Sayonara Kaoru (ลาก่อน คาโอรุ)

วันที่ฟ้าสดใสเด็กเล็กวิ่งเล่นสนุกสนานผู้คนพูดคุยกันอย่างคุ้นเคยต่างคนต่างมีงานทำเป็นของตนเองแต่ทำไมสาวคนนี้ถึงดูหงอยไปล่ะ

"นี่คาโอรุ เธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูเศร้าไปหล่ะ"

คำพูดที่ออกมาจากใจของมิจังเพื่อนที่แสนเอาใจใส่ของคาโอรุเธอถามออกมาเพราะความสงสัยที่เห็นคาโอรุดูหมองงงง

"อ่อปล่าวฉันไม่อะไรหลอก"

คำตอบที่ดูเหมือนไม่จริงเพราะสายตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงเพราะแม่ของเธอเพิ่งจะเสียไปได้เมื้ออาทิตย์ก่อนทำให้หลังจากนั้นเธอดูเหมือนอยู่ตัวคนเดียว

"ฉันไม่เชื่อเลยล่ะว่าไม่เป็นอะไรเธอบอกฉันมาเลยนะเธอรู้ไหมเวลาที่เธอเศร้าฉันน่ะไม่มีความสุขเลยนะ" 

"ทำไมล่ะฉันเศร้ามันไปเกี่ยวอะไรกับเธอกันห้ะมิจัง"

"เพราะว่าเธอทำหน้าเป็นหมาปู่ฉันเห็นหน้าเธอก็แขยงสิ555"

"555"

 เอาพวกเราหลีกทางให้ทหารหน่อยเร็วหลบ ไปปปปป

สายตาของทหารผู้หนึ่งสบตาไปที่คาโอรุในใจเต้นตุ๊บตั๊บเหมือนจะตกหลุมรักคาโอรุเข้าสะเขาเดินดิ่งเข้าไปหาคาโอรุ

"นี่เธอชื่ออะไรหรอ"

"คาโอรุ ซัง ค่ะ"

"หวัดดีคาโอรุ ฉันทาเกชิยินดีที่ได้รู้จักธ

มือของทาเกชิยืนออกไปแสดงความรู้จักกับสายตาอันเฉียบแหลม

ในใจของมิจังรู้แล้วว่าคุณทาเกชิตกหลุมพลางเสน์คาโอรุซะแล้ว

"เอ่อคือผมเพิ่งย้ายมาทำงานที่นี่นะครับยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"

"อ่อด้วยความยินดีค่ะ"

"ไม่ทราบว่าคุณ คาโอรุจะว่างช่วยพาผมดูสถานที่แถวนี้ได้ไหมครับ"

"ขอขนาดนี่ได้สิค่ะไปกัน"

รอยยิ้มของนางออกมาแล้วแบ่งบานทันทีชักชวนให้ทหารหนุ่มดูนู้นดูนี่ทำความสนิทอย่างคุ้ยเคยเหมือนเคยเจอกันตั้งแต่เด็กรอยยิ้มที่สวยงามกับบรรยากาศโพล่เพล่ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับฟ้าหนุ่มสาวสองคนนั่งดูพระอาทิตย์แล้วแยกย้ายกันกลับ ณ บ้านของตนเอง 

"คุณพ่อมาแล้วหรอค่ะสวัสดีค่ะ"

"อ่าจ้าลูก วันนี้ดูสดใสจริงๆไปทำอะไรมาล่ะนั้น"

คุณพ่อคาชิถามเพราะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกสาวมาหลายวันพอเห็นวันนี้ก็ชื่นใจ

"เจออะไรใหม่ๆค่ะพ่อหนูไปนอนก่อนนะไว้เจอกันค่ะ"

"อ้าวแล้วไม่กินข้าวหรอลูก"

"ไม่ค่ะ"

โปรดติดตามตอนต่อไป