กลลวง คุณชายเวคินฑณ์

“ญ่าหวาน เก็บของเสร็จหรือยัง  พี่จะไปแล้วนะ”ร่างอวบอัดสุดเซ็กซี่ใส่ชุดรัดติ้วเห็นสัดส่วนและจริตจะก้านมากล้น ร้องเรียกร่างบางที่กำลังนั่งเก็บกระเป๋าอยู่ในห้องเช่าอย่างรีบร้อน
“ค่า  เสร็จแล้วค่ะ พี่ปลา”ร่างระหงอยู่ในชุดเดรสสีขาวสะอาดยาวเหนือเข่าเล็กน้อย  ใบหน้ายิ้มแย้ม คิ้วได้รูปช่างรับกับดวงตาคมโตสีสนิมเหล็ก ผิวขาวผ่องใสเนียนละเอียดไร้ซึ้งมลทินหรือสิ่งที่ทำให้หมอง ผมยาวสลวยปล่อยสยายไปถึงกลางหลัง ทุกอย่างในร่างบางดูสวยและสดใสเกินบรรยาย  ร่างบางถือกระเป๋าใส่เสื้อผ้าและของจำเป็นเต็มกระเป๋า  ร่างอวบอัดมองร่างบางที่หิ้วกระเป๋า
“ไปกันเถอะขึ้นเครื่องช้าตกเครื่องไม่ได้งานกันพอดี”
“ค่ะพี่แป้ง”
ร่างบางยิ้มสดใสดีใจที่จะได้มีงานดีๆทำ
 
เมื่อ3วันก่อน
“ลื้อทำอะไรของลื้อ เห็นมั้ย ข้าวของอั๊วะเสียหายหมด ให้ล้างจานแค่นี้มันยากอะไรนักหนา ซุ่มซ่าม”
“ขอโทษค่ะเฮีย หนูไม่ได้ตั้งใจ ก็พี่หม่อนเค้าผลักหนู”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว  อั้วไล่ลื้อออก” ร่างบางไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหนก็มีแต่คนอิจฉา และคอยกลั่นแกล้งเธอ ให้เธอต้องถูกไล่ออก ไปเป็นเด็กเสิร์ฟก็ถูกลวนลามทั้งลูกค้าทั้งเจ้าของร้านเกือบไม่รอดอยู่บ่อยครั้ง แล้วงานนี้เธอก็โดนกลั่นแกล้ง   ร่างบางเดินออกจากร้านคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแม่เธอก็จากโลกนี้ไปแล้วเกือบปี จนป่านนี้ยังหาเงินค่าเช่าห้องไม่ได้เลย  ร่างบางนั่งลงข้างถนนในเมืองใหญ่อย่างเป็นทุกข์
“เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ  ทำไมมานั่งตรงนี้”
“เปล่าค่ะ หนูแค่ตกงาน”ร่างบางตอบ แล้วก้มหน้ามองพื้น  ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเธอแบบนี้
“น่าสงสารจัง  เอางี้พี่มีงานให้ทำ ทำง่าย เงินดีด้วยนะ”ร่างบางหันขวับ
“งานอะไรคะ”ร่างบางดีใจอย่างออกนอกหน้า