when I'm 15 เมื่อฉันอายุ15

When I’m 15
บทที่1 จุดเริ่มต้น
ตอนที่อายุ15ตอนที่ชีวิตพีคสัสตอนที่อะไรมากองตั้งเยอะตั้งแยะก็ไม่รู้ตอนที่ทำร้ายตัวเองด้วยคำโกหกที่ตัวเองสร้างขึ้นมาตอนที่เจอเรื่องแย่ๆแล้วไม่ยอมลุกขึ้นสู้ตอนที่มีแกเดินเข้ามาในชีวิตเราตอนนี้ตี2.25นึกยังไงไม่รู้มานั่งคิดเรื่องตั้งเยอะตั้งแยะที่กองอยู่ในหัวพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเจอเรื่องแย่ๆเอาจริงๆก็คิดเหมือนกันนะนี่กูเพิ่ง15ต้องเจออะไรเยอะขนาดนี้เลยหรอวะ
 
10 ธันวา 2556
   พรุ่งนี้ต้องไปค่ายฉันดูปฎิทินแล้วทำหน้าเจื่อนๆจริงๆแล้วค่ายลูกเสือนี่ก็ดีนะได้อยู่กับเพื่อนได้เจอเพื่อนแต่ไม่ใช่สำหรับคนที่ทะเลาะกับเพื่อนมาเมื่อก่อนปิดเทอมอย่างฉันเป็นต้นจริงๆสำหรับคนปกติมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยแต่สำหรับเด็กม.ต้นที่อยู่ห้องท้ายแล้วยังทะเลาะกับเพื่อนอีกนี่แมร่งใหญ่โคตรแล้วโดนเพื่อนทั้งห้องแบน ฉันคิดอะไรในหัวไปพลางกับการยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าลายหมีภู จริงๆถ้าตอนนั้นพ่อให้ย้ายโรงเรียนก็ดีสิใช่มีปัญหากับเพื่อนอย่างแรกที่ฉันคิดออกเลยคือการย้ายโรงเรียนฉันไม่ค่อยเล่าอะไรให้ที่บ้านฟังมากนักหรอกแต่พอทะเลาะกับเพื่อนเริ่มโดนเพื่อนแขวะความรู้สึกมันก็เริ่มทนไม่ไหวจนเอาไปเล่าให้ที่บ้านฟังส่วนคำตอบที่ได้พ่อกับแม่ของฉันตอนแรกก็เหมือนเข้าใจจะให้ย้ายแต่อยู่ๆอะไรมาดลใจก็ไม่รู้พ่อฉันก็บอกว่า
“ปัญหามีไว้แก้ไม่ใช่หนีนะ ดา”
โอเคหลักจากจบประโยคเด็ดขาดของพ่อแล้วฉันจะทำอะไรได้ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนใจเรียนให้มันจบ ม.3 แล้วไปสอบเข้า ม.4 ที่อื่นอีกกลับมาที่ปัจจุบันฉันคิดนะถ้าเรามีเพื่อนในอินเทอร์เน็ตมากๆเราไม่ต้องใส่ใจโลกความจริงก็ได้นี่นา แล้วความคิดนี้เนี่ยแหละทำให้ฉันฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้หลังจากนั้นฉันกดสมัครเฟสบุ๊คใหม่อีกเฟสนึง ตั้งชื่อว่า peple Da ยิ่งถ้าเพื่อนไม่ใช่คนไทยนะฉันว่ายิ่งง่ายเผลอๆจะได้แฟนเป็นต่างชาติอีกตังหากแล้วจะหาเพื่อนชาติไหนดีล่ะไหนๆก็ชอบดูการ์ตูน ญี่ปุ่นหนังญี่ปุ่นแล้ว เอาญี่ปุ่นนี่แหละ แล้วจะหาเพื่อนจากไหนดีล่ะ ฉันเข้าไปที่แฟนเพจที่มีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วดูยอดตรงคนกดไลค์รูปภาพล่าสุดที่แฟนเพจนี้เพิ่งโพสลงไปถ้าถูกใจใครก็กดเข้าไปแอดเอาเถอะรูปตัวเองก็ไม่ได้ใช้เป็นรูปโปรไฟล์จะกลัวอะไรหาไปหามามองไปบนหน้าจอไอโฟนเห็นเวลาประมาณเที่ยงคืนกว่าเอาเถอะนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปค่ายแต่เช้าฉันเดินไปปิดไฟแต่ตาของฉันมันหลับไม่ลงเลยแบบนี้มันจะดีจริงๆรึเปล่านะ