First Kiss

 “นายธีรพล หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะ”

“คร๊าบบบบบบบ” ผมรับคำอย่างกวนๆ ธีรพลคือชื่อผม เอาเป็นว่าเรียกผมว่าใบหม่อนละกัน

“ดีมาก งั้นตามครูมา ฉันต้องเทศนาเธอสักหน่อย” อาจารย์พจมานขยับแว่นหนาเล็กน้อย พร้อมสะบัดผมเปียไปด้านหลัง สายตาที่จิ๊กผมไม่ปล่อย นี้ละครับอาจารย์สุดเนี๊ยบที่ทุกคนมักเรียกว่าอาจารย์แม่

“ห๊ะ โฮ อาจารย์ไม่ใช่ผมคนเดียวสักหน่อยอะ....” ผมอวดครวญ ทำไมผมต้องซวยแบบนี้นะ กิจติศัพท์ของอาจารย์แม่คือ ถ้าได้เทศนาแล้วจะยาวจนกว่าเสียงอ๊อดดัง ผมต้องหาทางออกละ จริงด้วย

“เอางี้นะครับอาจารย์ เดี๋ยวผมไปตามเพื่อนมาด้วย อาจารย์แม่จะได้ไม่ต้องเทศพวกผมแต่ละคนให้เหนื่อย” ผมหันหลังกลับเตรียมตัวจะออกเดิน เอาละได้เวลาชิ่งละ เพียงแค่หันตัวผมต้องหันกลับทันที

“โอ้ยๆๆ อาจารย์ผมเจ็บ” ตัวผมแทบทรุดเมื่อติ่งหูอันเบาะบางของผมอยู่ปลายนิ้วของอาจารย์แม่ซะแล้ว

“ไม่ได้ๆ ถ้าเธอไปตาม เธอจะแอบหนีไป ฉันเป็นครูประจำชั้นเธอฉันรู้ดี ตามฉันมา!”

“โอ๊ย! เบาเบ๊าๆ” ตามนั้นละครับ ผมต้องจำยอมเดินตามอย่างว่าง่าย ตอนนี้ผมอยู่หน้าโต๊ะอาจารย์แม่ยืนเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่ออาจารย์เห็นใจแล้วปล่อยเร็วๆ แต่ไม่เลยตอนนี้ผ่านไปสิบนาทีแล้ว ความรู้สึกเดียวที่ผมรู้สึกตอนนี้คือ เหมื่อยขามากใครก็ได้ช่วยผมที

“ขออนุญาตครับ” เสียงสวรรค์ เสียงแบบนี้มัน ไอ้นัท ผมหันไปทางประตูทันที เพื่อนซี้วัยเด็กของผม ใบหน้านิ่งๆกวนๆ “ว่าไงจ๊ะ วีระวัตร”น้ำเสียงของอาจารย์แม่เปลี่ยนไปทันที ทำไมนะเหรอ เพราะ เรียนเก่ง หน้าตาดีและพฤติกรรมดี สูงกว่าผม จะบอกว่าไงดีตรงข้ามกับผมเลยละมั่ง

“อาจารย์สุชาติ ขอให้ผมมาเอาเอกสารและกำหนดการงานโรงเรียนครับ”

“ได้จ๊ะ รอแปบนะ” อาจารย์แม่เดินเข้าไปให้ห้องๆหนึ่งด้านหลัง ผมชะเง้อมองก่อนหันไปหาเพื่อนซี้ตัวดี

“นัท มึงช่วยกูหน่อย กูโดนอาจารย์เทศวะ”

“ได้ คืนนี้ทำข้าวไข่เจียวให้กินหน่อย”

“ห๊า ช่วยเพื่อนแค่นี้ยังเห็นแก่กินอีกนะ”

“ถ้าไม่ทำ งั้นนายคงอยู่ฟังต่อได้เลย” ไอ้นัทพูดจบเป็นเวลาเดี๋ยวกับอาจารย์เดินออกมาจากห้องพอดี

“เออ ก็ได้” ผมจำใจต้องรับปากไป เพราะตอนนี้เป็นช่วงเลิกเรียน กว่าอาจารย์แม่ปล่อยคงดึกแน่ๆ กลับบ้านช้ามีหวังโดนแม่มดอยู่บ้านโกรธ รายนั้นยิ่งหนักกว่าอาจารย์แม่อีก อาจารย์ยืนเอกสารให้ไอ้นัทเสร็จก็นั่งลงต่อเพื่อเตรียมเทศนาผมต่อ อ้าวไอ้นัท ไอ้เพื่อนทรยศ ตอนนี้เพื่อนซี้วัยเด็กของผมเดินออกจากห้องไปแล้ว ฉิบหายละ เสียงบ่นของอาจารย์แม่ก็เริ่มต้นอีกครั้ง

“อาจารย์ครับ ผมขอยืมตัวธีรพลไปช่วยงานสภานักเรียนนะครับ” ผมหันไปมองตามเสียงทันที ตอนนี้ไอ้นัทยืนตัวหอบข้างๆผม เหงื่อท่วมตัว

 “กูนึกว่ามึงจะทิ้งกูสะละ” ตอนนี้ผมกับนัทกำลังเดินทางกลับบ้าน บ้านพวกเราทางเดียวกันและอยู่ติดกัน

“มึงไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้นะ วิ่งไปเอากระเป๋าแบบนั้น”

“ไม่เป็นไร อย่าลืมนะข้าวไข่เจียว”

“มึงนี้ ชอบจริงๆเลยนะข้าวไข่เจียว”

“วันนี้ใช่ไหมที่ ยายนายจะมาอยู่ด้วยนะ”

“เออวะ ใช่ๆ แกตัวคนเดียวยังไม่แต่งงานยังไงมาอยู่ด้วยกันย่อมดีกว่า” ผมกับนัทเดินมาเรื่อยๆ ผ่านสนามเด็กเล่นที่เคยเล่นด้วย ผ่านสระว่ายน้ำกลางหมู่บ้าน ก่อนถึงบ้านไม่กี่เมตร สายตาผมก็ไปเห็น ยายของผมที่จะมาอยู่ตั้งแต่วันนี้แต่กำลังยืนคุยกับใครบ้างคน ผมรีบเดินเพื่อไปดูใกล้ๆ อ๋อ ตาข้างบ้านผมเอง

“คุณยายครับ มาถึงนานยัง” ผมทักทีเป็นเวลาเดียวกับเดินมาถึงหน้าบ้านตาคนนั้น

“นั้นหลานคุณพลอยใช่ไหมครับ”

“ใช่จ๊ะ บุญทิ้ง”

“อ๋อ ครับคุณพลอย” ทั้งคู่สนทนากันแนะนำผม ผมไหว้ทักทาย แต่ผมแอบเห็นแววตาเศร้าๆจากตาข้างบ้านคนนั้น

“คุณตาค่ะ ได้เวลาทานข้าวแล้วค่ะ” ผมหันไปตามเสียง ร่างสาวผมยาวอายุน่าจะเท่ายัยแม่มดอยู่บ้าน ร่างนั้นเดินออกมาทักทาย ผมที่หวีเรียบร้อยมัดแกละแว่นหนาและก็ผมที่ปรกหน้านิดๆ จะว่าไปแล้วตาแกอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ สักพักตาก็แนะนำ พี่ผู้หญิงเป็นหลานแกนี้เอง  วันนี้เพิ่งย้ายเข้าเพราะได้งานที่นี้ พวกเราพูกคุยกันเล็กน้อยก่อนที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าบ้าน

 “ใบหม่อน หลานทำอาหารเองทั้งหมดเลยหรอ?จ๊ะ”คุณยายพูดขึ้น  ตอนนี้พวกเรากำลังจะทานมื้อเย็นกัน สมาชิกมีผม ยาย ยัยแม่มดและก็ไอ้นัท” เนื่องจาก พ่อแม่ไอ้นัทไปทำงานต่างประเทศ มันเลยต้องมากินข้าวบ้านผม และอีกอย่างกับข้าวฝีมือผมทำทั้งหมดเลยนะครับ อร่อยรับประกันได้ เอาละตอนนี้ต่างคนต่างลงมือกินข้าว

“ไอ้หม่อน วันนี้มีเรื่องคุยกัน อย่าไปไหนนะ” ผมสะดุ้งทันทีด้วยเสียงเย็นๆ

“คะ..ครับ” ความฉิบหายกำลังมาเยือนผมซะแล้วสิ