A dark room

     " คุณพ่อ คุณแม่ อย่าจากหนูไปนะคะ"

เสียงเด็กน้อยร่ำไห้อยู่ในห้องพยาบาล เธอกำลังเสียใจและรับไม่ได้ที่พ่อแม่ของเธอได้เสียชีวิตที่ยังไม่ถึงวัยอันควร เด็กน้อยร้องไห้ฟูมฟายทำอะไรไม่ได้เเละซึ่งในหัวของเธอก็คิดได้อย่างเดียวว่า "ร้องไห้แล้วมันได้อะไรขึ้นมาร้องไห้ไปก็เท่านั้นแหละ" ถึงในหัวเธอคิดอย่างนั้นก็จริงแต่ทะว่า เธอก็ยังร้องไห้อยู่ดี 

 "มะยูมิพอเถอะลูกพ่อกับแม่ไปสบายแล้ว"  คุณป้าพูดปลอบใจแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

"ฮึก ฮึก T-T ฮือๆ" เด็กน้อยโอบกอดคุณป้าด้วยความเสียใจและชีวิตนี้เธอคงไม่เหลืออะไรแล้ว         

                      วันต่อมา คุณป้าได้จัดงานศพของพ่อและแม่ของมะยูมิ 

     ณ งานศพคุณป้าได้เชิญเพื่อน ญาติ ของคุณป้า และพ่อกับแม่มาด้วยและเชิญพระมาสวดให้พ่อกับแม่ของมะยูมิ

"แล้วมะยูมิล่ะ" เพื่อนคนหนึ่งของคุณป้าถาม

"อยู่ในห้องนอน แถมยังปิดไฟร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียวอีก"คุณป้าตอบ

"น่าเป็นห่วงจังสงสัยคงรับไม่ได้ละมั้งที่พ่อแม่จากไปโดยยังไม่ทันร่ำลาบอกกล่าวกันเลย น่าสงสารยูมิจังเนอะ"

"เดี๋ยวฉันไปตามมะยูมิให้นะ"

"จ้ะ"

               ตึก ตึก ตึก  แอ๊ด คุณป้าเปิดประตูห้องช้าๆและเดินเข้ามาหามะยูมิ

"มะยูมิ"

"ฮึก ฮึก ฮึก"

"ไปหาเพื่อนป้าแปปนึงได้มั้ย"

"ค....ค่ะ ...ฮึกๆ"

                ตึก ตึก ตึก  คุณป้าจูงมือมะยูมิเดินมานั่งข้างเพื่อนของคุณป้า

"โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะมะยูมิจัง"

"ฮึก ฮึก ฮือๆ" มะยูมิสะอื้นออกมา

"ไม่มีพ่อกับแม่เดี๋ยวป้าเลี้ยงเองนะไม่ต้องห่วงจะเลี้ยงให้อ้วนเป็นหมูเลยเนอะ" ลูบหัวมะยูมิ

"แหม น้อยๆหน่อยนี่หลานชั้นนะยะ"

"พูดเล่นนนนนนน >u< ช่วยกันเลี้ยงไง"

"ค่อยยังชั่ว"คุณป้าถอนหายใจ

           หลังจากเผาคุณพ่อกับคุณแม่เสร็จ  คุณป้าจะคอยเลี้ยงและดุแลมะยูมิจนอายุได้ 18 ปี

คุณป้าก็เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งทำไมฉันเกิดมาอาพับแบบนี้นะ ชั่งน่าเศร้าจริงๆ เพื่อนของคุณป้าชื่อ อริษา คุณป้าอริษาจึงให้ฉันย้ายไปเรียนที่ โรงเรียนโคโดโตเมะ  และนี่คือการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉัน มันเริ่มมีสีสันขึ้นมาทันใด