The mischance

Chapter One

ชุดสูท,ความกลัว,ทำสัญญา

"ตื่นสิเจ้าหนุ่ม จงลืมตามองข้า"

      ผมตื่นมาด้วยอาการสลึบสลือ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมกับตกใจมาก ร่างกายผมกลัวจนขยับไม่ได้ มีบางอย่างเหมือนหุ่นลองเสื้อตัวสีขาวไร้ใบหน้าไร้ทรงผม ใส่ชุดสูทสีดำมืด เนคไทของเขาถูกแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างลงมาเป็นสีแดงเข้มเหมือนสีของเลือด เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ปลายเตียงของผม มีกระเป๋าหนังเอกสารสีน้ำตาลแดงวางไว้บนตัก

"โอ้เจ้าดูจะกลัวมากๆเลยนะ เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอก ข้าไม่ใช่โจร ข้าไม่ใช่ขโมย ข้าแค่จะมาเตือนว่าโชคของเจ้าได้หมดลงแล้วเท่านั้น"

เค้าลุกขึ้นมาพร้อมลากเก้าอี้เดินมานั่งข้างเตียง แล้วหยิบกระดาษแผ่นนึงออกมาจากกระเป๋าเอกสารนั่น

"ไหนข้าขอดูหน่อยซิ้ ประวัติเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

หุ่นลองเสื้อนั่งอ่านอยู่พักนึง

"อื้ม ในใบนี้บอกว่าเจ้าจะตาย วันที่ 15 กุมภาพันธ์ หื้ม ก็อีก 2 วันข้างหน้านี่ แต่เจ้าไม่ต้องกลัวไป ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้าแล้ว"

อยู่ดีๆก้มีไฟสีฟ้าลุกโชนขึ้นมาจากมือของเจ้าหุ่นนั่น เผากระดาษในมือ กลายเป็นเศษขี้เถ้า ร่วงหล่นลงพื้นปลายรองเท้าหนังดำเงา

"ข้ารู้ว่าเจ้ามีความฝันที่กำลังจะทำ แต่ถ้าเจ้าตายไปก่อนที่จะทำมัน คงน่าเสียใจมากหน้าดู ข้าพูดถูกใช่มั้ยล่ะ"

 เขาหยิบกระดาษอีกแผ่นออกมาจากกระเป๋าหนังใบนั้น

"ข้อเสนอ: ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ พศ.2559 นาย อนุชา วงษ์สุวิทย์ ห้ามพูดคำว่ารัก"

 เจ้าหุ่นอ่านแผ่นกระดาษนั่น ก่อนจะพูดว่า

"โอ้มันง่ายมากเลยใช่มั้ยล่ะ ถ้าเจ้ารับข้อเสนอนี้ เจ้าก้แค่เซ็นชื่อเจ้าลงไปในกระดาษแผ่นนี้ เท่านั้นก็เรียบร้อย"

 เขาหยิบปากกาด้ามหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท แล้วใช้ก้นปากกาปลายเข็มจิ้มลงที่ไหล่ของผม เหมือนกับว่าปากกานี้จะไม่ได้ใช้หมึก แต่เป็นเลือด ผมไม่รู้ว่านี่มันอะไรกันแต่ถ้ามันเกิดเป็นจริงขึ้นมา ความฝันที่ผมจะทำคงหมดไป ผมรับปากกาด้ามนั้นมาจากมือเจ้าหุ่นลองเสื้อ และเซ็นชื่อผมลงไปในกระดาษนั้น

"เจ้าฉลาดดีนี่"

หุ่นลองเสื้อพูด แล้วรับแผ่นกระดาษจากมือผมใส่กระเป๋า

"โอเค เสร็จธุระกับเจ้าแล้ว นี่ข้าสายอีกแล้วหรอเนี่ย ข้าต้องไปยื่นข้อเสนอกับอีกคนนึง"

เขาลุกเดินไปหยิบร่มสีดำที่วางไว้ข้างผนังตั้งแต่แรกและกางมันออก มีเวทมนต์สีแดงลอยอยู่รอบตัวของเจ้าหุ่น

"อ่อปากกานั่นข้าให้เจ้าเป็นของที่ระลึกแล้วกันนะ ข้าต้องไปแล้วล่ะ ลาก่อนเจ้าหนุ่มน้อย"

เจ้าหุ่นนั่นพูด

"คุณเป็นใคร"

อยุ่ดีๆปากของผมก็หายชาแล้วถามเจ้าหุ่นนั่นออกไปด้วยความตื่นเต้นและสงสัย

"ใช่สิข้าลืมแนะนำตัวไปเลย จงจำไว้ให้ดีล่ะเจ้าหนุ่มน้อย ข้าคือ The mischance"

พูดจบเขาก็พลันดีดนิ้ว และต่อจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้เลย...

----------------------------------------------------------------------------------

ขอฝากทุกท่านติชมผลงานด้วยนะครับ

เพื่อเป็นกำลังใจและนำกลับไปพัฒนา

หากถูกใจฝากกดติดตามผลงานด้วยนะด้วยครับ

ขอบคุณครับ