Sayonara Kaoru (ลาก่อน คาโอรุ)

วันที่ฟ้าสดใสเด็กเล็กวิ่งเล่นสนุกสนานผู้คนพูดคุยกันอย่างคุ้นเคยต่างคนต่างมีงานทำเป็นของตนเองแต่ทำไมสาวคนนี้ถึงดูหงอยไปล่ะ
 
"นี่คาโอรุ เธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูเศร้าไปหล่ะ"
คำพูดที่ออกมาจากใจของมิจังเพื่อนที่แสนเอาใจใส่ของคาโอรุเธอถามออกมาเพราะความสงสัยที่เห็นคาโอรุดูหมองงงง
"อ่อปล่าวฉันไม่อะไรหลอก"
คำตอบที่ดูเหมือนไม่จริงเพราะสายตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงเพราะแม่ของเธอเพิ่งจะเสียไปได้เมื้ออาทิตย์ก่อนทำให้หลังจากนั้นเธอดูเหมือนอยู่ตัวคนเดียว
"ฉันไม่เชื่อเลยล่ะว่าไม่เป็นอะไรเธอบอกฉันมาเลยนะเธอรู้ไหมเวลาที่เธอเศร้าฉันน่ะไม่มีความสุขเลยนะ" 
"ทำไมล่ะฉันเศร้ามันไปเกี่ยวอะไรกับเธอกันห้ะมิจัง"
"เพราะว่าเธอทำหน้าเป็นหมาปู่ฉันเห็นหน้าเธอก็แขยงสิ555"
"555"
 เอาพวกเราหลีกทางให้ทหารหน่อยเร็วหลบ ไปปปปป
สายตาของทหารผู้หนึ่งสบตาไปที่คาโอรุในใจเต้นตุ๊บตั๊บเหมือนจะตกหลุมรักคาโอรุเข้าสะเขาเดินดิ่งเข้าไปหาคาโอรุ
"นี่เธอชื่ออะไรหรอ"
"คาโอรุ ซัง ค่ะ"
"หวัดดีคาโอรุ ฉันทาเกชิยินดีที่ได้รู้จักธ
มือของทาเกชิยืนออกไปแสดงความรู้จักกับสายตาอันเฉียบแหลม
ในใจของมิจังรู้แล้วว่าคุณทาเกชิตกหลุมพลางเสน์คาโอรุซะแล้ว
"เอ่อคือผมเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่นะครับยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"
"อ่อด้วยความยินดีค่ะ"
"ไม่ทราบว่าคุณ คาโอรุจะว่างช่วยพาผมดูสถานที่แถวนี้ได้ไหมครับ"
"ขอขนาดนี่ได้สิค่ะไปกัน"
รอยยิ้มของนางออกมาแล้วแบ่งบานทันทีชักชวนให้ทหารหนุ่มดูนู้นดูนี่ทำความสนิทอย่างคุ้ยเคยเหมือนเคยเจอกันตั้งแต่เด็กรอยยิ้มที่สวยงามกับบรรยากาศโพล่เพล่ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับฟ้าหนุ่มสาวสองคนนั่งดูพระอาทิตย์แล้วแยกย้ายกันกลับ ณ บ้านของตนเอง 
"คุณพ่อมาแล้วหรอค่ะสวัสดีค่ะ"
"อ่าจ้าลูก วันนี้ดูสดใสจริงๆไปทำอะไรมาล่ะนั้น"
คุณพ่อคาชิถามเพราะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกสาวมาหลายวันพอเห็นวันนี้ก็ชื่นใจ
"เจออะไรใหม่ๆค่ะพ่อหนูไปนอนก่อนนะไว้เจอกันค่ะ"
"อ้าวแล้วไม่กินข้าวหรอลูก"
"ไม่ค่ะ"
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป