กำลังจะทอเเสงขึ้นสู่ท้องฟ้า สัญญาณการจากลาของเด็กทั้งสอง เมื่อกล่าวคำลากันเรียบร้อยเเล้วเด็กทั้งสองก็จากลากันไป เเละเเล้วเวลาที่ไม่ได้พบเจอกันของทั้งสองก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาหลายปี...
ปัจจุบัน...เด็กหนุ่มนามว่า'คาถา' หรือชื่อจริงๆมีชื่อว่า ' เรโอนิ คาราส ' เเต่เนื่องจากมาอาศัยอยู่เมืองไทยจึงเปลี่ยนชื่อเล่นของตน กลายเป็นชายหนุ่ม อายุ 17 ปี เเต่เเม้เวลาผ่านมานานเเล้ว เเต่เรื่องราวในอดีตยังเป็นภาพที่ติดตราตึงใจ เเละเเม้ไม่อยากจดจำเเต่เขาก็จำมันได้ขึ้นใจ..
"นี่~คาถา เล่าเรื่องอดีตของเธอกลับผู้หญิงคนนั้นให้ฟังอีกที่สิ"
อีกเเล้วสินะ - -" ฉันต้องเล่าเรื่องนี้อีกสักกี่รอบกัน พวนนี้ถึงจะเลิกถาม ไม่คิดเบื่อมันบ้างรึไงเนี่ย~ ฉันเบื่อที่จะเล่าเเทนล่ะนะ เฮ้อ~ นี้เเหละนะผู้หญิงชอบเรื่องไร้สาระกันซะจริงๆสิน้า~ น่าเบื่อที่สุด - -
"นี้ๆคาถา...." เธอพูดขึ้นมาอีกรอบ เเต่ผมก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว(มากกกกกกก)
"พอทีเถอะ เรื่องนั้นฉันไม่อยากจะเล่ามันเเล้ว!" พวกนั้นทำหน้าสลดเหมือนจะทำให้ผมสงสาร เเต่มันคงไม่ได้ผลเพราะตั้งเเต่ตอนนั้น..... ชั่งมันเถอะ เรื่องพวกนี้น่ะ....ปล่อยให้มันหายไปก็ดี..
"เฮ้ย! คาถาสงสารผู้หญิงมั้งดิว่ะ เเค่เล่าเรื่องเเค่นั้นเอง" หมอนี้คงประเภทอยากโชว์สินะ ให้ตายเหอะ จะบังคับกันไปถึงไหนกัน
"ไม่อ่ะ ขี้เกียจเล่าถ้าอยากฟังก็ช่วยกันคิดเองล่ะกัน" พอพูดจบผมก็เดินออกจากห้องไป เพราะทำเวรเสร็จเเล้วนินา อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์..
ณ บ้านของคาถา เวลา 22:30 น.
ให้ตายเหอะพรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนอีกเเล้วสินะ น่าเบื่อจริงๆเเหะ เเต่ชั่งเหอะมันเป็นวันศุกร์นินาเดี๋ยวก็ได้หยุดเเล้ว รีบนอนดีกว่า....
'คาถา.....คาถา.....'
'ใครเรียกผมกันน่ะ!!'
'นายจำฉันไม่ได้งั้นเหรอ?'
'คุณเป็นใคร..'
'ฉันก็คือ........'
________________________________________
เป็นไงบ้างงงงนี้เป็นนิยายเรื่องเเรกของเรานะ เเล้วก็เรื่องนี้เป็นอะไรที่ยากพอดูเลย ต้องคำนวณถึงความรักในสมัยเด็ก มิตรภาพเพื่อน เเละอีกมากมาย ฝากติชมกันด้วยนะฮะ~~~ \(>0<)/
"นี้ๆเเล้วพรุ่งนี้เธอจะมาที่นี้อีกรึเปล่าน่ะ?" เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความสงสัย พร้อมกับทำสีหน้าคาดหวังกับคำตอบที่จะได้รับ
"...." เด็กสาวไม่ได้พูดตอบกลับ เเต่ทำหน้าที่ยิ้มเเย้มให้กับเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่กำลังรอคำตอบเเม้จะไม่ได้คำตอบเเต่เขาก็ยิ้มตอบกลับให้เด็กสาวอยู่ดี
"คงไม่อยากจะตอบสินะ.."เเม้จะทำสีหน้ายิ้มเเย้ม เเต่ในใจลึกๆเด็กหนุ่มก็อยากให้เด็กสาวตอบกลับมาอยู่ดี...
เมื่อเวลาของความสุขกำลังจะจบลง ดวงตะวันจะลับขอบฟ้าเเละดวงจันทร์กำลังจะทอเเสงขึ้นสู่ท้องฟ้า สัญญาณการจากลาของเด็กทั้งสอง เมื่อกล่าวคำลากันเรียบร้อยเเล้วเด็กทั้งสองก็จากลากันไป เเละเเล้วเวลาที่ไม่ได้พบเจอกันของทั้งสองก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาหลายปี...
ปัจจุบัน...เด็กหนุ่มนามว่า'คาถา' หรือชื่อจริงๆมีชื่อว่า ' เรโอนิ คาราส ' เเต่เนื่องจากมาอาศัยอยู่เมืองไทยจึงเปลี่ยนชื่อเล่นของตน กลายเป็นชายหนุ่ม อายุ 17 ปี เเต่เเม้เวลาผ่านมานานเเล้ว เเต่เรื่องราวในอดีตยังเป็นภาพที่ติดตราตึงใจ เเละเเม้ไม่อยากจดจำเเต่เขาก็จำมันได้ขึ้นใจ..
"นี่~คาถา เล่าเรื่องอดีตของเธอกลับผู้หญิงคนนั้นให้ฟังอีกที่สิ"
อีกเเล้วสินะ - -" ฉันต้องเล่าเรื่องนี้อีกสักกี่รอบกัน พวนนี้ถึงจะเลิกถาม ไม่คิดเบื่อมันบ้างรึไงเนี่ย~ ฉันเบื่อที่จะเล่าเเทนล่ะนะ เฮ้อ~ นี้เเหละนะผู้หญิงชอบเรื่องไร้สาระกันซะจริงๆสิน้า~ น่าเบื่อที่สุด - -
"นี้ๆคาถา...." เธอพูดขึ้นมาอีกรอบ เเต่ผมก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว(มากกกกกกก)
"พอทีเถอะ เรื่องนั้นฉันไม่อยากจะเล่ามันเเล้ว!" พวกนั้นทำหน้าสลดเหมือนจะทำให้ผมสงสาร เเต่มันคงไม่ได้ผลเพราะตั้งเเต่ตอนนั้น..... ชั่งมันเถอะ เรื่องพวกนี้น่ะ....ปล่อยให้มันหายไปก็ดี..
"เฮ้ย! คาถาสงสารผู้หญิงมั้งดิว่ะ เเค่เล่าเรื่องเเค่นั้นเอง" หมอนี้คงประเภทอยากโชว์สินะ ให้ตายเหอะ จะบังคับกันไปถึงไหนกัน
"ไม่อ่ะ ขี้เกียจเล่าถ้าอยากฟังก็ช่วยกันคิดเองล่ะกัน" พอพูดจบผมก็เดินออกจากห้องไป เพราะทำเวรเสร็จเเล้วนินา อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์..
ณ บ้านของคาถา เวลา 22:30 น.
ให้ตายเหอะพรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนอีกเเล้วสินะ น่าเบื่อจริงๆเเหะ เเต่ชั่งเหอะมันเป็นวันศุกร์นินาเดี๋ยวก็ได้หยุดเเล้ว รีบนอนดีกว่า....
'คาถา.....คาถา.....'
'ใครเรียกผมกันน่ะ!!'
'นายจำฉันไม่ได้งั้นเหรอ?'
'คุณเป็นใคร..'
'ฉันก็คือ........'
________________________________________
เป็นไงบ้างงงงนี้เป็นนิยายเรื่องเเรกของเรานะ เเล้วก็เรื่องนี้เป็นอะไรที่ยากพอดูเลย ต้องคำนวณถึงความรักในสมัยเด็ก มิตรภาพเพื่อน เเละอีกมากมาย ฝากติชมกันด้วยนะฮะ~~~ \(>0<)/
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ