ด้ายแดงคล้องใจนายตัวแสบ

เพียงแค่เข้ามาภายในบ้าน ทุกคนต่างมองมาที่ฉันด้วยสายตาตกใจ สายตาทุกคนอึ้งว่าทำไมถึงกลับมาในสภาพแบบนี้ 
คนคนหนึ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเขา ไม่คิดเลยจริง คำถามมากมายอยู่ในหัว ว่าเขามาทำไม เขารู้ได้ไงว่าบ้านฉัน อยู่หลังนี้ เขารู้ได้ยังไงกัน ในหัวมีแต่คำถามตีกันไปกันมาวกวน นายมาทำไมนะเลโก้
นายมาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกทำไม
แม่วิ่งเข้ามากอดฉันพร้อมกับลูบหัวฉันไปมาอย่างอ่อนโยน 
"ใครทำแกเนี่ย นี่แค่วันแรกเองที่ชั้นส่งแกไปเรียน แกไม่เคยมีเรื่องกับใครเลย มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ชั้นจะไปโรงเรียนแกเดี๋ยวนี้"แม่
"แม่ค่ะ ไม่เป็นไรหรอกอย่าทำเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่เลย เรื่องแค่นี้หนูเอาอยู่หน่า"โย
เสียงหนึ่งๆก็โพร่งเข้ามา 
"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้คุณแม่เอง"เลโก้
"ขอบคุณมากนะลูก งั้นแม่ว่าลูกกลับไปก่อนเถอะนะโยชิ มันคงอยากพัก ยังไงที่โรงเรียนก็ฝากดูแลลูกแม่ด้วยนะ"แม่
"ได้เลยครับ"เลโก้
หลังจากที่ผมหันหลังมา ทำไมกันนะผมถึงอยากจะดูแลเธอ ทำไมกัน ทั้งๆที่ก็เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ทำไมกันทำไม ทำไมไม่เป็นผมที่เป็นช่วยเธอ ทำไมคนที่ช่วยเธอต้องเป็นฮันเตอร์ ทำไมต้องเป็นนาย ผมเห็นทั้งหมดในหลังโรงเรียน ภาพที่ทั้งสองขี่คอกัน ยิ้มแย้มอย่างสนุกสนาน ทำไมคุณถึงไม่ยิ้มแบบนั้นให้ผมบ้าง 
มาทางด้านมิกิ
บางทีอาจเป็นเธอก็ได้นะ บางทีอาจเป็นเธอก็ได้นะ เก้าคำที่ดังกึกก้องอยู่ในหัวของฉันเสียงหัวใจที่เต้นโครมคราม อีตาบ้านั่นมาพูดอะไรเนี่ยคนอย่างฉันก็หวั่นไหวเป็นนะ บ้าแน่ๆๆ 
"นี่เธอยัยขี้แง ถึงบ้านเธอละ บ้านเธอก็สวยนะ แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าบ้านเธออยู่ซวยเดียวกับฉันแต่เอ๊ะเธอเป็นอะไรเนี่ย หน้าแดงๆ เป็นไข้เหรอ"โมโม๊ะ
"ปะเปล่า ขอบใจมากนะ ที่มาส่ง"มิกิ
"เอ่ออ  ที่ชั้นพูดวันนี้กับเธอว่าเธออาจหยุดชั้นได้ก็ได้หน่ะ ชั้นพูดจริงหน่ะ ชั้นรู้ว่าในสายตาเธอชั้นก็เป็นคนเล่นไม่คิดอะไร ยุ่งกับคนนี้ทีคนนั้นที แต่บางทีชั้นก็อยากหยุดที่ใครสักคนนะ บางทีชั้นอาจชอบเธอก็ได้ "โมโม๊ะ ยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"อีตาบ้า "มิกิ
โมโม๊ะได้แต่ส่งยิ้มออกมา อย่างมีเล่ห์นัย พร้อมแล่นรถออกไป ปล่อยให้คนที่ยืนหน้าแดงเป็นตูดลิง
มิกิเอ้ย แกอย่าหวั่นไหวสิ เขามันเพลย์บอย ยุ่งกับคนนั้นคนนี้ อย่าไปยุ่งเลยเข้าบ้านโทรหายัยโยชิดีกว่าไม่รู้วันนี้จะเป็นไงบ้าง 
ตื้ออออออออออออออออออออออออออ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขนาดนี้ 
โทรหาท่านแม่ยัยโยชิดีกว่า แกน่าจะถึงบ้านแล้ว
ตื้อ ตื้อ......ติ๊ด
"ว่าไงจ๊ะลูกรักมิกิ"แม่
"แม่ๆ โยเป็นไงบ้างแม่ ให้หนูไปดูไหม"มิกิ
"น่าจะแย่อยู่อ่ะ เค้าขึ้นห้องไป ไม่พุดไม่จา น่าจะหลับไปแล้วแม่มีให้ยาไป"แม่
"ลูกช่วยดูไอโยมันหน่อย แม่เป็นห่วงมากๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดไรมากเพราะลูกไม่อยากเล่า นี่ดึกแล้วนอนเถอะลูก พรุ่งนี้โยคงจะหยุด 1 วัน"แม่
"แม่ เมื่อไหร่แม่จะเลิกตลก เนี่ย พรุ่งนี้วันเสาร์มันหยุดอยู่แล้วนะแม่"มิกิ
"เออเนาะ พรุ่งนี้ลูกก็แวะเข้ามาหน่อย งั้นแม่วางก่อนเดี่ยวจะเข้าไปดูลูกบังเกิดเกล้าหน่อย"แม่
"ค่าแม่"มิกิ
ด้านของแม่โยชิ
ใครทำลูกแม่ขนาดนี้นะ ทำไมลูกไม่เล่าอะไรให้แม่ฟังบ้างลูกจะรู้บ้างไหมว่าคนเป็นแม่เป็นห่วงง
ค่อยเปิดประตูเข้าไปในห้องลูกลูกหลับ ไม่รู้สึกตัวอะไรเลย 
"ลูกคน เหนื่อยมากใช่ไหม ลูกเจออะไรมา ใครทำแกกันแน่ ตอนนี้ลูกเริ่มมีผู้ชายเข้ามาในชีวิตลูกอีกแล้วนะ แกคงจะฝังใจเรื่อง 1 ปีที่แล้วที่ผ่านมา ลูกถ้าแม่บอกลูก ลูกจะยอมทะลายกำแพงที่ลูกก่อขึ้นมาจริงเหรอ ถึงเวลาแล้วแหละที่ลูกจะต้องรู้ก่อนที่แม่จะเสียลูกไป พักให้พอนะลูก "แม่
เช้ารุ่งขึ้น
กลิ่นหอมๆโชยเข้ามาในรูจมูกของช้าน ตาของฉันๆค่อยเบิกตาขึ้นพร้อมกับตาค้าง เค้าก็คือเลโก้
"นะนายมาได้ไง เข้ามาได้ไงเนี่ย"โยชิ
"แม่เธอให้เอาโจ๊กขึ้นมาให้"เลโก้
มีสายตาคู่หนึ่งที่มองจากข้างล่างขึ้นมาบนหน้าต่าง เค้าเห็นภาพทีทนไม่ได้ภาพผู้หญิงและผู้ชายกำลังป้อนข้าวกัน ผลไม้เค้าตกละเนละนาด   เค้าออกจากบ้านหลังนี้ไปทันทีแต่ก็ไปชนโมโม๊ะ
ยัยมิกิ โพร่งขึ้นมา
"นี่ฮันเตอร์นายไม่เข้าไปหรอ นายห่วงโยชิมากเลยนะ ทำไมนายไม่เข้าไปล่ะ นายปล่อยให้คนอื่นดูโยทำไม"มิกิ
"ชั้นขอร้องเธอนะอย่าให้เค้ารู้ว่าชั้นห่วงเค้าให้เค้าเข้าใจ ว่าเราสองคนเกลียดกัน และกลับมาไม่ถูกกันเหมือนเดิม"ฮันเตอร์
"เห้ยได้ไงวะ แกก็ดีดีกันแล้ว เมื่อวานแกสองคนก็ดีกันแล้ว เริ่มโอเคกันแล้ว แล้วทำไม โมโม๊ะมองขึ้นไปบนบ้านพร้อมเห็นภาพหน้าตาที่มีความสุขของท่านคู่แล้วมองไปที่เพื่อนข้างหน้า แกจะหลีกทางให้เลโก้มันใช่ไหม"โมโม๊ะ
"ใช่ แกเคยเห็นแววตา ที่มีความสุขของมันไหม แกเคยเห็นรอยยิ้มที่ยิ้มได้เต็มปากแบบนั้นไหม ชีวิตันเครียดมาตลอด ชั้นรักมันมากนะเว้ย ชั้นถอยได้หว่ะ อีกอย่างการที่ยัยนั่นอยู่ห่างชั้นจะปลอดภัยกว่า ช่วยหน่อยนะ มิกิ อย่าบอกเค้าเลยว่าชั้นเป็นห่วงเค้าอย่าบอกใครว่าชั้นมา วันจันทร์ชั้นกับเขาจะกลายเป็นคนที่ไม่ชอบหน้ากันเหมือนเดิม ชั้นไปก่อนนะ"ฮันเตอร์
ด้านฮันเตอร์
ชั้นจะพยายามไม่รู้สึกดีดีกับเธอให้มากกว่านี้ขอโทษนะที่ชั้นจะรักเธอมากกว่านี้ไม่ได้
โชคดีนะโยชิ แล้วเจอกันในคราบที่เธอต้องเกลียดฉันเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน
รอยยิ่มของชั้นที่ยิ้มแบบไม่ยิ้ม
___________________________________________________
ขัดใจกันไหมเอ่ยเริ่มสงสารพระเอกของเราซะแล้วสิ ความเสียสละ การปกป้อง จนยอมให้คนอื่นมองเค้าเป็นตัวร้ายแต่เค้าก็ไม่แคร์ ติดตามกันต่อนร้ามาดูกันนะ ว่านางเอกจะรู้ไหมว่าพระเอกแสร้งเกลียดเธอ แล้วเลโก้จะปกป้องนางเอกได้จริงหรอ ต้องดู ตอนหน้าแม่นางเอกจะยอมบอกความจริงแล้วนะว่าคำสาปมาได้ไงแล้วจะแก้ได้จากอะไร